دعوای دسته لاشخورها و روباه بر سر لاشه شکار | فیلم

کَرکَس نام دو گروه از پرندگان شکاری لاشه‌خوار است: کرکس‌های بر جدید که بومی قاره آمریکا هستند و کرکس‌های بر قدیم که بومی اروپا، آسیا و آفریقا هستند. در استرالیا و قطب جنوب کرکسی وجود ندارد.

بیشتر کرکس‌ها سری تاس و بدون پرهای معمولی دارند. به طور تاریخی تصور می‌شد تاس بودن سر کرکس‌ها برای جلوگیری از آلودگی هنگام تغذیه از لاشه است اما تحقیقات جدیدتر نشان می‌دهد پوست لخت نقش مهمی در تنظیم حرارت بدن دارد. به همین دلیل است که در سرما سر خود را در بدن فرو می‌برند و در گرما گردن خود را باز می‌کنند. ویژگی دیگر آن‌ها این است که بر خلاف بیشتر پرندگان دیگر، آن‌ها آشیانه نمی‌سازند.

کرکس‌ها به‌ندرت به حیوانات تندرست حمله می‌کنند ولی ممکن است حیوانی زخمی یا بیمار را بکشند. در زمان جنگ‌ها بر فراز نبردگاه‌ها شمار زیادی کرکس دیده شده‌است. کرکس‌ها حیواناتی سودمند برای جلوگیری از گندیدگی و عفونت‌زایی مردارها هستند به ویژه در مناطق گرمسیر.اسید معده کرکس‌ها بسیار نیرومند است و باکتری‌های سیاه‌رخم، وبا و سم بوتولینوم که برای لاشه‌خواران دیگر می‌تواند مرگبار باشد در معده کرکس از بین می‌روند.

کرکس‌ها نقش اکوسیستمی بسیار مهمی دارند و نابودی آن‌ها مجموعه‌ای از خطرات بهداشتی جدی را برای جوامع انسانی ایجاد می‌کند. برآورد شده که هر کرکس در طول عمر خود ۱۳ هزار دلار به جوامع انسانی کمک می‌کند و نابودی کرکس‌های هند پس از دهه ۱۹۹۰ باعث افزایش شیوع بیماری‌هایی چون هاری، سیاه‌زخم و طاعون در این کشور شد به طوریکه ۳۴ میلیارد دلار خسارت تا سال ۲۰۱۵ به اقتصاد هند از این بابت وارد شده است.

مهمترین خطر برای کرکس‌ها سموم (حشره‌کش و جونده‌کش) و داروهایی است که کرکس‌ها به آن‌ها به شدت حساس هستند و خوردن کمترین مقدار آن باعث مرگ آن‌ها می‌شود. مصرف دیکلوفناک در هند عامل اصلی نابودی کرکس‌های هند بود. این دارو به الاغ‌ها و حیوانات اهلی دیگر داده می‌شد تا بیشتر کار کنند و کمتر احساس درد و خستگی داشته باشند و کرکس‌ها با خوردن لاشه این حیوانات به سرعت کشته می‌شدند. دال کفل‌سفید پرشمارترین کرکس هند که جمعیت آن در دهه ۱۹۸۰ حدود ۸۰ میلیون برآورد می‌شد در طول پانزده سال ۹۹.۹ درصد کاهش جمعیت داشت و در آستانه انقراض قرار گرفته است.

با از بین رفتن کرکس‌ها و باقی ماندن لاشه‌ها آلودگی‌های مربوط به وجود لاشه افزایش یافت و بعد از چند سال سگ‌ها و در مرتبه بعدی موش‌ها جای کرکس‌ها را گرفته و جمعیت آن‌ها به شدت افزایش یافت. افزایش جمعیت سگ‌های ولگرد باعث افزایش شیوع هاری و رفتارهای تهاجمی در آنها می‌شد به طوریکه سالانه ۲۰ هزار نفر در هند بر اثر بیماری هاری کشته می‌شوند. تلاش برای محدود کردن جمعیت سگ‌های ولگرد به این دلیل ناموفق مانده که کاهش جمعیت سگ‌ها بلافاصله با افزایش جمعیت موش‌ها همراه می‌شود که رقیب غذایی و شکارچی مستقیم خود را از دست داده‌اند.

نابودی کرکس‌ها حتی باعث افزایش حملات پلنگ به دام‌های اهلی و ورود آن‌ها به روستاها و کشته شدن انسان‌ها بر اثر حمله پلنگ نیز شده است. چرا که با افزایش شدید جمعیت سگ‌های ولگرد سگ‌ها یک طعمه اصلی برای پلنگ شده‌اند و پلنگ‌ها برای شکار آنها وارد روستاها می‌شوند و در آنجا احتمال دارد به دام‌های اهلی هم حمله کنند. این موضوع حتی جمعیت پلنگ‌ها را نیز در خطر قرار داده چون آن‌ها نیز در مقابل هاری آسیب‌پذیر هستند. هرچند در سال‌های اخیر مصرف دبکلوفناک دامی ممنوع شده اما کرکس‌ها فقط سالی یک جوجه بزرگ می‌کنند و در بهترین شرایط ممکن هم ده‌ها سال طول می‌کشد تا جمعیت آن‌ها به میزان مورد نیاز برگردد.

بحران کرکس هند با شدت کمتری در آفریقا نیز آغاز شده است. برخی گونه‌های کرکس آفریقایی تا ۹۸ درصد کاهش جمعیت داشته‌اند. کشورهای آفریقایی نیز با توجه به جمعیت روستایی زیاد و تعداد بالای حیوانات بزرگ به کرکس‌ها که مهمترین و موثرترین لاشه‌خوار هستند نیاز دارند.

(۶۹۱)