حالا که به هر ترتیبی که اشرف غنی را برنده انتخابات ریاست جمهوری اعلان کرده اند لازم نیست که هزاره ها با دولت از سر کینه و دشمنی پیش بیایند به چند دلیل ساده:

اولا) طرف مقابل غنی، داکتر عبدالله هم در گذشته دور و نزدیک به گردن هزاره ها گل نیانداخته و در آینده های نزدیک و دور نیز تصمیم آن را ندارد بنابراین برای هیچ با دولت برحال دشمنی کردن کم از کم کوته نظری است.

دوم) ما هزاره ها در هر دو طرف چیزی برای باختن نداریم بنابراین فرقی بین سعادتی و دانش را من شخصا نمی بینم.

سوم) کارهایی را که ما می توانیم در حمایت از دولت عملی بسازیم در مخالفت با دولت نمی توانیم عملی بسازیم.

چهارم) بد نیست که عینی نگر و واقعیتگرا باشیم یعنی از کارهای خوب غنی استقبال و تقدیر و کارهای بد او را مورد انتقاد قرار دهیم.

پنجم) کمی سیاست تعامل و تسامح را نیز یاد بگیریم با دشنام دادن و دشمنی کردن و خشونت های خشک و خالی ما برنده ی میدان سیاست نمی شویم.

ششم) همه می دانیم که تصمیم گیرنده ی نهایی در تعیین رییس جمهور و امور دولتداری و تعیین خط سیاسی دولت کسانی دیگری اند. آنهایی که کشور را تمویل مالی و بودجوی می کنند بنابراین بد نیست که در آن سطح نیز اعتمادسازی نموده و نفوذ داشته باشیم.

هفتم) مصالح ملی و محیطی خود را در نظر گرفته عمل کنیم. ما به ولایت شدن جاغوری، به امنیت راه ها، به اعمار سرک گردندیوال، به تمدید لین برق از مسیر بامیان و بهسود و صدها پروژه خرد و کلان دیگر ضرورت داریم بنابراین منافع ما حکم می کند که در راه تامین بودجه و تصمیمگیری دولت برای اجرا و عملی نمودن آن کار کنیم.

هشتم) طریق مطالبه حقوق خود از دولت را یاد بگیریم. حق همیشه به زور تفنگ گرفته نمی شود.

محسن زردادی