به گزارش ایران اکونومیست، امپرسیونسیم جنبشی بود که در تاریخ هنر انقلابی به پا کرد. هنرمندان امپرسیونیست به جای اینکه از قوانین سختگیرانه نمایشگاه رسمی «سالن» پیروی کنند، سوژه‌هایشان را در فضای باز به تصویر می‌کشیدند و وضعیت موقتی نور و رنگ را در لحظه نقاشی می‌کردند.

«پیسارو»، این هنرمند دانمارکی ـ فرانسوی، مسن‌ترین هنرمند در گروه امپرسیونیست‌ها و تنها کسی بود که در هر هشت نمایشگاه حضور داشت. «پیسارو» نیز همچون هنرمندان هم عصر خود منظره‌ها و افراد را در موقعیت‌های واقعی و با استفاده از روش‌های سریع نقاشی می‌کرد. این نقاش همچنین حکم آموزگاری تاثیرگذار را برای هنرمندان مشهوری همچون «پل سزان» داشت. به علاوه، «پیسارو» یکی از معدود هنرمندان امپرسیونیستی بود که تحت تاثیر جنبش هنری بعدی یعنی «پست امپرسیونیسم» نیز قرار گرفت و از روش‌هایی همچون «نقطه‌چینی» برای خلق آثارش استفاده کرد.

به گزارش «مدرن مت»، «کامی پیسارو»(۱۹۰۳-۱۸۳۰) یک هنرمند قرن نوزدهمی امپرسیونیست اهل جزیره «سنت توماس» بود که نخستین بار در دوران تحصیل در فرانسه به هنرهای زیبا علاقه‌مند شد و سپس دوران طولانی به فعالیت در حوزه نقاشی و طراحی مشغول شد. او اغلب دوران کودکی‌اش را در «سنت توماس» گذراند و سپس به ونزوئلا رفت و در آنجا به طراحی طبعیت مشغول شد و به تصویر کشیدن منظره را آموخت.

سپس در سن ۲۵ سالگی به پاریس نقل مکان کرد تا در مرکز هنر جهان باشد. او در پاریس شیفته جنبش هنری افراطی آن زمان یعنی «رئالیسم» شد. این جنبش در به تصویر کشیدن حقیقت تمرکز دارد و ارجحیت به تصویر کشیدن زندگی روستایی در این جنبش، «پیسارو» را تحت تاثیر قرار داد.

نقاشی در فضای باز

«پیسارو» با الهام از «کامی کورو» و «گوستاو کوربه» هنرمندان رئالیست، به دنبال کشف منبع الهام به خارج از پاریس سفر کرد. او روستاهای فرانسه را با تلاش برای به تصویر کشیدن لحظه‌ها، نقاشی می‌کرد.

«کورو»‌ نقاشی‌هایش را در فضای باز آغاز می‌کرد و آن‌ها را در کارگاه به اتمام می‌رساند، اما «پیسارو» دوست داشت تمام نقاشی را در یک مرحله و در فضای باز خلق کند. او معتقد بود این بهترین و تاثیرگذارترین روش برای به تصویر کشیدن یک لحظه مشخص است. همین دیدگاه بود که او را به مسیر امپرسیونیسیم سوق داد.

«پیسارو» و نقاشی‌های امپرسیونیست

«پیسارو» در سال ۱۸۵۹ با هنرمندان دیگری که از مقررات سختگیرانه نمایشگاه رسمی «سالن پاریس»‌ خشنود نبودند ملاقات کرد که از جمله آن‌ها به «کلود مونه» و «پل سزان» می‌توان اشاره کرد. این هنرمندان به همراه یکدیگر روند شکل‌گیری سبکی برای به تصویر کشیدن زندگی واقعی آن هم بدون هیچگونه جزئیاتی را آغاز کردند.

«سالن پاریس» پس از سال‌ها عدم پذیرش در نهایت تعدادی از آثار این هنرمندان را به نمایش گذاشت. «پیسارو» و «سزان» تنها هنرمندانی بودند که مجوز نمایش آثارشان را کسب کردند.

همچنان که هنرمندن امپرسیونیست افزایش پیدا می‌کردند، علاقه عموم مردم به این سبک خاص نیز افزایش پیدا می‌کرد. به خصوص «پیسارو»‌ که بیش از هر هنرمند دیگری در گروه امپرسیونیست‌ها، رئال بود،‌ برای به کارگیری روش استادانه‌ای در خلق نقاشی‌هایش مورد تحسین قرار می‌گرفت. حتی «امیل زولا»‌ نویسنده فرانسوی نیز این سبک «انقلابی» پیسارو را تحسین کرد.

در نتیجه وقتی از «مونه»‌ به عنوان یک هنرمند امپرسیونیسم پیشگام یاد می‌شود، «پیسارو» را باید به عنوان هنرمندی محسوب کرد که نقشی اصلی در رشد این جنبش داشت.

«پیسارو» و «پست امپرسیونیسم»

افول انرژی اولیه جنبش امپرسیونیسم در حوالی ۱۸۸۰ آغاز شد و «پیسارو»‌ در سن ۵۸ سالگی از سبک جدیدی برای خلق آثار هنری‌اش الهام گرفت. به این ترتیب او با هنرمندان پست امپرسیونسیمی همچون «ژرژ سورا»‌ و «پل سینیاک» آشنا شد که از روش علمی برای نقاشی کردن استفاده می‌کردند.

در این روش که با نام «نقطه‌چینی» شناخته می‌شود، نقاش باید رنگ‌ها را در قالب ضربات کوچک و یا نقطه‌های ریز روی بوم پیاده کند. حتی ترتیب استفاده از رنگ‌ها نیز بر اساس فرضیه رنگ صورت می‌گرفت. «پیسارو» به سرعت از این روش استفاده کرد و نقاشی‌های زیادی را با استفاده از این سبک خلق کرد.

سال‌های پایانی زندگی «پیسارو» و میراثی که به جا گذاشت

«پیسارو»‌ بعدها از «پست امپرسیونیسم» و «نقطه‌چینی» روی گرداند و به سبکی روی آورد که بیشتر شبیه آثار اولیه‌اش بود.

«پیسارو» به عنوان یکی از اعضای بنیانگذار جنبش امپرسیونیسم، نقش بزرگی را در رشد این سبک ایفا کرد و در برپایی نمایشگاه مستقل برای هنرمندان تاثیرگذار بود. او به عنوان نقاش و آموزگار به طور قابل توجهی در شکل‌گیری هنر مدرن نقش داشت.