افغانستان پس از 11 سپتامبر 2001 (8)

خروج نیروهای ایتلاف بین المللی از افغانستان؛
رییس جمهور امریکا بارک اوباما پس از دیدار با کرزی و جنرال های پنتاگون و ناتو از جمله جنرال جان آلن فرمانده کل قوای امریکا در افغانستان و جنرال جان کمپل فرمانده عمومی نیروهای ناتو، در اپریل 2014، استراتژی خروج نیروهای امریکا و ایتلاف بین المللی از افغانستان را اعلام کرد.
در اینجا نکته های اصلی و مهم آنرا می آوریم.

نکته اول: «واکذاری تدریجی مسوولیت امنیتی به افغانها.
نکته دوم: «ماندن شماری از نیروهای ایتلاف بین المللی در افغانستان پس از 2014.
نکته سوم: «متوقف شدن حملات نیروهای ایتلاف علیه طالبان البته، امریکا و ناتو در طول اشغالگری واقعا برای ریشه کن کردن طالبان با ملیشای آی اس آی نجنگیدند.

جنرال جان آلن فرمانده کل قوای امریکا و ناتو در افغانستان در 22 ژوییه 2012، از خروج 33 هزار سرباز امریکا از افغانستان خبر داد. نخستین مرحله ی خروج نیروهای امریکایی با خروج 650 سرباز امریکایی روز سیزدهم جون 2012 رقم خورد. این دسته کوچک از نیروها در کابل مستقر بودند که از طریق میدان هوایی نظامی بگرام بسوی امریکا پرواز کردند. لئون یانه تا وزیر دفاع امریکا در بیست و یکم سپتامبر 2012، گفت که: «33 هزار سرباز امریکا که در جریان سال 2010 برای جنگ با طالبان اعزام شده بودند افغانستان را ترک کردند.

در 28 دسامبر 2014 ایتلاف بین المللی به رهبری امریکا به عملیات جنگی در افغانستان پایان داد و تمامی مسوولیت را به ارتش افغانستان سپرد.
اناتولی انتونوف معاون وزیر دفاع روسیه خروج نیروهای خارجی در سال 2014 را پیش از وقت خواند. گروه بین المللی بحران، پیشگویی می کرد که با خروج امریکا و ناتو، حکومت کرزی در برابر طالبان تاب ماندگاری نخواهد داشت. وحید عمر، سخنگوی کرزی، گزارش گروه بین المللی را بدبینانه خواند. او ارتش و پولیس ملی را در دفاع از افغانستان قوی تعریف کرد.
در واقعیت، مسوولیت امنیتی به ارتش و پولیس افغانستان در اوضاع و احوال و شرایط دشواری سپرده شد که ارتش افغانستان در طول این سال ها تحت پوشش آتش هوایی امریکا و ناتو در وضعیت ضعیف دفاعی در خط اول جبهات برضد طالبان می جنگیدند که بیشترین تلفات را می دادند.

امریکا و ناتو برای پیشبرد پلان ها برای دوباره وارد کردن طالبان رام شده به صحنه سیاست و جنگ و صلح افغانستان، هیچگاه واقعا با طالبان نجنگیدند. ارتش افغانستان را در یک جنگ زرگری برای حفظ منافع و پیشبرد اهداف شان سپر کرده بودند. نیروهای سایه و صاحب منصبان عوامل سیا و آی اس آی به طالبان در شمال شرق سلاح و مهمات و تیل و دیزل می فروختند و پلان های اپراتیفی حکومت را به آی اس آی در بدل گرفتن پول افشا می کردند و راه را از درون برای ضربه زدن به ارتش افغانستان باز می کردند، قسمی که در قتل عام سربازان و صاحب منصبان قول اردوی شاهین 209، در 23 اپریل 2007 دیده شد.

حکومت کرزی که به پایان دور دوم و رفتن بسوی انتخابات حمل سال 1393، نزدیک می شد، به مردم افغانستان اطمینان می داد که سربازان غیور ارتش ملی افغانستان و پولیس کشور در دفاع از افغانستان توانمند و قدرتمند هستند. او در پایان کار در لوی جرگه تجدید توافقنامه پیمان امتیتی میان افغانستان و امریکا به ریاست صبغت الله مجددی، از تجدید پیمان امنیتی خودداری کرد و تا آنجا پیش رفت که در قسمی تنش با صبغت الله مجددی که می گفت: اگر موافقتنامه را امضا نکنی، استعفا می دهم، چهره تاب داد و گفت: موافقتنامه را امضا نمی کنم» کرزی بعدها گفت که" «امریکا به افغانستان خیانت کرده است.» او آمادگی برای برگزاری دور سوم انتخابات ریاست جمهوری حمل 1393 را اعلام نمود.

انتخابات ریاست جمهوری حمل 1393؛
روز 7 صبح 16 حمل 1393، مردم افغانستان، در حالیکه طالبان تهدید می کردند که به مراکز رای دهی حمله می کنند، برای رای دادن به نامزدهای مورد نظرشان پای صندوق های رای دهی صف کشیدند. در این انتخابات ده نامزد کاندیداتور با همدیگر رقابت می کردند که عبارت بودند از اشرف غنی، عبدالله، زلمی رسول، عبدالرب رسول سیاف، قطب الدین هلال، محمد شفیق گل آقا شیرزی، داوودسلطانزوی، هدایت امین ارسلا.....
کمیسیون انتخابات به ریاست احمدیوسف نورستانی نتایخ اولیه انتخابات را به تاریخ به تاریخ 26 اپریل 2014 چنین اعلام کرد: عبدالله 44/9 درصد، اشرف غنی31/5 درصد، زلمی رسول11/5 درصد، عبدالرب رسول سیاف 7/1 درصد، قطب الدین هلال 2/7 درصد، محمدشفیق گل آقا شیرزی 1/6 درصد، داوود سلطانزوی 0/5 درصد و هدایت امین ارسلا 0.2 درصد آرا را از آن خود کردند.

برطبق قانون هیچ یک از نامزدان 50 درصد آرا را بدست نیاوردند. انتخابات به دور دوم رفت. انتخابات دور دوم ریاست جمهوری روز 7 صبح 24 جوزای 1393، برگزار شد. زلمی رسول، سیاف، محمود کرزی و گل آغاشیرزی به تیم ثبات و همگرایی به حمایت از عبدالله وارد صحنه شدند. در دور دوم انتخابات تقلب گسترده به نفع اشرف غنی صورت گرفت که جنگ شدید لفظی میان غنی و عبدالله را تا سرحد حمله به حریم شخصی و کشیدن سوانح یکدیگر آتشین شد؛ عبدالله با اسناد مکالمات ضیالحق امیرخیل رییس کمیسیون نظارت بر انتخابات با کارمندان انتخاباتی که مشغول پُر کردن صندوق های رای دهی در شرق بودند، به زبان پشتو صحبت می کرد و می گفت که: «گوسفندها را چاق و فربه کرده بیاورید»، به ستاد انتخاباتی غنی و کمیسیون انتخابات همزمان حمله می کرد و می گفت: دو میلیون رای تقلبی به نفع غنی تقلب شده است.

خانم کای آیده و توماس جانسون ، اشرف غنی را به مهندسی انتخابات متهم به تقلب کردند. بعد از گرفتاری کارمندان انتخابات که صندوق های آرای تقلب را از کابل به سوی سروبی نقل می دادند به وسیله نیروهای پولیس تحت امر جنرال ظاهر ظاهر قوماندان شهر کابل، تظاهرات گسترده ی مردمی در شهر کابل و سایر ولایات از جمله بلخ برضد اهل تقلب براه افتاد.
عبدالله خواهان برکناری ضیالحق امرخیل و کارکنان همدست او در تقلب شد. امرخیل زیر فشار عمومی مجبور به استعفا شد. عبدالله در اعتراض به تقلب آشکار رابطه اش را با کمیسیون انتخابات قطع کرد. او خواهان بازشماری آرای مردم شد و از ملل متحد خواست که هیات تازه برای تحقیق و نظارت بر شمارش آرا تعیین کند. نتیجه اولیه دور انتخابات نشان می داد که غنی 31/5 درصد آرا را بدست آورده بود و عبدالله 44/9 درصد آرا را در دور دوم انتخابات طوری دست کاری شد که 900 مرکز رآی دهی که غنی کمترین رای را در آن مراکز داشت، همه آرای آن مراکز به نفع غنی ریخته شده بود.

ورود جان کری درنفس تنش های سیاسی؛
در حالیکه تنش سیاسی میان تیم تحول و تیم ثبات و همگرایی بر سر تقلب گسترده انتخابات التهابی تر می گردید، احمدیوسف نورستانی رییس کمیسیون انتخابات به تاریخ 16 سرطان 1393، نتیجه نهایی انتخابات را چنین اعلام کرد: غنی50/5 درصد و عبدالله 22/9 درصد آرا را در دور دوم از آن خود کرده اند. اشرف غنی برنده انتخابات معرفی شد. هواداران تیم ثبات و همگرایی که از حمایت گسترده مردمی برخوردار بودند، تظاهرات میلیونی را در شهر کابل براه انداختند.
عبدالله در جمع هواداران اش ظاهر شد و خودش را برنده انتخابات آرای مردمی خواند و گفت حکومت موازی تشکیل می دهد. خیمه های اعتراضی بر جاده ها بر افراشته شد. افغانستان در یک کشمکش سیاسی پر تنش گیر افتاد که جامعه و مردم را به دو صف متخاصم تبدیل کرد که در یک طرف غنی و هواداران اش، در سوی دیگر اکثریت مردم که در اعتراض مدنی به جاده ریخته بودند. حکومت کرزی که خود در داستان گوسفندان امرخیلی به نفع غنی نقش بازی کرده بود، منفعلانه بدون هیچ نقش مثبت در فرونشاندن آتش که می رفت جنگ های قومی را بار دیگر در کشورمان شعله ور سازد، صحنه ها را نظاره می کرد.

در گرماگرم تنتش های سیاسی که مخالفان غنی خیمه های حکومت موازی و لوی جرکه را بر جاده میدان هوابی بی بی مهرو بر افراشته بودند، جان کری وزیر خارجه اوباما وارد کابل شد. او پس از آنکه تهدید کرد که حکومت موازی قابل قانونی و قابل قبول نسیت و در صورتی که تنش ادامه یابد امریکا کمک های اقتصادی را قطع خواهد کرد، با غنی و عبدالله جدا جدا دیدار و گفتگو نمود.

در 21 سرطان غنی و عبدالله در دو طرف دست راست و چپ جان کری ایستاده شدند. عکس یادگاری به رسم صلح و آشتی حکومت وحدت ملی گرفتند. جان کری در یک شعبده بازی های آنچنانی دست غنی و عبدالله را همزمان بلند کرد و گفت: شمارش آرا از نو شروع خواهد شد. انتخابات افغانستان برنده و بازنده ندارد. هردو رهبران سیاسی حکومت وحدت ملی را تشکیل می دهند. غنی و عبدالله ناگهان آشتی کردند. همدیگر را در آغوش سیاسی گرفتند. آب سرد بر سر آتش سرخ خشم مردمی ریخته شد.
به تاریخ 30 سنبله 1393 غنی و عبدالله توافقنامه حکومت وحدت ملی را امضا کردند.

در داستان تراژیک نمایش سیاسی انتخابات این مردم افغانستان بود که آن همه زحمتکشی ها و مبارزات و جان فشانی ها و آرای پاک شان برای آزادی حق تعیین سرنوست سیاسی مردم افغانستان بدست خودشان، باد هوا گردید. فرهنگ تقلب و رسم زورگویی و قوم پرستی آشکار همراه با یکه تازی اشرف غنی چهره گشود. حکومت وحدت ملی در ادبیات سیاسیی اپوزیسیون «حکومت وحشت ملی» نامیده شد.

محمد صدیقی