به گزارش "ورزش سه"، ایران در دوی ۱۰۰ متر المپیک در قسمت زنان، فرزانه فصیحی را داشت که عملکرد درخشانی را از خود نشان داد اما علاوه بر او یک ورزشکار دیگر متولد ایران هم نقش آفرینی کرد؛ کیمیا یوسفی با پرچم افغانستان.

کیمیای ۲۵ ساله که در المپیک ۲۰۱۶ ریو نیز حضور داشت، این بار به عنوان پرچمدار افغانستان در المپیک ۲۰۲۰ توکیو حاضر شد و پس از بازگشت به کابل بازگشت.

روزهای بازگشت او با اوج جنگ داخلی افغانستان همراه شد تا کیمیا یوسفی روزهای سختی را در کشورش سپری کند. با او در روزهایی که شاهد اتفاقات تلخ افغانستان بود گفتگویی را انجام دادیم که البته نیمه‌کاره ماند و پس از عزیمت او به مشهد تکمیل شد.

* شاید خیلی‌ها در ایران تو را نشناسند. خودت را چگونه معرفی می‌کنی؟
من کیمیا یوسفی هستم، در ایران مشهد به دنیا آمدم و پنج سال است که عضو تیم دوومیدانی افغانستان هستم. ورزش را در مشهد آغاز کردم و الفبای دوومیدانی را آنجا یاد گرفتم، مسابقاتی برگزار شد برای انتخابی تیم ملی و انتخابی المپیک ۲۰۱۶ که دوبار شرکت کردم و به المپیک رفتم و این دوره هم توانستم سهمیه بگیرم.

* در توکیو پرچمدار افغانستان هم بودی.
من به المپیک توکیو رفتم و خوشبختانه پرچمدار کاروان کشورم بودم و پرچم پرافتخار کاروان کشورم را در دست داشتم. اولین آرزوی یک ورزشکار حرفه‌ای حضور در المپیک و رقابت در این تورنمنت است. آرزوی بعدی هم که برای خیلی‌ها دست نیافتنی است و برای من محقق شد، حمل پرچم کشورش است که من سعادت آن را داشتم که پرچمدار باشم.

* ما نگران وضعیت افغانستان هستیم؛ چه کاری می‌توانیم انجام بدهیم؟
متاسفانه شرایط کشور ما روز به روز بدتر می‌شود و همیشه از مردم ایران کشور دوست، برادر و همسایه به ما کمک رسیده است. الان من نمیتوانم بگویم چه کاری از دست بقیه ساخته است و چه کاری می‌توانیم انجام دهیم. من خودم فقط از مردم ایران می‌خواهم که برای مردم کشورم دعا کنند.

* دوست داری درباره دیده هایت از کابل بگویی؟
اگر اجازه بدهید به این سوال پاسخ ندهم. فکر می‌کنم همه اتفاقات را دنبال می‌کنند. من بسیار ناراحت کشورم هستم و متاسف اتفاقاتی هستم که آنجا رخ می‌دهد.

* برگردیم به ورزش؛ از حال و هوای افتتاحیه و پرچمداری بگو.
از حال و هوای آن لحظات واقعا غیرقابل توصیف است. چون فقط باید آن لحظه را لمس کنید اما واقعا خیلی شرایط خیلی خوب و عالی بود. در یک میدانی قرار میگیری، یک میدان بزرگ که بزرگترین رویداد ورزشی جهان در آن برگزار می‌شود و تو نماینده کشور و چند میلیون نفر از هم‌میهنانت هستی. اتفاق خوبی هم که افتاد این بود که برای برابری جنسیتی هم دختر و هم پسر باهم پرچم را حمل می‌کردند.

* معمولا در المپیک نتیجه ضعیف تر از رکوردها می‌شود. برای تو هم اینطور بود؟
برای ورزشکاران و مخصوصا دونده‌ها این اتفاق رخ می‌دهد و معمولا نمی‌توانند رکوردی که در مسابقات و تمرینات زدند را در المپیک تکرار کنند. برای من هم این اتفاق افتاد و چیزی که مدنظرم بود با چیزی که در مسابقات اتفاق افتاد، تفاوت داشت. المپیک میدان بزرگی بود و شهامت میخواست که در آن میدان باشی چه برسد به این رکورد خوبی بزنی. امیدوارم در آینده جبران کنم.

* تو در ایران ورزشکار حرفه ای شدی یا افغانستان؟
من تمریناتم را در ایران شروع کردم و آنجا استعدادیابی شدم و با مربیان ایرانی نامداری هم کار کردم. شرایط خوبی در ایران داشتم.

* دو المپیک را دیدی و ۲۵ ساله هستی و کاملا باتجربه. به تشکیل خانواده فکر نمی‌کنی؟
من از وقتی که ورزش حرفه‌ای را شروع کردم به چیزی جز ورزش فکر نکردم. اصلا به این فکر نکردم که در ایران این اتفاق برایم بیفتد یا افغانستان و فقط به رکوردزنی فکر میکنم و این که برای کشورم افتخار بیاورم.

* تحصیلاتت را هم در ایران ادامه دادی؟
من دیپلم ریاضی گرفتم و دانشگاه نرفتم و ترجیح دادم ورزش را دنبال کنم.

* خودت را افغانستانی میدانی یا ایرانی؟
من خودم را هم جزوی از ملت افغانستان می‌دانم و هم ایران. در ایران زاده شدم و خاک و خونم متعلق به افغانستان است. خداراشکر خیلی برخورد خوبی با من در ایران شده است.

* امکان دارد بعدا برای کشوری دیگر بازی کنی؟
من علاقه شدیدی به افغان و افغانستان دارم. رگ و خونم برای افغانستان است و نمی‌توانم تصور کنم که برای کشور دیگری بازی کنم. من خودم را متعلق به وطنم می‌دانم، هرکسی باتوجه به شرایط خودش تصمیم بگیرد و به نظرم باید به این تصمیم احترام بگذاریم و من هم کشورم را انتخاب کردم و می‌کنم.