داستان‌هایی که می‌شد گسترش پیدا کنند

شهرآرا آنلاین - مصطفی بیان| این مجموعه داستان شامل ٩داستان کوتاه است: آرزوهای کال، نه سپید سپید نه سیاه سیاه، رؤیای شال ابریشمی قرمز، قبل از جمعه دیگر، قورمه خوران، بی بازگشت، جاده های مه گرفته، قطار کوکی و پشت سایه. نویسنده در این مجموعه قلم روانی دارد که به نرمی و با حس آمیزی روایت داستانی اش را پیش می برد. داستان ها که با محوریت موضوع زنان نوشته شده اند برخی در حد ایجاد یک موقعیت مانده اند و در برخی هم داستان در روایت به کمال می رسد. «بی بازگشت» بهترین یا یکی از بهترین داستان های این مجموعه است. داستان از زاویه اول شخص روایت می شود و درباره مادری است که برای خریدن نوشت افزار پسرش بیرون می رود. ماجرا با شکل گیری شخصیت مادر پیش می رود، زنی جوان، بی حوصله، غرغرو و آشفته. انگار آسمان زندگی اش تیره و سرد است. در مسیر متوجه می شود مغازه نوشت افزار نزدیک خانه اش تعطیل است و ناچار است مسافت بیشتری را طی کند. طی حرکت مادر در خیابان، ناگهان چراغ های مسیر خاموش می شود و فقط چراغ ماشین ها روشن است. ترس بر دل مادر رخنه می کند و نگران فرزندانش می شود؛ حتما بچه ها دنبال شمع و کبریت هستند. او نمی داند چه اتفاقی افتاده است. مسیر خیابان را در ذهنش مرور می کند. ناگهان چراغ های ماشینش از کار می افتند. خاموشی پشت خاموشی، تاریکی مطلق! دارد دیوانه می شود و پشیمان است که چرا تلفن همراه را برنداشته است...