فیلم Loving Vincent وینسنت دوست‌داشتنی ساخته‌ی دوروتا کوبیلا و هیو ولچمن

زندگی وینست ون گوگ همیشه الهام بخش و سوژه بسیاری از هنرمندان از جمله فیلم سازان بوده است. زندگی این هنرمند نقاش توانسته است این بار موضوع پویانمایی با نام وینسنت دوست داشتنی یا Loving Vincent شود. این کار زیبا اثری از دو کارگردان به نام های دوروتا کوبیلا Dorota Kobiela و هیو ولچمن Hugh Welchman است. با نت نوشت در مورد پویانمایی Loving Vincent همراه باشید.

فیلم Loving Vincent

کاری از دوروتا کوبیلا Dorota Kobiela و هیو ولچمن Hugh Welchman

بیش از ۵ دقیقه خیره به یکی از تابلو های “وینسنت ون گوگ” خیره مانده ای و آرام متوجه می‌شوی که مغزت در حال پیمودن راه های عجیب و غریبی است. حتی این روزها با این که نزدیک به صد سال از مرگ این هنرمند فقید می‌گذرد، ضربه های قلموی وی بر تابلوهایش نوعی انرژی روانشناختی متصاعد می‌کند.

ارتعاشی متناوب که گویی از خلال زندگی خود ونگوگ نشات می گیرد. حال تصور کنید به جای ۵ دقیقه حدود ۹۰ دقیقه به تماشای تصاویر متحرک از نقاشی های ونگوگ نشسته اید. همه چیز شروع به حرکت خواهند کرد.

بیشتر بخوانید: مروری بر زندگی ونسان ونگوگ ؛ شور زندگی به روایتِ یک جوان پست امپرسیونیست

در گزارشات ادعا شده که ونگوگ خود اشاره به تیراندازی به خود داشته است و اصرار داشته دیگران را متهم نکنند بلکه خود تصمیم گیرنده این مسئله بوده است

در تحلیل و بررسی فیلم Loving Vincent می توان گفت چنین دنیای انیمیشنی که یک هنرمند لهستانی برای Loving Vincent متصور شده است، برگرفته از انگیزه ای هنرمندی هلندی دارد که “اولین فیلم تمام نقاشی شده در جهان” را در رویای خود متصور شده بود.

این بدان معناست که تقریبا تمام ۶۵۰۰۰ فریم تصویر توسط هنرمندان و با دست به صورت رنگ و روغن باز آفریده شده اند تا مخاطب دقیقا همان تصور و خیال پردازی که از وینسنت ونگوگ دارد به وی دست دهد.

داستان Loving Vincent هنگامی شروع می‌شود که خود هنرمند مرده است. بنابراین ما روایت را از چشمان وی شاهد نیستیم. چیزی شبیه به خود سبک ونگوگ که رنگ های جسور و ضخیم و ضربه های انرژیک بی پروا، یاد آور زندگی محرک سنتی اوست.

بیشتر بخوانید: نامه های ونسان ونگوگ به برادرش تئو؛ درباره‌ی کتاب ونگوگ

پشت صحنه ای از فیلم Loving Vincent

درباره فیلم Loving Vincent نباید از قلم انداخت که اکثر مردم می‌دانند که ونگوگ خود را از نعمت شنوایی محروم می‌کند و هیچکس دلیل مشخصی برای این منظور نمی‌داند. در سال ۱۸۹۰ ونگوگ در حالی که در فرانسه اقامت داشت، این هنرمند عذاب دیده به علت زخم شدیدی که در معده خود داشت و به احتمال زیاد خودکشی دلیل آن بوده است، دیده از دنیا فرو بست.

در گزارشات ادعا شده که ونگوگ خود اشاره به تیراندازی به خود داشته است و اصرار داشته دیگران را متهم نکنند بلکه خود تصمیم گیرنده این مسئله بوده است. اما همیشه این شک و تردید ها وجود داشته که آیا شخص دیگری در قتل او وجود داشته است؟ آیا که کنجکاوی سبب همچنین ماجرای شده است؟ و اگر واقعا خودکش دلیل اصلی بوده است چه عاملی سبب گشته که او دست به همچنین کاری بزند؟

بیشتر بخوانید: ۷ هنرمند بنام که از بیماری های روانی رنج می بردند!

بیش از ۵ دقیقه خیره به یکی از تابلو های “وینسنت ون گوگ” خیره مانده ای و آرام متوجه می‌شوی که مغزت در حال پیمودن راه های عجیب و غریبی است.

در تحلیل و بررسی فیلم Loving Vincent نیازی به اشاره و گفتن نیست که دوروتا کوبیلا Dorota Kobiela و هیو ولچمن Hugh Welchman به هیچ عنوان در صدد حل این معما نیستند. با این حال به آرامی سوالی مطرح می‌کنند که چگونه ونگوگ در طی شش هفته از یک آدم آرام و خونسرد به شخصی که خودکشی می‌کند بدل می‌شود.

اگرچه در تاریخ از وینسنت ونگوگ به عنوان یک دیوانه نابغه یاد می‌شود، فیلمسازان به معنای واقعی کلمه سعی بر نشان دادن یک پرتره جذاب و پرجنب و جوش و البته حساس از وی هستند. هنرمندی که اغلب تمام نامه هایش را با این امضا به پایان می رساند، Loving Vincent. که عنوان فیلم هم از امضا وی برگرفته شده است.

فیلم Loving Vincent اما نهایت یک تعصب و استمرار در کار را نشان می‌دهد. تلاشی که پس از ۷ سال به ثمر رسیده است. نتایج این تصویرگری به وضوع معیارهای امپرسیونیسم را باز تفسیر می‌کند.

عکاسی به شکل مطلق نمی‌تواند طبیعت متناقض ونگوگ را به تصویر بکشد و کارگردانان از بازیگران واقعی برای تصویر برداری استفاده کرده اند. بازیگرانی که چهره آن ها بعضا قابل تشخیص است. نوعی ترکیب “روتوسکوپی” که در آن فریم ها بر روی فیلم زنده اجرا می‌گردد. شبیه خود نقاشی های ونگوگ و در تناقض با شیوه فلسفی وی!

فیلم Loving Vincent

که اگر چه این تکنیک به معنای تقلب کردن نیست اما عوامل پشت صحنه ۱۲۰ عدد نقاشی رنگ روغن را در راستای دید دوربین قرار داده اند. که این تکنیک مانند نوعی فیلتر در فتوشاپ عمل می‌کند. به این ترتیب کارگردانان با این حربه بازیگر را که در جلو دوربین بازی می‌کند به پیش زمینه متصل می‌کند و نوعی سیالیت در نقاشی های ونگوگ را به بیننده القا می‌کند.

باید اشاره کرد که در هر صورت بیننده درک بالایی از جزئیات به کار رفته در فیلم نخواهد داشت و در عوض بر محور داستان و روایت شاعرانه آن متمرکز خواهد شد که لحظاتی احساسی از آخرین لحظات و اعمال ونگوگ را برای بیننده به ارمغان خواهد داشت. “وینسنت دوست داشتنی” به عنوان یک اثر حس عمیق تری از شخصیت وینسنت ونگوگ را متصور می‌شود. مدلی که شاید سرمشقی برای فیلم سازان باشد.

بیشتر بخوانید: فیلم At Eternity’s Gate ساخته‌ی جولین اشنابل؛ در آستانه‌ی خیال و ابدیت

منبع: +

شاید این مطالب هم خواندنی باشد:

تهران ۱۵۰۰ ساخته‌ی بهرام عظیمی؛ مدعی اسکار فرهادی

سفید برفی و هفت کوتوله Snow White and the Seven Dwarfs؛ جادو و مکانیزم تصعید در قصه‌های پریان

انیمیشن گرینچ The Grinch اثری از یونیورسال پیکچرز