دستگیری و اخراج مهاجرین از ایران سرعت گرفته است

پس از آنکه افغانستانی ها برای کارگران غرق شده عدالت خواهی کردند، تهران اخراج مهاجرین را تسریع کرد.
به گفته یکی از اخراج شدگان، پولیس ایران خانواده ها و کارگران افغانستانی را به طور دسته جمعی دستگیر کرده و آنها را اخراج می کنند.

به گفته مقامات افغانستان، در پاسخ پیگیری عدالت توسط افغانستان برای کارگران افغانستانی که بر اساس گزارش ها مرزبانان ایرانی در اواسط ماه ثور آنها را غرق کردند، رژیم ایران اخراج مهاجرین افغانستانی را با یک روش بی سابقه تسریع کرده است.
مقامات می گویند، در پاسخ به اعتراضات عدالت خواهی برای کارگران مهاجر افغانستانی که بر اساس گزارشات نیروهای مرزی ایران ماه گذشته آنها را غرق کردند، رژیم ایران با اخراج کردن تعداد زیادی از مهاجرین افغانستانی، اخراج کردن آنها را افزایش داده است.

گفته می شود که به تاریخ ۱۲ ثور، نیروهای ایرانی ۴۷ نفر افغانستانی ها را به رودخانه ای در منطقه مرزی دهن ذوالفقار انداختند که منجر به غرق شدن ۲۹ نفر شد. این حادثه خشم گسترده ای را در افغانستان نسبت به ایران برانگیخت.
به گزارش کمیته تحقیقاتی حکومت افغانستان، مقامات افغان اجساد ۱۲ نفر کارگران غرق شده را کشف کرده اند. ۱۷ نفر دیگر هنوز هم مفقود باقی مانده اند.
احمد جاوید نادم رییس اداره مهاجرین و عودت کنندگان هرات گفت، «سرعت اخراج افغان ها از ایران در طی دو ماه گذشته افزایش یافته است.»
وی گفت، «روند اخراج مهاجرین از ایران به سرعت شتاب گرفته است. به طور روزانه، گروه های متشکل از ۲۰۰ تا ۳۰۰ و گاهی ۷۰۰ مهاجر از ایران به افغانستان اخراج می شوند.»
نادم افزود، «از اواسط ماه حمل تا اواسط ماه ثور ۱۳۹۹، بیش از ۵۰۰۰ مهاجر به طور اجباری از ایران اخراج شدند و طی ۱۴ روز اخیر ماه ثور، بیش از ۲۸۰۰ نفر مهاجرین افغان به افغانستان اخراج شدند.»
نادم گفت، کارگران جوان، پیر و زنان و کودکان از جمع مهاجرینی هستند که تهران آنها را اخراج می کند.

عبدالله جلالی، یک باشنده ولایت قندوز که مقامات ایرانی اخراجش کردند گفت، پولیس ایران در شهرها و روستا ها به دنبال خانواده ها و کارگران افغان اند و سپس آنها را فوراً دستگیر کرده و به افغانستان ارسال می کنند.
وی گفت، «کارگران افغان در حالیکه در محل کار هستند پولیس ایران آنها را دستگیر می کنند و آنها را به کمپ ها می برند. من در تهران کار می کردم و پولیس هنگامی که من در محل کار بودم، حتی در لباس کار بودم، مرا دستگیر کردند و سپس مرا اخراج کردند. من برای یک ماه در آنجا کار کردم و هنوز دستمزدم را نگرفته بودم. من به آنها عذر کردم که در اخراج کردنم تأخیر کنند تا که من دستمزدم را از استخدام کننده بگیرم، اما نیروهای ایرانی به من گوش ندادند.»

انتقام وحشیانه؛
بین ۱.۵ میلیون تا ۳ میلیون پناهنده افغانستانی در ایران زندگی و کار می کنند که بیشتر آنها به عنوان کارگر در پروژه های ساختمانی کار می کنند.
شماری از مهاجرین و کارگران افغانستانی که توسط نیروهای ایرانی اخراج شده اند، از بی رحمی ها و انتقام جویی هایی که رژیم ایران پس از اعتراضات افغان ها در کشور خود انجام می دادند، حکایت کردند.
در یک حادثه به تاریخ ۱۴ جوزا که ویدیوی آن گرفته شده است، نیروهای ایرانی بالای یک وسیله نقلیه حامل مهاجرین افغان در شهر مهریز، ولایت یزد شلیک کردند، که بر اثر آتش سوزی ناشی از این شلیک ها سه نفر کشته شدند و هشت نفر به شدت زخمی شدند.

علی حسین ابراهیمی، یک باشنده ولایت دایکندی که اخیراً از ایران اخراج شده است گفت، پولیس ایران انتقام اعتراضات افغان ها علیه ایران را از مهاجرین می گیرند.
وی گفت، «از زمانیکه اعتراضات در افغانستان برای محکوم کردن پرتاب مهاجرین افغان در دریا آغاز شده اند، نیروهای مرزی ایران به فشار آوردن بر کارگران افغان در کشور خود شروع کرده اند و آنها را به زور اخراج می کنند. آنها حتی به اینها اجازه نمی دهند که [قبل از اخراج] دستمزدهای خود را از استخدام کنندگان خود دریافت کنند.»
وی افزود، «وقتی پولیس ایران ما را به کمپ ها برد، آنها ما را مورد لت و کوب قرار دادند و موبایل های ما را شکستند و به ما گفتند که هیچ یک از ما نمی توانیم ویدیو بگیریم زیرا این صحنه ها نباید افشا شود. پولیس گفت که ویدیو های مشابه چندین بار در رسانه ها پخش شده و علیه آنها استفاده شده است.»
ابراهیمی گفت، وقتی نیروهای ایرانی وی را به همراه برخی از دوستانش دستگیر کردند، آنها به طور وحشیانه افغان ها را زدند و به آنها دستور دادند تا صداهای حیوانات را دربیاورند.
وی افزود، «نیروهای ایرانی با مهاجرین بسیار بد رفتار می کنند. آنها ما را شکنجه کردند. در کمپ، به ما گفتند که صداهای خر و سگ دربیاوریم، و ما مجبور شدیم این کار را انجام دهیم.»

محمد عظیمی، یک باشنده ولایت هرات که وی نیز از ایران اخراج شده بود گفت که نیروهای ایرانی به وی و سایر زندانیان گفتند که وقتی افغان ها علیه سیاست های ایران اعتراض می کنند، باید در مورد پیامدها برای مهاجرین باقی مانده در ایران فکر کنند.
وی افزود، «وقتی نیروهای ایرانی ما را دستگیر کردند، آنها پول ما را گرفتند و ما را بی رحمانه زدند. در سه روز که ما در بازداشت بودیم، آنها هیچ آب یا غذا به ما ندادند و لباس های ما را بردند.»
وی گفت، «پولیس ایران شکنجه زیادی به مهاجرین افغان می دادند. آنها پول اینها را گرفتند و موبایل های اینها را شکستند. آنها [حتی] زنان و کودکان را مورد لت و کوب قرار دادند و همه را تحقیر کردند.»

عبدالباقی، یک باشنده ولایت غور و اخراج شده از ایران گفت، «نیروهای امنیتی ایران بر مهاجرین رحم ندارند و هر جا که آنها را پیدا کنند، آنها را مورد لت و کوب قرار داده و آنها را به کمپ می برند. آنها بسیاری از زنان و کودکان را دستگیر کردند و آنها را از سرپرستان جدا کردند و آنها را به افغانستان اخراج کردند.»
وی افزود، «من برای کار به ایران رفتم زیرا [در افغانستان] بیکار و فقیر بودم. من سه ماه در آنجا کار کردم، اما قبل از اینکه [از استخدام کننده ام] دستمزد خود را دریافت کنم، پولیس مرا دستگیر کردند و به من فرصت دریافت کردن معاشم را ندادند.»

تحقیقات در حال انجام؛
سید وحید قتالی والی ولایت هرات، به تاریخ ۸ جوزا در شهر هرات گفت، حکومت افغان متعهد است که حادثه کارگران غرق شده افغانستان در دهانه ذوالفقار را بررسی کند و هرگز از کشته شدن این کارگران بیگناه چشم پوشی نخواهد کرد.
قتالی گفت، «دوسیه غرق شدن کارگران افغان هنوز واضح نیست، و ما تا زمانی که کسی مسؤلیت آن را نپذیرد، کار خود را ادامه خواهیم داد.»
وی افزود، «اسناد و شواهد بسیار واضح است، اما ما به ایران این فرصت را داده ایم که در این تحقیق سهم بگیرد تا اطمینان حاصل شود. تحقیقات انجام شده توسط هر دو کشور با اظهارات اولیه مقامات امنیتی کشور همسایه مغایرت دارد، که در آن آنها از دست داشتن خود انکار کردند.»

جان محمد میرزایی، کسی که پسر خود را در این حادثه از دست داده است گفت، خانواده های قربانیان غرق شده در افغانستان بر اثر خسارات خود سوگواری می کنند.
دو کودک ۱۱ ساله و ۱۲ ساله از جمله کسانی بودند که پس از پرتاب شدن در این دریا غرق شدند. جستجوگران افغانستان اجساد آنها را کشف کردند.
وی گفت، «نیروهای مرزی ایران که مرتکب این جنایت شده اند باید در یک محکمه بین المللی محاکمه و مجازات شوند. آنها کارگران بی گناه را کشتند، و آنها نباید از آن بی خیال رها شوند. حکومت ایران باید پاسخگو باشد.»
وی گفت، «ما از حکومت افغان می خواهیم که از کشته شدن این کارگران چشم پوشی نکند و اقدامات لازم را برای دفاع از خون آنها انجام دهد.»

مردم بیچاره افغانستان غمخوار ندارند، هر کسی یا هر کشور که بالای شان ظلم کردند، کسی از نزد شان پرسان نکردند که چرا بالای افغانها ظلم می کنید.
چه شد نتیجه تحقیقات هیات که از سوی حکومت افغانستان بخاطر بررسی غرق ساختن مهاجران افغانستانی تعیین شده بود؟
بعد از تکمیل تحقیات هیات کسی محاکمه شد؟
آیا حکومت ایران از مردم افغانستان معذرت خواست؟
ریختاندن خون افغان اصلا ارزش ندارد. وقتیکه ما خود ما به خون هموطنان ما احترام نمی کنیم و هر روز برادران خود را به قتل می رسانیم.
آیا کسی دیگر بالای ما رحم می کند؟
آیا ما باهم متحد هستیم؟
آیا ها همه از حکومت خود حمایت می کنیم؟
نخیر که نمی کنیم.

یک تعداد ما پشت جنگسالاران می دویم، یک تعداد دیگر ما پیشت طالب می دویم، یک تعدا ما پشت داعش می دویم، یک تعدا ما از اشرف غنی حمایت می کنیم، یک تعداد ما از عبدالله عبدالله حمایت می کنیم. وطن به این شکل آباد نمی شود. ما همه باید از نظام دفاع و حمایت بکنیم نه از فرد. اگر حکومت مفسد است باید همه از آن انتقاد کنیم. تا زمانیکه ما یک نظام مقتدر در کشور نداشته باشیم، ما هر روز از سوی کشور های بیگانه خصوصاً همسایه های افغانستان شکنجه می شویم و بی رحمانه کشته می شویم.

اگر حکومت افغانستان ذره هم وجدان و غیرت داشته باشد، باید هرچه عاجل همه مهاجرین افغانستانی را از ایران بر گرداند و در همه مرز های افغانستان که به ایران منتهی می شوند پاسگاه های امنیتی افراز کنند تا دیگر مهاجرین افغانستانی از راه قاچاق داخل ایران نشوند.

همه روزه ما حکومت و نظامیان ایران را بخاطر شکنجه کردن، سوختاندن، غرق ساختن و کشتن پناه جویان افغانستانی متهم می کنیم. زمانیکه حکومت ایران و مردم ایران بالای هوطنان ما در آن کشور ظلم می کنند، دیگر ضرور نیست که ما اجازه دهیم تا آنها در آنجا بمانند و یا از افغانستان مردم ما به ایران سفر بکنند. معلوم شد که حکومت ایران و مردم این کشور دیگر دوست مردم افغانستان نیستند، پس ضرور نیست که ما منحیث همسایه به ایران نگاه کنیم و به این کشور رفت آمد انجام دهیم. حکومت هر روز بعوض تعیین کردن هیات بخاطر تحقیقات در مورد کشتن کارگران افغانستانی در ایران، چند فابریکه ی تولیدی بسازند تا برای این کارگران زمینه ی کار مساعد شود و مردم بیکار کشور ما به ایران بخاطر یافتن کار سفر های غیر قانونی نکنند.

این چگونه حکومت است که در آن میلیون ها جوان بیکار است. هزار ها جوان ما سالانه کشور شان را ترک می کنند و به مسافرت های غیر قانون می پردازند و به ایران، ترکیه و یونان و سایر کشور های سفر می کنند. تعدادی از آنها یا در راه ایران و ترکیه کشته می شوند یا در آب های یونان غرق می شوند. جوانان سرمایه یک کشور هستند. آنها نیروی بشری یک جامعه را تشکیل می دهند. بخاطری که گپ را کوتا کنم، میخواهم بگویم که مقصر اصلی، جنگ و بیکاری در این کشور است و همچنان حکومت افغانستان و جامعه جهانی خصوصاً امریکا مقصر است که در ۲۰ سال گذشته نتوانستند برای بیکاری و فقر زدایی در افغانستان کار کنند.

گزارش از عمر
سلام تایمز