اعتراف تلخ سینماگران زن به آزارهای جنسی در سینما/ هشداری که سال‌ها پیش به تمسخر و توهین گرفته شد!

به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ داستان و ماجرای تلخ فساد، آزار جنسی و تجاوز در پشت پرده سینمای ایران سال هاست که در گفت و گوهای جست و گریخته و با کنایه های برخی بازیگران زن و یا در نقل و قول های درگوشی در رسانه ها بازتاب و شنیده می شد؛ ماجرای نقش هایی که در میهمانی های شبانه به بازیگران پیشنهاد می شود و برخی کارگردان هایی که نقش اول زن را به ازای پشنهادهای غیر اخلاقی به فلان بازیگر زن سپرده اند؛ و این وسط رسانه هایی که بارها در تذکرات، هشدارها و گزارش های خود از این بازی کثیف سینمایی رونمایی کرده بودند اما همان مافیای سینمایی با قدرتی که در رسانه ها نیز پیدا کرده اند، این قبیل گزارش ها را سیاه نمایی و بد جلوه دادن پشت پرده سینما عنوان می کردند.

اما هفته گذشته بود که سمیه میرشمسی دستیار و برنامه‌ریز سینما از رفتار نامناسب یک بازیگر مرد و مشکلات زنان در پشت‌صحنه تولیدات سینمایی پرده برداشت. این افشاگری موجب شد تا جمعی از زنان دست اندرکار سینما در اعتراض به خشونت علیه زنان در این عرصه بیانیه‌ای صادر کنند.

در بخشی از این بیانیه که به امضای جمعی از زنان سینماگر از جمله نیکی کریمی، هدیه تهرانی، ترانه علیدوستی، احترام برومند، پوران درخشنده، آیدا پناهنده، تینا پاکروان، نسیم ادبی، شبنم قلی‌خانی، مستانه مهاجر، سحر دولت‌شاهی، پریناز ایزدیار، گلاره عباسی، هانیه توسلی، نگار جواهریان، سارا بهرامی، الهام کُردا، نرگس آبیار، هدی زین‌العابدین، ستاره اسکندری، ملیکا شریفی‌نیا و پانته‌آ پناهی‌ها رسیده، آمده است: در ماه‌های گذشته، زنان در بستری که با همت خود در طی جنبشی علیه خشونت جنسی فراهم کردند، روایت‌هایی حاکی از آزارگری و اعمال قدرت بر زنان در محیط سینما را منتشر کردند. گزارش‌هایی که نشان می‌دهد هر فرد صاحب قدرت و شهرت در ساز و کار سینمای ایران از موقعیت خود برای قلدری، تهدید، توهین، تحقیر و تعرض به زنان بهره‌برداری می‌کند. بی‌آنکه نهادهای قانونی، خانه سینما، سینماگران و منتقدان آنها را وادار به پاسخگویی و پذیرش مسئولیت کارشان کنند. ما زنان دست‌اندرکار سینما، اینجا، به مدد این همبستگی اعلام می‌کنیم: هرگونه خشونت، آزار و باج‌گیری جنسی در محیط کار از نظر ما محکوم است و برای توقف آن خواستار عواقب قانونی جدی برای متخلفین هستیم.

در روایت‌هایی که از تجربه‌های دردناک زنان در سینمای ایران منتشر شده، انواع آزارهایی که زیر چتر خشونت جنسی قرار می‌گیرند مطرح شده؛ از جمله هتک حرمت با الفاظ جنسی و جنسیت زده، سوءاستفاده از سکوت و تحمل افراد با گروگان گرفتن حق کار و دستمزد، اعمال خشونت جنسی به وسیله تهدید موقعیت کاری قربانی، تماس‌های بدنی ناخواسته، اصرار و اجبار به عمل جنسی و در نهایت خشونت جسمی و تجاوز.

در بخش دیگری از بیانیه زنان سینماگر علیه آزارگران جنسی آمده است: آنچه به شکل روشنی خودنمایی می‌کند، سیستماتیک بودن این خشونت‌هاست. نه تنها ساز و کاری برای باز داشتن فرد صاحب قدرت از ارتکاب خشونت وجود ندارد، بلکه در یک توافق نانوشته اعمال خشونت بر زنان در محیط کاری عادی سازی شده و هیچ عواقب جدی‌ای متوجه خشونت‌گر نیست و آزارگران از شهرت و اعتباری که توسط طرفدارانشان به دست آمده، هیچ ترسی از دست بردن به این جرایم ندارند.

این بیانه در حالی با سوز و گداز از طرف برخی از جامعه زنان سینمای ایران منتشر شده که سال ها پیش برخی سینماگران همچون مرحوم فرج الله سلحشور در انتقاد به وضعیت فاسد پشت پرده برخی آثار سینمایی صراحتا اعتراض کرده بود اما همان زمان هم با اعتراض برخی سینماگران زن مواجه شده بود که چرا آقای سلحشور سینما را اینگونه به تصویر کشیده است؟!!

بعد از انتشار همین بیانیه اخیر، چیستا یثربی، نویسنده و کارگردان تئاتر و سینما در واکنش به بیانیه زنان سینماگر ایرانی در اعتراض به خشونت و آزارگری و اعمال قدرت بر زنان در محیط سینما در صفحه شخصی خود متنی را منتشر کرد.

در بخشی از این متن آمده است: « یک مشت دروغگوی ترسوی موقعیت طلب؛ چطور اکنون، جرات پیدا کرده‌اید ولی آن موقع به من گفتید: خفه شو! و آن مرحومه خانه سینما گفت: حرف بزنی؛ خودم ساکتت می‌کنم! پانزده سال با وحشت، پنیک و استرس؛ زندگی کردم. و شما صیغه شدید! معشوقه یک‌روزه و یک‌ساعته شدید! جایزه فجر گرفتید. روحتان و جسمتان را فروختید و مرا مجنون جلوه دادید و پولدار شدید! همه؛ همه چیز را میدانند. حالا بیانیه می‌دهید و لیدر و رهبر جنبش خشونت علیه زنان هم شده‌اید؟ فقط خدا به شما رحم کند با آن سکوت عمدی تان! »

حمید رسایی، نماینده سابق مجلس شورای اسلامی نیز در کانال تلگرامی خود در این خصوص نوشته است: « بیش از ۴۰ سال قبل، امام خمینی (ره) فرمودند که ما با #سینما مخالف نیستیم با #فحشا مخالفیم. در طول این سال‌ها برخی از اهالی سینما بویژه از قشر زنان، بی‌توجه به این توصیه هشدارگونه حضرت امام، با انتقاد از نگاه انقلاب اسلامی و حمله به سیاست‌هایی که تضمین کننده فعالیت هنری آنها بود با حاکم کردن فضای تبرّج بر این محیط، عرصه را برای طمع و جسارت برخی مریض دلان فعال در این میدان باز کردند و حالا به این بلوغ رسیده‌اند که آن حکیم دلسوز، نگران هنر و هنرمندان واقعی بود.»

سینمایی که پرفروش ترین فیلم گیشه اش را نهایتا 5 میلیون نفر دیده اند و بسیاری از مردم جامعه سال هاست که با آن قهر کرده اند، چون دیگر به مانند دهه 60 و 70 آرزوهایشان را در پرده سینما نمی بینند و سینمایی که اگر همتی برای خانه تکانی خود نداشته باشد و با همین دست فرمان بخواهد جلو برود، باید آینده تلخ و دردناکی را برای خود متصور باشد.

انتهای پیام/