بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال آلمان (بخش پنجم و پایانی)

آلمان پس از برزیل، دومین تیم پرافتخار در دنیای فوتبال و جام های جهانی است. به گزارش طرفداری این کشور در بسیاری از تورنمنت های معتبری که زیر نظر فیفا و یوفا برگزار می شود، به عنوان قهرمانی دست پیدا کرده است. آلمان ها چهار بار در سال های 1954، 1974، 1990 و 2014 توانسته اند، قهرمانی جام جهانی را به دست آورند. آن ها همچنین سه بار قهرمان جام ملت‌ های اروپا در سال های 1972، 1980 و 1996 شده‌ اند. این تیم پرافتخار فوتبال جهان در سال 2017 نیز توانست، قهرمان جام کنفدراسیون ها در کشور روسیه شود. آلمان ها تاکنون 19 بار در جام های جهانی (8 دوره با نام آلمان غربی) حاضر بوده اند و پس از برزیلی ها در رتبه دوم، از نظر حضور در این تورنمنت معتبر به حساب می آیند.

به این بهانه و در چندین یادداشتِ سریالی در طرفداری، قصد داریم تا شما عزیزان را با ستارگان و اسطوره‌ های به ‌یادماندنی کشورهای صاحب نام دنیای فوتبال بیشتر آشنا سازیم. در دومین گام به سراغ تیم ملی فوتبال آلمان رفته ایم. گفتنی است ملاک چیدمان و قرار گرفتن ستارگان این لیست بر اساس سوابق ملی، باشگاهی و همچنین افتخارات فردی بوده که این بازیکنان در طول دوران بازیگری شان در مستطیل سبز به آن دست یافته اند.

"به دلیل حجم بالای مطالبِ قسمت پایانی اسطوره های کشور آلمان، این بخش در دو قسمت تقدیم شما عزیزان خواهد شد."

5. اووه زیلر

پرش ها و ضربات سر عالی، ضربات سهمگین پای راست، قیچی برگردان های زیبا، تکنیک فوق العاده و البته قدرت رهبری بالا در میدان مسابقه را می توان خصوصیات یکی از بهترین مهاجمین و ستارگان تاریخ فوتبال آلمان دانست. فوتبالیستی 169 سانتی متری که علیرغم قد کوتاهی که داشت ولی شگردش توانایی بالا در خلق موقعیت گلزنی و گلسازی از طریق بازی هوایی بود. اووه زیلر در محوطۀ جریمه کابوس مدافعین بلند قامت نیز بود و این را به خوبی در بازی میان ایتالیا و آلمان در نیمه نهایی جام جهانی 1970 نشان داد. دیداری که به "بازی قرن" معروف گشت و دو گلی که گرد مولر در آن مسابقۀ خاطره انگیز وارد دروازۀ لاجوردی پوشان ایتالیا کرد از شگرد غول هامبورگ در دوئل های هوایی به دست آمد. اووه زیلر تمام عمر دوران حرفه ای اش که 19 سال به طول انجامید را در باشگاه هامبورگ پشت سر گذاشت. زیلر در نزدیک به دو دهه حضورش در هامبورگ، 476 بار پیراهن این تیم را در رقابت های باشگاهی فوتبال آلمان بر تن نمود و طی آن موفق به زدن 404 گل شد. آماری که باعث شده تا اووه زیلر برترین بازیکن تاریخ باشگاه هامبورگ نیز به حساب آید. اووه زیلر متولد پنجم نوامبر 1936 در هامبورگ آلمان است و هم اکنون هشتاد و سه سالگی خود را پشت سر می گذارد. دوران حرفه ای اش را از 17 سالگی و باشگاه زادگاهش هامبورگ شروع کرد و تا پایان دوران بازیگری اش به این تیم وفادار ماند و با پیراهن هامبورگ در 36 سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

در فصل 64-1963 که اولین دورۀ شروع لیگ باشگاهی آلمان با نام بوندس لیگا بود توانست با 30 گل به عنوان آقای گلی دست یابد. این مهاجم خوش تکنیک فوتبال آلمان سه بار و در سال های 1960، 1964 و 1970 بهترین بازیکن کشورش لقب گرفت و در سال 1960 نیز در بین سه نامزد نهایی توپ طلا قرار گرفت. او با هامبورگ تنها دو جام در کارنامۀ ورزشی اش دارد اما تاثیراتی که زیلر در حین بازیگری و پس از بازنشستگی اش در این باشگاه گذاشته باعث شده تا او از دید بسیاری از هواداران و مفسرین آلمانی، برترین بازیکن تاریخ هامبورگ لقب گیرد. اما اووه زیلر در تیم ملی فوتبال آلمان نیز یک ستاره بود و یک سال پس از اینکه کارش را در باشگاه هامبورگ آغاز کرد، به تیم ملی فوتبال آلمان نیز دعوت شد. زیلر به مدت شانزده سال (1954 تا 1970) یکی از ستارگان تاثیرگذار آلمان غربی در خط حمله بود و تا پیش از ظهور گرد مولر افسانه ای یک‌تنه کار را برای ژرمن ها در بسیاری از دیدارهای این تیم در می‌آورد. هنگامی که 24 ساله بود برای اولین بار بازوبند کاپیتانی آلمان ها را در بازی برابر دانمارک بر بازو بست و در 72 بازی برای تیم ملی آلمان موفق به زدن 43 گل شد. اووه زیلر در چهار جام جهانی 1958، 1962، 1966 و 1970 حاضر بود و طی 21 مسابقه در این رقابت ها، 13 برد، 4 تساوی و 4 شکست کسب نمود و 9 بار نیز دروازه رقبا را گشود. جام جهانی 1958 سوئد اولین جام جهانی بود که او در ترکیب تیم ملی فوتبال آلمان غربی به میدان رفت.

زیلر در آن تورنمنت بازی های خوبی را به معرض نمایش گذاشت و به همراه آلمان غربی در 5 دیدار به میدان رفت و 2 بار گلزنی کرد. در همان دیدار ابتدایی مقابل آرژانتین یک بار گلزنی کرد و سپس در دیدار مقابل ایرلند شمالی یک گل سرنوشت ساز زد، تا آلمان غربی به عنوان تیم اول گروه راهی مرحله بعدی شود. علی رغم عبور از سد یوگسلاوی، آلمان غربی در دیدار دو متوالی مقابل سوئد و فرانسه شکست خورد تا به عنوان چهارمی مسابقات دست یابد. در جام جهانی 1962 این بار آلمان غربی نتوانست بیش از مرحله یک چهارم نهایی راه به جایی برد. گل های زیلر مقابل سوئیس و شیلی مجوز صعود آلمان از گروه به عنوان تیم اول را امضا کرد، اما شکست مقابل یوگسلاوی موجب شد آلمان از دور مسابقات حذف گردد. سپس نوبت به جام جهانی 1966 رسید که اوج عملکرد زیلر در جام جهانی بود. زیلر با بستن بازوبند کاپیتانی در این مسابقات حاضر شد و با توانمندی های خاص خود آلمان غربی را به فینال مسابقات هدایت نمود. زیلر در آخرین دیدار مرحله گروهی گلی حساس مقابل اسپانیا به ثمر رساند، تا ژرمن ها به عنوان تیم اول راهی مرحله حذفی شوند. وی سپس یکی از چهار گل تیمش مقابل اروگوئه در یک چهارم نهایی را به ثمر رساند و با عبور آلمان از شوروی در نیمه نهایی، راهی فینال جام جهانی و آن دیدار جنجالی شد. در دیدار نهایی آلمان با نتیجه 4-2 مغلوب انگلیس شد و به نایب قهرمانی رضایت داد. زیلر با عملکرد خوبش در تیم منتخب جام جهانی 1966 جای گرفت.

زیلر در جام جهانی 1970 نیز به عنوان کاپیتان در خدمت آلمان غربی بود و در دیدار مقابل تیم های مراکش و بلغارستان در مرحله گروهی و انگلیس در مرحله یک چهارم نهایی موفق به گلزنی شد تا آلمان طی چهار دوره حضور وی در جام جهانی برای سومین بار راهی مرحله نیمه نهایی شود. شکست 4-3 مقابل ایتالیا در بازی قرن موجب شد باز هم دست زیلر از رسیدن به جام کوتاه بماند، هرچند عبور از سد اروگوئه یک عنوان سومی به وی و تیمش هدیه کرد. زیلر رکوردهای جالب توجهی را در مسابقات جام جهانی به نام خود رقم زده است. وی اولین بازیکنی است که 20 بار در جام جهانی به میدان می رود. سریعتر از پله به اولین بازیکنی بدل شد که در چهار جام جهانی گلزنی می کند و همچنین سال ها زودتر از میروسلاو کلوزه به اولین بازیکنی بدل شد که در چهار جام جهانی حداقل دو گل به ثمر می رساند. وی با 1980 دقیقه حضور درجام جهانی پس از پائولو مالدینی و لوتار ماتئوس در جایگاه سوم قرار دارد. زیلر دارای یک روحیۀ فوق العادۀ ورزشکاری بود و همگان از اخلاق نیک او در میدان مسابقه سخن می گفتند. او در تمام سال‌ های فعالیت ورزشی اش، تنها یکبار کارت قرمز دریافت کرده است. در سال 1961 باشگاه اینتر تلاش کرد تا با پیشنهادی بالغ بر 1.2 میلیون مارک، که در آن زمان رقم هنگفتی به ‌شمار می‌رفت، اووه زیلر را از هامبورگ جدا سازد، اما زیلر این پیشنهاد را نپذیرفت و تا پایان دوران بازیگری اش به هامبورگ وفادار ماند. در سال 2005 از مجسمۀ بزرگ برنزی او که بیش از سه متر بلندا و چهار تن وزن دارد، در بیرون از ورزشگاه هامبورگ پرده برداری شد. در سال 1972 و در بازی که میان هامبورگ و تیم منتخب جهان در نظر گرفته شد، اووه زیلر برای همیشه از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی اووه زیلر

قهرمانی لیگ سراسری باشگاه های آلمان در فصل 60-1959 به همراه تیم هامبورگ

قهرمانی جام حذفی فوتبال آلمان در فصل 63-1962 به همراه تیم هامبورگ

نایب قهرمانی جام جهانی 1966 انگلستان به همراه تیم ملی فوتبال آلمان غربی

مقام سوم جام جهانی 1970 مکزیک به همراه تیم ملی فوتبال آلمان غربی

نفر سوم کسب توپ طلا در سال 1960

بهترین فوتبالیست آلمان در سال های 1960، 1964 و 1970

حضور در تیم منتخب فیفا در سال 1963

آقای گل رقابت های بوندس لیگا در سال 1964

حضور در تیم منتخب جام جهانی 1966 انگلستان

حضور در تیم منتخب بوندس لیگا در فصل 70-1969 به انتخاب مجلۀ کیکر

حضور در فهرست فیفا 100 توسط پله

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان ورزش آلمان

4. کارل هاینتس رومنیگه

کارل هاینتس رومنیگه و فرانتس بکن باوئر از یک نظر در فوتبال کشورشان آلمان بسیار خاص هستند. آن ها تنها فوتبالیست های سرزمین ژرمن ها به حساب می آیند که توانسته اند دو بار فاتح توپ طلا شوند. هر چند در زمینۀ ملی و حضور در تورنمنتی چون جام جهانی، رومینگه به اندازۀ بکن باوئر خوش اقبال نبوده است. مهاجم مو طلایی فوتبال آلمان ها در دو دهۀ 70 و 80 میلادی، علیرغم دو بار حضور متوالی در فینال جام های جهانی نتوانسته به کاپ زرین این رقابت ها دست یابد. اما هر چه که هست نام کارل هاینتس رومنیگه همیشه بر قلۀ فوتبال آلمان درخشیده و او بدون هیچ شک و تردیدی از اساطیر فوتبال و ورزش این کشور محسوب می شود. کارل هاینتس رومنیگه متولد 25 سپتامبر 1955 در لیپشتات واقع در ایالت نوردراین وستفالن آلمان است و هم اکنون شصت و چهار سالگی خود را پشت سر می گذارد. "کاله" نامی است که فوتبال دوستان آلمانی رومنیگه را با آن صدا می زدند و شاهد هنرنمایی ستارۀ محبوب خود در طول نزدیک به دو دهه بودند. کارل هاینتس رومینگه سابقۀ بازی در باشگاه هایی چون بایرن مونیخ، اینتر و سروتِ سوئیس را داشته است، هر چند که بیشتر افتخارات دوران باشگاهی او در بایرن مونیخ به دست آمده است.

رومنیگه در سال 1974 و در حالی که نوزده ساله بود به دلیل استعداد بالایی که از خود نشان می داد به جمع بازیکنان بایرن مونیخ ملحق شد و تا سال 1984 به مدت 10 سال در این تیم مشغول به بازی بود. در دهۀ هفتاد میلادی بایرن مونیخ مملو از ستارگان بزرگی چون گرد مولر، برایتنر و بکن باوئر بود و بسیاری معتقد بودند که با حضور چنین بازیکنانی جایی برای رومنیگۀ جوان نخواهد بود. او بازیکنی بود که با پویایی و تحرک در میدان، قدرت دریبل زنی بالا، سرعت و تیزهوشی در ایجاد خطر مقابل دروازه حریف، به یکی از پدیده‌های ورزش فوتبال تبدیل شد. در همان اولین فصل حضورش در بایرن موفق به فتح جام باشگاه های اروپا شد. عنوانی که یکسال بعد و با درخشش او و گرد مولر در خط حمله و با گذر از سد سن اتین فرانسه به دست آمد. حالا جای پای رومنیگه در بایرن مونیخ و خط حملۀ این تیم ثابت شده بود و او و بایرن به افتخارآفرینی در آلمان و اروپا ادامه می دادند. در سال 1976 و در حالی که 21 ساله بود به تیم ملی فوتبال آلمان غربی فراخوانده شد و تا یک دهه مفتخر به پوشیدن پیراهن کشورش در تورنمنت های اروپایی و جهانی بود. رومنیگه اولین بازی ملی اش را در مقابل تیم ملی ولز انجام داد.

اولین تورنمنت مهم ملی که کارل هاینتس رومنیگه با پیراهن آلمان در آن حضور یافت، جام جهانی 1978 آرژانتین بود که آلمان ها در این مسابقات به توفیق خاصی دست نیافتند و در گروه سختی که هلند، ایتالیا و اتریش حضور داشتند با ایستادن در جایگاه سوم نتوانستند به دور حذفی این رقابت ها صعود کنند. دو سال بعد و در جام ملت های 1980 ایتالیا، ژرمن ها با شکست تمامی حریفانشان و برد 2-1 مقابل بلژیک در دیدار پایانی توانستند به دومین قهرمانی خود در مسابقات یورو دست یابند. کاله با بازی های درخشانی که از خود در این رقابت ها نشان داد، توانست در پایان سال 1980 عنوان برترین بازیکن جهان را به خود اختصاص دهد و توپ طلا را از آن خود نماید. عنوانی که سال بعد نیز تکرار شد تا او در کنار فرانتس بکن باوئر تنها بازیکنان آلمانی تاریخ به حساب آیند که فاتح دو توپ طلا شده اند. رومنیگه پس از ده سال حضور در بایرن مونیخ در سال 1984 و با قراردادی به ارزش 5.7 میلیون یورو که در نوع خود یک رکورد به حساب می آمد راهی باشگاه اینتر ایتالیا شد. تا پیش از حضور در اینتر، رومنیگه در طول یک دهه حضورش در بایرن موفق به کسب هفت جام ارزشمند از جمله دو کاپ بوندس لیگا و دو جام باشگاه های اروپا شد.

دوران حضور رومنیگه در اینتر سه فصل به طول انجامید اما به دلیل آسیب‌ دیدگی‌ های مداوم نتوانست آن طور که باید و شاید در این کشور موفق باشد. با این حال او در میان فوتبال دوستان ایتالیایی از محبوبیت ویژه‌ ای برخوردار بود. رومنیگه پس از آن به باشگاه سروت ژنو در سوئیس پیوست و با این تیم یکبار هم قهرمان این کشور و آقای گل مسابقات شد. وی در سال ‪ 1989 آخرین بازی خود را برای این تیم انجام داد و سپس کفش ‌های خود را به دیوار آویخت. در عرصۀ ملی کارل هاینتس رومنیگه سابقۀ 10 سال (1976 تا 1986) حضور در تیم ملی فوتبال آلمان غربی را داشته و به همراه این تیم یک قهرمانی در جام ملت های اروپای 1980 ایتالیا و دو نایب قهرمانی در جام های جهانی 1982 اسپانیا و 1986 مکزیک را به دست آورده است. 95 بازی ملی و زدن 45 گل از دیگر دستاوردهای رومنیگه به همراه تیم ملی فوتبال آلمان غربی بوده است. وی 51 بار هم به عنوان کاپیتان این تیم پای به میدان گذاشته است. یکی از بازی های خاطره انگیز رومنیگه در ترکیب تیم ملی به جام جهانی 1982 و بازی نیمه نهایی آلمان و فرانسه باز می گردد که آلمان ها با گل روحیه بخش مهاجم خود توانستند به بازی برگردند و با شکست فرانسه راهی بازی پایانی مقابل ایتالیا در مادرید شوند. کارل هاینتس رومنیگه دو سال پس از آویختن کفش هایش و در سال 1991 به عضویت هیئت مدیرۀ باشگاه بایرن مونیخ درآمد و تا به الان عهده دار این سِمت بوده است. او از چند سال قبل تا به الان نیز در راس این هیئت قرار گرفته است

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی کارل هاینتس رومنیگه

دو قهرمانی بوندس لیگا در فصل های 80-1979 و 81-1980 به همراه تیم بایرن مونیخ

دو قهرمانی جام حذفی فوتبال آلمان در فصل های 82-1981 و 84-1983 به همراه تیم بایرن مونیخ

دو قهرمانی جام باشگاه های اروپا در فصل های 75-1974 و 76-1975 به همراه تیم بایرن مونیخ

قهرمانی جام بین قاره ای در سال 1976 به همراه تیم بایرن مونیخ

قهرمانی جام ملت های 1980 ایتالیا به همراه تیم ملی فوتبال آلمان غربی

دو نایب قهرمانی جام های جهانی 1982 اسپانیا و 1986 مکزیک به همراه تیم ملی فوتبال آلمان غربی

برندۀ دو توپ طلا در سال های 1980 و 1981

هشت حضور در تیم منتخب فصل بوندس لیگا به انتخاب مجلۀ کیکر

بهترین فوتبالیست آلمان در سال 1980

حضور در تیم منتخب جام ملت های اروپای 1980 ایتالیا

آقای گل جام باشگاه های اروپا در فصل 81-1980

آقای گل رقابت های بوندس لیگا در سه فصل 80-1979، 81-1980 و 84-1983

برندۀ کفش نقره ای (دومین گلزن برتر) جام جهانی 1982 اسپانیا

برندۀ توپ برنزی (سومین بازیکن برتر) جام جهانی 1982 اسپانیا

حضور در تیم منتخب جام جهانی 1982 اسپانیا

آقای گل لیگ سوئیس در فصل 89-1988

بهترین بازیکن خارجی لیگ سوئیس در فصل 89-1988

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه بایرن مونیخ

حضور در فهرست فیفا 100 توسط پله

کسب جایزۀ Golden Foot در سال 2009 به عنوان یکی از اساطیر فوتبال جهان

3. لوتار ماتئوس

به عقیدۀ بسیاری او یکی از بهترین هافبک دفاعی هایی است که تاریخ فوتبال به خود دیده است. ستاره ای که از هر نظر یکی از کامل و بی نقص ترین هافبک های تاریخ است و رکوردهای متعددی را از خود در بیش از دو دهه درخشش در مستطیل سبز به یادگار گذاشته است. لوتار ماتئوس با 26 جام و حضور در پنج جام جهانی، دوران حرفه ای بسیار درخشانی را پشت سر گذاشته است. ماتئوس در کنار آنتونیو کارباخال (مکزیک)، جانلوییجی بوفون (ایتالیا) و رافائل مارکز (مکزیک) جزو چهار بازیکنی است که در پنج دوره از مسابقات جام جهانی شرکت کرده‌ است. لوتار هربرت ماتئوس متولد 21 مارس 1961 در ارلانگن آلمان است و هم اکنون پنجاه و نه سالگی خود را پشت سر می گذارد. اما لوتار ماتئوس تا چه اندازه خوب بوده و توانسته در سطح باشگاهی و ملی در فوتبال جهان تاثیر بگذارد؟ شاید هیچ بازیکنی به اندازۀ مارادونا ماتئوس را نشناسد چرا که از دید فوق ستارۀ آرژانتینی دنیای فوتبال، لوتار ماتئوس بهترین رقیب دوران ورزشی او بوده است. ماتئوس دورانی طولانی و موفقی داشت که با قهرمانی در جام ملت های اروپا در سال 1980 و در 19 سالگی او آغاز شد. این بازیکن آلمانی که سابقه پنج حضور در جام های جهانی و 25 بازی را در این رقابت ها داشته، به نوعی نقش آچار فرانسه ای را داشت که می توانست در پست های مختلف به بازی گرفته شود. هر چند که شاخصه و ویژگی اصلی او، حضور در مرکز میدان بود. رکوردار بازی در تیم ملی آلمان که با 150 بازی این رکورد را به نام خود ثبت کرده است، دارای افتخارات فراوانی در رده ملی و باشگاهی بوده است.

از قهرمانی در جام جهانی 1990 ایتالیا و قهرمانی در جام ملت های اروپا در سال 1980 بگیرید تا قهرمانی های پرتعداد او در رده باشگاهی و با تیم هایی نظیر بایرن مونیخ و اینترمیلان. اما بزرگترین حسرت او، قهرمان نشدن در لیگ قهرمانان اروپا بوده است. هرچند این بازیکن دو بار در سال‌های 1987 و 1999 با بایرن مونیخ در فینال این جام در برابر تیم‌ های پورتو و منچستر یونایتد قرار گرفت، اما هر دو بار شکست خورد. لوتار در سال 1990 و پس از قهرمانی در جام جهانی، موفق به کسب توپ طلای جهان شد و یک سال بعد نیز، عنوان بهترین بازیکن دنیا را از آن خود نمود. لوتار ماتئوس یک بازیخوان عالی در کارهای دفاعی بود که پاس های عالی و شوت های سنگین و مهیب او شهره همگان بود. از ماتئوس اغلب به عنوان بهترین هافبک میانی تاریخ فوتبال یاد می کنند. او در واقع هافبک دفاعی بود که به هافبک میانی و سرانجام هافبک هجومی در دوران اوج و در اواخر بازیگری به لیبرو مبدل گشت. ماتئوس سابقۀ حضور در باشگاه هایی چون بروسیا مونشن گلادباخ، بایرن مونیخ (2 دوره)، اینتر و مترو استارز را در کارنامۀ ورزشی خود داشته است. شروع دوران حرفه ای ماتئوس در 18 سالگی و از باشگاه بروسیا مونشن گلادباخ بوده است. پنج فصل بازی در گلادباخ و انجام 162 بازی و 36 گل زده باعث شد تا ماتئوس پله های ترقی را به سرعت در فوتبال آلمان طی کند و در سال 1980 و نوزده سالگی به تیم ملی فوتبال آلمان غربی دعوت شود. پس از آن و در سال 1984 به بایرن مونیخ پیوست و دورۀ اول حضورش در این تیم به مدت چهار فصل به طول انجامید.

در بایرن او درخشش فوق العاده ای داشت و نبض میانۀ بایرن به نوعی در دست داشت. سه قهرمانی در بوندس لیگا به همراه دو قهرمانی در جام حذفی فوتبال آلمان و سوپرکاپ این کشور دستاورد چهار سال اول حضور لوتار در جمع باواریایی ها بود. در سال 1988 به اینتر رفت و به مدت چهار فصل در این تیم عضویت داشت که دوران طلایی را در این تیم سپری کرد تا جایی که مدیران اینتر همیشه اذعان داشته ‌اند که بعد او دیگر هافبکی در اندازه ‌های لوتار پیدا نکرده ‌اند. به واقع ماتئوس از بهترین شوت زن های سری آ و اروپا بود که چندین بار با ضربات وحشتناک خود دروازۀ حریفان را فرو می ریخت. در همان سال اول حضور خود اینتر را قهرمان سری آ کرد و همراه نراتزوری رویایی آن سال رکورد تاریخ سری آ را از لحاظ امتیاز و تعداد پیروزی شکست و در 32 بازی انجام داده 9 گل به ثمر رساند. 153 بازی و زدن 53 گل به همراه قهرمانی در لیگ سری آ، قهرمانی در سوپرکاپ ایتالیا و قهرمانی در جام یوفا دستاورد حضور چهار سالۀ لوتار ماتئوس در اینتر بوده است. جووانی تراپاتونى، مربى پرآوازۀ ایتالیایى که در اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود میلادى سرمربیگرى تیم اینتر را برعهده داشت، در خصوص هافبک آلمانی تیمش می گفت:

من پلاتینى را ستایش مى‌ کنم، مارادونا را تحسین مى‌ کنم، اما براى پیروزى و موفقیت به بازیکنى چون لوتار ماتئوس احتیاج دارم.

در سال 1990 بود که ماتئوس پس از دو ناکامی در فینال های جام جهانی 1982 اسپانیا و 1986 مکزیک سرانجام در سرزمین چکمه و در استادیوم المپیکوی شهر رم توانست به بزرگترین آرزوی دوران ورزشی اش یعنی قهرمانی در مسابقات جام جهانی دست یابد. او چهار سال قبل از آن در فینالی مشابه مقابل مارادونا و آرژانتین بازی را واگذار کرده بود اما رقابت های 90 ایتالیا حکایت دیگری داشت و آلمان ها با درخشش ماتئوس و دیگر ستارگان خود همچون کلینزمن، هسلر، لیتبارسکی و آندریاس برمه توانستند مارادونا و آرژانتین را با حساب 1-0 شکست دهند تا به سومین قهرمانی جهان خود برسند. لوتار ماتئوس در آن سال ها در اوج دوران ورزشی خود قرار داشت و در سال 1990 توانست برندۀ توپ طلا گردد. او در سال 1991 نیز به انتخاب فیفا بهترین بازیکن سال فوتبال جهان لقب گرفت. در سال 1992 مجددا به بایرن بازگشت و تا سال 2000 و به مدت هشت فصل دیگر در این تیم مشغول به بازی بود. او به کلکسیون افتخارات باشگاهی خود در بایرن وسعت بیشتری بخشید و چندین و چند قهرمانی بوندس لیگا و جام حذفی این کشور را با باواریایی ها به دست آورد. در مجموع او با پیراهن بایرن مونیخ در 406 بازی باشگاهی به میدان رفته که از این میان لوتار موفق به زدن 100 گل شده که برای بازیکنی که بیشتر زمان های بازی را در میانۀ میدان گذرانده، آمار بسیار خوبی به حساب می آید. لوتار ماتئوس به دلیل اختلافاتی که پیش از جام ملت های اروپای 1996 با برتی فوگتس سرمربی وقت آلمان داشت راهی انگلستان نشد تا شاهد قهرمانی هموطنانش از طریق گیرنده های تلویزیونی باشد.

پیش از جام ملت‌های 2000 اروپا، ماتئوس اعلام کرد که پس از این رقابت ها از تیم ملی کناره‌گیری خواهد کرد. بعد از حذف ناگوار تیم ملی، وی با انتقاد شدید رسانه‌ ها مواجه شد. آخرین بازی مرحله گروهی در برابر پرتغال آخرین بازی ملی او بود. به این ترتیب وی 20 سال و بیش از هر ملی ‌پوش دیگری در تیم ملی بوده و تاکنون هم تنها فوتبالیست آلمانی است که در پنج جام جهانی شرکت داشته است. در مجموع از سال 1980 تا 2000 پیراهن مانشافت را در مسابقات و تورنمنت های مختلف بر تن نموده که ماحصل حضور او انجام 150 بازی ملی و زدن 23 گل بوده است. این هافبک خارق العادۀ تاریخ فوتبال تا سال 2016 رکورددار مسن ‌ترین بازیکن مسابقات جام ملت ‌های اروپا بود. گابور کرالی بازیکن تیم ملی مجارستان که در آوریل 2016 به 40 سالگی رسید توانست رکورد ماتئوس با 39 سال و 91 روز را بشکند. لوتار ماتئوس در سال 2000 و پس از انجام 16 بازی برای تیم مترو استارز از دنیای فوتبال خداحافظی کرد و کفش هایش را آویخت. یک سال پس از خداحافظی از فوتبال او از سال 2001 و به مدت یک فصل هدایت راپیدوین اتریش را بر عهده گرفت. ماتئوس تاکنون سکان هدایت تیم های ملی و باشگاهی چون پارتیزان، تیم ملی فوتبال مجارستان، اتلتیکو پاراننزه، رد بول سالزبورگ، مکابی و تیم ملی فوتبال بلغارستان را بر عهده داشته است. دیگو آرماندو مارادونا در مورد خصوصیات و سبک بازی لوتار ماتئوس گفته است:

لوتار فوتبال را می‌ فهمید. او می ‌توانست به عنوان شماره 10 بازی کند. او همچنین هافبک تدافعی و پوششی خوبی بود و در پایان نیز به یک لیبرو تبدیل شد. لوتار بهترین و بزرگترین حریفی است که من در تمام این سال‌ ها در مقابل خود داشته ‌ام.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی لوتار ماتئوس

نایب قهرمانی جام یوفا در فصل 80-1979 به همراه تیم بروسیا مونشن گلادباخ

هفت قهرمانی بوندس لیگا در فصل های 85-1984، 86-1985، 87-1986، 94-1993، 97-1996، 99-1998 و 2000-1999 به همراه تیم بایرن مونیخ

سه قهرمانی جام حذفی فوتبال آلمان در فصل های 86-1985، 98-1997 و 2000-1999 به همراه تیم بایرن مونیخ

قهرمانی سوپرکاپ فوتبال آلمان در سال 1987 به همراه تیم بایرن مونیخ

قهرمانی رقابت های فوجی کاپ در سال های 1987، 1988، 1994 و 1995 به همراه تیم بایرن مونیخ

قهرمانی جام یوفا در فصل 96-1995 به همراه تیم بایرن مونیخ

سه قهرمانی لیگا پوکال در سال های 1997، 1998 و 1999 به همراه تیم بایرن مونیخ

قهرمانی سری آ فوتبال ایتالیا در فصل 89-1988 به همراه تیم اینتر

قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال 1989 به همراه تیم اینتر

قهرمانی جام یوفا در فصل 91-1990 به همراه تیم اینتر

قهرمانی جام جهانی 1990 ایتالیا به همراه تیم ملی فوتبال آلمان غربی

دو نایب قهرمانی جام های جهانی 1982 اسپانیا و 1986 مکزیک به همراه تیم ملی فوتبال آلمان غربی

قهرمانی جام ملت های اروپای 1980 ایتالیا به همراه تیم ملی فوتبال آلمان غربی

برندۀ توپ طلا در سال 1990

بهترین بازیکن فوتبال جهان از نگاه فدراسیون بین ‌المللی تاریخ و آمار فوتبال(IFFHS) در سال 1990

بهترین فوتبالیست جهان در سال 1990 از نگاه مجلۀ معتبر ورلد ساکر

بهترین بازیکن فوتبال جهان در سال 1991 از نگاه فیفا

برندۀ توپ نقره ای (دومین بازیکن برتر) جام جهانی 1990 ایتالیا

حضور در تیم منتخب جام جهانی 1990 ایتالیا

حضور در تیم منتخب جام ملت های 1988 آلمان غربی

بهترین فوتبالیست کشور آلمان در سال های 1990 و 1999

پنج بار حضور در تیم منتخب فصل بوندس لیگا از نگاه مجلۀ معتبر کیکر

حضور در تیم منتخب فوتبال جهان در سال های 1996، 1997 و 2001 از نگاه فیفا

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه بایرن مونیخ

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه اینتر

حضور در فهرست فیفا 100 توسط پله

کسب جایزۀ Golden Foot در سال 2012 به عنوان یکی از اساطیر فوتبال جهان

حضور در جمع اساطیر دنیای فوتبال از نگاه فدراسیون بین ‌المللی تاریخ و آمار فوتبال(IFFHS)

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان ورزش آلمان

2. گرد مولر

وقتی که پای انواع و اقسام رکوردهای گلزنی به میان می آید، نام یک فوتبالیست بیشتر از هر بازیکن دیگری در فوتبال آلمان و دنیا بر سر زبان ها می افتد. ستاره ای که پای ثابت گلزنی های تیم ملی فوتبال آلمان و باشگاه بایرن مونیخ در دهه های شصت و هفتاد میلادی بود و از این رو به او لقب "بمب افکن" را داده اند. گرد مولر متولد سوم نوامبر 1945 در نوردلینگن آلمان است و هم اکنون هفتاد و چهار سالگی خود را پشت سر می گذارد. در جام جهانی 1970 مکزیک، هر چند آلمان ها بازی قرن را در مرحلۀ نیمه نهایی به ایتالیا واگذار کردند و دستشان از جام کوتاه ماند اما بمب افکن ژرمن ها در آن مسابقات درخشش فوق العاده ای داشت و توانست با 10 گل زده هم کفش طلا، هم توپ طلای جام جهانی مکزیک و در نهایت در پایان همان سال هم توپ طلا را به دست آورد. دو هت تریک فراموش نشدنی گرد مولر برابر پرو و بلغارستان و یک گل برابر مراکش در مرحلۀ گروهی آن تورنمنت، هیچ گاه از یاد و خاطر فوتبال دوستان محو نخواهد شد.

به چشم هایتان اعتماد کنید ملت. بله این گرد مولر هست که باز هم گل می زند.

این ها گفته ها و بهتر بگویم فریادهای گزارشگر تلویزیون ملی کشور آلمان بعد از گل سوم گرد مولر برابر بلغارستان بود. فینال جام جهانی 1966 انگلستان بی تردید یکی از روزهای تلخ هواداران فوتبال آلمان بود و آن ها در ومبلی و با شکست مقابل انگلستان به مقام دوم این مسابقات بسنده کردند اما موعد انتقام ژرمن ها از انگلیسی ها تنها چهار سال به طول انجامید.

یک چهارم نهایی جام جهانی 1970 و تقابل دوباره با انگلستان، بهترین فرصت برای آلمان ها بود. مدافع عنوان قهرمانی در دقایق 31 و 49 از آلمان پیش افتاد و همگان باز هم انتظار یک ناکامی دیگر برای فوتبال آلمان در عرصۀ جام جهانی را داشتند اما گل دقیقۀ 68 بکن باوئر آلمان ها را برای یک بازگشت خیره کننده به بازی امیدوار نمود. اووه زیلر با ضربۀ سر تماشایی خود در دقیقۀ 82 بازی را به تساوی کشاند و حالا تکمیل سکانس انتقام به نام مولر نوشته شده بود. گرد مولر در دقیقۀ 108 گل سوم و پیروزی بخش عقاب ها را به ثمر رساند تا آلمان با حذف مدافع عنوان قهرمانی به مرحلۀ نیمه نهایی این مسابقات صعود نماید. هر چند در نیمه نهایی 1970 آن ها به ایتالیا باختند و دستشان از جام کوتاه ماند ولی آن تیم پرستاره برای قهرمان شدن صبرش لبریز گشته بود. این گفتۀ معروف در دنیای فوتبال را حتما بسیاری از شما نیز شنیده اید و آن هم اینکه آلمان ها بر می‌گردند، آن ها همیشه بر می‌گردند. دو سال بعد و در کشور بلژیک آن ها به نخستین قهرمانی خود در جام ملت های اروپا رسیدند و باز هم درخشش مولر و گلزنی های او خاطره انگیز بود. دو بازی و چهار گل زده باعث شد تا بمب افکن نَه تنها نقش بسزایی در اولین قهرمانی آلمان ها در مسابقات یورو داشته باشد بلکه در پایان آن تورنمنت نیز به مقام آقای گلی دست یافت. دو دهه از معجزۀ برن در سوئیس که با اولین قهرمانی جهان آلمان ها به پایان می رسید، گذشته بود و حال هیچ چیز نمی توانست این آلمان را در راه کسب دومین قهرمانی جهان خود آن هم در خانه متوقف سازد.

گرد مولر هر چند درخشش جام جهانی 1970 را نداشت و به مقام آقای گلی در خانه نرسید، اما او زنندۀ گل برتری آلمان ها در فینال جام جهانی برابر هلند بود. گلی که در دقیقۀ 43 بازی به ثمر رسید و ژرمن ها را برای دومین بار به قهرمانی جهان رساند. چهار گلی که گرد مولر در جام جهانی 1974 آلمان غربی به ثمر رساند، تعداد گل های این نابغۀ آلمانی در جام های جهانی را به عدد 14 رساند و او تا سه دهه و قبل از ظهور نابغه ای دیگر هم چون رونالدو نازاریو و هموطنش میروسلاو کلوزه، آقای گلی این رقابت ها را یدک می کشید. گرد مولر خیلی زود با رقابت های ملی آن هم در 29 سالگی خداحافظی کرد، اما نامش به پررنگی 68 گل در 62 بازی ملی در تاریخ فوتبال آلمان و جهان به یادگار ماند. گرد مولر بیش از چهار دهه آقای گل تاریخ تیم ملی فوتبال آلمان بود که این رکوردش نیز همانند آقای گلی جام های جهانی توسط دیگر ماشین گلزنی آلمان ها یعنی میروسلاو کلوزه شکسته شد. از بازی های ملی که فاصله بگیریم، گرد مولر در رقابت های باشگاهی آلمان و به خصوص حضور در بایرن مونیخ هم یک افسانه به حساب می آید. فوتبالش را در 18 سالگی و از تیم زادگاهش نوردینگن 1861 شروع کرد و در همان یک فصل حضورش در این تیم موفق شد 51 گل در 31 بازی به ثمر برساند تا قبل از اینکه به بیست سالگی برسد به باشگاه بایرن مونیخ ملحق شود. گرد مولر، پانزده سال در بایرن مونیخ مشغول به بازی بود و در کنار سپ مایر و فرانتس بکن باوئر از جمله بازیکنانی به حساب می آید که نقشی بسزا در موفقیت های اولیۀ این باشگاه در سطح فوتبال آلمان و اروپا ایفا کردند.

مولر در بایرن مونیخ دارای رکوردهای خاص و منحصر به فردی در نوع خود است که در ادامه به چند مورد آن می پردازیم.

بمب افکن با زدن 565 گل در 607 بازی، آقای گل این باشگاه در تمامی مسابقات رسمی به حساب می آید. مولر همچنین با زدن 365 گل، آقای گل تاریخ مسابقات بوندس لیگا محسوب می شود و با زدن 40 گل در یک فصل این مسابقات هم زنندۀ بیشترین گل زده در یک فصل از رقابت ‌های بوندس لیگا است. گرد مولر افسانه ای با هفت عنوان آقای گلی در رقابت های بوندس لیگا نیز رکوردی منحصر به فرد از خود برجای گذاشته و بیشترین تعداد آقای گلی در این مسابقات ازآن اوست. گرد مولر تا قبل از ظهور فوق ستاره و اعجوبه ای چون لیونل مسی رکورددار بسیاری از عناوین در سطح لیگ های اروپایی و جام باشگاه های اروپا بود. مولر با زدن 67 گل در یک فصل تا سالیان سال رکورددار بیشترین گل زده در یک فصل از پنج لیگ اروپایی در تمامی مسابقات بود که این رکورد 39 سال بعد توسط لیونل مسی شکسته شد. او همچنین با زدن 85 گل در یک سال میلادی نیز تا پیش از ظهور مسی رکورددار بود که مسی این رکورد را هم 40 سال بعد و با زدن بیش از 90 گل شکست. بمب افکن آلمان ها با زدن بیش از 500 گل برای یک باشگاه نیز در بین تمامی پنج لیگ معتبر اروپایی رکورددار بود که باز هم این لیونل مسی در بارسلونا بود که موفق به شکست آن شد. گرد مولر اولین فوتبالیستی بود که همزمان فاتح توپ طلا و کفش طلا در یک سال میلادی (1970) گردید، رکوردی که 27 سال بعد رونالدو نازاریو موفق به تکرار این دستاورد شد و بعد‌ها کریستیانو رونالدو و لیونل مسی هر کدام دو مرتبه موفق به انجام آن شدند.

اما با وجود این گرد مولر صاحب چندین رکورد خاص در دنیای فوتبال است که تاکنون هیچ فوتبالیستی موفق به شکستن آن نشده است.

گرد مولر تنها فوتبالیست تاریخ است که در یک سال میلادی (سال 1970) موفق به کسب جایزه کفش طلای اروپا و کفش طلای جام جهانی شده است. (تاکنون فوتبالیستی موفق به انجام این کار نشده است) ماشین گلزنی آلمان ها تنها فوتبالیست تاریخ است که موفق به فتح توپ طلا، کفش طلا، قهرمانی در جام باشگاه‌ های اروپا، جام ملت ‌های اروپا (یورو) و جام جهانی شده است. (تاکنون فوتبالیستی موفق به انجام این کار نشده است) در آخر گرد مولر تنها فوتبالیست تاریخ است که موفق به گلزنی در فینال جام باشگاه ‌های اروپا، جام ملت‌ های اروپا (یورو) و جام جهانی شده است. (تاکنون فوتبالیستی موفق به انجام این کار نشده است)

* گفتنی است برخی از رکوردهای گرد مولر با کمک کاربر اباذر مصطفی لو (فوتبال فن 1990) جمع آوری شده است.

گرد مولر افسانه ای در 15 فصل حضورش در بایرن مونیخ توانست به 14 جام ارزشمند دست پیدا کند که از جملۀ مهم ترین آن ها می توان به فتح چهار کاپ بوندس لیگا و همچنین سه قهرمانی در جام باشگاه های اروپا اشاره کرد. پس از آن و در سال 1979 گرد مولر از بایرن جدا و به باشگاه فورت لادردیل استرایکز پیوست و دو فصل در این تیم مشغول به بازی بود. سرانجام گرد مولر در سال 1981 و در سن 36 سالگی با پیراهن این تیم از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. گفتنی است گرد مولر در بازی‌های رسمی با 735 گل زده در 793 بازی، پنجمین گلزن برتر تاریخ فوتبال محسوب شده و با احتساب مجموع بازی ‌های رسمی و غیر رسمی با 1461 گل در 1216 بازی، پس از جوزف بیکان افسانه ‌ای دومین گلزن برتر تاریخ فوتبال به شمار می ‌آید. فوتبال آلمان را بدون گرد مولر به هیچ وجه نمی توان تصور کرد و اگر او نبود قطعا تیم ملی آلمان و باشگاهی چون بایرن مونیخ به این سطح از افتخارات جهانی و اروپایی دست نمی یافتند. تبدیل کردن توپ های مُرده به گل، جاگیری های عالی مقابل دروازه و همچنین جنگندگی، فرصت طلبی و بی رحم بودن او در محوطۀ جریمه حریفان از خصوصیات بارز این فوتبالیست افسانه ای فوتبال آلمان به حساب می آید. گرد مولر خود در مورد خودش می گوید:

من هرگز به فکر انجام سحر و جادو برای تماشاگران نبودم. من فقط می‌ خواستم گل بزنم.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی گرد مولر

قهرمانی در رجیونالیگا ساد (لیگ دسته دوم فوتبال آلمان) در فصل 65-1964 به همراه تیم بایرن مونیخ

چهار قهرمانی بوندس لیگا در فصل های 69-1968، 72-1971، 73-1972 و 74-1973 به همراه تیم بایرن مونیخ

چهار قهرمانی جام حذفی فوتبال آلمان در فصل های 66-1965، 67-1966، 69-1968 و 71-1970 به همراه تیم بایرن مونیخ

سه قهرمانی جام باشگاه های اروپا در فصل های 74-1973، 75-1974 و 76-1975 به همراه تیم بایرن مونیخ

قهرمانی رقابت های برندگان جام باشگاه های اروپا در فصل 67-1966 به همراه تیم بایرن مونیخ

قهرمانی جام بین قاره ای در سال 1976 به همراه تیم بایرن مونیخ

قهرمانی جام جهانی 1974 آلمان غربی به همراه تیم ملی فوتبال آلمان غربی

کسب مقام سوم جام جهانی 1970 مکزیک به همراه تیم ملی فوتبال آلمان غربی

قهرمانی جام ملت های 1972 بلژیک به همراه تیم ملی فوتبال آلمان غربی

برندۀ توپ طلا در سال 1970

بهترین فوتبالیست آلمان در سال های 1967 و 1969

بهترین بازیکن 40 سال اخیر بوندس لیگا (از 1963 تا 2002)

چهار بار حضور در تیم منتخب فصل بوندس لیگا از نگاه مجلۀ معتبر کیکر

هفت بار عنوان آقای گل مسابقات بوندس لیگا در سال های 1967, 1969, 1970, 1972, 1973, 1974 و 1978 (رکورد)

برندۀ کفش طلای اروپا در سال های 1970 و 1972

برندۀ کفش طلا (بهترین گلزن) جام جهانی 1970 مکزیک

حضور در تیم منتخب جام جهانی 1970 مکزیک

آقای گل رقابت های جام ملت های 1972 بلژیک

حضور در تیم منتخب جام ملت های 1972 بلژیک

چهار بار عنوان آقای گلی مسابقات جام باشگاه های اروپا در سال های 1973، 1974، 1975 و 1977

رکورددار گلزنی در تاریخ باشگاه بایرن مونیخ با 565 گل زده

رکورددار گلزنی در تاریخ رقابت های بوندس لیگا با 365 گل زده

رکورددار بیشترین گل زده در یک فصل از رقابت ‌های بوندس لیگا با 40 گل زده

برندۀ نشان افتخار و شایستگی فیفا در سال 1998

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه بایرن مونیخ

حضور در فهرست فیفا 100 توسط پله

کسب جایزۀ Golden Foot در سال 2007 به عنوان یکی از اساطیر فوتبال جهان

حضور در جمع اساطیر دنیای فوتبال از نگاه فدراسیون بین ‌المللی تاریخ و آمار فوتبال(IFFHS)

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان ورزش آلمان

1. فرانتس بکن باوئر

او اولین و تنها بازیکن تاریخ فوتبال است که توانسته هم به عنوان کاپیتان و هم سرمربی، کاپ زرین جام جهانی را بالای سر ببرد. فرانتس بکن باوئر از پرافتخارترین ستارگان فوتبال آلمان و جهان به حساب می آید که در کشورش، با نام "قیصر" مشهور شده و فرانتس نیز از نام "امپراتورهای اتریشی" گرفته شده است. جام جهانی 1966 انگلستان، دنیا را متوجه جوانی بیست ساله با پیراهن شمارۀ 4 آلمان غربی ساخت که نصف زمین را دوید تا توپ را به تور دروازۀ شوروی سابق بنشاند. آن هنگام بود که بذر موفقیت های فرانتس بکن باوئر به عنوان یک اسطوره در مستطیل سبز کاشته شد. برخی از انسان ها از تمامی القاب و عناوین بزرگتر هستند و این جمله قطعا در مورد قیصر فوتبال آلمان به خوبی صدق می کند. بکن باوئر جلوه ای خاص از تعصب به کشور و پیراهن ملی را بارها و بارها در میادین فوتبال نشان داده است. یکی از به یاد ماندنی ترین صحنه هایی که از قیصر در فوتبال جهان نقش بسته به بازی قرن در نیمه نهایی جام جهانی 1970 و تقابل ایتالیا و آلمان باز می‌گردد. جایی که کتف بکن باوئر در آن بازی شکست، اما آلمان در آن دیدار تعویض هایش را انجام داده بود و وی با همان وضعیت تا پایان بازی فداکارانه تیمش را همراهی کرد. در آن هنگام دنیا به خوبی فهمید که تسلیم شدن به هیچ وجه در خون شمارۀ 4 آلمان ها نیست. فرانتس آنتوان بکن باوئر متولد یازدهم سپتامبر 1945 در یکی از محله ‌های شهر مونیخ در ایالت بایرن آلمان است و هم اکنون هفتاد و چهار سالگی خود را پشت سر می گذارد.

فرانتس بکن باوئر بدون شک یکی از بهترین و کامل ترین فوتبالیست های تاریخ است که به عنوان یک بازیکن همه کاره و نابغه کارش را به عنوان هافبک آغاز نمود، اما نامش به عنوان یک مدافع میانی بزرگ معروف شد. وی خالق پست سوئیپر مدرن یا لیبرو در دنیای فوتبال بود. قیصر یک فوتبالیست در اختیار تیم و باهوش بود و در دوئل های هوایی به شدت تاثیرگذار بود. بر روی زمین هم یک بازیکن پا به توپ بود و به خوبی توپ را به گردش در می آورد. او به عنوان سرسخت ترین مدافع فوتبال شناخته می شد که عبور از وی کاری به شدت دشوار بود. به دلیل مهارت هایش که همچون یک هافبک بود با کنترل توپ، دریبل زدن و پاس هایش اولین نفری بود که ضدحمله را آغاز می کرد. فرانتس فوتبالش را در شش سالگی از باشگاه "اس سی مونیخ 1906" شروع کرد و در سیزده سالگی به عضویت نوجوانان بایرن مونیخ درآمد. هنگامی که 19 ساله بود به تیم اصلی بایرن راه یافت و تا 32 سالگی به مدت سیزده سال در این باشگاه به بازی مشغول بود. او در کنار سپ مایر و گرد مولر از جمله ستارگانی بود که موجبات پیشرفت بایرن را تا سالیان سال فراهم کردند. بکن باوئر از بازیکنان کلیدی بایرن مونیخ در کسب سه قهرمانی پیاپی جام باشگاه های اروپا به حساب می آید و در طول سیزده سال حضورش در بایرن موفق به کسب سیزده جام شده است. اسطورۀ باشگاه بایرن مونیخ در 584 بازی پیراهن این تیم را در میادین و مسابقات مختلف رسمی بر تن کرد که از این بین 396 بازی آن در مسابقات بوندس لیگا بوده است. پس از یک فصل بازی برای بایرن مونیخ، بکن باوئر در سال 1965 و بیست سالگی به تیم ملی فوتبال آلمان غربی دعوت گشت و اولین تورنمنت مهمی که او در آن حاضر گشت جام جهانی 1966 انگلستان بود.

مدافع تاریخساز تیم ملی آلمان در سه جام جهانی 1966، 1970 و 1974 حضور داشته و طی 18 بازی در این رقابت ها 14 برد، 1 تساوی و 3 شکست کسب نمود و پنج بار نیز دروازه حریفان را گشود. فرانتس جام جهانی را عالی آغاز کرد و در همان دیدار ابتدایی جام جهانی 1966، دو بار دروازه سوئیس را گشود تا ژرمن ها با نتیجه 5-1 پیروز میدان شوند. تساوی مقابل آرژانتین و برد مقابل اسپانیا موجب شد، آلمان غربی به عنوان تیم اول از گروه صعود کند. آلمان سپس با نتیجه 4-0 از سد اروگوئه عبور کرد و باز هم قیصر در آن دیدار گلزنی کرد. وی سپس در برد 2-1 مقابل شوروی در مرحله نیمه نهایی گل دوم تیمش را به ثمر رساند تا آلمان غربی راهی فینال شود. اما شکست در مقابل انگلیس در فینال موجب شد، وی از کسب مدال طلای مسابقات بازماند. بکن باوئر با به ثمر رساندن 4 گل کفش برنز سومین گلزن مسابقات را کسب کرد. وی همچنین به عنوان هافبک در تیم منتخب جام قرار گرفت و جایزه بهترین بازیکن جوان جام را نیز کسب نمود. در جام جهانی 1970، بکن باوئر در خط دفاع به میدان رفت. آلمان غربی با کسب سه برد متوالی مقابل مراکش، بلغارستان و پرو راهی مرحله حذفی شد. در جریان برد 3-2 مقابل انگلیس در مرحله یک چهارم نهایی و در حالی که سه شیرها با دو گل پیش افتاده بودند، بکن باوئر یکی از گل ها را در دقیقه 68 جبران کرد و آغاز گر کامبک تیمش بود. اما شکست مقابل ایتالیا در مرحله نیمه نهایی در بازی قرن، مانع راهیابی آلمان به فینال مسابقات شد. با وجود اینکه کتف بکن باوئر شکست، اما آلمان در آن دیدار تعویض هایش را انجام داده بود و وی با همان وضعیت تا پایان بازی فداکارانه تیمش را همراهی کرد.

در دیدار رده بندی و در غیاب قیصر، آلمان غربی با عبور از سد اروگوئه به عنوان سوم مسابقات دست یافت. بکن باوئر باز هم در تیم منتخب مسابقات جای گرفت. دو سال پس از جام جهانی 1970 او به عنوان کاپیتان آلمان ها موفق به قهرمانی در مسابقات جام ملت های 1972 بلژیک شد. عنوانی که برای اولین بار در تاریخ کشور آلمان اتفاق می افتاد و بنابراین بکن باوئر به اولین کاپیتان تاریخ تیم ملی فوتبال آلمان بدل گشت که توانسته جام قهرمانی این رقابت ها را در خاک بلژیک بالای سر ببرد. در جام جهانی 1974، قیصر باز هم به عنوان کاپیتان راهی مسابقات شد و این بار با تجربه حاصل از دو جام جهانی قبل به تیمش کمک کرد تا سرانجام قهرمان شود. آلمان غربی در مرحله گروهی به عنوان تیم دوم صعود کرد. برد 1-0 مقابل شیلی و 3-0 مقابل استرالیا، با شکست مقابل آلمان شرقی همراه شد. در مرحله دوم گروهی اما عملکرد این تیم بهتر بود. آلمان غربی با سه برد متوالی مقابل یوگسلاوی، سوئد و لهستان راهی فینال شد. در دیدار نهایی، بکن باوئر مامور مهار یوهان کرایوف شد و در پایان ژرمن ها موفق به کسب برد 2-1 شدند تا به عنوان قهرمانی دست یابند. تقابل میان کرایوف و بکن باوئر از آن دوئل های خاص تاریخ فوتبال بود. دو ستاره و کاپیتان با سبک و سیاقی متفاوت؛ برترین عنصر هجومی دنیا به مصاف برترین عنصر دفاعی جهان رفت که در پایان این بکن باوئر و آلمان ها بودند که با شادی و دست پر از میدان مسابقه خارج شدند. بکن باوئر عنوان توپ نقره ای دومین بازیکن برتر جام را کسب نمود و برای سومین بار متوالی در تیم منتخب مسابقات جای گرفت.

بکن باوئر یکی از معدود بازیکنانی است که هر سه عنوان اول تا سوم جام جهانی را کسب کرده است. 1977 سالی بود که بکن باوئر هم از مسابقات ملی خداحافظی کرد و هم از باشگاه بایرن مونیخ. بکن ‌باوئر در مجموع 103 بازی برای تیم ملی فوتبال آلمان انجام داد و 50 بار هم به عنوان کاپیتان، این تیم را هدایت کرد، اگر چه او بدون داشتن بازوبند کاپیتانی هم یکی از راهبران بی‌ قید و شرط در میدان محسوب می ‌‌شد و به همین خاطر هم به قیصر شهرت یافت.در سال 1977 او به تیم نیویورک کاسموس ملحق شد تا بازی در آن سوی آتلانتیک را در کنار پله تجربه نماید. او پس از اینکه چند سالی در خدمت باشگاه نیویورک کاسموس بود و در لیگ حرفه ‌ای آمریکا توپ زد، به آلمان بازگشت و در سال 1980 به هامبورگ پیوست. دو سال انتهایی دوران فوتبالش را در این تیم گذراند تا اینکه در سال 1983 مجددا به نیویورک کاسموس بازگشت و با انجام 25 بازی برای این تیم از دنیای فوتبال در سن 38 سالگی خداحافظی کرد. قیصر در کنار کارل هاینتس رومنیگه تنها بازیکنان تاریخ فوتبال آلمان محسوب می شوند که سابقه بردن دو توپ طلا را داشته اند. بکن باوئر در سال های 1972 و 1976 برندۀ توپ طلا شده است. اما این پایان کار فرانتس بکن باوئر با مستطیل سبز و دنیای فوتبال نبود و او در کسوت مربیگری بار دیگر به این ورزش بازگشته بود. بکن باوئر در سال 1984 بدون داشتن هرگونه مدرکى در عرصۀ مربیگری، هدایت تیم ملی بحران ‌زدۀ آلمان را برعهده گرفت. او همواره در پاسخ به منتقدان خود این پرسش را مطرح می کرد:

استادان دانشکده ورزش مثلا مى ‌خواهند چه چیزی به من یاد بدهند؟!

تیم ملى فوتبال آلمان با هدایت فرانتس بکن ‌باوئر دو بار پیاپى به فینال جام جهانى راه پیدا کرد. اولین بار در سال 1986 در مکزیک که شاگردان او 3-2 از آرژانتینِ مارادونا شکست خوردند و دومین بار در سال 1990 در ایتالیا، باز هم در برابر آرژانتین که این ‌بار آلمان پیروزمندانه میدان را ترک کرد و براى سومین بار قهرمان جهان شد. یکی از صحنه‌ های به یادماندنی جام جهانی 1990، دقایقی پس از به صدا درآمدن سوت پایان فینال و پیروزی آلمان نقش بست. در حالی که بازیکنان آلمان لحظه ‌ای آرام و قرار نداشتند و با شادی این پیروزی را جشن می ‌گرفتند، بکن ‌باوئر اما با چهره ‌ای متفکر به تنهایی بر روی چمن استادیوم المپیک رم مشغول قدم زدن بود. بکن ‌باوئر خود درباره این تصویر خاطره‌انگیز سال 1990 می‌گوید:

من به ‌شدت تحت تاثیر قرار گرفته بودم، اما دوست داشتم که در آن لحظه تنها باشم و این فصل از فعالیت ‌ام را ببندم. در واقع این آخرین بازی من به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال آلمان بود و آن لحظه هم به نوعی، لحظه ‌ای بود که می ‌توانستم و باید از این مقام خداحافظی می کردم.

با این موفقیت بزرگ نام فرانتس بکن باوئر در کنار اسطوره برزیلی ها، ماریو زاگالو قرار گرفت. این دو تنها چهره‌ هایی در دنیای فوتبال هستند که توانسته ‌اند هم به عنوان بازیکن و هم به عنوان سرمربی قهرمان جام جهانی شوند البته ذکر این نکته لازم است که بکن باوئر اولین و آخرین فوتبالیستی بوده که توانسته هم به عنوان کاپیتان و هم سرمربی کاپ زرین جام جهانی را بالای سر ببرد. بکن باوئر پس از ترک تیم ملی آلمان، هدایت مارسی را برای یک فصل قبول کرد و توانست این تیم را به مقام قهرمانی لیگ 1 فرانسه برساند. پس از آن و در سال 1993 به عنوان مرد شمارۀ یک نیمکت بایرن مونیخ برگزیده شد و با این تیم به یک مقام قهرمانی بوندس لیگا و یک قهرمانی جام یوفا دست یافت. پس از آن بود که از شغل مربیگری نیز استعفا داد تا به عنوان یک مدیر در فوتبال کشورش ادامۀ کار دهد. بسیاری از فرانتس بکن باوئر به عنوان بهترین بازیکن تاریخ فوتبال آلمان و باشگاه بایرن مونیخ یاد می کنند.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی فرانتس بکن باوئر

قهرمانی در رجیونالیگا ساد (لیگ دسته دوم فوتبال آلمان) در فصل 65-1964 به همراه تیم بایرن مونیخ

چهار قهرمانی بوندس لیگا در فصل های 69-1968، 72-1971، 73-1972 و 74-1973 به همراه تیم بایرن مونیخ

چهار قهرمانی جام حذفی فوتبال آلمان در فصل های 66-1965، 67-1966، 69-1968 و 71-1970 به همراه تیم بایرن مونیخ

سه قهرمانی جام باشگاه های اروپا در فصل های 74-1973، 75-1974 و 76-1975 به همراه تیم بایرن مونیخ

قهرمانی رقابت های برندگان جام باشگاه های اروپا در فصل 67-1966 به همراه تیم بایرن مونیخ

قهرمانی جام بین قاره ای در سال 1976 به همراه تیم بایرن مونیخ

قهرمانی بوندس لیگا در فصل 82-1981 به همراه تیم هامبورگ

قهرمان لیگ آمریکای شمالی در سال های 1977، 1978 و 1980 به همراه تیم نیویورک کاسموس

قهرمانی جام جهانی 1974 آلمان غربی به همراه تیم ملی فوتبال آلمان غربی

نایب قهرمانی جام جهانی 1966 انگلستان به همراه تیم ملی فوتبال آلمان غربی

کسب مقام سوم جام جهانی 1970 مکزیک به همراه تیم ملی فوتبال آلمان غربی

قهرمانی جام ملت های 1972 بلژیک به همراه تیم ملی فوتبال آلمان غربی

قهرمانی جام جهانی 1990 ایتالیا به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال آلمان غربی

قهرمانی لیگ 1 فرانسه در فصل 91-1990 به عنوان سرمربی تیم مارسی

قهرمانی بوندس لیگا در فصل 94-1993 به عنوان سرمربی تیم بایرن مونیخ

قهرمانی رقابت های جام یوفا در فصل 96-1995 به عنوان سرمربی تیم بایرن مونیخ

برندۀ دو توپ طلا در سال های 1972 و 1976

بهترین فوتبالیست آلمان در سال های 1966، 1968، 1974 و 1976

دوازده بار حضور در تیم منتخب فصل بوندس لیگا از نگاه مجلۀ معتبر کیکر

برندۀ جایزۀ بهترین بازیکن جوان رقابت های جام جهانی 1966 انگلستان

برندۀ کفش برنزی (سومین گلزن برتر) جام جهانی 1966 انگلستان

سه بار حضور در تیم های منتخب جام های جهانی 1966، 1970 و 1974

برندۀ جایزۀ توپ نقره ای (دومین بازیکن برتر) جام جهانی 1974 آلمان غربی

برندۀ نشان افتخار و شایستگی فیفا در سال 1984

حضور در تیم منتخب تمامی ادوار جام های جهانی در سال 1994

حضور در تیم منتخب جام ملت های اروپا در سال های 1972 و 1976

حضور در تیم منتخب بازیکنان برتر قرن بیستم میلادی در سال 1998

برندۀ نشان برتر شخصیت تاثیرگذار دنیای فوتبال به مناسبت یکصدمین سال تاسیس فیفا در سال 2004

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه بایرن مونیخ

حضور در تیم منتخب تمام ادوار رقابت های جام ملت های اروپا

حضور در تیم منتخب بهترین اسطوره های تاریخ فوتبال جهان از نگاه مجلۀ ورلد ساکر

برندۀ جایزۀ بهترین سرمربی سال اروپا در سال 1990

کسب عنوان برترین سرمربی سال جهان در سال 1990 از نگاه مجلۀ ورلد ساکر

بیست و نهمین سرمربی تاریخ فوتبال جهان از نگاه مجلۀ ورلد ساکر

حضور در فهرست فیفا 100 توسط پله

کسب جایزۀ Golden Foot در سال 2010 به عنوان یکی از اساطیر فوتبال جهان

حضور در جمع اساطیر دنیای فوتبال از نگاه فدراسیون بین ‌المللی تاریخ و آمار فوتبال(IFFHS)

کسب نشان افتخار جمهوری فدرال آلمان

کسب نشان افتخار ایالت باواریا در سال 1982

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان ورزش آلمان

بیشتر بخوانید:

بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال آلمان (بخش اول)

بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال آلمان (بخش دوم)

بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال آلمان (بخش سوم)

بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال آلمان (بخش چهارم)