کنیا کجاست؟ دیدنی‌های کنیا کدامند؟

تور آفریقا و کنیا

کنیا کجاست؟

کشور کنیا در همسایگی کشورهای تانزانیا، اوگاندا و سودان و مجاورت اقیانوس هند در قاره آفریقا قرار گرفته است. طبیعت ناب کنیا، همه‌ساله گردشگران زیادی را به تماشای خود می‌کشاند. کنیا یا جمهوری کنیا بر اساس آمارگیری سال 2016 جمعیتی حدود 48 میلیون نفر دارد. پایتخت کنیا شهر نایروبی است و مردم کنیا به زبان سواحیلی و انگلیسی صحبت می‌کنند.

دیدنی‌های کنیا کدامند؟

دو قله معروف کنیا و کلیمانجارو در مرز کنیا و تانزانیا قرار گرفته است. دشت‌های بی‌انتها و بیشه‌زارهای کنیا مملو از حیوانات وحشی است. شاید به جرات بتوان گفت اینجا جایی است که طبیعت بر انسان حکومت می‌کند. قدیمی‌ترین تمدن‌های جهان در آفریقا و به‌خصوص کنیا بوده‌اند. این را می‌توان از نشانه‌های باقی‌مانده از انسان‌های اولیه که میلیون‌ها سال پیش در کنیا زندگی می‌کردند، فهمید. صدها سنگواره از دایناسورهای غول‌پیکر و فسیل‌های جانواران عظیم‌الجثه در اطراف کنیا یافت شده است. وجود اقوام و قبایل قدیمی در کنیا مانند قوم ماسایی و قبیله ماسای‌مارا از دیگر جذابیت‌هایی سفر به کنیا است.

قوم ماسایی یکی از مهم‌ترین و قدیمی‌ترین قبایل آفریقاست که در مناطق «ناروک» و «کاجی آدو» در جنوب کنیا زندگی می‌کنند. جمعیت این قوم به یک تا دو میلیون نفر می‌رسد. قبیله ماسایی از کهن‌ترین قبایلی است که همچنان آداب و رسوم قدیمی خود را حفظ کرده‌اند و شما می‌توانید در سفر به کنیا از نزدیک با آداب و رسوم قبیله‌ای آنها آشنا شوید.

قوم ماسایی از 5 طایفه اصلی تشکیل شده‌ است: ایلماکسن، ایلائیسر، ایلمولئیان، ایلتاآروسرو و ایلیکومایی. هر کدام از طایفه‌ها نیز به شاخه‌های کوچک‌تری تقسیم می‌شوند که برای تمایز از یکدیگر نشانه‌ها و علامت‌های مخصوص به‌خود را دارند. زنان ماسایی از ارکان اصلی قبیله هستند. دوشیدن شیر، مراقبت از گاوها و حمل آب به‌عهده آنهاست. از طرف دیگر مردان قبیله به جنگجویی و دلاوری مشهور هستند. آنها با حمل کردن نیزه‌ها قدرت و صلابتشان را به رخ دیگران می‌کشند.

پوشش ماسایی‌هاحکایت عجیبی دارد. هر سالی که به سن آنها افزوده می‌شود حلقه‌ای سنگین‌تر به گوش و گردن خود اضافه می‌کنند بنابراین وقتی پیر شوند، گردنی بلند و سوراخ گوشی بسیار گشاد پیدا خواهند داشت! این برای آنها حرمت به‌حساب می‌آید! آنها سرهای خود را از ته نیز می‌تراشند چراکه موهای بلند معنی خوبی برایشان ندارد.

یکی دیگر از آداب و رسوم عجیب و غریب قبیله ماسایی زمانی است که مردان و پسران قبیله می‌خواهند قدرت و توانمندی خود را به رخ زنان قبیله بکشند. پسران جوان و مردان قبیله یک جا جمع می‌شوند و شروع به پریدن می‌کنند؛ هرکس بلندتر بپرد نشانه قدرت و جذابیت بیشتر اوست.

دریاچه نایواشا در دشتی آبرفتی قرار گرفته و در خارج از شهر نایواشا قرار گرفته است. دریاچه نایواشا از جمله دریاچه‌های آب شیرین و دائمی در آفریقاست. از نظر جغرافیایی دریاچه در قسمتی از «دره ریفت‌ولی» قرار دارد. این دریاچه کم‌عمق زیستگاه گونه‌های متفاوت گیاهی و جانوری است. از جمله بوفالوهایی که در مرداب و گل و لای غوطه‌ور هستند و زرافه‌های سرگردانی که در میان اقاقی‌های اطراف دریاچه قدم می‌زنند. غروب خورشید در این منطقه نیز بسیار تماشایی است. نایواشا در زبان ماسایی به معنی "خروشان" است. دریاچه نایواشا در سال 1945 و به خاطر بروز خشکسالی در آن سال خشک شد و اقریبا ناپدید شد اما حدودا 5 سال بعد مجددا دریاچه شکا گرفت و تا امروز پایدار مانده. عمق این دریاچه دربدترین شرایط گاهی به 50سانتی‌متر می‌رسد که بسیار کم است و در شرایط بارش مناسب بیشترین عمق دریاچه تا 6 متر رسیده است. آنچه که دریاچه نایواشا را جذاب می‌کند فقط خود دریاچه نیست، مناظر اطراف دریاچه از خانه‌های مربوط به دوران استعمار کنیا گرفته تا کلبه‌های کاهگلی روستایی و گل‌های زرد و بنفش اقاقیا اطراف دریاچه از جذابیت‌های این دریاچه زیباست. آب دریاچه نایواشا در حال حاضر علاوه بر بارش سالیانه و جویبارهای موقتی از دو رودخانه "مالوا" و "گیلویل" تامین می‌شود.

این منطقه یکی از نادرترین کلکسیون‌های حیات‌وحش در جهان است. پارک حفاظت‌شده ماسای مارا در جنوب‌غربی کنیا قرار دارد که از نظر تنوع زیستی و تعدد جانواران کم‌نظیر است. پارک ملی ماسای‌مارا در گویش محلی "مارا" نامیده می‌شود. گونه‌های حیوانی از قبیل شیر، پلنگ، بوفالو، فیل و کرگدن به وفور در این پارک دیده می‌شود. در این میان نسل کرگدن‌های این منطقه در معرض تهدید است.

از آنجایی‌که «ماسای مارا» با «پارک ملی سرنگتی» در تانزانیا همسایه است، بین ماه‌های جولای تا اکتبر، گونه‌های مختلف پرندگان، گربه‌سانان، زرافه‌ها، آهو و همچنین بوفالوهای وحشی از پارک سرنگتی به داخل پارک ماسایی مهاجرت می‌کنند. تصاویری که سوژه‌ی بسیاری از مستند‌های حیات‌وحش هستند و زندگی اسرارآمیز حیوانات را به نمایش می‌کشند. کمپ‌های زیادی در این منطقه برای استقرار گردشگران وجود دارد.

نایروبی کجاست؟ نایروبی پایتخت کنیا در سال 1907 به عنوان پایتخت کنیا اعلام شد. در کنار شهر نایروبی رودخانه‌ای به همین نام قرار دارد. نایروبی با حدود 4 میلیون جمعیت، پرجمعیت‌ترین شهر شرق آفریقاست. نایروبی علاوه بر اینکه پایتخت کنیا و مهمترین شهر این کشور محسوب می‌شود یکی از شهرهای مهم برای قاره آفریقاست که از مراکز اصلی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی در این قاره محسوب می‌شود. این شهر چند ملیتی دارای فرهنگ‌ها و اقوام متعدد است. بیشتر بخش‌های نایروبی را فضای سبز و پوشش متراکم گیاهی فرا گرفته است. این شهر در مجاورت گسل بزرگ دره قرار دارد؛ بنابراین گاهی در این شهر زلزله‌ها و تکان‌هایی رخ می‌دهد. یکی از شاخص‌ترین پدیده‌های جغرافیایی این منطقه تپه‌های انگونگ است. کوه‌های معروف کنیا در شمال نایروبی و کلیمانجارو در جنوب شرق نایروبی قرار گرفته است. از آنجائی که نایروبی در نزدیکی خط استوا قرار دارد، تفاوت فصول در آنجا کم است. از جاذبه‌های مشهور نایروبی، پارک ملی نایروبی است. پارک ملی نایروبی تنها منطقه حفاظت‌شده شکار در طبیعت است و در حاشیه شهری در این ابعاد و وسعت قرار گرفته است. موزه‌های نایروبی نیز تماشایی است، موزه راه آهن نایروبی و موزه ملی کنیا از معروف‌ترین موزه‌های نایروبی هستند. اگر عازم این دیار بودید، رفتن به بازار صنایع دستی آن را از دست ندهید. جایی‌که می‌توان دست ساخته‌های مردمان آفریقایی را به عنوان سوغات کنیا به یادگار بخرید.

دومین کوه بلند قاره آفریقا کوه کنیا است که در سال 1997 در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت. این کوه، یک آتشفشان چینه‌ای و خاموش است. از مهمترین قله‌های آن می‌توان باتیات، نلیون و پوینت لنانا را نام برد. دامنه‌های پایینی این کوه بسیار حاصلخیز است. در پارک ملی کوه کنیا شماری از جانوارن بزرگ مانند فیل، بوفالو، کرگدن سیاه و پلنگ یافت می‌شود.

ریفت ولی در واقع منطقه‌ای است که از لبنان تا موزامبیک کشده شده است و بیشترین مساحت آن در کنیا قرار گرفته است. ریفت ولی قاره آفریقا را به دو نیم تقسیم می‌کند. در ریفت ولی می‌توانید بهترین جاذبه‌ها از جمله کوه‌ها و دریاچه‌های جذابی را ببینید. از ویژگی‌های دیگر ریفت ولی بزرگ Great Rift valley می‌توان به آتشفشان‌ها، چشمه‌های آب گرم، دریاچه‌ها و آبفشان‌ها اشاره کرد. دره زیفت حدود 700 کیلومتر با نایروبی، پایتخت کنیا فاصله دارد. در قسمت جنوبی دره ریفت رودها و دریاچه بسیاری مانند نایواشا، الیمنتایتا، بارینگو، باگوریا و... قرار دارد. دریاچه باگوریا در ریفت ولی محل زندگی فلامینگوهاست.

خط فرضی که کره زمین را به دو بخش نیم کره شمالی و جوبی تقسیم می کند استوا نامیده می‌شود. در آفریقا این خط نیز از کنیا رد می‌شود.

پارک ملی دروازه جهنم یا جهنم گیت در ورودی این پارک دالان‌ها و شکاف‌های صخره‌ای زیبا و عجیبی وجود دارد که در بیشتر مسیرهای آنها آب در جریان است. در این پارک گونه‌های متفاوت جانوری نیز وجود دارد مانند بوفالو، گورخر، گاو وحشی و آهو. شما با بازدید از دیواره های قرمز رنگ NJOROWA به وجد می آیید. شکاف باریکی که در این پارک وجود دارد علت شهرت پارک ملی دروازه جهنم است.

آب و هوای کنیا چطور است؟

کشور کنیا معمولا در تمام طول سال آب و هوای خوبی دارد. مناطق مرکزی، شمال و شمال شرقی کنیا آب و هوای خشک و گرم دارند، اما مناطق ساحلی کنیا که در مجاورت اقیانوس هند قرار دارد دارای آب و هوایی مرطوب و معتدل است. یکی از دلایل خشکی قسمت‌های شمال و شمال شرقی کنیا عبور خط استوا از آن است. قسمت‌های مرتفع‌تر در کنیا آب و هوای خنک‌تری دارند و بارندگی در آنها بیشتر است. گرمترین دوره در کنیا از فوریه تا مارچ و سردترین دوره از ژوئیه تا آگوست است. مهاجرت سالانه در ماسای مارا، کنیا، بین ژوئیه و سپتامبر اتفاق می‌افتد؛ میلیون‌ها جانور وحشی در آن کوچ می‌کنند و این رویداد در میان مستندسازانِ حیات وحش بسیار محبوب است.

فرهنگ کنیا

فرهنگ در کنیا؛ کنیا کشوری با فرهنگ‌ها و مذاهب متفاوت است. نرخ باسوادی در کنیا حدود 70% است. بعضی از مردم کنیا به‌‌دنبال مدرنیته سبک زندگی خود را تغییر داده‌اند و بعضی دیگر پای‌بند به رسم و رسوم اجدادی خود مانده‌اند. در کنیا هنوز حدود 40 قبیله وجود دارد. اقوام بازمانده از گذشته هنوز همانند اجداد خود لباس می‌پوشند و زندگی می‌کنند. مانند قبیله ماسایی که بالاتر درباره آنها توضیح دادیم.همین آداب و رسوم عجیب و غریب در میان مردم کنیا سبب شده گردشگران بیشتر جذب این کشور شوند. کنیا در حال تلاش برای طراحی لباس ملی است که معرف این کشور و در برگیرنده خواست قبایل و فرهنگ‌های مختلف کنیا باشد. کیتگ، یک پارچه کتانی را که از رنگ‌های مختلف بافته شده و قلاب‌دوزی‌های سنگین دارد، بعنوان لباس آفریقایی پذیرفته. این لباس در بسیاری از کشورهای آفریقایی، بعنوان لباس رسمی در جشن‌ها و مراسم استفاده می‌شود.