مناطق فروخته شده به پاکستان را بشناسید (4)

به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)طول مرزهای افغانستان حدود 5800 کیلومتر است که 2430 کیلومتر آن از شرق و جنوب با پاکستان هم مرز می باشد.
در طول مرز افغانستان با پاکستان، اسلام‌آباد، ۳۳۸ پوسته امنیتی را ایجاد کرده و تمامی مسیر مرزی را حصار کشی کرده است.
حدود 300 راه عبور در مرز بین دو کشور وجود دارد که گروه‌های تروریستی از آن استفاده می‌کنند. دولت اسلام‌آباد نیز هدف از حصار کشی مرزی را جلوگیری از رفت آمد تروریست‌ها و گروه‌های افراطی اعلام کرد. در حالیکه چنین نیست و مشخص است که آمریکایی ها با پاکستانی ها به توافق رسیدند که خط دیورند فراموش شده و مرز قبول شده فعلی به عنوان مرز بین المللی بین افغانستان و پاکستان به رسمیت شناخته شود که چنین شده است.

هرچند دولت افغانستان با حصار کشی در مرز بین دو کشور به شدت مخالفت کرده و آن را مغایر قوانین بین‌المللی دانست اما با توصیه آمریکایی ها سکوت کرده و اجازه داد تا پاکستانی ها به کندن خندق و حصار کشی در مرز دیورند ادامه دهند. ظاهرا در نتیجه توافقاتی که بین امریکایی ها و پاکستانی ها صورت گرفته، خط دیورند را به عنوان مرز مشترک بین افغانستان و پاکستان بر افغان ها قبولاندند.

تعدادی از نمایندگان شورای ملی افغانستان به خاطر حصارکشی در امتداد خط دیورند انتقاد کردند اما توسط نماینده های پاکستان در شورای ملی مجبور به سکوت شدند.
افغانستان همواره بر این باور بوده که دیورند خطی است که یک قوم را به دو قسمت تقسیم کرده است اما طرف پاکستانی گفته که دیورند به عنوان مرز مشترک بین دو کشور شناخته شده است.

پاکستانی ها به این اکتفا نکرده تصمیم گرفتند با هماهنگی آمریکایی ها قسمت های دیگری از خاک افغانستان را نیز تصرف کنند. نگاه پاکستانی ها بر مناطقی دوخته شده بود که بیشتر از لحاظ اقتصادی برای پاکستان سودآور است و دارای معادن و منابع معدنی و اتمی و جنگلات جلغوزه و پسته های کوهی می باشد. به همین منظور اول موافقت برخی از سران احزاب افغانی وابسته به خود را گرفتند و سپس از آمریکایی ها کمک خواستند تا آن مناطق و حتی قسمت های مرزی داخل پاکستان نیز به وسیله پهبادها بمباردمان شود تا افراد شرور و غیر قابل کنترول پاکستانی و افغانی آن مناطق را ترک کرده و به دیگر شهرهای افغانستان پناه ببرند.

در این میان افرادی که ضعیف بودند و توانایی کوچ را نداشتند، بر آنان فشار وارد گردید تا تذکره پاکستانی بگیرند و به رسما به تابعیت پاکستان درآیند. برخی از مناطق مقاومت کردند و حاضر به تسلیم در برابر پاکستانی ها نشدند و در مناطق شان ماندند.

افراد باقیمانده در ولسوالی های مودر نظر پاکستان، زیر راکت باران شدید نظامیان پاکستانی قرار گرفتند. این راکت باران سال ها است ادامه دارد و هرمنطقه ای که پس از راکت باران ها تخلیه می شود، توسط نظامیان پاکستانی اشغال می گردد.
بعضی روزها راکت باران نظامیان پاکستانی و رگبار توپخانه های شان بر ولسوالی های همجوار در داخل افغانستان آنقدر شدت می گیرد که تعداد راکت ها و گلوله های توپ نظامیان پاکستانی به هزار فیر می رسد.

این روند آنچنان دقیق و آرام اما پیوسته صورت گرفته و می گیرد که هیچ واکنش جدی در برابر پاکستانی دیده نشده و نمیشود. هرچند اعتراض های پراکنده ای از جانب برخی از نمایندگان مجلس و گاها برخی مسوولان می شود اما این اعتراض ها آنقدر جدی نبوده و نیست که از جانب مجامع جهانی و عامه مردم قابل پیگری باشد.

اینجا است که خامی و پختگی سیاست ایران و پاکستان در برابر افغانستان بعینه مشاهده می گردد که سال های سال است پاکستانی ها مناطقی در داخل افغانستان را مورد حملات راکتی و توپخانه ای قرار می دهند اما دریغ از یک واکنش جدی مسوولان افغانی و جوامع مدنی و حقوق بشری و حتی آمریکا و انگلیس و دیگر قدرت های حاضر و پر مدعا در داخل افغانستان؛ اما به محض یک تخطی ایرانی ها در مرزهای با افغانستان، علاوه بر اینکه گوش جهانیان از نقض حقوق بشری توسط ایرانیها کر می شود که ده ها و صدها فعال مدنی و حقوق بشری در داخل و خارج کشور دست به تظاهرات زده و ایران را محکوم می کنند اما در مقابل اینهمه کشتار و ویرانی علنی نظامیان پاکستانی که سال ها است در مرزهای افغانستان بصورت مستقیم ادامه دارد، همه از جمله آمریکا سکوت اختیار کرده و حتی مجامع داخلی حاضر به اظهار نظر نیستند و اگر جرات کنند و حرفی بزنند در حد محکوم کردن عادی روزمره ای است.
ادامه دارد

کد (4)