پروژه شهاب 1، نقطه آغازِ قدرت موشکی ایران

امروزه با توجه به تهدیدات که توسط برخی کشور‌های قدرت طلب به وجود آمده بحث افزایش توان دفاعی با ساخت تجهیزات پیشرفته، چون انواع تانک‌ها و جنگنده‌ها و ناو‌ها ضرورت پیدا کرده است، در همین راستا دو موضوع حفظ جان نیرو‌های دفاع کننده و همچنین موضوع خنثی‌سازی تهدیدات قبل از رسیدن به مرز‌های آن کشور متخصصان را وادار به تولید سلاحی کرد که این نیاز‌ها را برطرف کند از این رو انواع موشک‌ها در برد کوتاه، برد متوسط و برد بلند ساخته شد.

جمهوری اسلامی ایران هم به دلیل موقعیت استراتژیک خود در منطقه غرب آسیا و به عنوان یکی از قدرت‌های جهان از این قاعده مستثنی نبوده و باعث شد تا پس از سال ۱۳۵۷ و با شروع جنگ تحمیلی نیاز به این سلاح استراتژیک در کشور بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد.

وقتی که در سال ۱۳۵۹ عراق با حمایت ابرقدرت‌ها شرق و غرب به صورت رسمی علیه ایران اعلام جنگ کرد تصور این را داشت که با تجهیزات آن‌ها قادر است تهران را در یک هفته فتح کند، اما مدتی نگذشت که دفاع جانانه ملت و نیرو‌های مسلح ایران اسلامی همه خواب‌هایش کابوس شد، از این رو جنگ شهری را با استفاده از انواع موشک‌های غربی شروع کرد.

عراق قصد داشت کمر ملت ایران را با چنین حرکتی بشکند، اما در مدت کوتاهی با تامین موشک اسکاد بی از کشورهایی، چون لیبی این حمله هم شکست خورد، اما این پایان ماجرا نبود؛ با کارشکنی غربی‌ها و مستشارانی کشور لیبی پس از شلیک چند فروند، قطعاتی از موشک‌ها و لانچر‌ها را باز و به کشور خود بازگشتند به تصور این که دیگر هیچ موشکی از ایران شلیک نشود، اما تازه راه باز شده بود.

متخصصان جمهوری اسلامی ایران شهید حسن طهرانی‌مقدم که از نیرو‌های سپاه پاسداران بود در آن زمان دست به اقدامی عظیم زدند و ساخت و تولید موشک‌های ساخت ایران به روش مهندسی معکوس از روی اسکاد بی را استارت زدند و با ساخت شهاب ۱ توانستند ایران را در بحث افزایش توان بازدارندگی یک قدم به جلو حرکت دهند.