رابطه فرار با فرهنگ مردم قبیله چیست؟

چرا آنهایی که همیشه شعار شان افغانیت، غیرت، مردانگی... است با اندک فشار فرار را بر قرار ترجیح میدهند؟
عمدتا قوم افغان یا پتان از چهار رهبر بزرگ شان حمایت میکنند و در تلاش هستند که برای آنها تاریخ دروغی بسازند و آنها را مانند سرود ملی، اتن ملی، اسم کشور... بالای اقوام دیگر به القاب کاذب مانند قهرمانان وطن، فرزندان صدیق... تحمیل کنند. فراموش نکنیم که مردم قبیله در تاریخ سازی دروغی شهرت دارند و نمونه تاریخ دروغی شان کتاب پته خزانه است که اصلا وجود فزیکی ندارد.

آیا رهبری که با اندک فشار فرار کند و ملت را به حال خود شان واگذارد قهرمان است؟
کدام قهرمان در شراب خانه های غرب و یا در پایگاه نظامی پاکستان فوت میکند؟

نمونه فرار رهبران آنها و عیاری رهبران ما:
۱: فرار امان الله خان به اروپا و فوت آن در شرابخانه های ایتالیا؛
با وجودی که ساحه برای شاه حبیب الله کلکانی تنک شده بود ولی هیچگاه کشور را ترک نکرد و مردانه کشته شدن در افغانستان را ترجیع داد.

۲: فرار دوکتور نجیب الله احمدزی، بعد از اینکه توطیه تسلیمی حکومت به حکمتیار توسط اکثریت اعضای جناح پرچم و شورای نظار خنثی شد نجیب احمد زی شعار یا وطن یا کفن را فراموش کرده با هواپیما فرار بطرف هند را ترجیع داد که خوشبختانه ژنرال دوستم مانع فرار وی گردید.
رهبر بزرگ ببرک کارمل هیچگاه فرار نکرد و مردانه رزمید، در نتیجه توطیه شوروی و شاگرد نا خلف خود مجبور به کناره گیری از قدرت شد، کارمل صیب زنده گی در حیرتان را نسبت به فرار ترجیع داد.

۳: بعد از ورود نیرو های طالبان حکمتیار مانند اجدادش فرار را بر قرار ترجیح داد و به ایران فرار نمود.
احمد شاه مسعود قهرمان ملی با کم ترین امکانات در مقابل تجاوز پاکستانی ها، اعراب و نوکران شان رزمید و هرگز فرار نکرد و چندین سال در بد ترین شرایط از وطن دفاع کرد و نگذاشت که غلامان پاکستان موفق به تصرف همه افغانستان شود.

۴: بعد از ورود دوباره نیروهای مقاومت ضد طالب در کابل ملا عمر مانند اجدادش فرار را بر قرار ترجیع داد و به پاکستان فرار کرد و در پایگاه نظامی پاکستان فوت میکند.
استاد ربانی هیچگاه فرار نکرد و در زمانیکه پاکستانی ها با همکاری مردم قبیله ۹۰ درصد خاک افغانستان را تصرف کرده بودند زندگی در بدخشان را نسبت به فرار ترجیح داد و مقاومت کرد. در کابل هم شهید شد.
این است تفاوت قهرمانان حقیقی با قهرمانان پلاستیکی.
حقیقت تلخ است.

حنا عثمانی