ریزش هراس در فضای مجازی

شاید بشود این گونه تعبیر کرد که با توجه به پذیرفته نشدن واژه سازی ها و معادل سازی ها در زمینه واژگان همگانی از سوی مردم، بیشتر فعالیت این مرکز در حیطه علمی و تخصصی حفظ شده است و با وجود گسترش آسیب هایی که در زبان محاوره ای به وجود آمده، فرهنگستان چندان در زمینه واژه های همگانی پیشروی نکرده است. وقتی به تاریخ فعالیت فرهنگستان اول رجوع می کنیم تلاش فرهنگستان اول را در رایج کردن برخی واژه های عمومی، موفقیت آمیز می بینیم، اینکه توانسته است واژگان مناسبی را در میان مردم جا بیندازد، مانند «شهرداری» به جای «بلدیه» یا «دانشگاه» به جای «یونیورسیتی» ؛ اما بسیاری از واژه های پیشنهادی فرهنگستان سوم نه تنها بین مردم جا نیفتاده که به «جک »های دست اول و گاه شوخی های بی رحمانه‌ای بدل شده است.شاید فرهنگستان گوشه دنج و بی سر و صدای فرهیختگی را به خنده ها، شوخی های تند و تیز یا جک های مؤدبانه و گاه بی ادبانه ترجیح می دهد و از مواجهه با مردم احساس ناامنی می کند. آن هم در زمانی که فضای مجازی، رسانه های مختلف را در اختیار هر فرد قرار داده است. فضای مجازی که گویی فرهنگستان به طور کلی آن را به فراموشی سپرده، و از یاد برده است که مردم امروز در این فضای زندگی می کنند، حرف می زنند، متن می نویسند، لغت می سازند و رسم الخط فارسی را به زبان خودشان تغییر می دهند. شاید لازم باشد باید با فعالیتی چشمگیر در فضای مجازی به این عرصه ورود کند. باید راهکاری بیندیشد که بتواند به نوعی ویراستار تک تک افرادی باشد که واژه ها و ترکیب های من درآوردی شان ترکش هایی شده است به جان زبان فارسی. فرهنگستان باید هراسش از مردم را در فضای مجازی فرو بریزد.