به گزارش روابط عمومی اداره کل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان استان تهران؛ دکتر محمد حنیف بروجردی نویسنده و پژوهشگر تاریخ و فرهنگ عامه، در وبینار مجازی پژوهش در فرهنگ عامه با اشاره به شکل گیری قصه از دوران غار نشینی و ترسیم نقوش بر دیواره غارها گفت: قدیمی ترین آثار به جا مانده از قصه گویی در زندگی دیرین بشر به دوران پس از اختراع خط بر می گردد.

وی گفت: قصه های شفاهی مانند، خیر و شر، راه و بیراه، به تدریج از زبان مردم عامه، وارد ادبیات کهن شده است و شاهنامه، تاریخ بیهقی، هزار و یک شب، طوطی نامه و اسکندر نامه از جمله قصه های وارد شده به ادبیات کهن یا بالعکس است.

وی با بیان اینکه در دوره قاجار میرزا حبیب اصفهانی، علامه دهخدا، جمالزاده، سید اشرف حسینی گیلانی در زمینه جمع آوری قصه های عامه می کوشیدند، گفت: در چهار مقطع زمانی (۱۳۱۶، ۱۳۳۷ ،۱۳۴۱، ۱۳۷۰) به شیوه علمی و پژوهشگرانه با فرهنگ و ادبیات عامه برخورد شده است.

پژوهشگر تاریخ و ادبیات عامه، با بیان ضرورت به کارگیری روش تحقیق علمی برای دوری از خطا و اشتباه در مسیر پژوهش فرهنگ و ادبیات عامه افزود: روش اسنادی و روش میدانی دو روش عمده در پژوهش فرهنگ و ادبیات عامه است که با این دو روش گردآوری اطلاعات با دو رویکرد: توصیفی و توصیفی-تحلیلی صورت می گیرد.

وی آگاهی و تسلط پژوهشگر با مفاهیم حوزه فرهنگ و ادبیات عامه را حائز اهمیت دانست و افزود: پژوهشگر حوزه ادبیات و فرهنگ عامه می بایست، تفاوت قصه، افسانه، اسطوره، رمان و خاطره را بداند و شناخت تفاوت قصه، حکایت، مثل، متل برای قصه گو مهم است.

دکتر محمد حنیف ادامه داد: ثبت روایت های مختلف و انتخاب روایت کهنه تر و اصیل تر، دوری از افزودن یا کاستن از قصه، آوا نگاری اشعار و گویش های محلی در پاورقی، ثبت نام شهرستان، نام و نام خانوادگی و سن راوی، آشنایی با گویش و زبان محلی مردم منطقه و بی طرفی کامل نگارنده را از از جمله نکات مهم در پژوهش ادبیات و فرهنگ عامه دانست.