اگر قرار باشد انسان‌ها به طور مرتب در فضا حضور یابند، لباس‌های فضایی هم باید به روز شوند. امروزه برای فضانوردان دو نوع لباس فضایی در دسترس است. یکی از این دو نوع لباس‌های پرواز با شکوهی هستند که برای محافظت از خدمه در برابر کاهش فشار تصادفی هنگام بلند کردن فضاپیما و ورود مجدد به آن پس از پایان مأموریت طراحی شده‌اند. نوع دیگر، لباس‌های تحمل فشار کامل روسی و آمریکایی است که برای فعالیت‌های خارج از فضاپیما استفاده می‌شوند که شیوه طراحی‌شان از اوایل دهه ۱۹۸۰ تغییر نکرده است.

اگرچه برخی از لباس‌های فضایی اضطراری جدید توسط اسپیس‌ایکس و بوئینگ ساخته شده‌اند، اما فناوری تولید این نوع لباس‌ها هم تغییر چندانی نداشته است.

این لباس‌ها باید فضانورد را زنده نگه داشته و در برابر خلأ، گرما، سرما و تشعشع از وی محافظت کند و حتی برخی از آن‌ها دارای سیستم پیشرانه هستند. علاوه بر همه اینها، این لباس باید قابلیت تحرک داشته باشد.

بخش آزاردهنده این است که لباس‌های فضایی تا زمانی که واقعاً راحت یا کارآمد باشند راه زیادی در پیش دارند. یکی از دلایل این است که لباس‌های فضایی باید حاوی هوا با فشار کافی برای نگه داشتن فرد پوشنده باشند. متأسفانه، همین امر لباس فضایی را به بادکنکی به شکل ستاره دریایی تبدیل می‌کند که خم شدن فرد حاضر در آن بسیار دشوار است. برای غلبه بر این مشکل، مفاصل لباس فضایی از یک سری دم با حجم ثابت تشکیل شده است. هنگامی که این سازه‌های حلقه‌ای شکل خم می‌شوند، هوا از یک طرف به سمت دیگر منتقل می‌شود و به مفصل اجازه می‌دهد تا خم شود.

این مفاصل تا حدی آزاردهنده و آسیب پذیر هستند و شرکت تگزاس A M قصد دارد آن‌ها را با محرک‌های رباتیک نرم جایگزین کند تا کارایی بیشتری داشته باشند، هر مفصل را در موقعیت مورد نظر نگه دارند و اجازه دهند فرد در لباس فضایی راحت‌تر باشد.

استفاده از این فناوری موجب صرفه‌جویی قابل توجه در میزان کالری مصرف شده فضانوردان در طول مأموریت‌های فضایی شده و به فضانوردان اجازه می‌دهد با تعریق کمتر کار کنند.