به گزارش ایران اکونومیست از ورایتی، تا پایان سال ۲۰۲۲ میلادی از آزادی (Emancipation) ویل اسمیت خبری نیست. این فیلم که محصول اپل است، به تهیه‌کنندگی شرکت فیلمسازی اسمیت به نام ویستبروک استودیوز تولید شده و قرار بود در فصل جشنواره‌های سینمایی پاییز اکران شود، حالا به تاریخی نامعلوم در سال ۲۰۲۳ موکول شده است.

فیلم آزادی به کارگردانی آنتوان فوکوا اولین فیلمی است که پس از جنجال سیلی زدن به کریس راک در مراسم اسکار نودوچهارم، از اسمیت اکران می‌شود. به دنبال این ماجرا، اسمیت به مدت ده سال از حضور در مراسم اسکار و دیگر رویدادهای مرتبط با آکادمی اسکار منع شد.

پس از آن که استودیو فیلمسازی اپل سال گذشته با فیلم کودا اسکار بهترین فیلم را از آن خود کرد، آزادی قرار بود شانس بعدی این استودیو در فصل جوایز سینمایی باشد.

در هفته‌های منتهی به مراسم اهدای جوایز اسکار، این فیلم ورد زبان‌ها شده بود. یک فیلمساز که نخواست نامش فاش شود قبل از مراسم اسکار در گفت‌وگو با ورایتی گفته بود: تصاویر اولیه از این فیلم را دیدم. ویل اسمیت دو سال پشت هم اسکار خواهد گرفت.

این پیش‌بینی تا حدودی محقق شد چون اسمیت امسال برای بازی در فیلم شاه ریچارد جایزه اسکار گرفت اما بخش دوم آن حالا کمی دور از واقعیت به نظر می‌رسد.

پس از آن که استودیو فیلمسازی اپل سال گذشته با فیلم کودا اسکار بهترین فیلم را از آن خود کرد، آزادی قرار بود شانس بعدی این استودیو در فصل جوایز سینمایی باشد

جنجال سیلی زدن اسمیت به راک در مراسم اسکار تنها یکی از دلایل تاخیر در تاریخ اکران این فیلم است. به گفته منابع آگاه، فوکوآ حسابی مشغول کارهای پس از تولید بوده و ممکن است نتواند نسخه نهایی فیلم را تا پاییز ۲۰۲۲ آماده کند.

فیلمنامه فیلم هیجانی آزادی بر اساس داستان واقعی زندگی پیتر شلاق خورده (Whipped Peter) نوشته شده که یکی از معروفترین برده‌های تاریخ سیاه برده‌داری در آمریکا است.

پیتر برده مزرعه جان و بریجت لیونز در ایالت لوییزیانای آمریکا بود. شهرت این شهروند آمریکایی آفریقایی تبار به آنجا برمی‌گردد که یکبار تا سرحد مرگ از یکی از سرپرستان خود تازیانه خورد اما پس از آن توانست به سمت شمال فرار کرده و به ارتش اتحادیه (union army) بپیوندد.

پزشکان ارتش پس از روبه‌رو شدن با زخم‌هایی که تازیانه بر پشت پیتر ایجاد کرده بود از جای جراحت‌ها عکس گرفتند. یکی از این عکس ها در سال ۱۸۶۳ در روزنامه ایندیپندنت و به دنبال آن در مجله سیاسی-آمریکایی هارپر ویکلی چاپ شد.

این عکس به عنوان مدرکی دال بر بی‌رحمانه بودن سنت برده‌داری در آمریکا، در جهان دست به دست شد و بسیاری از سیاه‌پوستان آزاد را به پیوستن به ارتش اتحاد برای مبارزه با نژادپرستان در جنوب آمریکا، ترغیب کرد.