f:I[55593,["/_next/static/chunks/5cc364879d1ee231.js","/_next/static/chunks/6bcfce26ee2ab676.js"],"default"] 10:I[22163,["/_next/static/chunks/5cc364879d1ee231.js","/_next/static/chunks/6bcfce26ee2ab676.js"],"default"] 11:I[59870,["/_next/static/chunks/5cc364879d1ee231.js","/_next/static/chunks/6bcfce26ee2ab676.js"],"default"] 13:I[74085,["/_next/static/chunks/5cc364879d1ee231.js","/_next/static/chunks/6bcfce26ee2ab676.js"],"default"] 12:T747,

به گزارش ایران اکونومیست، منصور رستگار فسایی در مقاله‌ای با عنوان «همه روزگارِ تو نوروز باد (پژوهشی درباره نوروز)» که در ادبستان فرهنگ و هنر (اسفند ۱۳۷۰، ش پیاپی: ۲۷، ص ۸۱) منتشر شده، درخصوص سبزه عید آورده است: «در ایام نوروز در ظروف یا گلدان‌هایی سبزه می‌کاشتند. اغلب هفت نوع غله را بر هفت ستون می‌کاشتند و خوبی و بدیِ رویِش آن را مظنه نیک و بد آن محصول در سال آینده می‌گرفتند. در همین جهت، ۲۵ روز پیش از نوروز، دوازده ستون از خشت خام برپا می‌کردند که در کنار هر ستونی بذر گیاهی کاشته می‌شد. این گیاهان عبارت بودند از گندم، جو، برنج، باقلا، کاجیله، ارزن، ذرت، لوبیا، نخود، کنجد و ماش و عدس، و این گیاهان را آب می‌دادند و مراقبت می‌کردند و از آن‌ها نمی‌چیدند تا روز ششم فروردین، که آن‌ها را می‌آوردند و در میان مردم، برای مبارکی و میمنت، تقسیم می‌کردند. کاشتِ این دانه‌ها برای تفأل بود و معتقد بودند که کشت هر محصولی که در این موقع بهتر به‌عمل بیاید در آن سال مقرون‌به‌صرفه خواهد بود.»

پ.ن: این نوشتار توسط صفحه گروه واژه‌گزینی فرهنگستان زبان و ادب فارسی بازنشر شده است.

14:T747,

پ.ن: این نوشتار توسط صفحه گروه واژه‌گزینی ف