وقتی درمانگر و درمانجو در یک نقطه متوقف شده اند

مقاومت چیست؟
مقاومت در درمان مسئله ای پیچیده است. در ابتدا این موضوع به عنوان یک مفهوم روانکاوی توسط زیگموند فروید به وجود آمد. او معتقد بود که مقاومت مخالفت ناخودآگاه برای آشکار کردن خاطرات در پروسه ی روانکاوی است. به طور کلی تر، مقاومت هر چیزی است که باعث توقف تغییر در روند درمان می شود. درگذشته مقاومت، عدم تمایل (خواه آگاه یا ناخودآگاه) مراجع برای رشد تلقی می شد.

با این حال ، تعاریف جدیدتر این تصور را مطرح می کند که مقاومت فقط ایراد مراجع نیست بلکه محصول رابطه ی درمانی است. اگر مراجع مقاومت نشان دهد ، به همان اندازه که مراجع وظیفه دارد رفتارش را تغییر دهد ، درمانگر نیز باید به او کمک کند تا مقاومتش را کاهش دهد. تعریف شما از مقاومت هرچه باشد، مشخص است که مقاومت یک عامل شکست در درمان است.


علائم شایع مقاومت در درمان

صحبت نکردن
هر درمانگر از سکوت در جلسه می ترسد. اگرچه سکوت کامل یک اتفاق نادر است ، اما یافتن مراجعی که جواب های کوتاه می دهد و در صحبت کردن مشکل دارد ، امری دور از ذهن نیست.

حرف بیهوده
برخی از مراجع ها با جزییات زیاد صحبت می کنند، اما این صحبت ها در مورد فعالیت های هفتگی و سایر اطلاعات غیرضروری است. هنگامی که باید در مورد افکار و احساساتشان صحبت کنند ، تمایل به اجتناب و حواس پرتی دارند.

عدم انجام تکالیف / عدم استفاده از راهکارها
در بسیاری از اشکال روان درمانی تکلیف دادن متداول است. یکی از نشانه های بارز مقاومت یک مراجع آن است که تکالیف خود را انجام نمی دهد و یا پیشنهادات شما را جدی نمی گیرد.

برای موفقیت در درمان، مراجع باید حداقل در مورد آنچه در جلسه مورد بحث قرار گرفته است ، فکر کند. عدم انجام تکالیف نشانه ی این است که مراجع به محض اتمام جلسه ،آن را فراموش می کند.


لغو جلسات
تقریباً همه مراجع ها هر از چند گاهی یک بار جلسه را لغو می کنند ، اما وقتی یک الگوی ثابت ایجاد شد ، نشانه ای نگران کننده است.کسی که انگیزه تغییر دارد ، حضور در جلسات را اولویت قرار خواهد داد.

درجا زدن
وقتی احساس می کنید مراجع پیشرفت نمی کند ، بدانید که این نشانه ی مقاومت است. آنها ممکن است مرتباً به جلسات بیایند اما تجربیات یکسانی داشته باشند و بهبودی از خود نشان ندهند.

شما از مراجع خود سخت تر تلاش می کنید
وقتی احساس می کنید مراجع خیلی پیشرفت نمی کند ، طبیعی است که احساس ناامیدی و گناهکاری کنید. شما می خواهید مطمئن شوید که بهترین روش درمانی را در اختیار آنها قرار می دهید ، بنابراین وقت بیشتری را برای پرونده آنها صرف می کنید ، استراتژی ها و مداخلات جدیدی را برنامه ریزی می کنید. متأسفانه ، به نظر می رسد مراجع به غیر از شرکت در جلسات ، تلاش دیگری نمیکند. درمان ، دو طرفه است. اگر بیشتر از مراجع خود تلاش می کنید ، احتمالاً نتیجه ای نمی دهد.


چگونه مقاومت در برابر درمان را بررسی کنیم؟
با مقاومت هم سو شوید: مداخله پارادوکسیک
یکی از مؤثرترین روشها برای مقابله با مراجع مقاوم ، استفاده از مداخله پارادوکسیک است. وقتی از یک رویکرد متناقض استفاده می کنید ، سعی نمی کنید با مقاومت بجنگید، در واقع از آن حمایت می کنید. به عنوان مثال، مراجع برای خواب مشکل دارد و شما توصیه کرده اید که در عادات خوابش تغییراتی ایجاد کند. سپس می فهمید که هیچ یک از رفتارهای خود را تغییر نداده و هنوز ازخوابش شکایت دارد.

به جای اینکه او را به دلیل عدم رعایت مورد سرزنش قرار دهید ، به مراجع خود بگویید که نباید هیچگونه رفتاری را تغییر دهد و همین رویکرد را برای خوابش ادامه دهد. از آنجا که برخی از مراجعان از نظر ماهیت مقابله جو هستند ، امید می رود که آنها توصیه های شما را نادیده بگیرند و در واقع رفتار متضاد انجام دهند (این همان کاری است که شما در وهله اول می خواهید آنها انجام دهند). مطالعات متعدد تحقیقاتی از استفاده از مداخلات پارادوکسیک برای کسانی که دارای رفتار بسیار مقاوم هستند حمایت کرده است.

با مقاومت روبرو شوید ، اما با آن مبارزه نکنید
مبارزه فعالانه با مقاومت به ندرت در درمان نتیجه می دهد . درعوض ، این استراتژی شامل توجه به مقاومت است تا بتوانید علل ایجاد کننده آن را کشف کنید. با درنظر گرفتن اینکه ممکن است مراجع دارای برخی مقاومت ها باشد ، شما این فرصت را دارید تا آن را پردازش کرده و فراتر از آن حرکت کنید. به عنوان مثال ، یک درمانگر می گوید که متوجه شده مراجع در انجام تکالیف خود کوتاهی می کند. یک سؤال باز یا بیانیه بی طرف می تواند بحثی را ایجاد کند که ممکن است به شکستن مقاومت کمک کند. در نهایت ، شما می خواهید به مقاومت بپردازید و به مراجع کمک کنید که احساس کند به جای انتقاد از اعمالش ، به او ملحق می شوید.


هدف تعیین کنید
هنگامی که اهداف مشخصی را برای مراجع تعیین کرده اید ،مقاومت برای مراجع بسیار سخت تر خواهد شد. در اوایل زمان درمان (و به طور مداوم) وقتی بگذارید تا با مراجع درمورد آنچه که می خواهد به آن دست یابد، گفتگو کنید. اگرچه ممکن است یک برنامه درمانی سازمان یافته مورد نیاز نباشد ، اما نوشتن اهداف به روی کاغذ و دادن یک نسخه از آن به مراجع می تواند مفید باشد. هنگامی که اهداف خود را تعیین کرده باشید ، می توانید به راحتی آنها را مجدداً مورد بررسی قرار دهید ، به ویژه وقتی احساس می کنید که به دلیل مقاومت ، درمان از مسیرش منحرف شده است. این کار به مراجع یادآوری می کند که روی چه مسائلی قرار است کار شود ، در او ایجاد انگیزه می کند و آنچه که سد راه تغییر شده است را از میان برمی دارد.