گاهی نمی‌شود که نمی‌شود

پس از انتشار فصل اول «کارآگاه حقیقی» در سال٢٠١۴، برخی منتقدان فکر می کردند اگر فاکتور جلوه های ویژه را درنظر نگیریم، این بهترین فصل از یک سریال تلویزیونی در تمام تاریخ است و تداوم کیفیت مجموعه می تواند «کارآگاه‌حقیقی» را تا ابد در حافظه رسانه های تصویری جهان جاودانه کند اما این اتفاق ادامه پیدا نکرد و درحالی که فصل دوم سریال همه را ناامید کرده بود، تلاش سازندگان برای بازگشت به ریل موفقیت فصل اول هم نتیجه مهمی نداشت.از ابتدا قرار بود «کارآگاه‌حقیقی»، به عنوان یکی از سریال های خاص شبکه اچ بی او، با الگویی ساخته شود که اصطلاحا آنتولوژی نام دارد. در این سبک از سریال سازی، بازیگران و قصه در فصل های مختلف کاملا عوض می شوند، اما روح کلی اثر و دغدغه های موضوعی آن ثابت می مانند و مسائل مشابه را شخصیت های جدید پیگیری می کنند. فصل سوم «کارآگاه حقیقی» هم مانند دو فصل قبلی، در استفاده از بازیگران درجه یک سینما، قدرتمند ظاهر شد و استفاده از ماهرشالا علی(بازیگر برنده دو اسکار نقش مکمل در سه سال اخیر) به عنوان نقش اول مجموعه، برگ برنده آن بود، با این حال حضور درخشان و جاودانه متیو مک کانهی در فصل اول این مجموعه را که بی تردید یکی از بازی های خوب تاریخ تلویزیون بوده است، علی در فصل سوم تکرار نمی کند. بازی ماهرشالا علی البته از بازی کالین فارل، به عنوان ستاره سینمایی فصل دوم مجموعه، دل نشین تر است و این بازیگر، با چیره دستی، مهارتش را در ایفای یک کاراکتر در سه برهه از زندگی اش به رخ می کشد اما هنوز هم از آن پیچیدگی و ظرافتی که در فصل اول، مک کانهی و حتی وودی هارلسون رقم زده بودند، فرسنگ ها دورتر است. از نظر تعداد و موقعیت شخصیت ها نیز فصل سوم «کارآگاه حقیقی»، پس از الگوی ناموفق سه نفره در فصل دوم، دوباره به همان الگوی دونفره کارآگاهانی که یکی درون گرا و مرموز است و دیگری با پیچیدگی های شخصیتی کمتر از او تبعیت می کند، بازمی گردد، با این حال فصل سوم به جای اینکه تمام حواسش را معطوف به رابطه عجیب دو کارآگاه در رمزگشایی از جنایت کند، درگیر شعارزدگی در مسائل نژادی سطحی نامربوطی می شود که ظاهرا امروز در تمام آمریکا مد شده است. بدین ترتیب فصل سوم «کارآگاه حقیقی» چنان از پرداخت شخصیت ها شانه خالی می کند که در پایان به نظر می رسد اساسا هدف اصلی اش، طرح مسائل نژادی در پرتو دیالوگ ها بوده است. خط کلی فصل سوم به نحوی پیش می رود که بیننده، کارآگاهان قصه را تقلیدهای بی کیفیتی از همان دو کاراکتر افسانه ای فصل اول می بیند. در نیمه دوم فصل سوم نیز نمایش تکه روزنامه قدیمی با عکس مک کانهی و هارلسون، به عنوان دو کارآگاه فقید که موضوعی مشابه را در گذشته پیگیری می کرده اند، به این باور دامن می زند تا بیننده منتظر پایان بندی مشابهی باشد. در اینجاست که پایان بندی عجیب فصل سوم، حسابی به بیننده رودست می زند و مانند یک شمشیر دولبه عمل می کند.