افراد مشهور مبتلا به اوتیسم

صدای ایران- اوتیسم یا درخودماندگی، نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود.در این مقاله می خواهیم راجع به افراد مشهور مبتلا به اوتیسم بیشتر بدانیم.

سر آیزاک نیوتن (1727-1643)

آیزاک نیوتن به عنوان یک فیزیک ‌دان، ریاضی ‌دان، فیلسوف و ستاره ‌شناس مشهور در سراسر جهان شناخته می شود.

اما به لطف محققان در دانشگاه کمبریج، تا حدی می‌توانیم مطمئن باشیم که اسحاق نیوتن نیز مبتلا به اوتیسم بوده است. آنها در میان شواهد خود ذکر می‌کنند که نیوتن از جمله افراد خجل و کمرویی بوده که تا جایی که می‌توانست از سایر آدم‌ها دوری می‌کرد و حتی نمی توانسته در بحث ها و گفتگوهای ساده جمع شرکت کند و به مکالمات روزانه معمولی بپردازد. قابل توجه است که او به صورت شگفت آوری بر کار خود متمرکز می شده و به سختی از آن دست می کشیده است. او به حدی بر کارش تمرکز می کرده که گذر زمان را فراموش کرده و زمان خوردن وعده غذایی خود را از دست می داده است.

تمرکز شدید روی انجام کاری از ویژگی های متداول اختلالات طیف اوتیسم است، چرا که این تمرکز باعث مانع شدن توجه فرد به دیگر چیزهای اطرافش می شود. نیوتن در به دست آوردن و حفظ دوستانی برای خود مشکل داشته است چرا که او هیچ وقت به صورت دوستانه وارد یک جمع نمی شده است و نمی دانسته که چگونه با دیگران ارتباط برقرار کند و با آن ها درباره موضوع های مختلف گفتگو کند.

قابل توجه است که نیوتن به شدت و به طور خاص و وسواس آمیزی به اجرای برنامه های از پیش تعیین شده اعتقاد داشته و هیچ عاملی نمی توانست از رخ دادن این برنامه پیشگیری کند، برای نمونه اگر قرار بود وی در جائی سخنرانی کند و هیچ شنونده ای برای سخنرانی به محل نمی آمد، وی باز هم به انجام سخنرانی اقدام کرده و کار خود را انجام می داده است.

شاید مشهورترین فرد مبتلا به اوتیسم، دانشمند و فیزیکدان بزرگ تاریخ یعنی آلبرت انیشتن باشد. وی در برقراری ارتباط اجتماعی دارای مشکلات متعددی بوده و روحیه ای بسیار حساس داشت. شواهد و مدارک به جای مانده از دوران کودکی وی نشان می دهد که انیشتن به عنوان یک کودک، دچار ضعف گفتاری شدید و بعدها پژواک‌گویی یا عادت به تکرار جمله برای خودش شد. در حین تحصیل دارای مشکل برقراری ارتباط کلامی با سایرین بوده و معلمین وی نیز از نظر آموزشی با این دانش آموز مشکل داشتند.

این نابغه بزرگ تاریخ در ادامه و طی سنین جوانی نیز به دلیل همین مشکلات علی رغم برخوردار بودن از هوش بسیار بالا، قادر به یافتن شغل مناسبی برای خود نشد. یکی از مهمترین نشانه های اختلال اوتیسم در انیشتین، بی رغبتی وی به غذا خوردن بوده و این دانشمند تقریبا در تمام طول عمر خود به غذا اهمیتی نداده و در بیشتر مواقع برنامه صرف غذای روزانه وی دارای زمان بندی خاصی نبوده و تابع هیچ نظمی نبود.

این موضوع در بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم دیده شده و علاوه بر بی اهمیتی نسبت به غذا خوردن، می تواند به شکل بی توجهی به نوع لباس؛ رنگ بندی و حتی بوهای موجود در محیط اطراف آن ها مشاهده شود. علاوه بر این موضوع ، انیشتین در انجام امور روزانه خود تابع نظم نبوده و این مساله، شرایط زندگی با وی را دشوار کرده بود.

اگر چه آلبرت موفق به ازدواج شده و حتی سه فرزند داشت اما همسر وی شرایط بسیار سختی را از نظر زندگی با این نابغه شگفت انگیز داشته و انیشتین علی رغم داشتن سه فرزند هیچگاه نتوانست روابط مناسبی با آن ها داشته باشد و حتی گزارش شده که وی نسبت به لمس کردن آن ها نیز حساس بود.

آماندا بگز (1980 تاکنون)

آماندا بگز به دلیل معلولیت های زیادش عملکرد پایینی دارد. او به ندرت قادر به صحبت کردن است و جای آن از تایپ و نمادهای تصویری برای ارتباط استفاده می کند. او از یک لوله تغذیه و اکسیژن مکمل برای جلوگیری از بیماری ‌های ریوی استفاده می‌کند و علاوه بر این برای جا به جا شدن نیز بسته به شرایط از لوازم کمک حرکتی شامل واکر، عصا و یا صندلی چرخدار استفاده می‌کند. همچنین تاکنون چندین بار به خاطر نارسایی کلیوی، بستری شده‌ است. همین اواخر نیز آماندا در نتیجه بیماری ‌های شدید در بیمارستانی بستری بوده است و به گفته خودش به مرگ نزدیک است. آماندا بگز در واقع این تصور را در میان مردم به چالش کشیده است که ناتوانی های جسمی افراد را از زندگی کردن مطابق با ارزش های زندگی محروم می سازد.
آماندا به طور منظم در مورد افکار و تجربیات زندگی اش می‌نویسد. بسیاری از آن‌ها در زندگی افرادی که اوتیسم دارند دیده می شود، به طور خاص، مقاله (اگر من کشته شوم) با بسیاری از مردم اوتیسمی به وجود آمد، اما برخی دیگر از نوشته های او به شدت شخصی و مربوط به خودش هستند. او همچنین درباره موضوعاتی همچون بدرفتاری با افراد چاق در حوزه بهداشت و درمان صحبت کرده‌است.

همانطور که گفته شد او یکی از فعالان اتیسم است و ویدئو او با نام (بـه زبان من) در سـال 2007 بـه طـور گسـترده ای در یوتیـوب منتشـر شـده است. در ایـن ویدئـو او از طریـق ایجـاد هـم همـه، تـکان دادن سـریع ورق هـای کاغذ، تـکان دادن دسـتگیره در، صداهایـی تولیـد کـرد و سـپس برای هر کدام از ایــن صداها ترجمه ای ارائـه داد و آن را زبـان اختصاصـی نامیــد. او کــه بــرای صحبت کردن نیـاز بــه کامپیوتر و یا دستگاه صداســاز دارد می گویــد (زبـان من به دنبال طراحی لغات و یـا نشـانه های بصـری بـه منظـور درک توسط دیگران نیسـت بلکه به دنبـال ارتبـاط دائـم بـا تمامی اجـزای محیط پیرامون من اسـت.) تصورات شاعرانه آماندا حس تفکر و یگانگی طبیعت را تداعی می‌کنند. به عقیده خیلی ها کار آماندا شامل یک کمدی مینیمالیستی است که بخشی از آن از زندگی نامه وی براساس تجربیات واقعی و بخشی دیگر از استعاره ها و خیالات او در طی یک دوره بستری شکل گرفته است.

دکتر محمد آرشاد در نشریه‌ی انجمن سلطنتی بیوگرافی پزشکی منتشر کرد که معتقد است میکل آنژ به احتمال زیاد مبتلا به اوتیسم بوده‌است. پروفسور مایکل فیتز جرالد، یکی دیگر از پژوهشگران برجسته در زمینه‌ی این موضوعات، نیز چنین عقیده‌ای دارد. شواهد آن‌ها: علاقه‌ی منحصر به فرد این هنرمند به کارش، خلق و خویی که با افتادن یک کلاه هم می‌توانست تغییر کند، روال سختگیرانه در زندگی و مهارت‌های اجتماعی بسیار ضعیف. چنین ویژگی‌هایی، که همه‌شان از طریق ده‌ها یادداشت و نامه‌ی معاصر مشخص شده، با افرادی که مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالا هستند، مطابقت دارد.

از نشانه های اوتیسم که در رفتار میکل آنژ دیده می شده، رفتار وسواسی، تند خویی و گرایش به انزوا و تنهایی را می توان نام برد. او در کنار رفتار وسواسی، دارای نوعی تکرار در رفتار و اعمالش بود و اگر این تکرار را دنبال نمی کرد دچار سرخوردگی می شد. در مجموع این ویژگی ها می تواند به تشخیص اوتیسم برای میکل آنژ منجر شود و به او کمک کرده باشد تا فردی خلاق و هنرمندی مشهور شود.

استاد دانشگاه ترینیتی پروفسور مایکل فیتز جرالد، یکی از روانپزشکان برجسته، پژوهشی را در رابطه با چارلز داروین انجام داده است و با توجه با نکات به دست آورده نشان می دهد که داروین نیز از اختلالات طیف اوتیسم رنج می برده است. بر اساس اظهارات فیتز جرالد، داروین یک کودک بسیار آرام، تنها و انزواطلب بوده و حتی زمانی که بزرگ شد، تا آن جایی که می توانسته از تعامل با دیگران اجتناب می کرده است.

قابل توجه است که برای ارتباط با دیگران بیشتر از نوشتن نامه به جای ارتباط چهره به چهره و رو در رو استفاده می کرده است. در واقع نوشتن نامه را در ارتباطات خود با دیگران ترجیح می داده است. این ویژگی رفتاری نیز از جمله راهکارهایی است که فرد مبتلا به اختلالات اوتیسم، آن را در برابر صحبت کردن مستقیم انتخاب می کند. داروین چیزهای بسیاری را جمع آوری می کرده است، نسبت به شیمی و مکانیک نیز کنجکاوی نشان می داده است. او یک متفکر بصری بوده و این توجه خاص و ثابت، نسبت به موضوعات و اشیاء خاص، یکی دیگر از ویژگی های افرادی است که به اوتیسم مبتلا هستند. او همانند بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم که به خیال پردازی و تجسم هر چیز می پردازند، یک متفکر تجمسی بوده است. بر اساس توصیف فیتز جرالد، داروین مردی نسبتا وسواسی و تشریفاتی بوده است. در جمع بندی این رفتارها می توان به این نتیجه رسید که به احتمال قوی داروین دچار نوعی از اختلالات اوتیسم بوده است.