آدمک های آهنی و بازی های کودکی!

در کودکی آدمک های آهنی می ساختیم،
یکی را امپراطور، یکی را جنرال، یکی را ملا و... می ساختیم.
گاهی رفتار و گفتار رهبران مان را می بینم؛
فکر همان روزهای کودکی در ذهنم خطور می کند، فکر می کنم هنوز در دنیای کودکی آدمک های آهنی می سازیم که در آنها نه اندیشه است نه هدف و نه برنامه برای ساختار و زیستن، تنها تفاوت شان نفس کشیدن است که اینها نفس می زنند آنها یارای نفس کشیدن نداشتند.

می ترسم از اینکه این آدمک هارا برای مان رهبر ساخته باشند و ما در غفلت تقدس گرایی نابینایی اندیشه تعصب گونه خویش سرگردان روان باشیم!
از چه بگوییم و از چه بنالیم؟!
این همه ملت را داشتند از هرات تا بدخشان، از مزار تا نیمروز چونکه آدمک های بی روح و بی اندیشه بودند دو شخص مجهول (کرزی و غنی) با این همه لشکرشان نابود شان کرد، یکی را بر علیه دیگرش استفاده کرد و نتیجه به اینجا ختم شد
از غنی می خواهند به شما اجازه ملاقات به آنها بدهد!
هنوز دوست دشمن شان را نشناختند؛

گلبدین حکمتیار، متوکل، کرزی، غنی و همه دشمنان دیروز شان در کابل در قصرها هستند اینها در حصار خانگی!
چرا چنین روزی سر خویش و مردم شان آوردند؟
وأی به حال مردمی که در آتش غفلت و نا آگاهی همچون رهبرانی و تقدس گرایی حماقت گونه خویش بسوزند و نپذیرند واقعیت ها را... این آدمک های آهنی را کجا ساخته اند که حتی حرکت های شان خاک باد نمی کند!
اینها کرزی را بزرگ کردند و رهبر ساختند
اینها غنی را بزرگ کردند و رهبر ساختند
اما آنها اینها را آدمک های آهنی ساختند!
تقاص اشتباه شان را مردم پس می دهند.

گل امیری