پولیس ایران از توهین و تحقیر مهاجران لذت می‌برد؟!

مهاجران و پناهجویان افغانستانی در کشورهای همسایه، درد و رنج‌های زیادی را تجربه می‌کنند؛ از توهین و تحقیر گرفته تا ضرب و شتم و بدرفتاری. ایران، در همسایگی کشور، یکی از کشورهایی است که بیش‌ترین توهین و تحقیر از این آدرس به مردم ما رسیده است.

رامش، جوان افغانستانی که با فامیل‌اش از 5 سال به این‌سو در شهر اصفهان ایران زند‌گی می‌کند. او اکنون در یکی از تعمیرگاه‌های موتر مشغول کار است. به گفته خودش، با وجود این‌که در کارش استاد است، اما حقوق اندکی از کارفرمای خویش به دست می‌آورد.

با وجود این هم، وضعیت زندگی او بهتر از اکثر مهاجرانی‌ است که در این کشور کار می‌کنند و پیوسته تحقیر و توهین می‌شوند. رامش 34 ساله از تجربه‌ها و دردهایی که در این کشور متحمل شده است، می‌گوید.

به گفته او، بیش‌ترین ضربه را به مهاجران افغانستانی، پولیس و در موادری شهروندان ایرانی وارد می‌کنند. «افغانی کثافت» دم‌دست‌ترین واژه‌ای است که پولیس ایران برای مهاجران افغانستانی به کار می‌برد و از آن دچار لذت می‌شود.

او می‌گوید، در یکی از روزهای بهاری با همسر و تنها فرزندمان به پارک «کوه صفه»، یکی از پارک‌های تفریحی اصفهان رفتیم. مردمان زیادی مقابل دروازه پارک صف کشیده بودند تا به پارک داخل شوند. شماری از دوستان ایرانی من هم با خانواده‌های‌شان در عقب ایستاده بودند و وقتی مقابل دروازه نزدیک شدیم، برای ما اجازۀ داخل شدن به پارک را ندادند. پولیس مقابل دروازه گفت: افغانی بیرون! اجازه نیست. او بدون این‌که دلیلی داشته باشد، از ورود و من همسرم به پارک جلوگیری کرد.

به گفته او، روزانه صدها مهاجر افغانستانی در ایران توهین و تحقیر می‌شوند و جز سکوت کاری از دست‌شان ساخته نیست. رامش می‌گوید، با وجود این‌که شهروندان افغانستانی بیش‌ترین زحمت را برای آبادانی ایران می‌کشند، اما اجازه خرید خانه، موتر و حتی موتورسایکل را ندارند.
او می‌گوید، اکثریت شهروندان و پولیس ایران فکر می‌کنند که افغانستانی‌ها، بی‌خانه اند و فقیر. به گمان آن‌ها ما چیزی از فرهنگ شهرنشینی نمی‌دانیم و حقی برای زند‌گی نداریم.

رامش، دلیل اصلی بدرفتاری پولیس و شهروندان ایران با مهاجران را ضعف سیاست خارجی کشور عنوان می‌کند و می‌گوید، اگر کشورمان در قبال شهروندانش مسوول باشد، چنین اتفاق‌های هرگز نمی‌افتد. او با گلوی پر از بغض از غرق شدن شماری از ‌هم‌وطنانش می‌گوید. وقتی از به آتش کشیدن موتر حامل کارجویان افغانستانی می‌گوید، گلویش بغض می‌کند و می‌گرید.
رامش از دولت افغانستان می‌خواهد که کشته شدن و به آتش کشیدن هموطنانش را پیگیری کند و از وقوع چنین رویدادهایی در آینده جلوگیری شود.

سلام وطندار