هر آنچه که باید درباره موشک هایپرسونیک C-HGB بدانید

ارتش ایالات متحده آمریکا در آخرین آزمایش موشکی خود سلاحی مدرن و مهیب به نام C-HGB تست کرد که می‌تواند صورت نبردهای آینده را تغییر دهد.

ارتش آمریکا در اقدامی مشترک با نیروی دریایی این کشور، موشک هایپرسونیک جدیدی به نام C-HGB را آزمایش کرد که می‌تواند در کوتاه‌ترین زمان، دورترین نقاط را مورد اصابت قرار دهد.

از قابلیت‌های موشک جدید این است که می‌تواند تا نقطه هدف را با سرعت هایپرسونیک پرواز کند. هایپرسونیک اصطلاحا به سرعت بیش از 5 ماخ یا به بیان ساده حداقل 5 برابر سریع‌تر از صورت اطلاق می‌گردد.

در این آزمایش که به تاریخ 19 مارچ 2020 در ساعت 10:30 به وقت محلی از پایگاهی در هاوایی و تحت نظارت وزارت دفاع (پنتاگون) انجام شد، سازمان پدافند موشکی آمریکا نیز مشارکت داشت و اطلاعات مربوط به پرواز و آزمایش انجام شده را جمع آوری و آنالیز کرد تا علاوه بر ساخت جنگ افزار جدید، از آن‌ اطلاعات برای ساخت سامانه‌های پدافندی به منظور دفاع در برابر موشک‌های هایپرسونیک دشمن نیز استفاده شود.

آزمایش انجام شده دنباله‌ای از تست‌های انجام شده روی این پروژه است که اولین‌ آن‌ها در سال 2017 انجام شد که طی آن پرتابه هایپرسونیک تا رسیدن به نقطه هدف گلاید کرد. در آزمایش اخیر نیز گلایدر هایپرسونیک C-HGB که خود فاقد موتور است، با یک موشک بالستیک قدیمی و از خدمت خارج شده Polaris A3 که دستخوش تغییراتی شده و نقش پرتابگر را داشت،‌ به آسمان شلیک شد.

این موشک علاوه بر سرعت هایپرسونیک، بسیار مانورپذیر و چالاک است تا بتواند بر پدافند دشمن غلبه و از سد آن گذر کند. همچنین دارای ارتفاع پروازی متغیر است تا پیشبینی ترجکتوری (مسیر پرواز) آن مقدور نباشد و پدافند نتواند آن را نابود کند.

موشک‌های مانند C-HGB برای هدف قرار دادن اهداف با ارزش در کوتاه‌ترین زمان استفاده می‌شوند و می‌توانند نقطه‌ای واقع در هزاران کیلومتر دورتر را ظرف مدت چند دقیقه مورد برخورد قرار دهند. حملات پیش دستانه یا اولین موج حمله متقابل از جمله مواقعی هستند که C-HGB به کار می‌آید. البته ارزش واقعی چنین موشکی به ایجاد هراس و بازدارندگی است که دشمن را ترسانده و این نگرانی را به آن‌ها منتقل می‌کند که در صورت حمله، با چنین سلاح مهیبی مورد حمله قرار می‌گیرند و در برابر آن دفاعی نیز ندارند.

ورود به خدمت C-HGB کلاهک‌های جنگی متعارف فعلی، سیستم‌های ناوبری و سپرهای حرارتی موجود را منسوخ و فصل جدید و ایضا متفاوتی از طراحی را آ‌غاز می‌کند. ناگفته نماند در حال حاضر نیروهای مسلح ایالات متحده آمریکا به شدت مشغول کار روی جنگ افزارهای نوین همچون موشک‌های هایپرسونیک، جنگ افزارهای انرژی مستقیم (لیزری) و همجنین جنگ افزارها فضایی هستند تا برتری خود نسبت به رقبا را حفظ کنند.

در این پروژه نیروی دریایی به عنوان طراح اصلی پروژه و ارتش (نیروی زمینی) نیز مسئول اصلی تولید این موشک هستند تا هنگام ورود به خدمت، آن را با تجهیزات خود وقف داده و از پرتابگرهای زمین پایه و دریاپایه شلیک کنند. مشارکت این دو قوا در طراحی و ساخت یک موشک مشترک، سبب کاهش هزینه‌ها در مراحل مختلف اعم از طراحی تا نگهداری موشک و حتی آموزش پرسنل می‌شود.

البته این موشک تنها پروژه هایپرسونیک نیروهای مسلح آمریکا نیست. برای مثال نیروی هوایی به دنبال موشک‌های هایپرسونیک HCSW و ARRW برای خود است و ارتش نیز مستقلا روی پروژه‌های دیگری همچون LRHW کار می‌کند که همگی قرار است تا میانه‌های دهه 2020 وارد خدمت شوند.