داستان قرقاول نوشته‌ی ریموند کارور

منبع خبر / فرهنگی و هنری / 22-08-1398

ریموند کارور Raymond Carver با نام کامل ریموند کِلِوی کاروِر جونیور (1938-1988) نویسنده و شاعر مشهور آمریکایی بوده است که به نوعی سبک جدیدی را در نوشتن داستان کوتاه ابداع کرد، وی را از تاثیرگذارترین نویسندگان قرن بیستم می‌دانند. در ادامه با متن کامل داستان قرقاول اثر ریموند کارور با نت نوشت همراه باشید. داستان قرقاول […] نوشته داستان قرقاول...

ریموند کارور Raymond Carver با نام کامل ریموند کِلِوی کاروِر جونیور (۱۹۳۸-۱۹۸۸) نویسنده و شاعر مشهور آمریکایی بوده است که به نوعی سبک جدیدی را در نوشتن داستان کوتاه ابداع کرد، وی را از تاثیرگذارترین نویسندگان قرن بیستم می‌دانند. در ادامه با متن کامل داستان قرقاول اثر ریموند کارور با نت نوشت همراه باشید.

داستان قرقاول اثر ریموند کارور

جرالد وبر هیچ حرفی برای گفتن باقی نگذاشت. خاموش ماند و به راندن ماشین ادامه داد. شرلی لنارت اول بیدار مانده بود . بیشتر محض خوشی تا چیز دیگر. خلوت هر قدر بیشتر می‌پایید برای او ارزش داشت.

چند تا نوار کریستال گیل،‌چاک منجیون و ویلی نلسن را توی پخش گذاشته بود؛ بعد دم صبح موج رادیو ماشین را عوض می‌کرد و از اخبار جهان و خبرهای محلی و وضعیت هوا گرفته تا محصولات زراعی و حتی پرسش و پاسخ دم صبح، درباره تاثیر ماری جوانا بر مادران شیرده و به هرچیز که سکوت طولانی را پر کند گوش داده بود.

گاه به گاه سیگار می‌کشید و در تاریکی دلگیر ماشین گنده به او نگاهی می‌انداخت. جایی بین سان لویی ابیسپو و پاتر،‌کالیفرنیا، در سیصد کیلومتری خانه ییلاقی‌اش در کارمل، جرالد وبر را که دیگر قابل تحمل نبود و صحبتش چنگی به دل نمی‌زد، به حال خود رها کرد. همه تلاش خود را کرده بود و کسل و بی حوصله روی صندلی به خواب رفت.

صدای خس خس نفس‌های زن را همراه با نفیر باد بیرون می‌شنید. رادیو را خاموش کرد و از خلوت خود خوشحال بود. اینکه نیمه شب از هالیوود راه بیفتد و مسیری ششصد کیلومتری را بکوبد اشتباه بود، ولی آن شب، دو سه روز مانده به سی امین سالگرد تولدش،‌احساس خستگی زیادی می‌کرد، پیشنهاد کرد چند روزی به خانه‌‌ی ساحلی او بروند. ساعت ۱۰ شب مارتینی می‌خوردند و لیوان در دست به ایوان آمده بودند که مشرف به شهر بود.

شرالی در حالی که با انگشت نوشیدنی‌اش را هم می‌زد به جرالد نگاه می‌کرد که به نرده‌های ایوان لم داده بود، گفت:« چه اشکالی دارد؟ ببینم، فکر می‌کنم این بهترین پیشنهادی بوده که این هفته دادی» انگشت در دهان کرده بود و آن را می‌لیسید.

چشم از جاده گرفت. زن نشان نمی‌داد که خواب باشد، بیهوش، یا زخمی می‌نمود انگار که از ساختمان بلندی سقوط کرده باشد. روی صندلی گلوله شده ویک پا را زیرش گذاشته و دامنش بالا رفته بود و بند جوراب نایلون و گوشت رانش به چشم می‌خورد. سر را روی دسته صندلی گذاشته و دهانش باز مانده بود.

بیشتر بخوانید: ریموند کارور: مروری بر آثار و زندگی نویسنده

ریموند کارور هیچ گاه توصیفی اضافه و بی استفاده را در آثار خود نمی‌آورد. سبک آثار وی را برخی “واقع گرایی کثیف” نامیده اند. جنبش “واقع گرایی کثیف” در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی توسط چند نویسنده رواج پیدا کرده بود. آنها اغلب واقعیت‌های درد آور زندگی طبقه‌ی متوسط و پایین جامعه را بازگو می‌کردند. آثار ریموند کارور بیشتر تمایل به بیان کردن مسائلی چون فقدان، آسیب‌های روانی ناشی از فقر و به طور کلی زندگی روزمره‌ی انسان‌های معاصر را دارد.

تمام شب باران به تناوب باریده بود. حالا دم صبح که آفتاب می‌زد؛ بند آمده بود، ولی بزرگراه هنوز خیس و سیاه بود و گودال‌های آب را در دو طرف جاده می‌دید. جرالد هنوز خسته نبود. تقریبا سر حال به نظر می‌رسید و نگران. خوشحال بود که کاری می‌کند. پشت فرمان نشستن و رانندگی خوب بود، حداقل فکر نمی‌کرد و فقط می‌راند.

همان لحظه که چراغ‌های ماشین را تازه خاموش کرده و کمی از سرعتش کاسته بود از گوشه چشم قرقاولی را دید. در ارتفاعی کم، با سرعت رو به ماشین می‌آمد و در زاویه‌ای قرار داشت که به آن می‌خورد. نیش ترمزی زد، بعد سرعتش را زیاد کرد و دو دستی فرمان را چسبید. پرنده با صدای تقه بلندی به چراغ جلو سمت چپ خورد. بعد قوسی زد و به شیشه ماسید . کپه‌ای از پر و فضله پرنده بر جای گذاشت.

مرد از کار خود هراسان شد و گفت:« وای خدای من!»
زن کاهلانه از جا بلند شد با چشمانی وق زده و هراسان گفت:« چی شده؟»
« زدم به چیزی … یک قرقاول » ترمز که کرد صدای خرده شیشه چراغ جلو را کف آسفالت شنید.
ماشین را کنار جاده کشید و پیاده شد. هوا سرد و نمناک بود. دکمه بلوزش را بست و خم شد که محل خسارت را ببیند. از چراغ جلو جز یکی دو تکه شیشه شکسته چیزی نمانده بود. با دست‌های لرزان آن‌ها را شل کرد و درآورد. پرهای آغشته به خون پرنده به روی گل گیر چسبیده بود. اینها پرهای ماده قرقاولی بود که مرد لحظه‌ای پیش از تصادم دیده بود.

شرلی به طرف پنجره سمت او خم شد و دکمه‌‌ی آن را فشار داد. هنوز نیمه خواب بود. صدا زد:« جری؟»
گفت:« یک دقیقه صبر کن. بمان تو ماشین!»
« نمی‌خواستم بیرون بیایم، زود باش بیا بریم!»

از شانه‌‌ی جاده راه افتاد. کامیونی رد شد که راننده‌اش به او نگاه می‌کرد، پشنگه‌های آب را در خوا پخش کرد و غران گذشت. جری از سرما قوز کرده بود و قدم زنان به طرف خرده شیشه‌ها رفت. جلوتر که رفت ذرات خرد شده شیشه را دید، با دقت نگاه کرد و لای علف‌های خیس پرنده را یافت. دلش نیامد که آن را لمس کند، به پرنده مچاله چشم دوخت که چشم هایش بازمانده بود و لخته‌ای خون تازه روی نوکش ماسیده بود.

وقتی برگشت و سوار ماشین شد، شرلی گفت:« متوجه نشدم چه اتفاقی افتاد. قر شد؟»
« چراغ جلو خرد شده و یک کمی هم گل گیر ماشین تو رفته …»
نگاهی به پشت سر انداخت و بعد فرمان را چرخاند به طرف جاده کشید.
زن گفت:« کشته شد؟ حتما هم مرده، گمان نمی‌کنم زنده مانده باشد.»
مرد نگاهی به او انداخت. بعد به جاده چشم دوخت.
« صد و چهل تا می‌رفتیم»
«‌چه مدت خوابم برده بود؟»
وقتی جرالد جوابی نداد،‌گفت:«‌سرم درد می‌کند. بدجوری هم درد می‌کند. حالا تا کارمل چقدر راه داریم؟»
« یکی دو ساعت..»

«دلم غدا می‌خواهد و یک قهوه هم روش. شاید سردردم بهتر شود»
گفت:«‌شهر بعدی نگه می‌داریم»
زن آینه را به طرف خود چرخاند و به صورت خودش نگاه کرد. زیر چشمش را با انگشت لمس کرد. بعد خمیازه‌ای کشید و رادیو را روشن کرد. خود را با دکمه مشغول کرد.
جرالد به قرقاول فکر می‌کرد. خیلی سریع اتفاق افتاده بود، ولی شک نداشت که به عمد پرنده را زده. گفت:« راستی چقدر من را می‌شناسی؟»
رادیو را رها کرد و به صندلی تکیه داد و پرسید:« چطور؟»
گفتم که، چه اندازه من را می‌شناسی؟»
«سر در نمی‌آورم»
« می‌پرسم چقدر مرا می‌شناسی؟»

«حالا این وقت صبح چرا همچو چیزی می‌پرسی؟»
»با هم حرف می‌زنیم. فقط جواب سوال را می‌خواهم. حالا مرا شناخته ای؟ به نظر تو آدم قابل اعتمادی هستم؟ تو به من اطمینان داری؟»
خودش هم نمی‌دانست چه چیزی می‌خواهد ولی حس می‌کرد روی لبه تیغ راه می‌رود.زن به او خیره شد و گفت:« مگر اهمیتی هم دارد؟»

مرد شانه انداخت:« اگر فکر می‌کنی که مهم نیست، خوب لابد نیست»
دوباره حواسش به جاده رفت. فکر کرد که آن اوایل محبتی داشته، در پاسیفیک پالسیدز تو مهمانی یکی از دوستان با هم آشنا شدند. نتیجه‌‌ی آشنایی، زندگی مشترک بود. درآن زمان جرالد در جستجوی نوعی زندگی بود که تصور می‌کرد زن برایش فراهم می‌کند. هم ثروتمند بود و هم روابطی گسترده داشت. روابط از پول هم مهمتر بود. از پول و نفوذ با هم نمی‌شد بگذری. در آن زمان تازه مدرک تحصیلی‌اش را از دانشگاه کالیفرنیا لس آنجلس گرفته بود با گراییش نمایش. تو سر سگ می‌زدی از همین‌ها می‌ریخت. به جز در بخش تولید تئاتری دانشگاه، کار دیگری نتوانسته بود دست و پا کند. ورشکسته بود. شرالی دوازده سال از او بزرگتر بود، قبلا ازدواج کرده و دوبار طلاق گرفته بود، ولی پول داشت و ارو را به مهمانی هایی می‌برد که در آن‌ها با آدم‌های مختلف آشنا شود. چند تا نقش فرعی به اودادند. می‌توانست عنوان هنرپیشه را یدک بکشد. کار یکی دو ماه در سال هم کم نبود. باقی سال در سه سال گذشته کنار استخر او دراز می‌کشید و یا در مهمانی‌ها ول می‌گشت و یا به این جا و آن جا می‌رفت و به وقت گذرانی با شرلی مشغول بود.

«فکر می‌کنی از من ساخته باشد که کاری برخلاف منافع خودم انجام بدهم؟»
زن ناخنش را به دندان زد و در سکوت به او نگاه کرد.
«خوب؟» هنوز روشن نبود که کار به کجا می‌کشد، ولی جرالد تصمیمش را گرفته بود که دنبالش را بگیرد.
زن گفت:« خوب حالا چی؟»
«من که گفتم»

«بله! به نظر من از تو بعیدنیست جرالد. اگر فکر می‌کنی که مسئله به اندازه کافی اهمیت دارد، این کار را می‌کنی. حالا مسئله را همین جا تمام کن و دیگر نپرس، خوب؟»
حالا خورشید بیرون آمده بود. ابرها کنار رفته بود. کنار جاده تابلوهایی را می‌دید که خدمات مختلف را در شهر بهدی آگهی می‌کرد. رفت و آمد در جاده بیشتر شده بود. مزارع باران خورده دو طرف جاده در آفتاب صبحگاهی سبز و شاداب می‌درخشید.

زن سیگار می‌کشید و به بیرون چشم دوخت. نمی‌دانست که آیا ارزش دارد دور بزند که موضوع بحث را عوض کند. زده شده بود. از این که پیشنهاد مرد را پذیرفته بود، تا همراه او بیاید حسی ناخوشایند داشت. کاش در همان هالیوود می‌ماند. از آدم هایی که همیشه در جستجوی هویت خود هستند، دل خوشی نداشت.
بعد شگفت زده گفت:«‌نگاه! نگاه کن! آنجارا!»

ریموند کارور اولین داستان خود را به نام “فصل‌های سخت” در سال ۱۹۶۰ منتشر کرد. پس از این اثر که نقد و تحلیل‌های زیادی را در برداشت این نویسنده چندین مجموعه داستان دیگر را درطول حدود ۳۰ سال منتشر کرد. در تمام این مدت شاهد داستان هایی به اصطلاح “مینیمال” از این نویسنده بوده ایم. او هیچ گاه سبک نوشتن خود را تغییر نداد و همواره بر ایجاز و کم گویی در داستان مصمم بود.

آن طرف، سمت چپ جاده، کنار مزارع قطعات پیش ساخته خانه‌های گروهی کشاورزان دیده میشد. اتاقک‌ها در دو سه متری زمین روی بلوک هایی آماده حمل به محل دیگر بود. حدود بیست و پنج تا سی تا از اتاقک‌ها بالاتر از زمین بود، تعدادی رو به جاده و تعدادی نیز در جهت‌های دیگر قرار گرفته بود.
زن در همان حال که با سرعت اتاقک‌ها را پشت سر می‌گذاشت گفت:« نگاه کن!»
مرد گفت:« جان اشتاین بک. یک چیزی از کارهای اشتاین بک»
«چی؟ آهان! اشتاین بک! اشتاین بک درست گفتی»

مرد پلک زد و تصور کرد که قرقاول را دیده بود. یادش آمد روی پدال گاز فشار داد و سعی کرد به پرنده بزند. دهان باز کرد که چیزی بگوید. ولی کلمه مناسبی پیدا نکرد. از کشت قرقاول ناراحت و شرمگین بود. تکان خورد. انگشت هایش روی فرمان گرفت و رگ به رگ کرد.
«اگر بگویم که قرقاول را به عمد زیر گرفتم، چه می‌گویی؟ این که سعی کردم بهش بزنم؟»
زن بی اعتنا دقیقه‌ای به او زل زد.حرفی نزد. آن وقت چیزی برای مرد روشن شد. بعد فکر کرد که بخشی به دلیل نگاه بی حوصله و بی اعتنای زن بود و بخشی هم نتیجه اوضاع روحی خودش. ناگهان دریافت که دیگر ارزشی ندارد. ول معطل جمله‌ای بود که به فکرش می‌رسید.

زن پرسید:« راست می‌گویی؟»
مرد سرش را تکان داد:« خطرناک بود. شاید شیشه‌‌ی جلو را خرد می‌کرد ولی قضیه از این مهم تر است.»
«معلوم است. جری، وقتی تو می‌گویی لابد مهم است. اگر فکر می‌کنی که از جریان تعجب می‌کنم، اشتباه می‌کنی. تعجب نمی‌کنم. هیچ چیز تو غیر منتظره نیست. کاری را که می‌خواهی می‌کنی. غیر از این نیست؟»
وارد پاتر می‌شدند. سرعتش را کم کرد و دنبال رستورانی گشت که اعلان آن را روی بیل بورد کنار جاده دیده بود. رستوران را چند خیابان آن طرف تر در مرکز شهر پیدا کرد. تو محوطه‌‌ی پارکینگ شن ریزی شده نگه داشت. هنوز اول صبح بود. داخل رستوران همه سر برگرداندند به طرف مسیری که ماشین بزرگ آمد و ترمز کرد. مرد سوییچ را بیرون کشید. تو ماشین برگشتند و به هم نگاه کردند.

زن گفت:« دیگر گرسنه نیستم، اصلا یک چیزی را می‌دانی؟ اشتهای مرا کور کردی!»
مرد گفت:« اشتهای خودم را کور کردم»
زن به او زل زد و گفت:« جرالد می‌دانی، بهتر است چه کار کنی؟ بهتر است کاری بکنی!»
«یک فکری می‌کنم» در را باز کرد و پیاده شد. جلو ماشین خم شد و به سپر قر شده و چراغ شکسته نگاهی انداخت. بعد دور زد و به طرفی رفت که زن نشسته بود و در را برایش باز کرد. زن مردد بود ولی بعد از ماشین بیرون آمد.
زن گفت:« سوییچ … خواهش می‌کنم سوییچ ماشین را رد کن.»
حس کرد که در صحنه‌ای باز می‌کنند و این پنجمین یا ششمین برداشت صحنه است. هنوز معلوم نبود که بعد چه اتفاقی می‌افتد. ناگهان مرد از خستگی وا رفت اما حسابی نشئه بود. سوئیچ را به او داد. زن گفت دستش را مشت کرد.

جرالد گفت:« اگر خیلی سوزناک نکنی، شرلی وقتش رسیده خداحافظی کنم.»
جلو رستوران ایستادند.
« میروم و سعی می‌کنم به زندگی ام سرو سامانی بدهم، اول کاری پیدا می‌کنم. یک کار واقعی، مدتی سراغ کسی نمی‌روم. خوب؟ اصلا اشک نریز، خوب؟ اگر دلت بخواهد می‌توانیم دوست بمانیم. روزهای خوبی را باهم گذراندیم. درست؟»

شرلی گفت:« جرالد، تو برای من هیچ ارزشی نداری، الاغ، برو گمشو! مادرسگ!»
تو رستوران دو پیشخدمت زن و چند مرد با لباس یک تیکه آمدند دم پنجره به بیرون نگاه می‌کردند تا زنی را ببینند که با پشت دست کشیده‌ای به صورت مرد زد. آدم‌های تو اول جا خوردند ولی بعد دیدن صحنه باعث سرگرمی شان شد. حالا زن تو پارکینگ انگشتش را به طرف جاده تکان می‌داد. واقعا تماشایی بود. ولی مرد راه افتاده بود. حتی پشتش را هم نگاه نکرد. آدم‌های تو رستوران نتوانستند حرفهای زن را بشنوند، ولی مرد که می‌رفت بقیه صحنه را برای خودم مجسم کردند.

یکی از زن‌های پیشخدمت که در رستوران کار می‌کرد گفت:« خدا جان! زنک خدمتش رسید. مگر نه؟ حسابش را رسید که دفعه‌‌ی دیگر غلط زیادی نکند!»
راننده‌‌ی کامیونی که همه ماجرا را دیده بود گفت:« بی عرضه بلد نیست با آن‌ها چطور رفتار کند. باید برمی‌گشت هم چه می‌زد که زنک خون بالا بیاورد.»