تینیجرها در متن، کلیشه‌ها در حاشیه

شاگرد نانوای خوش صدا

شاید الان داشت وقت چانه گرفتن و خمیر ورز دادن و نان داخل تنور زدن در یک نانوایی مسجد سلیمان برای خودش و همکارانش می‌خواند و همه لذت می‌بردند. در بهترین حالت شاید یک مشتری خوش‌ذوق از خواندن پسرک در نانوایی فیلم می‌گرفت و فیلمش دست به دست می‌شد و در حد لایکی از آن می‌گذشتیم. امروز اما همه «آرمان امیدی» نوجوان خوش صدای بختیاری عصر جدید را می‌شناسند. آدمی که انگار صدایش از جایی سوای حنجره درمی‌آید. از اعماق جانی سوخته و روحی آگاه. اما چرا او از خواننده‌ای که زیبا می‌خواند و خیلی کم سن و سال است برای ما فراتر رفته است؟ چون او جزو معدود آدم‌هایی است که از دنیای ایلیاتی آمده و با حفظ اصالتش در قامت یک ستاره با آن لباس‌های زیبا و بدون روتوش برای ما دلبری می‌کند. او برای ما نوجوان جذابی است چون مردمان ایل بختیاری را به متن آورده است، از خارج قاب به درون قاب و اوج توجه‌ها. یک دهه هشتادی که ما را به هم‌نسلان خودش امیدوارمی‌کند.

بندباز رها، خیلی رها

مثل حرکاتش روی بندها بود. همه چیزش مثل همان حرکت‌ها بود. ظاهرش، لحن و طنین صدایش و البته حرف‌هایی که می‌زد و این همان جایی است که می‌خواهیم از آن صحبت کنیم. حرف‌هایش. پسرک بندباز به عصر جدید آمد و از ترک تحصیل گفت. از اینکه راهی برگزیده که معیارهای رسمی نظام آموزشی و رسانه‌های عمومی کشور آن را قبول ندارند؛ ترک تحصیل. ترک تحصیل همیشه یک مفهوم منفی بوده و البته که هنوز هم در اذهان بیشتر مردم هست. تقریبا همه از نظام آموزش و پرورش شاکی‌اند مخصوصا جوانانی که ماحصل این نظم عجیب و غریب‌اند اما هیچ کس جرئت و جسارت فرار از آن را ندارد اما محمد زارع، این جوان شیرازی که بندبازی را به عنوان شغل انتخاب کرده است با همه سوتی‌هایش و ظاهر عجیبش حرف چندین نسل را زد او از این گفت که راه موفقیت الزاما رد شدن از کانال آموزش و پرورش نیست. بین داوران و تماشاچیان و رسانه‌ها و احتمالا مردم، بعد از این اظهارنظر اتفاقات متفاوتی افتاد. بعضی مخالف بودند و عده‌ای هم موافق، اما چیزی که برای ما از حرکات این پسر مهم است نگاه او به ماجرای تغییر مسیر از راه کانالیزه شده آموزش و پرورش است که به رشد درست استعدادهای نسلی غریب می‌پردازد. نسلی که می‌خواهد خودش راه و نگاهش به زندگی و موفقیت را بسازد. عصر جدید در کنار تمام نقدهایی که به کپی بودن و انتخاب داورها و چیزهای دیگرش وارد است، در این یک مورد جای تحسین شدن دارد، عصر جدید تریبونی شده است تا نمای متفاوت و جذابی از نسل آینده به ما نشان بدهد، نسلی که بر خلاف هجمه و جوک‌های فضای مجازی، پاک و صاف و ساده است و برای تصمیم و انتخابش احترام قائل است.