نگاهی به کوپا آمریکا؛ آیا مسی می‌تواند در خاک برزیل جام را بالای سر ببرد؟

به گزارش وبسایت نود، کوپا آمریکای امسال آنقدر جذاب است که برای شروعش لحظه شماری کنیم. این برای نخستین بار در طی 30 سال اخیر است که برزیل میزبان جام ملت های آمریکای جنوبی است. شیلی می خواهد از دو عنوان قهرمانی اش در دو جام قبلی دفاع کند، مسی نیز فرصت دیگری پیش روی خود دارد تا بتواند در عرصه ملی نیز به موفقیتی درخور برسد.

در آستانه شروع این تورنمنت جذاب، نگاهی داریم به وضعیت تیم ها و شرایط این تورنمنت؛

تیم های آمریکای جنوبی از زمان جام جهانی 2018 تاکنون در بازی های رسمی به میدان نرفته اند. آنهایی هم که در جام جهانی حاضر نبودند از اکتبر 2017 چیزی جز بازی های دوستانه انجام نداده اند. بنابراین رقابت های کوپا آمریکا 2019 که یک تورنمنت رسمی است می تواند بسیار جدی گرفته شود.

رقابت های امسال کوپا آمریکا شروع بازی های رسمی در قاره آمریکای جنوبی است که در نهایت به مسابقات مقدماتی جام جهانی 2022 ختم می شود، پس از این جهت نیز می تواند محک خوبی برای آمادگی حضور در رقابت های انتخابی جام جهانی باشد. در عین حال چندین نفر از مربیان حاضر در این تورنمنت با اولین چالش جدی خود روی نیمکت تیمشان مواجه می شوند. از ده تیمی که از آمریکای جنوبی در این تورنمنت حاضرند، شش تیم مربیان جدیدی را روی نیمکت خود می بینند که اولین بازی های رسمی شان را در تیم جدید خود تجربه می کنند. ضمن اینکه بازیکنان جدیدی نیز به تیم ها اضافه شده اند. تغییراتی که حاصل دگرگونی نسل برخی تیم ها بعد از جام جهانی روسیه بوده اند.

شرایط ابرقدرت های آمریکای جنوبی نیز جالب توجه است. نبود نیمار موجی از نگرانی را در میان هواداران سلسائو ایجاد کرده ولی در عین حال این ذهنیت در میان برخی کارشناسان و مربیان فوتبال برزیل وجود دارد که تیم ملی بدون نیمار بهتر هم کار می کند. فرمینو و ژسوس بعد از یک فصل توام با موفقیت در انگلیس، فرصت خودنمایی در خط حمله برزیل را دارند.

آرژانتین بار دیگر مسی را در ترکیب خود می بیند ولی باز هم نگرانی در مورد آرژانتین، ترکیب بازیکنان کنار مسی است. 15 بازیکن از 23 نفر لیست تیم ملی آرژانتین، کمتر از 15 بازی ملی دارند و این مایه نگرانی است. همیشه در عرصه ملی این بحث مطرح بوده که مسی تمام توانایی و هر آنچه در ساق هایش داشته را نتوانسته به معرض نمایش بگذارد، و حالا بار دیگر این فشار روی شانه های مسی سنگینی خواهد کرد. به خصوص که آرژانتین در هر دو فینال قبلی این تورنمنت مقابل شیلی ناکام بوده است. در عین حال این تورنمنت سنگ محک خوبی برای اسکالونی سرمربی آرژانتین خواهد بود.

یک نکته مهم در مورد این تورنمنت زمانبندی آن است. معمولاً در سال های قبل، خیلی زود بعد از پایان کوپا آمریکا مسابقات مقدماتی جام جهانی آغاز می شد و به نوعی باعث عدم تمرکز برای برخی تیم ها می شد. اما از آنجایی که جام جهانی 2022 در زمستان برگزار می شود، مسابقات مقدماتی جام جهانی نیز کمی دیرتر آغاز می شود و کوپا آمریکای امسال با آرامش خاطر و تمرکز بیشتری برگزار می شود.

ژاپن و قطر دو میهمان رقابت های کوپا آمریکای 2019 هستند. دیدن پیشرفت این دو کشور در قالب رقابت های کوپاآمریکا بسیار جذاب است. ژاپن به نسبت آخرین حضورش در کوپا آمریکا که 20 سال قبل بود، بسیار در فوتبال پیشرفت کرده و طی این 20 سال افتخارات مهمی را در عرصه بین المللی کسب کرده است. قطر نیز به عنوان قهرمان آسیا در این تورنمنت می تواند نماینده ای شایسته برای قاره کهن باشد. آنها می توانند از این مسابقات نیز به عنوان محک خوبی برای جام جهانی بهره ببرند. در عین حال حضور چنین تیم هایی قدرت پیش بینی تورنمنت را کمتر می کند.

اگر نگاهی به وضعیت قدرت های قاره بیندازیم، احتمالاً روی کاغذ شانس برزیل برای قهرمانی بیشتر است. برزیل به عنوان میزبان، بعد از ناکامی در جام جهانی 2018، نمی تواند به تورنمنت کوپا 2019 به چشم تجربه اندوزی نگاه کند. از آنها انتظار می رود تا بتوانند در خانه جام را نگاه دارند. در هر چهار مرتبه قبلی هم که برزیل میزبان این تورنمنت بوده، توانسته جام را در خانه خود نگاه دارد. تیته نیز حالا فشاری روی خود احساس می کند تا با این تیم، به موفقیت برسد و بهترین بهره را از ستارگان خود بگیرد.

در تیم او، علاوه بر کیفیت فردی، تجربه نیز دیده می شود. فرناندینیو و آلوز عنصر تجربه را به رختکن تزریق می کنند و با غیبت نیمار، ویلیان به تیم ملی اضافه شده است. هر چند نام لوکاس مورا و وینیسیوس در ترکیب تیم ملی دیده نمی‌شود اما ظهور ستارگانی مثل ریچارلیسون و پاکوئتا می تواند ویژگی های متفاوتی به تیم ملی برزیل در یک سوم هجومی ببخشد.

اما در مورد این تیم تردیدهایی هم وجود دارد. به نظر می رسد برزیل هنوز در مسیر یافتن راه و مسیر پیشرفت است. تیته عنوان کرده بود که انتخاب 23 نفر نهایی برای تورنمنت، حتی از انتخاب 23 نفر برای جام جهانی قبلی نیز سخت تر بوده است. در عین حال نمایش های تیم بعد از جام جهانی ناامیدکننده بوده است و تقریباً واضح است که تیم شاکله واقعی خود را پیدا نکرده است.

وضعیت آرژانتین نیز تقریباً مشابه است؛ آنها خوشحالند که دوباره مسی به تیم ملی برگشته است. در عین حال، تجربه و کیفیت بازیکنانی نظیر دی ماریا و آگوئرو هنوز هم می تواند در زمین بازی تعیین کننده باشد. در عین حال ظهور بازیکنان خوبی همچون لوسلسو و پاردس در خط میانی، امیدواری به تیم ملی بخشیده است. اما تردیدها همچنان وجود دارند.

تیم آرژانتین کنونی به نسبت تیم جام جهانی، محافظه کارانه تر بازی می کند و عملگرایی در تیم دیده می شود، آنها از آن تیم جام جهانی بهتر دفاع می کنند ولی همچنان در عقب زمین مشکلاتی وجود دارد. هرچقدر در بخش هجومی اوضاع خوب به نظر می رسد. در عقب زمین، شرایط برعکس است. در هشت مسابقه نخست اسکولانی روی نیمکت آرژانتین، او هفت دروازه بان را به تیم ملی دعوت کرده است!

کلمبیا دیگر تیمی است که می تواند در قامت یک مدعی جلوه کند. کلمبیا کشوری پرجمعیت در آمریکای جنوبی است که هواداران فوتبالی پرشوری دارد و بعد از قهرمانی سال 2001 در خانه، می خواهند بار دیگر در این تورنمنت قهرمان شوند. آنها ترکیبی از بازیکنان با کیفیت، با تجربه و جوان دارند. یک مربی بین المللی و با تجربه فراوان نیز روی نیمکت تیم دیده می شود. حضور بازیکنان فیزیکی توام با بازیکنان با تکنیک و خلاق، نقطه قوت کلمبیا است.

اما با وجود تمام این خوشبینی ها، باید به نکات دیگری هم توجه کرد. کارلوس کی روش با وجود تمام تجاربش، هرگز تجربه مربیگری در آمریکای جنوبی را نداشته است و تازه چندماهی است که پای به این قاره گذاشته است. او هنوز در حال بالا و پایین کردن ترکیب تیمش و انتخاب بهترین خروجی از ترکیب و بازیکنان در دسترس خود است. در عین حال برای برخی از ستارگان مهم تیم، کی روش جانشین خوب و با کیفیتی ندارد. شاید این تورنمنت برای کلمبیا هنوز خیلی زود باشد و باید در آینده منتظر موفقیت آنها بود.

1878