نمی‌توانم تصنعی بازی کنم

فکر می‌کنید شانس تا چه میزان می‌تواند روی روند انتخاب‌های یک بازیگر تاثیرگذار باشد؟

من به شانس اعتقادی ندارم و در ازایش توانایی‌های یک بازیگر را در این بخش دخیل می‌دانم. چون معتقدم شانس چیزی است که در طول زمان خیلی نمی‌تواند به ما کمک کند و این توانایی‌ها است که همیشه حرف اول را می‌زند. به همین خاطر همیشه سعی می‌کنم تا روزبه‌روز توانایی‌هایم را افزایش دهم و نقش‌هایی که محول می‌شود را به‌خوبی اجرا کنم.

نقش «چاوش» از ابتدا چه ویژگی‌های منحصر به‌فردی برای شما داشت؟

بعد از پخش سریال «بانوی عمارت» چند پیشنهاد داشتم که قصه «برادرجان» را از همه آنها بیشتر دوست داشتم و مایل بودم تا با گروه تولید این سریال همکاری کنم. همیشه برای هر بازیگری در انتخاب نقش، مولفه‌هایی که شخصی هم هست باید وجود داشته باشد. از طرفی بازیگری یعنی انتخاب، از انتخاب نقش گرفته تا فیلمنامه و کنش‌ها و... که همه اینها مجموعه‌ای است که شخصیت یک نقش را شکل می‌دهد. شخصیت «چاوش» به‌لحاظ روحی و روانی فرازوفرودهای بسیاری داشت و جذاب بود و احساس کردم که می‌توانم کاراکتر او را زنده کنم. همیشه کاراکترهایی را دوست داشتم که بتوانم آنها را زنده کنم و تصنعی‌ها را دوست ندارم به این دلیل که نمی‌شود زندگی را به آنها تزریق کرد. زمانیکه فیلمنامه را خواندم متوجه شدم «چاوش» شخصیتی است که می‌توانم به او نزدیک شوم و در اجرا زنده‌اش کنم.

بخشی از شخصیت هر نقشی به شغل و پیشه او برمی‌گردد. شما چطور با شغل «چاوش» آشنا شدید؟

هر نقشی ابعاد مختلفی دارد و یکی از ابعادش ویژگی صنفی آن شغل است و اگر قرار باشد من نوعی نقش یک پزشک و یا پلیس را بازی کنم باید درباره ویژگی‌های آن شغل اطلاعاتی داشته باشم و هر شغلی ویژگی‌های فیزیکی خاصی برای آدم به‌وجود می‌آورد و طبعا فردی که مدیر یک شرکت است در راه‌رفتن،‌ غذاخوردن، ‌آداب معاشرت و... با فردی که پلیس تفاوت‌هایی دارد. «چاوش» نیز در بازار میوه‌وتره‌بار میوه‌فروش است و شغل او نیز خصیصه‌هایی به‌لحاظ فیزیکی، صحبت کردن و رفتاری دارد. من نیز درباره همه اینها اطلاعات جمع‌آوری کردم و در میدان میوه‌وتره‌بار با افرادی که صاحبان این شغل هستند، صحبت‌های بسیاری داشتم. حتی یک سکانسی داشتیم که در آن پرتقال می‌خوردم و نوع خوردن پرتقال را از میدونی‌ها پرسیده بودم و آنها به من یاد داده بودند. جالب است بدانید نوع میوه‌خوردن افرادی که در آنجا کار می‌کنند با سایر مردم متفاوت است و در تمام لحظه‌هایی که در میدان تره‌وبار تصویربرداری داشتیم، مدام با افرادی که بخشی از زندگی‌شان در آن فضا می‌گذرد، صحبت می‌کردم تا بتوانم نقش باورپذیری را بازی کنم.

«چاوش»، یکی از کاراکترهای مهم این سریال است که قصه‌ها حول او رخ می‌دهد. از همان ابتدا بزرگترین چالشی که با این نقش داشتید چه بود؟

بازی‌کردن در این نوع نقش‌ها سختی‌هایی را نیز به‌همراه دارد و بخش عمده‌ای از بار و ریتم اجرا در پخش و در خود سریال به عهده این کاراکترها است و شما باید علاوه بر اینکه کاراکترتان را ایفا می‌کنید به نوعی کنش داستانی را هم پیش می‌برید و همه نگاه‌ها به سمت این کاراکتر است که می‌خواهد چه کار کند. بازی کردن در این نقش‌ها سخت است اما من این سختی را دوست دارم و به همین خاطر سال‌ها خودم را در این حیطه آموزش دادم که بتوانم از عهده چنین کاراکترهای پرچالش و پر فراز و نشیب برآیم. در هر حال خوشحالم که مردم این سریال را دوست دارند و با آن ارتباط خوبی برقرار کردند. «برادرجان» سریال پرکشمکش و پراز تعداد سکانس‌های طولانی و پرچالش و تعداد زیادی برخوردهای کلامی بازیگران با یکدیگر است.

در برخورد با مردم و در فضای مجازی مخاطبان چقدر از این سریال استقبال کردند؟

مردم خیلی به ما لطف دارند و محبت می‌کنند و خوشحالم که سریال چه در ایران و چه خارج از ایران دیده می‌شود و حتی کسانی که تلویزیون نمی‌بینند هم این سریال را دنبال می‌کنند و این یک اتفاق خوب است. فکر می‌کنم ما باید به این سمت برویم و سریال‌های جذاب بسازیم و از طرفی هم باید تنوع ژانری در تلویزیون به‌وجود آوریم. در حال حاضر تنها دو ژانر کمدی و ملودرام‌های اجتماعی را در تلویزیون داریم و در بین آنها سالی یکبار سریال تاریخی هم ساخته می‌شود.در وهله بعدی و در شرایطی که در سریال‌های معروف جهان در ۲۰۰ قسمت ساخته می‌شوند، بهتر است که ما هم سریال‌های طولانی بسازیم که لازمه‌‌اش صرف هزینه و پایین‌آوردن برخی حساسیت‌ها است.

داستانی که در «برادرجان» به تصویر کشیده می‌شود، جدید نیست.اما همیشه این نوع داستان‌ها مخاطب خود را دارد.

این سریال در مورد انسان و انسانیت است و همیشه موضوع‌های انسانی جذاب هستند و تاریخ مصرف ندارند و ممکن است در هر برهه‌ای برای افراد اتفاق بیفتند. کما اینکه از زمانی که سریال پخش شده عده‌ای با من تماس گرفتند و گفتند عین همین اتفاق برای ما وخانواده‌مان افتاده است. این به این معنی است که رخ‌دادن چنین اتفاق‌هایی در جامعه ما عمومیت دارد و معضل مردم است. «برادرجان» به مواردی می‌پردازد که شاید سال‌هاست که در جامعه ما کمرنگ شده است و امیدوارم تلنگری برایمان باشد که بیشتر همدیگر را دوست داشته باشیم.

شخصیت «چاوش» در قصه «برادرجان» از جمله افرادی بود که دستش برای مخاطب زود باز شد. این موضوع از ابتدا در قصه وجود داشت؟

البته هنوز دست «چاوش» رو نشده است و در اجرا طوری بازی کردم که تا لحظه آخر مخاطب نتواند شخصیت کامل و دقیق او را حدس بزند چراکه معتقدم اگر کاراکتر زود لو برود از درجه جذابیت می‌افتد و مهم این است که چالش بین «کریم بوستان» و «چاوش» و نسبت‌شان با «آراز» تا پایان سریال ادامه داشته باشد.این یکی از ویژگی‌های خوب «برادرجان» است که مخاطب را با خود همراه می‌کند.

یکی از ویژگی‌های شما در بازیگری این است که نقش را از آن خود می‌کنید، این به انتخاب‌هایتان برمی‌گردد یا اینکه نقش‌ها و پیشنهادهایتان به این سمت است؟

همیشه دوست دارم نقش را زندگی کنم و از دریچه ذهن خودم عبور دهم و نمی‌توانم تصنعی بازی کنم و موضوعی که به آن اشاره کردید همان اضافه کردن بخشی از خودم به نقش‌ها است. برای مثال تعدادی بازیگرها هستند که اگر یک نقش را بازی می‌کنند، دیگر نمی‌شود بعدش همان نقش را بازی کرد و یا حتی تصور کرد که آن نقش با بازیگر دیگری اجرا شود.

یکی از مهم‌ترین سکانس‌های شما در این سریال حضور در مقابل «علی نصیریان» است که موقعیت‌های دراماتیک و حساسی را رقم می‌زند. این سکانس‌ها چقدر برای خودتان چالش‌برانگیز بود و چقدر از این رویارویی به تجربیات شما اضافه شد؟

هر بازیگری به‌خصوص از ‌هم‌نسلان من دوست دارد تا بازیگری را کنار این پیشکسوتان و استادهای عزیز تجربه کند. به هر ترتیب من هم همیشه دوست داشتم تا در کنار بزرگانی همچون آقای نصیریان مشق بازیگری کنم و بیشتر بیاموزم که این اتفاق در سریال «برادرجان» افتاد. حرفه‌ای بودن در کار و عملکرد از مهم‌ترین آموزه‌هایی است که در این مدت و در همجواری آقای نصیریان نصیبم شد.

شما در فصل اول سریال «بانوی عمارت» نقش شاهزاده قاجار را ایفا کردید. از تولید فصل دوم سریال «بانوی عمارت» خبری دارید

دوستان در شبکه تصمیم به ساخت ادامه این سریال دارند، اما موانعی وجود دارد که مردم هم از آنها آگاه هستند.معتقدم باید فصل‌های بعدی سریال‌های موفق ساخته شود اما فراهم کردن امکانات مالی و سخت‌افزاری شرط اول است و نباید از عوامل و سازنده‌ها انتظار داشت که صرفا سریالی را تولید کنند.