نقد فیلم لاتاری ساخته‌ی محمدحسین مهدویان؛ ترویج خشم و توهین به ایران

در زمانه‌ای که به دلیل خشونت فراوان و بی حاصلی آن، جهان در جستجوی صلح و تلاش برای دست یابی به آن است، فیلم لاتاری ، سومین اثر سینمایی محمدحسین مهدویان به شدت تبلیغ خشونت را می‌کند و حامی آن می‌باشد. در ادامه با نقد فیلم لاتاری با نت نوشت همراه باشید.

این خشونت از همان ابتدای فیلم جریان دارد. از نوع رابطه امیرعلی (ساعد سهیلی) و نوشین (زیبا کرمعلی) تا رابطه آن‌ها با خانواده شان سراسر فحاشی و خشونت است. بیشتر سکانس‌های فیلم را نیز دعوا و زد و خورد و ناسزا تشکیل می‌دهند.

بیشتر بخوانید: جشن دلتنگی فیلمی از پوریا آذربایجانی ، واقعیت روابط مجازی

نقد فیلم لاتاری: ترویج خشم و توهین به ایران

در نقد فیلم لاتاری باید گفت که نه تنها این فیلم تصویر صلح طلبی از ایرانی نشان نمی‌دهد، بلکه چهره‌ای بدوی از وی به نمایش می‌گذارد. آن هم در میان اعرابی که خود بادیه نشین بوده اند و بهره‌ای از تمدن و فرهنگ نبرده اند.

فیلم لاتاری همچنین بسیار ضد ایرانی عمل می‌کند که نمونه‌اش را در سکانسی می‌توان مشاهده کرد که سامی، پسر خلاف کاری که دختران ایرانی را اغفال می‌کند، می‌گوید من بچه‌‌ی خلیج ام و مامور (حمید فرخ نژاد) در پاسخ به او می‌گوید بگو خلیج فارس.

در اینجا پسر اغفال گری که ضد فرهنگ ایرانی عمل می‌کند، به اصرار مامور خلیج فارس هم به پشت قباله‌اش بسته می‌شود. (برای نگارنده تشویق و سوت و کف تماشاچیان جشنواره در این سکانس شگفت آور است!!!).

بیشتر بخوانید: مصادره فیلمی از مهران احمدی، مصائب و بد شانسی‌های یک پدر و پسر

درست است که سوژه فیلم درباره دفاع از ناموس و غیور بودن است اما در جهان امروزی، چنین دفاع وحشی گرایانه و غلوآمیزی از ناموس که در فیلم نمایش داده می‌شود بسیار متحجرانه و حتا غیر قابل باور است.

امروزه هم حتا “مسعود کیمیایی” که استاد ساخت فیلم هایی است که قهرمانان غیورش از “قیصر” تا همین فیلم اخیر او “قاتل اهلی” دغدغه دفاع از ناموس دارند چنین برخورد و رویکردی را در قبال این موضوع ندارند و در جهان همان فیلم ها، منطقی و درست رفتار می‌کنند و کردارشان در قامت قهرمانی شان می‌گنجد.

حال آنکه امیرعلی در “لاتاری” نه به لحاظ فیزیکی و نه به لحاظ رفتاری و شخصیتی و نه حتا در طراحی لباسش نمی‌تواند در قاموس چنین فرد غیرت مندی قرار بگیرد. بیشتر همان عاشق جانسوزی که سریع هم گریه‌اش می‌گیرد و در اوایل فیلم از او می‌بینیم برازنده ترش است.

بیشتر بخوانید: فیلم هامون اثر داریوش مهرجویی

در فیلم لاتاری هم مانند فیلم پیشین محمدحسین مهدویان، “ماجرای نیمروز”، زن نقشی جز ابژه جنسی ندارد و در حد تیپ باقی می‌ماند و شخصیت نمی‌گیرد و تنها کارکردش این است که کمی بر درام و احساس فیلم می‌افزاید.

دیگر در “لاتاری“، فیلمی که همه خون‌ها به خاطر زن ریخته می‌شود، حداقل انتظار می‌رود که با شخصیت پرداخت شده تری از نوشین رو به رو شویم. “هادی حجازی فر” نیز از “ماجرای نیمروز” تا “لاتاری” گویی همان شخصیت است و فقط لباسش کمی تغییر کرده است.

درست مانند شخصیت فیلم قبلی “مهدویان” شخصی پرخاشگر، تندخو و موافق خشونت به هر قیمتی است. حتا یکسری از اکت هایش هم به همان قبلی مانند است.

گرچه در این فیلم خوش درخشیده و یکی از نکات مثبت فیلم همان بازی اوست. “مهدویان” کارگردانی است که فیلم هایش از حداقل استاندارد‌های فنی سینمایی برخوردار است. و از این لحاظ نمی‌توان ایرادی را به او روا داشت. فیلمبرداری، بازی گرفتن از بازیگر، تدوین و… در حد قابل قبولی هستند.

او با ساختن “لاتاری” نشان می‌دهد که در ساخت فیلم هایی که داستان شان مربوط به دهه شصت می‌باشد موفق تر و باورپذیر تر عمل می‌کند.

چرا که در همین داستان فیلم لاتاری که مثلا در زمان امروز می‌گذرد و مسائل روز را هم مانند بی کاری، وضعیت خراب اقتصادی، مهاجرت و… را مطرح می‌کند، آن قدر فرم روایی و مسئله داستان و برخورد شخصیت‌ها با اتفاق پیش آمده جدید نیست و بیشتر یادآور طرز تفکر آدم‌های همان دهه شصت می‌باشد.

بیشتر بخوانید: عصبانی نیستم فیلمی از رضا درمیشیان، عصبانی هستم

#gallery-2#gallery-2 .gallery-item#gallery-2 img#gallery-2 .gallery-caption