دلنوشته‌های همسر شهید رضایی نژاد درباره مادر شدنش

"هرگاه تسلیم تقدیر الهی شده‌ام، خدا بهترین‌ها را برایم رقم زده، ولی شک ندارم بهترین این تسلیم‌ها، تسلیم در برابر مادر شدن بود. ناشناخته‌ترین وجه زندگی من همین مادری بود. مادری فرق دارد با همه فانتزی‌هایی که برای زندگی‌مان می‌سازیم. اصلا جنس عشقش با همه عشق‌ها متفاوت است. در آرام‌ترین روز‌های زندگی من به دنیا آمدی. بماند که از در درآمدی و من از خود به در شدم دیگر خودم نبودم، چهارده سال هست من با تو تعریف می‌شوم جان مادر!

دروغ چرا تا پیش از آمدن تو دلم می‌خواست زندگی روال معمول خودش را طی کند. نمیخواستم مسئولیت بپذیرم. ولی وقتی آمدی دیگر نمیخواستم از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنم. تا چشم باز کردی، فهمیدم بزرگترین مسئولیت زندگیم هستی و در همان حال لذت‌بخش‌ترین‌شان. کم پیش می‌آید مسئولیت همراه با لذت باشد جان مادر. ولی مادری، لذتش درونی است. سختی هم دارد، ولی سختی‌هایش را به جان می‌خری، چون همیشه کفه لذتش سنگین‌تر است...

مادری یک فرآیند است. برای من این فرایند از لحظه به دنیا آمدن تو آغاز شد (دیگران شاید با آغاز بارداری یا حتی با پذیرفتن کودکان بی‌سرپرست به فرزندی این فرایند برایشان آغاز شود). تا پیش از آن به نقشه راه مادری فکر کرده بودم، ولی تدوین نشده بود. به دنیا که آمدی این نقشه‌ی راه در ناخودآگاه من قدم به قدم و با بزرگ شدن تو شکل گرفت. دیگر می‌دانستم چه می‌خواهم و چرا می‌خواهم.

مادرم همیشه می‌گفت تا مادر نشوی نمیدانی من چه می‌گویم. مادر که شدم فهمیدم مادرم چه می‌گفت. من در میانه دا (مادرم) و دت (دخترم) هستم و چه حس خوشایندی دارد این همزمان دختر و مادر بودن...

میلاد حضرت فاطمه زهرا (س) و روز مادر و البته روز زن بر تمام زنان سرزمینم، به مادران بالفعل و بالقوه و به طور خاص به مادرم که به من آموخت مادری بزرگترین مسئولیت من است، خجسته باد."