روزی روزگاری سینما

نکته اینجاست که هیچ یک از این نگرش ها به دلیل وجود جشنواره های پرطمطراقی مثل «کن» قربانی یکدیگر نشوند. مگر نه اینکه فیلمی که ساخته شد، دیگر از آنِ سازنده اش نیست و به تمامی به مخاطب تعلق دارد؟ مخاطب نباید به خاطر قوانین و تشریفات سخت گیرانه و دست وپاگیرِ جشنواره ای مثل «کن»، از تماشای فیلم های محبوبش محروم بماند که به نظر می رسد این اتفاق ناگزیر به خاطر دلایل و شابلون ذهنی که داوران آن برای برگزیدن یا رد اثری دارند، روزبه روز بیشتر رخ می دهد؛ چراکه سازندگانِ بزرگ ترین و شکوه مندترین فیلم های تاریخ سینما را هم وامی دارد که مقهور شرایط شوند و به خاطر نزدیک شدن به آن ساختار ازپیش تعیین شده، مطابق میل و سلیقه داوران فیلم بسازند.

روی کاغذ که اتفاق ویرانگری است اما باید صبر کرد و دید جیم جارموش، چقدر در «مرده ها نمی میرند» (The Dead Don’t Die) به ذات فیلم سازی خود وفادار مانده است و تارانتینو، خالق سکانس های دلهره و تعلیق، آیا در «روزی روزگاری هالیوود» (Once Upon Time in Hollywood) ما را هم وامی دارد تا شش دقیقه بدون توقف، برایش کف بزنیم؟ برای قضاوت برنده نخل طلای کن٢٠١٩ یعنی فیلم «انگل»(Parasite) به کارگردانی بونگ جون-هو، کارگردان کره ای که پیش از این هم موفق شده بود بهترین نمره را از هیئت داوران کن دریافت کند، باید تا اکران رسمی فیلم صبر کرد و به نتیجه داوران برای انتخاب و اهدای جایزه بزرگ جشنواره کن به فیلم Atlantics به کارگردانی متی دیاپ(اولین زن سیاه پوست منتخب در کن) امیدوار بود.

اما جشنواره کن، معتبرترین و قدیمی ترین فستیوال برای فیلم سازان دنیا، با آنکه امسال هم حاشیه کم نداشته است، بحث نابرابری های جنسیتی که در آن زنان به روند مسابقه و تعلق جایزه نخل طلایی تنها به یک زن در طول این ٧٢سال معترض بودند، در این دوره از جشنواره نتیجه داد و امسال رکورد حضور زنان فیلم ساز در جشنواره شکسته شد.