متن متنوع و زیبا تبریک ولادت امام حسن مجتبی (ع)

میلاد تو را خداوندِ ازل و ابد با موبه موی موشکافی دانش خویش حساب کرده بود تا تو در وقتی پدیدار شوی که برای قهرمانی سال‌ها بعد حتی ثانیه‌ای درنگ در کار نباشد. باران سختی بر زبان آورد و خاک را به شنیدن واداشت؛ و خاک سراپا گوش از سر اطاعت سکوت کرد. باران مژده‌ای بر لب داشت که پروانه‌ها و پرستو‌ها ناگاه سرازیر زمین شدند. هنوز باور نداشت. خاک هنوز حیرت زده بود که صدای لبخند آغازین تو زندگی را متولد کرد. همه ایستادند. همه سکوت کردند و لحظه‌ای بعد هیاهوی تماشای تو عالم را بزمگاهی ابدی بدل کرد. چه قدر ستاره بر زمین نازل شد چه قدر شکوفه از کویر سر زد. چه قدر نیایش و استغاثه به اجابت رسید لحظه رسیدن تو...
بهار است که تمام زمین را پر از خود کرده. هیچ فصل دیگری نیست. هیچ اندوهی نیست. هیچ نومیدی‌ای در کار نیست تویی که رویش و برکت آورده‌ای تویی که فرا رسیده‌ای برای فراوان شدن باران ها. برای حاصلخیزی تمام مزارع و بی کرانگی گندم‌ها در سفره‌ها و خانه ها... تو که قرارِ ازلی با انسان داری که پاسدار حرمت عشق و عزتِ آدمیت و یاد خداوند باشی. تو که خون رشادتی در رگ‌های آسمان‌ها و زمین.
عشق سرگردان شده در حضور تو. دست و پا گم کرده و مضطرب، نمی‌تواند تو را آن گونه که سزاواری سجده کند. عشق اگرچه دلیل خلقت عالم است در برابرت به زانو افتاده که تو دلیل خلقت عشقی... عشق، آفریده شده تا معنای نام تو باشد، تعبیر بودنت. تفسیر حضورت... عشق بار سنگینی به دوش دارد برای بیانِ تو... و تو بر شانه‌های عشق نشسته و می‌روی که تاج فرمان روایی را بر سرت بگذارند و امارت و عمارت جهان را به دست‌های معمار تو بسپارند.
نامت اکنون همچون سفینه‌ای مهربان بر روی آب‌های جهان در سفر است. نامت مثل کشتی نجات در تمام دریا‌ها و رود‌های عالم پیش می‌رود و امواج هراس را پس می‌زند. تمام توفان‌های مبادا را پشت سر می‌نهد و غریقان و بی پناهان را با خود به ساحل امن می‌برد. اکنون که آمده‌ای همه غم‌ها رفته اند. رنج‌های زمانه مرده اند؛ که تو پاسدار نور و ایمان، پاسدار انسان همیشه تنها ایستاده‌ای بر فراز افق‌های زندگی و تمام ستیز‌های با عشق را از جهان می‌رانی و تبعید می‌کنی.
صدای فرا رسیدنت چه خوب گوش‌های زمین را شنوا کرده برای شنیدن حقایقی که چند صباحی دیگر آوار مصیبتی بر سر انسان خواهد بود. انسانی که همیشه کور و کر است و قدر ناشناس. انسانی که هرگز عشق را که به کرات از خداوند بر زمین نازل می‌شود قدر نمی‌داند و تو‌ای عشق!‌ای نورسیده!‌ای موهبت خداوندی! برای پاس داشتن آبروی آفرینش برای نگهبانی حقیقت آمده‌ای و هیچ واهمه‌ای از احتمالات خطر نداری. تو که عقاب قله‌های دور از چشم رسی تنها برای آنکه حافظ زمین باشی بال و پرت را روی خاک پهن کرده‌ای وگرنه پروازگاه تو در دور‌های آسمانی است که هیچ دیده زمینی به تماشایش قد نمی‌دهد.

سودابه مهیجی

رمضان معطر شده است از عطر خوش بوی یاسمن اهل بیت (ع)، از حُسن «حسن» که گام بر گستره زمین نهاده و جهانی را منور ساخته است.
فرشتگان به پای کوبی پرداخته اند و اسحار این شب ها، پیام آور نور و روشنی اند.
در نیمه رمضان، نور حق جلوه کرده است و دومین امام نور، پای بر زمین نهاده و آن را متبرک کرده است.
او امام مجتبی (ع)، سید نجیبان است و به یمن این میلاد، شیعیان علی (ع) از شادی در قالب تن نمی‌گنجند و شادی نوشان کوثر محبت اویند.
میلاد حسن (ع)، مهر ناامیدی بر پیشانی شب زده و راه روشن «صراط المستقیم» را به همگان نشان داده است. آری! «در صراط المستقیم،‌ای دل کسی گمراه نیست.» اینک میلاد خجسته و شکوهمند امام برگزیده، زینت عرش الهی، فرزند جمیل پیامبر است.‌ای روی ماه منظر تو، نوبهار حُسن خال و خط تو مرکز لطف و مدار حُسن»

*********************

امام حسن (ع) متولد شد، فاطمه (س) به حضرت امیر (ع) گفت: او را نامی بگذار. گفت: سبقت نمی‌گیرم در نام او بر حضرت رسالت (ص). پس او را در جامه زردی پیچیدند، به خدمت رسول آوردند. آن حضرت فرمود: مگر من شما را نهی نکردم که در جامه زرد نپیچید او را؟ پس آن جامه زرد را انداخت و آن حضرت را در جامه سفیدی پیچید. پس، از امیرالمؤمنین پرسید: او را نامی گذاشته ای؟ آن حضرت فرمود: بر تو سبقت نخواهم گرفت در نام. حضرت رسول فرمود: من نیز سبقت بر پروردگار خود نمی‌گیرم. پس حق تعالی امر کرد به جبرئیل که از برای محمد (ص) پسری متولد شده است. برو به زمین، سلام من را برسان و تهنیت و مبارک باد بگو و بگو که علی (ع) نسبت به تو، به منزله هارون است. نسبت به موسی؛ پس او را مسمی کن به اسم پسر هارون. پس جبرئیل بر آن حضرت نازل شد و آن حضرت را مبارک باد گفت. آنگاه گفت: حق تعالی فرمود که این مولود را به اسم پسر هارون نام کن. حضرت فرمود: اسم او چه بود؟ جبرئیل گفت: شبّر. آن حضرت فرمود: لغت من عربی است. جبرئیل گفت: او را حسن نام کن. پس او را حسن نام نهاد.

محمدکاظم بدرالدین

قنداقه اش را نزد پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله بردند و حضرت مهر دلش را، نور نگاهش را، شکوه تبسمش را، و زیبایی رخسارش را در صورت دل انگیز امام حسن علیه السلام دید.
میوه دل زهرا علی‌ها السلام، شوق دل علی علیه السلام، نخستین نوه پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله، عطر کوثر و شمیم رضوان چنان شوقی در زمین و آسمان ایجاد کرده بود که خیل فرشتگان، آسمان مدینه را پوشانیده بود و هوای تبریک از هر گوشه هفت آسمان به گوش جان اهل بیت علیهم السلام می‌رسید.
چه زیباست خانه‌ای که نور روی حسن و عطر موی حسن در آن بپیچد!
چه زیباست خانه‌ای که ثمره حیات پیامبر صلی الله علیه و آله و کوثر عشق او، در آن متولد شده است. تنها زهرای مرضیه علی‌ها السلام کوثر پیامبر صلی الله علیه و آله نیست؛ که امام حسن و امام حسین علیه السلام نیز میوه سبز و سرخ رسالت اند؛ رسالتی که حجتش با قرآن و ولایت به کمال رسید و جاهلان قریش را از خواب چندصد ساله بیدار کرد. حسن علیه السلام به دنیا آمد تا خداوند زیبایی و نیکوسرشتی را در دودمان پیامبر صلی الله علیه و آله تا قیامت به ارث بگذارد. حسین علیه السلام به دنیا آمد تا خداوند کرامت و عزت را در سرشت پیامبر صلی الله علیه و آله تا ابد به ودیعه بگذارد.
باید که مدینه به زیبایی پسر فاطمه علی‌ها السلام سلام بگوید. باید که آسمان مدینه به طراوت لبخند حسن علیه السلام رشک ببرد.
باید که آیه «أَحْسَنُ الْخَالِقِینَ» ترجمه عینی پیدا کند.
باید که مفهوم «کوثر» را، کاتبان وحی دریابند و «دُرّ» یابند.
باید که ترادف عشق و عقل را عارفانه و عاشقانه در صورت و سیرت حسن علیه السلام تماشا کرد.
فرزند فاطمه علی‌ها السلام بهترین است، بهترین؛ زیباترین است، زیباترین.
چرا نباید قنداقه اش را حضرت جبرئیل علیه السلام در آغوش کشد؟!
چرا نباید هفت آسمان را به یمن ولادتش آذین ببندند.
چرا نباید زمین و زمان، ملک و مکان به شادی ننشیند؟! وقتی پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله به شادی و شور مشغول است. مبارک بادت این عید‌ای رسول حق! مبارک بادت این عید!

بدر کامل ماه قرآن

همانند قرآن صامت نزول کرد و فرقان ناطق میان حق و باطل گشت. حقی که نمادش علی علیه السلام بود و باطلی که تندیس اش ـ. بت اش ـ. معاویه، طاغوت بنی امیه بود. امام حسن علیه السلام حجت خداوند در زمین است؛ خلیفة الله فی ارضه و «معاویه» نکبت آیین شیطان در شام بود؛ که سزاوار لعنت است و نفرین؛ و اینک بقیع با تمام غربتش آکنده از عطر یاد امام حسن علیه السلام است و مدینه سرشار از لحظات نورانی ولادتش. مبارک باد یاد و نامش که در نیمه ماه قرآن، بدر کاملی در آسمان امامت بود و از عطر حضور و نور ظهورش تا قیامت نگاه شیعه نورانی است. نور باد یاد و نامش در دل عاشقان که عشق زیبنده نام «حسن» است و بس. مولا جان! میلادت مبارک!

سیدعلی‌اصغر موسوی

دروازه‌های آسمان گشوده می‌شود و زمین، در ستاره باران میلادی بزرگ، به هلهله می‌نشیند.
در نیمه راه برکت خیز رمضان، رایحه شکوفه‌های یاس است که کوچه‌های مدینه را آکنده است.
حسن علیه السلام با چشمانی علوی می‌آید و افق، رسیدن ارجمندش را دف می‌کوبد. صدای آمدنش، طنین مهربانی و کرامت است. شانه‌های صبورش را زمین به تجربه می‌نشیند؛ آن چنان که سمفونی سکوتش را.
او با نگاهی از جنس باران می‌آید و آب‌های آزاد جهان، ماهیان تشنه دلش را میزبان می‌شوند.

معصومه داوودآبادی

*********************

ثانیه‌ها به عشق یار قربانی وصال می‌شوند میگذرند تا نیمه‌ی ماه خدا. تا زمین و زمان را به تماشای طلوع اختری دیگر دعوت کنند و آسمان را نیز به شنیدن تلاوت سوره‌ی حَسَن و آسمان نیز بی تاب از زیبایی این تلاوت؛ و آسمانیان پروانه وار در حسرت طواف زمین و هستی معطر از عطر کرامت و حُسن و همگی در انتظار شنیدن صدای دل انگیز کودکی از چشمه سار کوثر. دریا‌ها از دُرِّ درخشان تلاقی دو دریا در ملکوت عالم به تلاطم در آمده اند و چه زیبا و شنیدنی است زمزمه این تلاطم: مرج البحرین یلتقیان بینهما برزخ لا یبغیان یخرج منهما اللؤلؤ و المرجان. پس سلام برزمان که نویدت داد و سلام بر زمین که پذیرایت شد و سلام بر آسمان که طوافت کرد و سلام بر تو‌ای گوهر درخشان امامت‌ ای حسن مجتبی! تولدت مبارک باد.

نمی‌دانم اگر تو نمی‌آمدی، آیا زمین به ماه، روی خوش نشان می‌داد؟ آیا چیزی می‌داد که از رخوت در بیاییم؟
کریم اهل بیت علیهم السلام میوه دل واپسینْ پیامبر! عالم، مدیون کرامت توست. میلادت مبارک.

***

آرام بگیر در آغوش فاطمه! بگذار بوی یاس آمدنت را حس کنم. آرام بگیر تا صدای قلبت به قلب فاطمه، جان بدهد! تنهایی خاک مدینه را از دل فاطمه ببر! لختی از گریه دست بردار، کودک دلفریب خانه علی!

***

سرآغاز سلاله زهرا، خوش آمدی! تو فرزند علاقه دو عصمت بی پایانی؛ مظلوم مضاعف تاریخ که در پس نامش، سکوت و خون جگری نهفته است.
نامت، کبوتر سپیدی است که با شاخه‌ای از زیتون، به نظاره تاریخ ایستاده.
بر بلندای قرن‌های جبر و ستمگری، کاش بشر، با دست‌های صلح تو برای همیشه بیعت کنند.

***‌

به حق شادی میلادت، قفل بسته چشمان ما را با عنایت و کرمت بگشای تا طعم سفره مهربانی تو را بچشیم؛ که هیچ زخمی از بارش کرامت بارانی ات بی مرهم نمی‌ماند؛ یا کریم اهل هدایت!
قبله حاجات آن صفت کریمانه را که در اسما و صفات ذات الهی شنیده‏ای، در ظهور وجود مبارک حسن علیه ‏السلام ببین!

***

سلام بر لحظه ‏هایی که تو را آوردند!
سلام بر لب‏های رسول اللّه‏ که میلاد تو را به درگاه پروردگار.
سبحه گفت و نام یگانه‏ات را از دست جبرئیل گرفت و در گوش عصمتت زمزمه کرد!
سلام بر لبخند سرافراز علی علیه‏السلام، که در طلوع تو اتفاق افتاد!
سلام بر تو، امامتِ فردای پس از علی!
سلام بر تو، شباهتِ بی‏شائبه محمدی!
سلام بر اقیانوس کرامت و سخاوتی که از دامان «کوثر» و «ابوتراب» برخاست.

بر خوان رحمت خداوند، امروز دست کریم تو ساقی سعادت است
و ما نه تشنه طهور که جرعه نوش ظهور رُخت به صف ایستاده ایم

***

ماهِ روزه بود و ماه‌پاره‌ای از ورای ابر‌ها پدید شد
آفریدگار عشق و عقل نیز شادمان از آنچه آفرید شد
مجتبی که شیعه رسول بود، اولین ودیعه بتول بود
از نهاد مرتضی حلول کرد بعد از آن مدینه رو سپید شد

***

حَسَن، آینه حُسن خداوندی است؛ تصویر زیبایی خداوند است که در صورت خاکی نقش بسته است.

***

میلاد نور، در نیمه‌ی ماه نور، بر عاشقان نور مبارکباد.

***

میلاد کریم سبزپوش آل فاطمه، تنهاترین سردار لشکر حیدر و غریب شهر پیامبر تهنیت باد.

***

مهمانی حق چه باصفا شد
میلاد امام مجتبی شد

***

امشب خوان ماه رمضان به یمن قدوم کریم اهل بیت گسترده‌تر است. هوشیار باشید که بی نصیب از کنارش نگذرید. میلاد کریم اهل بیت مبارک.

***

مثل نسیمی مهربان و مثل باران، سبز
آمیزه‌ای از رحمت و جود و سخا باشی

***

سلام‌ ای حُسن عالمتاب،‌ ای روح سحر سیما
سلام‌ ای آیه مظلوم،‌ ای غم، سوره زیبا
سلام‌ ای دومین خورشید،‌ ای روشن‌ترین امید
بتاب‌ ای عصمت روشن، بتاب‌ ای عصمت زیبا
میلاد نور مبارک

***

متولد شدی و خاک، گویی دوباره آفریده شد! سرزندگی از سر و روی زمین می‌بارید و طراوت روی تمام ذرات هوا پاشیده شده بود.

***

مدینه، به پیشواز ثمره قلب پیامبر می‌رفت و نخل‌ها انگار قدبلندتر شده بودند.

***

شاید به احترام او بود که از جایی برخاستند. فرشتگان، فوج فوج می‌آمدند و بال بر گهواره تو می‌ساییدند.

***

زمین، متبرک شد و شانه هایش زیر قدم هایت، به یاد وزن مسیح افتاده بود.

***

در پایان میلاد امام حسن مجتبی صاحب سجایای کریمه و دارای برازنده‌ترین خصوصیات اخلاقی امام حسن (ع) – کریم آل طه را به مخاطبان ستاره تبریک می‌گوییم. لازم به ذکر است، برای گردآوری متن‌هایی که خواندید از پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه یاری گرفته بودیم.