اشعار ماه رمضان ؛ شعر های کوتاه و بلند شب های ماه رمضان

در این نوشته از دلبرانه می خواهیم تعداد زیادی از اشعار ماه رمضان کوتاه و طولانی را خدمت شما عزیزان ارائه نماییم.

با توجه به فرا رسیدن ایام ماه مبارک رمضان به هر دلیل ممکن است نیاز به اشعاری از این قبیل داشته باشید؛

به همین دلیل مجموعه ای از اشعار ماه رمضان از شعرای مختلف ایرانی را برای شما عزیزان جمع آوری کرده ایم.

امیدوایم که مورد توجه شما عزیزان قرار گیرد … با ما تا انتها همراه باشید ….

اشعار مناجات با خدا مخصوص ماه رمضان

دلیل دارد اگر سر به زیر و غمگینم

نمانده باطنی اصلا به ظاهر دینم

نگاه کردم و دیدم تمام شد عمرم

هنوز جاهلم و بنده ی شیاطینم

گناه کردم و از رو نرفتم و حالا

مرا زمین زده این کوله بار سنگینم

قساوت دل آلوده ام سبب شده است

امام عصر خودم را اگر نمی بینم

همیشه بر در این خانه محترم بودم

منی که مستحق ناسزا و نفرینم

خودم اگر چه خودم را دگر نمی بخشم

ولی به رحمت پروردگار خوش بینم

درست نیست بیایم به خانه، می دانم

اجازه هست کمی پشت خانه بنشینم؟

اگرچه شیعه نبودم تمام عمرم را

خوشم به لطف علی در صف محبینم

شنیده ام که علی همدم فقیران بود

در آرزوی علی سال هاست مسکینم

خدا کند که بیاید کنار من باشد

خدا کند که بیاید زمان تلقینم

مرا به مرهم و طب و طبیب حاجت نیست

که اشک روضه ی عباس هست تسکینم

شکسته ای کمرم را بلند شو برویم

سکینه را چه کنم من شهید خونینم؟

هزار شکر که ام البنین نمی بیند

چقدر غنچه ی تیر از تن تو می چینم

بنده ی نفسم شدم، سوز و نوایم رفت… رفت

از نفس افتادم و حال دعایم رفت… رفت

غفلتم توفیق توبه کردنم را برده است

از قنوتم رَبَّنٰا إغْفِرْ لَنٰایم رفت… رفت

بار من را آتش ناشکری ام سوزانده است

از کفم سرمایه ی روز جزایم رفت… رفت

عبد رسوایم… فقط دردسر مولا شدم

آبرویم پیش او وقتی حیایم رفت، رفت

در سحرها خلوتی با دلستانم داشتم

آن قدر بد کردم آخر از سرایم رفت… رفت

سوی نامحرم نظر کردن سلاحم را گرفت

برکت از این زندگی تا اشک هایم رفت، رفت

دل خوشم “صحن دلم” وقف علی و فاطمه است

گیرم اصلا جای دیگر دست و پایم رفت… رفت

کعبه، بی حیدر فقط سنگ است پس با این حساب

سوی “نِی جَف” هم اگر قبله نمایم رفت… رفت

با پر و بال شکسته مرغ قلبم هر سحر

در پی فطرس که سوی مقتدایم رفت، رفت

یاد کام تشنه اش یک عمر قلبم سوخت… سوخت

زیر خنجر دلبر درد آشنایم رفت… رفت

زیر گرمای بیابان پیکرش شد زیر و رو

روی نیزه رأس شاه سر جدایم رفت… رفت

تا به کی با دل آواره پریشان باشم

همه ردم بکنند از خود و حیران باشم

رفتم از کهف تو بیرون و زمین گیر شدم

حقم این است که اینقدر هراسان باشم

دامن آلوده منم دست دعایم خالیست

تو لیاقت بده تا دست به دامان باشم

خشکسالی ثواب است به عمرم ای وای

وای اگر تا به دم مرگ بیابان باشم

کاش در موقع غفلت تو نگاهم نکنی

کاش در موقع غفلت زتو پنهان باشم

من نه آنم که چو یوسف بکنم دل ز گناه

نفس را ما بزنم راهی زندان باشم

آرزو عیب نباشد به من و میخواهم

در نجف پیش علی باشم و دربان باشم

هرکجا حرف حسین آمده جنات من است

چه صفایی است اگر محضر جانان باشم

اشعار ماه رمضان طولانی

در گنهکاری ز بس مشهور هستم

هر کجایی می روم مقهور هستم

طعنه ی مردم به من، دردی ندارد

درد من این است از تو دور هستم

بال پرواز مرا غفلت شکسته

در حصار جهل خود محصور هستم

غافل از سرمایه ی عمرم که طی شد

در سراشیبی تند گور هستم

معصیت های زیادم را ندیدم

بر عبادات کمم مغرور هستم

ذره ای سختی صدایم را درآورد

این همه نعمت، ولی من کور هستم

حق من عریانی و بی آبرویی است

با بزرگی خودت مستور هستم

سر پرستم باش در بازار دنیا

کودکی ناپخته و محجور هستم

سائلم، دور و بر باب الجوادم

در شعاع انتشار نور هستم

وقت جان کندن به دنبال رضایم

مثل سلمانی نیشابور هستم

خادم زوار اربابم حسینم

از تبار فُطرس و منصور¹ هستم

دوست دارم روضه را، پس در قیامت

با غم ارباب خود محشور هستم

ساربان مزدش گرفت اما خدایا

شاکی از وجدان آن مزدور هستم

در نیامد خاتم از انگشت و می گفت:

حلقه ات تنگ است پس مجبور هستم

تا به کی با دل آواره پریشان باشم

همه ردم بکنند از خود و حیران باشم

رفتم از کهف تو بیرون و زمین گیر شدم

حقم این است که اینقدر هراسان باشم

دامن آلوده منم دست دعایم خالیست

تو لیاقت بده تا دست به دامان باشم

خشکسالی ثواب است به عمرم ای وای

وای اگر تا به دم مرگ بیابان باشم

کاش در موقع غفلت تو نگاهم نکنی

کاش در موقع غفلت زتو پنهان باشم

من نه آنم که چو یوسف بکنم دل ز گناه

نفس را ما بزنم راهی زندان باشم

آرزو عیب نباشد به من و میخواهم

در نجف پیش علی باشم و دربان باشم

هرکجا حرف حسین آمده جنات من است

چه صفایی است اگر محضر جانان باشم

از ما جفا بسیار دیدی و وفا نه

تو یاد ما بودی ولی افسوس ما نه

حالا که در دنیا مرا رسوا نکردی

بی آبرویم میکنی روز جزا؟ نه

از سفره ی جودت اگر محروم باشد

جای دیگر پر میشود دست گدا؟ نه

آنگونه که میخواستم بودی همیشه

آنگونه که میخواستی دیدی مرا؟ نه

هر طور میخواهی بسوزانی بسوزان

اما برایت سود دارد؟نه خدا نه

آن یا علی گفتن کم از یا ربنا نیست

اصلا مگر فرقی است مابین شما؟ نه

جنت برای شیعیان زیباست اما

زیباتر از راه نجف تا کربلا نه

موکب به موکب اربعین عشاق جمعند

امسال آیا قسمت من هست یا نه

ای کاش ارباب مقاتل می نوشتند

سر را جدا کردند اما از قفا نه

وقت آن است به ما باده ی نابی برسد

جام در دست گرفتیم شرابی برسد

لن ترانی و ترانی چه تفاوت دارد

هدف آن است فقط از تو جوابی برسد

گنج ها هست نهان در دل هر ویرانه

پس چه خوب است به ما حال خرابی برسد

عاشق آن است که بر دیده ی منت بنهد

اگر از جانب معشوق خطابی برسد

من به بخشندگی و مهر تو ایمان دارم

چه خیالی است اگر روز حسابی برسد

گر قرار است گنهکار بخوانید مرا

روز محشر به من ای کاش نقابی برسد

همه امید من این است که در روز جزا

زود از حضرت صدیقه خطابی برسد

عاشقانِ پسرم را سوی دوزخ مبرید

نگذارید بر این قوم عذابی برسد

تا که آید به میان نام حسین بن علی

برگه ی بخشش ما با چه شتابی برسد

چشم من خشک شد و گوهرم از دستم رفت

دل من تیره شد و دلبرم از دستم رفت

من که با گریه همه چیز به دست آوردم

با گنه برکت چشمان تر از دستم رفت

پای امروز به فردای خودم بد کردم

عبد دنیا شدم و محشرم از دستم رفت

آنقدر خدمتشان را ننمودم یک عمر

که دعاهای پدر ؛ مادرم از دستم رفت

حیف شد نان حلالی که حرامش کردم

شُبهه آمد وسط و باورم از دستم رفت

یا علی گفتن من کیسه ی من را پر کرد

درِ این خانه حساب کرم از دستم رفت

همه گفتند حسین و همه رفتند حرم

خاک عالم به سر من حرم از دستم رفت

شب سوم شده ؛ از نیزه صدا می آید

ساربان تند مران دخترم از دستم رفت

دختری در وسط معرکه فریاد کشید

آه بابا کمکم کن پرم از دستم رفت

دستی از پشت نگه داشته گیسوی مرا

علت این بود که موی سرم از دستم رفت

دست تو قطع شد انگشترت از دستت رفت

گوش من زخم شد و زیورم از دستم رفت

سِرِ مستور علی بین خطر افتاده

عمو عباس بیا معجرم از دستم رفت

مثل فعل بازدم هستم که از دم کمترم

آدمم اما به وقت درک از آدم کمترم

هیچ تاثیری ندارم در جهان کوچکم

آه از شادی که جای خود٬ من از غم کمترم

با عبادات خودم چون عالِم عصر ظهور

سمبل عُجبم که از هرکس در عالم کمترم

شب ،نَمی، آمد به چشمم در هوای انتظار

تا بفهمم پیشت از یک قطره شبنم کمترم

مثل شعبانم که دارم در دلم جشن تو را

موقع گریه ولیکن از مُحرم کمترم

داستان های ظهورم٬ کافی ام٬مستدرکم

وقت روضه از لُهوف و از مُقَرَم کمترم

هیچ اخلاق بدی را حل نکردم در خودم

بی جهت می سوزم اصلا از جهنم کمترم

غایبم در غیبتت یعنی که چون ابن زیاد

با وجودی که زیادی هستم از کم کمترم

زیست با مولا تمام عمر و فرقش را شکافت

نیستی تا حس کنم از ابن مُلجم کمترم

قاتلت حتی تو را می بیند آخر در مصاف

من تو را هرگز ندیدم پس از او هم کمترم

اشعار کوتاه ماه رمضان

نفس به سینه مبدل به آه خواهد شد

‎بدون تو همه عمرم تباه خواهد شد

‎فدای آن رمضانی که با تو می آید

‎و با حضور تو شامش پگاه خواهد شد

‎اگرچه ماه خدا؛ باز بی تو خاموش است

‎به نور روی تو این ماه، ماه خواهد شد

‎کنار سفره این افتتاح خوشحالم

‎که در کنار تو ماه افتتاح خواهد شد

‎فدای چشم رحیمت! دل سیاهم را

‎اگر نگاه کنی بی گناه خواهد شد

‎قدم گذار به چشمم که با رسیدن تو

‎نصیب چهره من گرد راه خواهد شد

‎به هر که گفت رهایت کنم به او گفتم

‎گدا همیشه در این خانه شاه خواهد شد

‎دخیل دامن شش ماهه حسین شدیم

‎بساط گریه دوباره به راه خواهد شد

خبر آمد رمضان است خدا… میبخشد

بی کم و کاست و بی چون و چرا میبخشد

معصیت کارترین باشی اگر با توبه

وسط بزم مناجات و دعا میبخشد

قطره ای اشک زچشمت بچکد میبینی

که چه آرامشی این حال بکا میبخشد

تیرشیطان به دلت کرده اثرغصه نخور

که خداوند طبیبانه دوا میبخشد

سفره داری خدا فرق عجیبی دارد

میهمان را عوض آب و غذا- میبخشد

آن قدر بخشش او وسع زیادی دارد

که دراین ماه بخواهد همه را میبخشد

دید اعمال بد و زشت مرا هیچ نگفت

او کریم است و کریمانه خطا میبخشد

حاجتت را تو بگو چونکه اجابت بااوست

عاشقان را سفر کرب و بلا میبخشد

ته گودال تجلی کرامت شده است

شاه بر قاتل خود نیز عبا میبخشد

ما بین خوبانت به بدها هم نظر کن

یکبار هم از کوچه اینها گذر کن

خیلی گناه آورده ام اینجا ببخشی

شام مرا با نور آمرزش سحر کن

من بند بندم با گناهان انس دارد

آتش بزن!جسم مرا زیرو زبر کن

هرتیررا شیطان بسمت قلبم انداخت

یا نور و یاقدوس هایم را سپر کن

بی گریه میمیرم تو را حق سه ساله

سهمیه چشمان من را بیشتر کن

این بنده سرکش به تو امیدوار است

خیلی بدم اما تو با من خوب سر کن

هربار رفتم کربلا لطف حسن بود

یا مجتبی! ما را توراهی سفر کن

هرموقعی امضا زدی شش گوشه ام را

در روضه ی زینب گدایت را خبر کن

اولین شب پیشِ تو با آه و زاری آمدم

شرمسارم دیر شد، با شرمساری آمدم

کوهِ عصیان هرچه با خود داشتم را باد برد

مستکینم، هر چه در دستم بذاری آمدم

دست هایِ خالیَم را کرده ام پیشت دراز

دست هایم را ببین با این نداری آمدم

پشتم از سنگینیِ عصیانِ بی حد خم شده

وای بر من، باز هم با اشکِ جاری آمدم

از همه رانده شدم، آغوشِ خود را باز کن

خوش به حالِ من که سوی خوب یاری آمدم

غیرِ تو حتی به اشکِ چشمِ من بی اعتناست

از همه دنیا شدم دیگر فراری، آمدم

اعتبارم را دوباره پیشِ تو دادم ز دست

رحم کن، گر چه که با بی اعتباری آمدم

بوی آش نذری ماه مبارک میرسد

باز وقت خواندن قدر و تبارک میرسد

باز می خوانم شب اول دعای افتتاح

باز میگیرم به زیر سایه قرآن پناه

باز می خوانم میان گریه ها جوشن کبیر

ذکر العفو و مناجات و اجرنا یا مجیر

باز از فرط عطش چشمم سیاهی میرود

از وجودم در همین حالت تباهی میرود

باز می گویم پس از افطار با نان و نمک

رو به سوی کربلا یا لیتنا کنا معک

از گرد ره رسیده ام و آخر شب است

این تازه کار نوکر زهرا و زینب است

من دست خالی آمده ام دست پر تویی

فرق خدا و بنده همین اصل مطلب است

جا مانده ام ز ماه نبی ایهاالکریم

رحمی به عبد خسته که در تاب و در تب است

آنقدر تا به حال که بخشیده ای ببخش

زیرا شبیه بخشش یک ماه امشب است

کار تو بخشش است و قبولی توبه ها

اما همیشه کار من العفو یا رب است

دارد دوباره دست گنه بسته میشود

تقدیر من ز لطف تو احیای هرشب است

ذکر علی علی است صفای زبان من

ذکر حسین حسین مرا زینت لب است

هی میزنم به سینه به مُشت گره شده

یاد شکسته سینه که در زیر مرکب است

میگفت خواهری به دل خون به سرزنان

ای وای قتلگاه ز نیزه لبالب است

ای کشته ی فتاده به هامون برادرم

جسمت چقدر زیر سنان نا مرتب است

تیر سه شعبه ای که فرو رفته برتنت

بر قلب تو نخورده که بر قلب زینب است

وای اگر در حرمش یار نمی خواست مرا

سر بازار خریدار نمی خواست مرا

با چه شوقی بغلم کرد همان اول ماه

اصلا انگار نه انگار نمی خواست مرا

من همانم که شدم خارِ همه اما او

پیش مخلوق خودش خار نمی خواست مرا

به حسابم نرسید و به حسابم آورد

او کریم است بدهکار نمی خواست مرا

بودم آلوده ولیکن دم در پاکم کرد

لطف آقاست گنهکار نمی خواست مرا

آشنای علی ام گرد و غبار نجفم

وای اگر حیدر کرار نمی خواست مرا

لَکَ صُمْنَای ِمرا بی برو برگرد خرید

سرشکسته دم افطار نمی خواست مرا

تشنه ام کرد که یاد لب عطشان باشم

تا نگویند علمدار نمی خواست مرا

عاقبت کارگر روضه شدم شکر خدا

فاطمه نوکر سربار نمی خواست مرا

آن حسینی که سرش ریخت به هم بین تنور

وسط شعله گرفتار نمی خواست مرا

درد دادم که بدانید داوئی هم هست

آنقدر زود نرنجید شفائی هم هست

من که نزدیکترم از رگ گردن به شما

پس چرا حرف شما حرف جدائی هم هست

به در بسته نخورده است کسی پیش کریم

به گنهکار بگویید خدائی هم هست

دستتان بند شده پیش هم اِلا من

یادتان نرفته مگر شغل گدایی هم هست

من عزیزم چقدر پیش خودی های شما

خودمانیم در این بُتکده جایی هم هست

گوش کردم همه ی حرف شما را آنوقت

یادتان رفته سحرگاه و دعائی هم هست

فاطمه سوخت که آتش نرسد به احدی

فاطمه هست اگر روز جزائی هم هست

وحشت قبر ندارید بگویید حسین

خوف اگر هست نترسید رجائی هم هست

وای از آنوقت که دیدن به جز نیزه وسنگ

در کف آن عرب پیر عصائی هم هست

اشعار ماه رمضان برای مناجات

گرچه اشک آب است قدرش از گهر بالاتر است

نزد اهلش قیمتش از سیم و زر بالاتر است

زندگی کردیم اگر چه با ابوحمزه ولی

روضه خواندن از مناجات سحر بالاتر است

در مصائب بیشتر هرکس تعمق میکند

در وجودش شدت سوز جگر بالاتر است

قرن ها مردم به این در آمدند و رفته اند

رتبه ی هرکس که مانده پشت در بالاتر است

بارها گفتم حسین اماا گلویم را نزد

گرچه شیرینیش از حلوای تَر بالاتر است

قطره با وصلش به دریا عین دریاست پس

شان یک عبد حسین از صدنفر بالاتر است

قبر او در قلب های ماست پس با این حساب

جایگاه چشم دل از چشم سر بالاتر است

موقع صید کبوتر از دم شمشیرِتیز

بارها کارآیی تیر سه پر بالاتر است

شام یعنی ماه را بر روی خاک انداختن

گرچه ماه از دیگران از هر نظر بالاتر است

هرکه دارد چشمهای تر پناهش میدهند

بنده وقتی میشود مضطر پناهش میدهند

هرکه خورده سیلی از مردم به دادش میرسند

چون ندارد آبرو دیگر پناهش میدهند

غالباً مهمان اگر ناخوانده باشد میخرند

غالباً درمانده را آخر پناهش میدهند

بد نشد افتاده ام از چشم صاحب کارهام

پادو وقتی دَربِدَر شد سر پناهش میدهند

تاسحر باید سِمِج باشد گدا این دور و بر

چونکه هرجور است پشت در پناهش میدهند

بنده سلطان که باشی پادشاهی میکنی

اسم هرکس میشود نوکر پناهش میدهند

خوش بحال آن کبوتر که اسیر مشهد است

لااقل وقتی ندارد پر پناهش میدهند

لنگ دیدار خدا بودم که دیدم در حرم

هرکه میگوید رضا بهتر پناهش میدهند

من خودم اهل نجف، اجداد من اهل نجف

کلب را در خانه حیدر پناهش میدهند

زیر پای زائران کربلا هرکس که مرد

بچه های فاطمه محشر پناهش میدهند

هیچ کس اطراف گودال بلا سیلی نخورد

هرکسی که مانده بی معجر پناهش میدهند

من با تو بال و پر گرفتم یا الهی

کِی دامن دیگر گرفتم یا الهی

ده مرتبه نام تو را با اشک بردم

قرآن به روی سر گرفتم یا الهی

آغوش تو باز است از بس مهربانی

امشب تو را در بر گرفتم یا الهی

کرده گناهم از تو دور ، امشب دو دستی

دامانِ چشم تر گرفتم یا الهی

شرمنده ام از بس ز عصیان توبه کردم

اما گناه از سر گرفتم یا الهی

با ذکر یا حیدر ، سحر این حال خوش را

از روضه و منبر گرفتم یا الهی

امشب قبولم کن که من این اشکها را

از روضۀ حیدر گرفتم یا الهی

هر چه نباشد خاک پای اهل بیتم

سرمایه از این در گرفتم یا الهی

یک کربلا می خواستم آن هم که امسال

از مادرش آخر گرفتم یا الهی

گنهکاری پریشانم الهی لا تودبنی

پشیمان پشیمانم الهی لا تودبنی

نه دنبال مفاتیحم نه با ادعیه مانوسم

جدا از نور قرآنم الهی لا تودبنی

نه پابندم به واجب ها نه دورم از حرام تو

علی الظاهر مسلمانم الهی لا تودبنی

مناجاتم کسالت بار دعاهایم همه دنیاست

کجا رفته است ایمانم الهی لا تودبنی

دهانم روزه است اما زبانم روزه اصلا نیست

چه شد زهد فراوانم الهی لا تودبنی

امیرالمومنین فرمود دنیا منشا شر است

اسیر شر شده جانم الهی لا تودبنی

و کلب باسط آمد دراین کهف حصین امشب

پناهم ده هراسانم الهی لا تودبنی

تمام دردهایم را به آقای نجف دادم

علی دادست درمانم الهی لا تودبنی

مراهم کربلایی کن مرا شش گوشه راهی کن

ببین بدجور گریانم الهی لا تودبنی

به حق یک تن بی سر بحق یک سر بر نی

گدای شاه عطشانم الهی لا تودبنی

همه جا تیره و تار است شب اول قبر

شب تنگی مزار است شب اول قبر

هرکه خوش بوده نَظاراست دم غسل و کفن

هر که مِی خورده خمار است شب اول قبر

رمقی نیست که فریاد کِشَم از دَردَم

سینه ام تحت فشار است شب اول قبر

تک و تنها بگذارن مرا و بروند

کَندن از ایل و تبار است شب اول قبر

چون بپرسن ز رب و ز نبی بر دهنم

گوئیا قفل به کار است شب اول قبر

با همین حال ولی شوق به مُردن دارم

شوقم از دیدار یار است شب اول قبر

حکم دوزخ چه بِبُرن برایم دو ملک

حیدرم ناجی نار است شب اول قبر

آری آنکس که در این دار بلا گفت حسین

با حسینش سرو کار است شب اول قبر

زده در وقت سحر یاد رفیقان به سرم

شب قدری چه قَدَر ریخته مهمان به سرم

رحمت واسعه اش از همه سو می ریزد

می روم تا بچکد حضرت باران به سرم

بازدر لحظه ی افطار به خود می گویم

چه بلایی که نیاوَرْد همین نان به سرم

درحقیقت به سرم دست خدا باز شده

ظاهرا دیده ولی دیده که قرآن به سرم

لحظه ی گفتن ذکرِ به علیٍ امشب

زده رویای حرم از دم ایوان به سرم

گرچه ده مرتبه گفتم به رضا، یکدفعه

کاش دستی بکشد شاه خراسان به سرم

پیشنهاد ما:

شعر در مورد ماه رمضان | ۴۰ شعر بلند دل نواز مخصوص ماه مبارک رمضان