بعد از جنگ جهانی اول و دوم و بر پایه توافق سایس – پیکو کشورهای منطقه در اختیار چند کشور اروپایی قرار گرفت و فاتحان اروپایی جنگ، کشورهای غرب اسیا را میان خود تقسیم کردند‌.

منابع غنی و ذخایر استراتژیک نفت دلیلی شد که این منطقه پس از جنگ جهانی دوم هدف تصمیمات غرب باشد و در نهایت پس از جنگ آمریکا علیه عراق و افغانستان این حضور بیشتر شد و به نوعی به یک حضور تمام عیار تبدیل گردید. با این حال آمریکا در جنگ افغانستان و عراق شکست سنگینی متحمل شد. در عراق دولت روی کار آمده تناسبی با آمریکا ندارد و در افغانستان نیز طالبان اجازه قدرت گیری واشنگتن را نمیدهد‌.

در چنین شرایطی آمریکا سیاست استعمار نو را در پیش گرفت . در عراق با توافقات اولیه یک سوم نفت عراق را کاخ سفید با خود می برد و در عراق پادگان بگرام به یک فرودگاه صادراتی برای مواد معدنی تبدیل شده است و هر روز چندین فروند هواپیمای ترابری سنگین، ذخایر معدنی این کشور را به غارت می برند. اما هر دوی این اتفاق در پوشش یک توافق و رفتار سیاسی است.

اما پس از فاجعه ی تروریستی سال ۲۰۱۱ به بعد در سوریه و حمایت کاخ سفید از تروریست‌ها، سیاست این کشور در سوریه با سیاستش در افغانستان و عراق متفاوت شد. روی کارآمدن ترامپ ماهیت این سیاست را افشا کرد تا جایی که رسما رئیس جمهور آمریکا اعلام کرد برای نفت سوریه در این کشور حضور دارد. اما ماجرا به همینجا ختم نمیشود؛ کاخ سفید تمام معادلات بین المللی و حق حاکمیت یک کشور را در سوریه نقض کرده و بر خلاف توافقات بین المللی و معاهدات جهانی اقدام نموده است.

پایگاه خبری دیرالزور ۲۴ وابسته به مخالفان دمشق مدعی شد؛ آمریکا با همکاری ارامکوی عربستانی قرار است استخراج نفت سوریه را آغاز کند. این در حالی است که دولت سوریه هر گونه استخراج نفت توسط خارجی ها و گروه های تروریستی را غارت اموال عمومی دانسته است. پیش از این نیز بخشی از نفت سوریه که در اختیار گروه های داعش بود توسط این گروه تروریستی با حمایت کشورهای منطقه از جمله ترکیه و عربستان به فروش می رفت؛ بدین معنا منابع نفتی سوریه به منبع درآمدی داعش تبدیل شده بود.

با گذشت بیش از ۹ سال از جنگ سوریه میتوان با آشکار شدن چنین مواضعی به راحتی اعلام کرد چرا سوریه و عراق به مرکز تروریستی و ناامنی منطقه تبدیل شده اند‌. منابع غنی این دو کشور به ویژه نفت و گاز هدف استعمار نو و سیاست های آمریکا در منطقه است. در حال حاضر آمریکا با بدهی بزرگ و اقتصاد آسیب دیده مواجه است و سرقت منابع نفتی عراق و سوریه میتواند بخشی از این بدهی و مشکلات اقتصادی را رفع کند.

به نظر می رسد با حضور ترامپ بایستی منتظر آشکار شدن بیشتر سیاست های پیشت پرده ی آمریکا در منطقه بود. سیاستی که بایستی از آن به عنوان “غارت نوین” یاد کرد. در کنار این غارت، کاخ سفید راهبردی دیگر را که ترامپ از آن به عنوان “دوشیدن گاوهای شیرده” یاد میکند را در منطقه دنبال می نماید. کاخ سفید در این بین هدفی را اتخاذ کرده که شیخ نشینان کشورهای حاشیه خلیج فارس برای تامین آن بایستی از اموال ملت های مسلمان و عرب هزینه کند.

متاسفانه وابستگی امنیت فردی حاکمان این کشورها به سیاست های آمریکا در این دوشیدن و غارت نوین نقش مهمی دارد. کما اینکه چاه های نفتی سوریه قرار است با توافق کاخ سفید و ریاض توسط شرکت ارامکو انجام شود. در چنین شرایطی دولت دمشق این حق را دارد تا با برخورد حقوقی و سخت از حاکمیت ملی خود دفاع کند و مانع از غارت اموال عمومی مردم سوریه شود.