گفتگو با زوج جوان محله عبدالمطلب که با فروش خودرویشان باشگاه خانگی راه انداختند

هانیه فیاض | شهرآرانیوز؛ تصورم از باشگاه خانواده جاویدی چیزی شبیه باشگاه‌های معمول بود. فضایی مناسب با تجهیزات کافی، اما وقتی به روبه‌روی نشانی رسیدم، چند لحظه‌ای تردید داشتم که درست آمده‌ام یا نه! چیزی که از آن به عنوان باشگاه ورزشی نام برده بودند پشت در خانه‌ای معمولی قرار داشت که وقتی زنگ را فشردم و در باز شد مات و مبهوت ماندم. طبقه پایین منزلی ویلایی‌ساز را به محل تمرین تبدیل کرده بودند که تعداد محدودی تاتومی کف آن پهن شده بود.

سمت چپ ورودی میزی برای پذیرش و مراجعه ارباب رجوع قرار داشت و جالب‌تر آنکه رختکن ورزشکاران در محل آشپزخانه ساختمان تعبیه شده بود. اتاق کوچکی انتهای سمت راست قرار داشت که به مدیریت باشگاه تعلق داشت. خلاصه آنکه فضای بسیار کوچک و جمع و جوری که اصلا شبیه باشگاه نبود مقابلم قرار داشت! چیزی که خیلی عجیب به نظر می‌رسید تکاپو و شوق و اشتیاق چند رزمی‌کار در حال تمرین بود که گویا فضای اطراف برایشان هیچ اهمیتی نداشت و با کمترین امکانات و تجهیزات به کار خودشان ادامه می‌دادند. همین تلاش‌ها در محدودیتی این‌گونه و با پشتیبانی زوج جوان ورزش‌دوست و ورزشکار محله عبدالمطلب، سبب شده بود که درخت کوشش آن‌ها به ثمر بنشیند و از این باشگاه ۳ تیم راهی مسابقات کشوری شوند که اسفند امسال برگزار می‌شود. آنچه در ادامه می‌خوانید ماحصل حضور شهرآرامحله در باشگاه جاویدان محله است.

حجت جاویدی مستغنی، سال‌های زیادی از عمرش را در ورزش کاراته، مربیگری و داوری سپری کرده است. اکنون نیز به عنوان نماینده سبک شیتوریوکن‌شی‌کان سکان‌دار کشتی کاراته‌بازان مشهدی و باشگاه جاویدان است؛ باشگاهی که مدت‌هاست رزمی‌کاران زیادی را به خود دیده؛ اما فعالیت خود را به صورت رسمی از سال ۹۴ آغاز کرده است. او تعصب خاصی روی محله زندگی‌اش دارد و می‌گوید: در سال ۱۳۶۸ در محله مطهری به دنیا آمده‌ام و از همان موقع در همین محله ساکن هستیم. به نظر من اهالی این محله در مقایسه با دیگر محلات، اعتقادات مذهبی قوی‌تری دارند و در تمامی مناسبت‌های مذهبی حضور و مشارکت فعالی دارند. شکل ظاهری محله نیز از نظر ساختاری قدیمی بود، که به تازگی از آن شکل و شمایل در حال خارج شدن است و بافت جدیدی را به خود گرفته است. ساکنان محله، خانواده‌های آنچنان پُردرآمدی نیستند؛ اما فرزندان بسیار بااستعدادی در تمامی حوزه‌های ورزشی دارند به طوری‌که بسیاری از قهرمانان استانی و کشوری ما از همین منطقه هستند.

جاویدی مدیرعامل شرکت ورزشی افتخارآفرینان یاسین جاوید است که کارشناسی ارشد آسیب‌شناسی و حرکات اصلاحی را از دانشگاه امام رضا (ع) دریافت کرده است؛ اما سابقه ورزشی‌اش به سال‌ها قبل باز می‌گردد. سال ۷۸ با یکی از دوستانش قرار می‌گذارد که به فعالیت در یک ورزش رزمی مشغول شوند. این دو دوست ابتدا کونگ‌فو را انتخاب می‌کنند و راهی خرید تجهیزات آن می‌شوند.

در همان حین با یک مربی کاراته آشنا می‌شوند: «مربی کاراته به صورت علمی ما را قانع کرد که کاراته بسار جذاب‌تر و اصولی‌تر از رشته کونگ‌فو است و این سبب شد که ما وارد این رشته ورزشی شدیم؛ اما هیچ انگیزه و تشویقی مرا وادار به پیمودن ادامه مسیر در این رشته ورزشی نکرد. وقتی به ورزش کاراته پرداختم، آن‌قدر با جذابیت‌های گوناگون این رشته روبه‌رو شدم که دیگر نتوانستم از آن دست بکشم و هر روز بیشتر از قبل عاشق این رشته شدم به طوری‌که اکنون حس عجیب و توصیف‌ناپذیری به آن دارم و به شدت روی این ورزش متعصب هستم. زیرا من به خوبی کاراته را درک کردم و به‌خاطر آن از خیلی از تفریحات نوجوانی و جوانی‌ام گذشتم و به تمرین پرداختم.

از سال ۸۱ با تجربه کمی که داشتم وارد حیطه مسابقات شدم و نخستین مسابقه‌ای که در مشهد شرکت کردم، استانی بود؛ به یاد دارم کمربند بنفش داشتم که بعد از دو برد، بازی سوم را باختم. برای موفق شدن در ورزش حرفه‌ای باید زمان بسیاری صرف کرد و بیشتر به تمرین پرداخت؛ البته استراحت هم لازم است که باید طبق برنامه انجام شود.

فردی که در کاراته چه در مبارزه و چه در کاتای فعالیت می‌کند، هنگام شرکت در مسابقات باید به صورت روزانه در ۲ نوبت تمرین مستمر داشته باشد که نوبت‌های آن هم معمولا دوساعته است؛ البته من خیلی بیشتر تمرین می‌کردم؛ زیرا پر انرژی و پرانگیزه بودم؛ اما حالت نرمال و معمولی آن ۴ ساعت در روز است. هنگامی که برای قهرمانی کار می‌کردم، سعی داشتم افراد موفق در این حرفه را الگو قرار دهم تا زودتر به پیشرفت برسم؛ اما یکی از مربیانی که همیشه دوستش داشتم و بسیار علاقه‌مند بودم که با او از نزدیک ملاقات داشته باشم و کار کنم، آقای احد تن زاده است.»

او در توضیح سابقه ورزشی خود توضیح می‌دهد: از سال ۸۳ تا ۹۱ به صورت حرفه‌ای کاراته کار می‌کردم؛ البته آخرین مسابقه‌ام را سال ۹۶ انجام دادم. ناگفته نماند از سال ۸۷ مربیگری کاراته را برعهده داشتم و از سال ۹۳ هم نماینده سبک شدم. کاراته چندین سبک دارد و کسی که سبک و روش را وارد کشور می‌کند، به دیگر استان‌ها نمایندگی می‌دهد. من هم موفق شدم نماینده سبک شیتوریوکن‌شی‌کان در خراسان رضوی شوم و همسرم هم نماینده بانوان این سبک است.

باشگاه جاویدان تا قبل از شیوع کرونا شرایط مساعدی داشته و حدود ۱۰۰ شاگرد دختر و پسر در آن فعالیت می‌کردند. همچنین تاکنون ۱۲ مربی و داور از این باشگاه به استان معرفی شده‌اند. مدیرعامل باشگاه در این‌باره می‌گوید: در دوران کرونا، خانواده‌ها ورزشکاران ما را محدود کردند و از تعداد آن‌ها کاسته شد. اکنون، باشگاه ما ۶ کاراته‌کار دارد که در سطح حرفه‌ای مسابقه می‌دهند و البته ۲ شاگرد متفرقه هم در کنار ما فعالیت دارند.

باشگاه ما پذیرای افراد علاقه‌مند و با استعداد در همه رده‌های سنی است به طوری‌که تاکنون در رده سنی بزرگسالان، جوانان (۱۵ تا ۱۸ سال) و امید (بین ۱۸ تا ۲۱ سال) پذیرش متقاضی داشته‌ایم؛ البته رده سنی نونهالان هم داریم که کوچک‌ترین آن‌ها پسرم است. خداراشاکریم که در طول مدت فعالیتمان توانسته‌ایم افتخارات خوبی را به دست بیاوریم. کاتا تیمی در لیگ کاراته‌وان توانستند مقام بیاورند، امتیاز لازم را کسب کنند و در نهایت به اردوی تیم ملی دعوت شدند. باشگاه ما در مجموع رده‌های سنی، در بین ۱۱۴ باشگاه شرکت‌کننده که در لیگ کاراته‌وان کشوری حضور داشتند، با از دست دادن یک مدال طلا، رتبه پنجم را کسب کرد. در سال ۹۶ نیز در مسابقات آسیایی مالزی شرکت کردیم و توانستیم ۵ مدال به دست بیاوریم.

اکنون باشگاه جاویدان در لیگ برتر کاراته ایران حضور دارد که مسابقاتش از اواخر بهمن آغاز می‌شود و تنها باشگاهی است که ۳ تیم آن در لیگ برتر شرکت می‌کنند. این مسابقات در بالاترین سطح کاراته ایران به صورت متمرکز در تهران برگزار می‌شود و تیم‌ها در رده سنی، جوانان، امید و بزرگسالان حضور دارند. هر تیم حدود ۱۷ تا ۱۸ نفر عضو دارد که ۱۴ تای آن‌ها بازیکن و الباقی کادر فنی هستند. از خراسان رضوی هم حدود ۶ تیم حضور دارند.

تا این لحظه در بخش آقایان ۲۲ تیم و در بخش بانوان ۱۷ تیم شرکت کرده‌اند که از طرف باشگاه ما یک تیم آقایان و دو تیم بانوان حضور خواهند داشت. کادر فنی‌ای که ما در اختیار داریم از سطح بالای علمی و توانایی برخوردار هستند. خانم صمدی، مربی تیم ملی، با ما همکاری می‌کنند. در بخش آقایان، آقای ضامنی سرمربی تیم هستند. خودم مدیر و سرپرست تیم آقایان و خانم صدرالحافظین نیز به عنوان مدیر و سرپرست تیم بانوان حضور داریم. شرایط تیم‌های ما بسیار خوب است و امید داریم که برای نخسیتن‌بار در کاراته خراسان رضوی، یک تیمی از استان به سکوی لیگ برتر مربی، داور و نماینده سبک برسد.

جاویدی به فعالیت‌های جانبی خود و همسرش اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: دوران شیوع کرونا، با تعطیلی باشگاه که زمان آزاد بیشتری داشتم، تصمیم گرفتم به نگارش کتاب بپردازم. عضو کانون نویسندگان ایران شدم و کتابی با عنوان «استخوان را بهتر بشناسیم» با محتوای «کاراته درد نیست بلکه درمان است» را تألیف کردم و به چاپ رساندم. پس از آن هم کتاب دیگری با عنوان «اتصالات ساختاری بدن» با دریافت مجوز چاپ شد و اکنون نیز کتابی دیگری پیرامون عضلات بدن در دست تألیف است؛ البته ناگفته نماند در این راستا همسرم کمک شایانی به من کرد.

او به اینکه شرکت ورزشی جاوید خصوصی است، اشاره می‌کند و می‌گوید: از هیچ‌جایی حمایت مالی نمی‌شویم و پشتیبان نداریم، بنابراین تامین هزینه‌های آن سخت است و هزینه‌های باشگاه و تیم‌داری از جیب خودم تأمین می‌شود. من با جون و دل برای این شرکت تلاش می‌کنم و سعی کرده‌ام در این راه از هیچ خدمتی فرونگذارم، به طوری‌که شرایط طوری پیش رفته است که ما مجبور شدیم برای تأمین هزینه‌ها خودرو و لپ تاپ شخصی‌ام را بفروشم و پول حاصل از آن را برای شرکت و تیم صرف کنم. هیچ‌وقت از این کارم پشیمان نشده و نخواهم شد؛ زیرا تلاش دارم این باشگاه و شرکت را همیشه سرپا نگه دارم.

جاویدی معتقد است که برای یک ورزشکار و مربی هر روز از فعالیتش خاطره است؛ اما خاطره‌ای در ذهن دارد که به گفته خودش همیشه ماندگار خواهد ماند: «مسابقات بین‌المللی‌ای در سال ۹۵ در کرمانشاه برگزار شد. آن زمان، نخستین حضور شاگردانم در مسابقات بین‌المللی بود. روز نخست، ویژه بانوان برگزار شد که حدود ۶ هزارنفر داخل سالن بودند. کلی از خانواده‌ها پشت در منتظر بودند و جو سنگینی حکم‌فرما شده بود؛ منتظر بودیم که نتایج اعلام شود. از یک طرف با داخل سالن در ارتباط بودم و از طرفی هم استرس زیادی داشتم. وقتی همسرم از داخل سالن خبر داد که نخستین رزمی کار ما مدال طلا کسب کرده و راهی فینال شده است، ناخوداگاه اشک از چشمانم سرازیر شد.

او هم از سالن خارج شده بود و هاج و واج مرا نگاه می‌کرد و از احساسات زیاد گریه می‌کرد. این نخستین مدال طلای بین‌المللی بود که از سوی اعضای باشگاه ما کسب شد. در نهایت به لطف خداوند در مجموع تیم دختران و پسران ما در آن مسابقات موفق شدند که ۱۹ مدال کسب کنند که ۵ عدد آن‌ها طلا بود. در طول ۱۱ روز برگزاری مسابقات که ۱۴ کشور حضور داشتند، شرایط بسیار عالی و راضی‌کننده بود که تیم ما به عنوان نماینده ایران حاضر شد و رتبه نخست را کسب کرد. وقتی هم به مشهد بازگشتیم با استقبال بی‌نظیر خانواده‌ها در حدود ۵۰۰ نفر در عبدالمطلب ۱۰ روبه‌رو شدیم و بهترین و شیرین‌ترین خاطره ما رقم خورد.»

سارا صدرالحافظین، مربی و داور کاراته، است که ۲۴ سال سن دارد و از سال ۹۱ به واسطه همسرش (آقای جاویدی) با کاراته آشنا می‌شود. چند سال ابتدایی خودش در این ورزش مشغول به کار می‌شود و پس از مدتی به تیم‌داری می‌پردازد. «در سال ۹۶ بچه‌ها را در قالب کاتای تیمی جمع‌آوری کردم که در مسابقات کاراته وان مقام آوردند، رنکینگ ۴ را کسب کردند و به تیم ملی دعوت شدند. در همان سال در مسابقات کرمانشاه چندین مقام برتر به دست آوردند. سال ۹۷ مسابقات کشوری در مشهد به میزبانی خودم برگزار شد، گروه ما، مقام سوم تیمی را کسب کرد. کسب رنکینگ ۱۰ و ۱۶ در سال ۹۸ از سوی یکی از شاگردانم در اعزام به مسابقات کاراته وان یکی دیگر از افتخارات ماست؛ البته ناگفته نماند رتبه‌های متنوعی هم در مستر کاپ طی سال‌های اخیر از سوی شاگردان ما کسب شده است. امسال هم که دو تیم بانوان برای مسابقات کشوری اسفندماه آماده شده‌اند، بانوانی که بسیار قوی هستند و امید داریم برای استان افتخارآفرین باشند.»

در ادامه گزارش با تعدادی از کاراته‌کاران موفق این مجموعه به صحبت می‌نشینیم

محمدامین نصیری‌فر خودش را این‌گونه معرفی می‌کند: از سال ۹۴ به ورزش رزمی کاراته مشغول شدم. آن زمان من به همراه دوستانم تصمیم گرفتیم که در یک باشگاه بدنسازی مشغول به فعالیت شویم. آنجا با یک مربی آشنا و به ورزش هاپکیدو مشغول شدیم. از طریق آقای ضیائی (مربی هاپکیدو) ما با آقای جاویدی آشنا شدیم و جوجیتسو کار کردیم. کاراته برایم جذابیت بیشتری داشت و همین سبب شد که با شوق بیشتری در این مسیر گام بردارم. وقتی دغدغه‌های روزمره زندگی بر من غالب می‌شود، روحیه خود را با کاراته آرام می‌کنم و کاراته جزء اصلی زندگی من شده است.

درمسابقات بین‌المللی، کشوری و استانی رتبه‌ها و مقام‌های متعددی کسب کردم و همچنین توانستم رنکینگ ۱۴ لیگ کاراته وان کشوری را هم به دست بیاورم.

مجید نیک‌روش متولد سال ۸۰ است که او هم از سال ۹۴ کاراته را آغاز کرده است: «از همان ابتدا تمام تلاشم این بود که به صورت حرفه‌ای فعالیت کنم؛ البته آن اوایل به صورت تفریحی ورزش می‌کردم؛ اما وقتی از میزان اعتبار کاراته باخبر شدم، تصمیم گرفتم جدی‌تر این ورزش را ادامه دهم و کم‌کم با آشنایی بیشتر، میزان علاقه ام به کاراته افزایش یافت.

تاکنون در مسابقات مختلفی شرکت کرده‌ام؛ اما بالاترین مقامی که کسب کردم، از مسابقات بین‌المللی مسترکاپ در سال ۹۸ بود. سابقه حضور در مسابقات انتخابی تیم‌ملی را هم دارم؛ اما متأسفانه انتخاب نشدم. سال گذشته در ۴ دوره از مسابقات کاراته وان هم شرکت کردم.

بناست اسفندماه در مسابقات شرکت کنیم؛ اما گله من، این است که تیم‌های منتخب برای مسابقه از یک استان راهی می‌شوند؛ اما متأسفانه هیچ هماهنگی‌ای بین هیئت کاراته و تیم‌های ما وجود ندارد. در صورتی‌که به نظر من باید همه تیم‌ها تعامل بیشتری با هم داشته باشند و حتی با هم تمرین کنند که هم سطح بار علمی و هم تکنیکی رزمی‌کاران افزایش یابد و انرژی مضاعفی به اعضا داده شود.

سیدرضا موسوی‌راد متولد ۱۳۸۳ هستم. از سال ۸۸ در باشگاه جاویدان ثبت‌نام کردم و تحت نظر آقای جاویدی تعلیم دیدم؛ اما به صورت حرفه‌ای از سال ۹۳ به این ورزش پرداختم. در مسابقات زیادی شرکت کردم؛ اما نمونه بارز آن، حضور در مسابقات آسیایی ۲۰۱۷ مالزی بود که قهرمانی آن را کسب کردم و در ۲ بخش مدال طلا و برنز را به دست آوردم. شرکت در مسابقات بین‌المللی کرمانشاه، دو دوره مسترکاپ، مسابقات بین‌المللی مشهد و ... از دیگر افتخارات من است.

در مسابقات قهرمانی آسیا، فشار وارده بر من بسیار زیاد بود و در جدولی شرکت کردم و قهرمان شدم که ۱۲۸ نفر حضور داشتند. ۷ مسابقه سنگین دادم و در یک دوره با سطح بالا، قهرمانی را کسب کردم. سختی‌های زیادی را متحمل شدیم؛ اما اگر اکنون به درجات بالایی رسیدیم و تیم ما راهی مسابقات لیگ برتر شده است، مرهون تلاش‌های بسیار آقای جاویدی هستیم.

ورزش کاراته به تمرکز و آرامش ذهنی دارد. وقتی به لحاظ مالی در مضیقه هستیم و شرایط بدی را تجربه می‌کنیم، فکرمان درگیر می‌شود و نمی‌توانیم آن‌طور که باید تمرکز کنیم. درخواستمان این است که بیشتر به این ورزش در استان توجه شود تا بتوانیم به نتیجه دلخواه حاصل زحماتمان برسیم.

دینا جباری سال ۱۳۸۵ به دنیا آمده است. خانواده‌اش از همان دوران کودکی او را به دوره‌های آموزشی کاراته فرستاده‌اند و این دوره‌ها سبب شده است که به گفته خودش جذب این رشته ورزشی پرطرف‌دار شود. او عاشق کاراته و هوادار آن است و با تمام وجود سعی می‌کند از آن لذت ببرد: «از شهریور ماه سال ۱۳۹۱ کاراته را به صورت حرفه‌ای شروع کردم و اکنون حدود ۲۵ مدال دارم که ۵ مدالم بین‌المللی و یک مدال مربوط به کاراته وان است. در کنار مقام‌های استانی و کشوری در سال ۱۳۹۷ به اردوی تیم ملی هم دعوت شدم؛ اما متأسفانه امکان حضور میسر نشد. دعوت به صورت کاتاتیمی بود که تیم سه نفره ما دعوت شد؛ اما خانواده یکی از بچه‌ها، اجازه حضور در تیم ملی را نداد و ما هم نتوانستیم برویم.»

جباری به تحصیلش در مقطع راهنمایی اشاره می‌کند و معتقد است که درس خواندن و ورزش حرفه‌ای کردن تناقضی با هم ندارند: «طوری برنامه‌ریزی کرده‌ام که در کنار تحصیل بتوانم روزانه حداقل ۳ ساعت تمرین کاراته هم انجام دهم. با علاقه بسیار در این مسیر گام برمی‌دارم و ضمن تشکر و قدردانی از استادهایم از مسئولان استانی تقاضای حمایت و پشتیبانی دارم.»

نگین بلندی یکی دیگر از دختران رزمی‌کار باشگاه ورزشی جاویدان است که از آبان‌ماه سال ۱۳۹۶ وارد این رشته شده است. او دارنده مدال‌های بین‌المللی، کشوری، استانی و مسترکاپ است. خودش این‌گونه توضیح می‌دهد: «سال ۱۳۹۸ در مسابقات لیگ کاراته وان شرکت کردم و از میان ۱۲۰ نفر رنکینگ ۱۶ را به دست آوردم.»

این کاراته‌کار مشهدی از نحوه آشنایی‌اش با کاراته می‌گوید: من در سال ۱۳۸۵ به دنیا آمده‌ام. در کنار تشویق‌های خانواده‌ام برای شرکت در یک رشته ورزشی، دوست داشتم که وزن کم کنم، به همین دلیل کاراته را که ورزشی پرجنب و جوش و هیجانی است، انتخاب کردم.

بلندی از به یادماندنی‌ترین خاطره ورزشی خود یاد می‌کند: «بهمن‌ماه سال ۹۶ به همراه ۳ نفر از دوستانم راهی مسابقات بین‌المللی (تهران) شدیم. آن زمان با کمربند سبز در نخستین مسابقه‌ام با سطح بالا شرکت کردم. بازی دوم پایم شکست و بازی بعدی فینال بود. پزشک تیم، اجازه حضور به من نمی‌داد؛ اما در نهایت با اصرار خودم، قبول کرد. از دکتر خواستم که به پایم اسپری بزند تا بتوانم با شرکت در بازی بعدی مدال کسب کنم. خوشبختانه با شوق فراوان در مسابقه فینال هم حاضر و نفر دوم شدم.

زهرا سبیلی فریمانی هم حدود ۳ سال است که به ورزش کاراته مشغول است. او در مدسه، رشته کامپیوتر را می‌خواند؛ اما علاقه عجیبی به کاراته دارد و معتقد است این علاقه به دلیل رشد در خانواده ورزشی با خواهر و برادر کاراته‌کار شکل گرفته است. «خواهرم داور کاراته و برادرم مبارز است. آن‌ها برای مسابقه عازم شهر دیگری شدند و، چون مسابقات خارج از شهر بود، خانوادگی رفتیم. هنگامی که در سالن مسابقات بودم و از نزدیک نحوه فعالیت آن‌ها را دیدم به این ورزش علاقه‌مند شدم. از طرفی اگر بخواهیم به مدارج عالی موفقیت دست یابیم، نیاز است که تمرکز و قدرت ذهنی بالایی داشته باشیم و چه ورزشی بهتر از کاراته که این امکان را فراهم کند؟ کاتای کاراته بر افزایش تمرکز تأثیر زیادی دارد.»

او با بیان اینکه اکنون دارنده کمربند بنفش است، ادامه می‌دهد: با کمک استادانم توانستم مقام‌های بین‌المللی، کشوری و استانی را به دست بیاورم و در مسابقات انفرادی رنکینگ ۹ را کسب کردم؛ البته به اردوی تیم‌ملی هم دعوت شدم.

زینب دلدار، دیگر داورکاراته، است که روند آشنایی با این ورزش را از سال ۹۲ گذرانده است. علاقه‌اش به داوری در این حوزه بیشتر از مربیگری بود به طوری‌که می‌گوید: در بیشتر مسابقات استانی، داوری و مسترکاپی داوری کردم و از این شغل لذت می‌برم. جو داوری در مسابقات کاراته را دوست دارم؛ اما تصمیم دارم مربیگری این رشته را هم دریافت کنم. بناست در اسفند ماه امسال در مسابقات کاراته که به صورت مجازی برگزار می‌شود، داوری کنم.