گفتگو با عضو تیم ملی تکواندوی افغانستان که آرزویش طلای المپیک است

شهرآرانیوز | هاشمی، عطایی؛ رضایی در وزن ۵۸ کیلو مسابقه می‌دهد. مدال طلای جنوب آسیا سال ۲۰۱۶ هندوستان، مدال نقره مسابقات بین‌المللی جام فجر ایران ۲۰۱۷، مدال نقره و بهترین بازیکن در جام فجر ایران ۲۰۱۸، مدال برنز مسابقات کوریا اوپن ۲۰۱۸، مدال برنز مسابقات بین‌المللی کیش۲۰۱۹، مدال طلا از مسابقات چین ۲۰۱۹ و مدال نقره از مسابقات کشور اردن ۲۰۲۰ بخشی از افتخارات او در رشته تکواندو است.

در رنکینگ جهانی رتبه ۴۶ را دارد و ۳ سال است که به عنوان بهترین بازیکن تیم ملی تکواندوی افغانستان انتخاب می‌شود.

پدرش از مهاجران افغانستانی ساکن ایران است و مادرش کردستانی است. آن‌ها در تهران با یکدیگر آشنا شدند و ازدواج کردند. رضایی درباره تجربه‌اش از روز‌های مهاجرت می‌گوید:‌ای کاش مهاجرانی که در ایران به دنیا آمده‌اند تابعیت ایران را داشتند و به عنوان شهروند شناخته می‌شدند. خوشبختانه در سال‌های اخیر اتفاقات خوبی افتاده است. من در برنامه تلویزیونی «مثل ماه» که ماه رمضان از شبکه سوم پخش می‌شد، شرکت کردم و درباره فرزندان مادر ایرانی و پدر مهاجر حرف زدم.

بیشتر بخوانید: رنج ما در «مثل ماه»

محسن که در محله گلشهر بزرگ شده و از سال ۱۳۹۰ به صورت حرفه‌ای ورزش را ادامه داده می‌گوید: تکواندو رشته کاملی است. علاوه بر آمادگی بدنی باید مثل یک شطرنج باز تمرکز و انتخاب مناسب داشته باشی، سرعت عمل کردن در آن بسیار مهم است. مهم است که دفاع خوبی داشته باشی و ذهنی باز که بتوانی ضربه را درست وارد کنی. در واقع تکواندو ورزش لحظه‌هاست.

او در هفده سالگی به عضویت تیم ملی بزرگ‌سالان افغانستان درآمده و درباره آن روز‌ها می‌افزاید: استاد میرزایی که از مربی‌های شناخته شده افغانستانی در رشته تکواندو است، من را به تیم ملی بزرگ‌سالان افغانستان معرفی کرد. در مسابقات انتخابی شرکت کردم و تمام حریفان را شکست دادم و توانستم عضو تیم ملی شوم. من اولین مهاجری هستم که با یک تیم باشگاهی تکواندوی ایران قرارداد بستم؛ اما برای کانون تکواندوکاران مهاجران به صورت رایگان بازی می‌کنم.

رضایی با اشاره به اینکه ایران بهترین لیگ دنیا و بهترین بازیکنان را در رشته تکواندو دارد افزود: نظم و انضباط و برگزاری مسابقات متعدد از ویژگی‌های لیگ تکواندو ایران است. دو لیگ، یعنی لیگ برتر و لیگ نقش جهان یا نام دیگرش یعنی دسته یک، این ادعا را ثابت می‌کند. ایران در سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۳ سکوی اول جهان در تکواندو را به دست آورد. افغانستان سال ۲۰۰۹ سکوی هفتم جهان را داشت. بعد از آن به دلیل مشکلات داخلی تیم افغانستان افت کرد و سال‌های اخیر رشد بهتری داشته است. اکنون کشور افغانستان لیگ دارد؛ اما مسابقات به صورت منظم برگزار نمی‌شود. یک سوم بازیکنان تیم ملی نوجوانان، جوانان، بزرگ‌سالان و بانوان افغانستان از مهاجرانی هستند که در شیراز، تهران و مشهد زندگی می‌کنند و بقیه تیم ساکن افغانستان هستند.

فدراسیون تکواندو پرافتخارترین فدراسیون افغانستان است. دو مدال طلای المپیک، چندین مدال جهانی و آسیایی این فدراسیون را از پرافتخارترین رشته‌های ورزشی در افغانستان کرده است. مربیان و کادر تیم به همه نگاه یکسانی دارند.

وی ادامه داد: از آرزوهایم کسب مدال طلای المپیک و تکرار آن در چند سال بعد از آن است. در نهایت درسم را در رشته تربیت‌بدنی ادامه می‌دهم تا بتوانم در کشورم رئیس تربیت بدنی شوم. افغانستان برخلاف ایران وزارت ورزش ندارد. کسی که رئیس تربیت بدنی می‌شود روی تمام رشته‌ها و ورزش قهرمانی نظارت دارد.

او درباره مهاجرت دوباره می‌گوید: با رفتن به کشور‌های اروپایی و زندگی مرفه هیچ اتفاق و تغییری برای کشور ما رخ نمی‌دهد. من دلم می‌خواهد مبارزه کنم تا اینکه فقط رفاه داشته باشم. هر کدام از ما براساس توانایی و لیاقتمان باید مسئولیتی را در کشور خود بپذیریم و با کنار گذاشتن اختلافات قومی و مذهبی به پیشرفت کشور و مردم فکر کنیم.