عذرخواهی شریعتمداری، فراستی و کیم جون اون! دیگر منتظر پرواز شتریم

کمتر کسی به یاد دارد که مسعود فراستی به خاطر اشتباه‌اش از کسی غذرخواهی کرده باشد یا خواندن یادداشتی از شریعتمداری با مضمون عذرخواهی و پشیمانی به خاطر نوشته‌اش برای ما دقیقا مثل دیدن پرواز شتر است. داستان کیم جونگ هم که مشخص است.

شاخ‌های روی سرمان که از تعجب سبز شده است به خاطر قدرت فضای مجازی است. فشار افکار عمومی در شبکه‌های اجتماعی کار را به جایی رساند که حسین شریعتمداری و مسعود فراستی تاکید می‌کنم شریعتمداری و فراستی، بابت کاری که انجام داده‌اند عذرخواهی کرده‌اند. البته دلیل عذرخواهی رهبر کره شمالی را نمی‌دانم. شاید از او از ترس جنگ و فشار خارجی از کره جنوبی عذرخواهی کرده است.

عذرخواهی کردن کار خوبی و سختی است و باید از این افراد به خاطر اینکه حاضر شدند دست به روی سینه بگذارند و عذرخواهی کنند، تقدیر کنیم به ویژه از فراستی که با قبول اشتباه خود گفت:« میدانِ شعر کلاسیک ایران، میدان منِ فراستی نیست». اما باید قبول کرد اگر آن یادداشت و این فیلم در فضای مجازی پخش نمی‌شد و جامعه مدنی به آن واکنش نشان نمی‌داد، شاهد عذرخواهی این دو نبودیم.

فضای مجازی آیینه است که بدون سانسور عیب‌های ما را نشان می‌دهد. البته بماند که برخی می‌خواهند این آیینه را سانسور کنند. شبکه‌های اجتماعی می‌توانند به ایران کمک کند تا مسؤولینی، مسئولیت پذیر داشته باشد. دیگر دوران گفتن و رد شدن گذشته است. هر حرفی زده می‌شود حتی در جلسات خصوصی ممکن است مورد قضاوت مردم در فضای مجازی قرار بگیرد.

الان رفتار زننده یک مدیر با یک مامور شهرداری در یک شهر کوچک در سراسر کشور پخش می‌شود و آن مدیر باید پاسخگوی عملکرد خود باشد. این درحالی است که در سال‌های نه چندان دور شاید تنها مدیر، اهالی اداره و کارگر و یا کارمند و خانواده‌اش در جریان اتفاق بودند.

تحولات بزرگ این سال‌ها را مدیون شبکه‌های اجتماعی هستیم. در همین عصر کرونا اگر نبود رد و بدل شدن اطلاعات کشورها در مورد کوید 19 ما شاهد یک فاجعه جهانی بودیم. کشورها بدون در اختیار داشتن تجربیات دیگران با کرونا به ته دره می‌رفتند.

2020 سال عجیبی بود اما در این سال بیش از همیشه به قدرت فضای مجازی پی بردیم.