اول اسفندی که گذشت، کریم باقری 47 ساله شد. سخت است چیزی برای آقا کریم نوشتن. از کریم باقری زیاد گفته اند. از پسرک 17 ساله ای که در لباس تراکتور برابر استقلال در ورزشگاه آزادی بازی کرد. از کاپیتانی که با شوت جادویی اش طلسم یک یک های لعنتی را شکست. از روز بد گلرهای میانمار و گوام که کریم هر چه زد، خوردند. از روزی حسین کنعانی از آقای مربی سیلی خورد. از شیث و حقیقی که یاد گرفتند وسط بازی جای دعوا با هم تیمی نیست. از جشن قهرمانی ای که میکروفون را گرفت و وسط آزادی سرود خواند. از کریم باقری زیاد گفته اند و نوشته اند. یاوری که همیشه مومن ماند.

به گزارش طرفداری؛ برخی آمارها را حتی اگر خودت با چشمان خودت دیده باشی، باز هم باورش سخت است. مثلا سخت است باور کنی که یک هافبک دفاعی، 87 بازی برای تیم ملی کشورش بازی کرده باشد و 50 گل زده باشد. حال فکرش را بکنید، اگر او در بهترین سال های فوتبالش تصمیم به خداحافظی با پیراهن تیم ملی نمی گرفت، شاهد چه آمار عجیب و غریبی می توانستیم باشیم. به قول معروف آمار کریم باقری حتی برای بهترین مهاجمان نیز قفل است. کریم باقری همینقدر عجیب و غریب و باورنکردنی بود و است.

حتی اگر سن مان به آن سال ها نمی رسد، کلیپ های بازی او، همچنان جذابند، همچنان می شود پس از سال ها، اقتدار را در ساق پاهای او دید. بازی کریم باقری، همچون شخصیتش، چیزهای دارد که سال هاست مثل آن را خیلی ندیده ایم. انگاری فقط برای کریم باقری بوده اند. برای او ساخته شده اند. یک کاریزمای ویژه، یک اقتدار ذاتی، یک قدرت درونی، یک نجابت شیرین، یک جذابیت دلربا، یک هافبک کامل.

صحنه خاطره انگیز کم از کریم باقری در ذهن نداریم. چه در تیم ملی، چه در بازی های باشگاهی و چه در دوران مربیگری. از گل تماشایی به عربستان، تا گل هایش برابر چین و کانادا. از ضربه ایستگاهی مهمش به امارات تا گلزنی به کویت در فینال بازی های آسیایی. از شوت تماشایی به کره جنوبی، تا گلش به استرالیا که باعث رقم خوردن حماسه ملبورن شد. از 6 گلش به گوام در تبریز، ورزشگاه تختی، تا 7 گلش به مالدیو در دمشق، ورزشگاه عباسیون. از سوپرگل تماشایی اش به ماینتس در لباس آرمینیا بیله فلد تا سوپرگلش به استقلال در دربی 68 در لباس پرسپولیس. از میانجیگری اش در دعوای حقیقی و شیث تا آرام کردن حسین کنعانی در بازی با فولاد به شیوه خودش، از پاسش به محسن خلیلی که زمینه ساز گل سپهر حیدری در بازی با سپاهان شد، تا سرود قهرمانی خواندن پس از پایان بازی.

در روزگاری که پیشکسوتان فوتبال، نیمکت باشگاه سابق شان را حق خود می دانند و توقع دارند که یک بار هم که شده، آن ها تیم محبوب خود را هدایت کنند و به آن ها فرصت داده شود. در روزگاری که نه تنها در فوتبال، بلکه در سایر شغل های دیگر نیز دستیاران نیم نگاهی به جایگاه رئیس خود دارند و امیدوارند که تزلزل آقای رئیس باعث شود که جایگاه بالاتر به آن ها برسد، کریم باقری با قاطعیت تمام صندلی سرمربیگری پرسپولیس را پس می زند و اصرار دارد که آن گوشه، در سایه، در حاشیه، به عنوان یک دستیار برای تیم محبوبش کار کند. او چندین بار فرصت این را داشت که به راحتی سرمربی پرسپولیس شود. هم بعد از برانکو و هم پس از کالدرون. به هرحال حضور چندین ساله کنار شخصی مثل برانکو و تجربه سی ساله در فوتبال اندوخته بالایی برای او به ارمغان آورده است.

کریم باقری، همیشه یاور بود و همیشه مومن. چه برای افشین قطبی، چه برای علی دایی، چه برای برانکو ایوانکوویچ و چه برای یحیی گل محمدی. کریم باقری، یاور همیشه مومنِ پرسپولیس و عاشقان پرسپولیس.