سیاه نمایی و هنجارشکنی عادت دیرینه هنرمندنماهای به اصطلاح وطنی!

گروه فرهنگی _ رجانیوز: اختتامیه هفتاد و پنجمین جشنواره سینمایی «کن» در حالی دیشب با معرفی برگزیدگان به پایان رسید که حواشی حضور سینماگران ایرانی در این فستیوال اروپایی، در فضای مجازی و رسانه ها با انتقادات و عصبانیت بسیاری همراه بود.

به گزارش رجانیوز به نقل از راه دانا؛ در جشنواره امسال کن فیلم «برادران لیلا» به کارگردانی سعید روستایی با وجود نداشتن پروانه نمایش در بخش اصلی مسابقه پذیرفته شده بود که درنهایت توانست جایزه فیپرشی این جشنواره را به دست آورد؛ جایزه ای که در بخش جنبی جشنواره و توسط فدراسیون منتقدان فیلم به یکی از فیلم های بخش اصلی اهدا می شود.

سعید پورصمیمی، ترانه علیدوستی، نوید محمدزاده، پیمان معادی و فرهاد اصلانی از بازیگران اصلی ایم فیلم به شمار می روند؛ فیلمی که به تاثیر تحریم های غرب بر روی اقتصاد خانواده های ایرانی اشاره دارد؛ اما با تفسیر و تعبیر خود گویا جامعه ای فلاکت زده را به تصویر کشیده است. جامعه ای مرد سالار و زن ستیز و تصویری سیاه از خانواده ای ایرانی؛ اما در کنار این فیلم، علی عباسی کارگردان ایرانی سوئدی، فیلم «عنکبوت مقدس» را در بخش اصلی جشنواره داشت که به موضوع سعید حنایی قاتل زنجیره ای پرداخته است. فیلمی که توانست جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره را برای زر امیرابراهیمی به همراه داشته باشد.

زر امیرابراهیمی که سال ها پیش به دلیل انتشار فیلم خصوصی اش، از ایران مهاجرت کرده بود، مدتی در شبکه های فارسی زبان فعالیت می کرد و حالا با این فیلم و با یک بازی کاملا معمولی این جایزه مهم اروپایی را به دست آورده تا شائبه سیاسی بودن این جشنواره بیشتر زیر سوال برود.

چرا نگران تحریم‌های آمریکا و عدم فروش دارو به ایرانیان نمی‌شوید؟/ چهره‌هایی که «نمایندگان سیاسی غرب در ایران» هستند

در حاشیه اختتامیه جشنواره سینمایی کن باز هم به مانند معمول سینماگران ایرانی به جای اینکه صدای ملت باشند، در سیاه نمایی از ایران و جامعه ایرانی سنگ تمام گذاشته اند!

مسیر مشخص است؛ نه پیچیدگی دارد و نه تکلف؛ تنها کافی است که با ادبیاتی که آن ها دوست دارند مقابل دوربین ها بروی و صحبت کنی!

حالا دوباره مسئله «وطن فروشی» در بین اهالی فضای مجازی داغ شده است. آن ها درباره آدم هایی می گویند که برای کسب شهرت، یا حتی ثروت حاضرند باب میل اروپایی ها و یا آمریکایی ها رفتار کنند.

«سیاه نمایی» راز کسب موفقیت در فسیوال های اروپایی است. شما می توانی، اصغر فرهادی باشی و با فیلم «جدایی نادر از سیمین» جایزه اسکار بهترین فیلم‌نامه غیراقتباسی را دریافت کنی و یا سعید روستایی که بابت فیلم «برادران لیلا» برنده جایزه بزرگ فیپرشی در جشنواره فیلم کن شد است. مهم این است که بتوانی چند بند «سیاه نمایی» را علیه کشورت ارائه کنی!

شما تصور کنید؛ همین هنرمندانی! که امروز روی فرش قرمز کن حاضر شده اند؛ همچون ترانه علیدوستی، نوید محمدزاده، پیمان معادی، فرهاد اصلانی، محمد علی محمدی و سعید پورصمیمی کمی از بابت «تحریم های مردم ایران» و «عدم دسترسی مناسب بیماران خاص به دارو» و یا حتی «عدم دسترسی ایرانیان به پروژه های تحقیقاتی!» گلایه کنند! به نظر شما آن زمان چه اتفاقی می افتاد؟

باز هم تصور کنید که اگر فیلم «عنکبوت مقدس» آن روایت سیاه و یک طرفه از جنون یک فرد معدوم را به شرایط کل ایران تعمیم نمی داد! به نظر شما باز هم این فیلم جایی در بخش اصلی جشنواره کن پیدا می کرد و از آن مهم تر به زهرا امیرابراهیمی جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره می رسید؟!

یا تصور کنید، یک کارگردان روایتی از «۱۲۹ زن قربانی خشونت خانگی در فرانسه» که در همان روزهای آغازین جشنواره فیلم کن جان باخته اند، تهیه کند و در آن فیلم کشور فرانسه را متهم به سکوت و همراهی کند؛ به نظر شما آن زمان چه اتفاقی می افتاد؟

تصور کنید اگر سعید روستایی نمی‌گفت که «یک لیست سانسور به برادران لیلا داده‌اند، اما من سانسور نمی‌کنم؛ ترجیح می‌دهم این فیلم توقیف بشود، تا اینکه سانسور بشود!» و یا اینکه ترانه علیدوستی در گفتگو با بی‌بی‌سی که حامی آشوب در ایران است و همواره تریبون جریان‌هایی مانند داعش و ... بوده، نمی‌گفت که «ما در وضعیتی زندگی می کنیم که غیاب رسانه واقعی، سرکوب رسانه‌ای و غیاب فضای نقد واقعی داریم و هر کدام که از ما که حرفی می زنیم باید جوابگو باشیم و با ما تماس گرفته می شود و جلسه گذاشته می شود و ما هر بار این ها را بازگو نمی کنیم»؛ به نظر شما آن زمان چه اتفاقی می افتاد؟

آنچه مسلم است اینکه عده ای در ایران، همیشه صدایشان بلند است! آنهم نه در حمایت از مردم؛ آنهم نه در راستای پیشرفت کشور، بلکه می گویند این جامعه مرده است و ما آمده ایم بر سر مزار آن زجه میزنیم! این جریان و این صدا چه در آمریکا و چه در جشنواره های اروپایی قرار است فقط راوی همین ادبیات باشد؛ زمانی مصاحبه می کنند که «زنان در ایران اجازه شرکت در مسابقات شنا را ندارند» و روز دیگر می گویند که «ما در ایران رسانه ای برای زدن حرف هایمان نداریم»؛ می خواهند بگویند جامعه ایرانی نابود شده است.

شاید زمان ناامیدی از این نسل فرا رسیده است؛ از جریانی که سال‌های سال با سیاه‌نمایی تلاش کرده اند دیده شوند؛ سال ها پیش از دوم خرداد می‌گفتند؛ دیروز از روحانی حمایت می‌کردند و روز دیگر خبر فسادشان بلند می‌شود! اما برای نسلی که آینده در حال قضاوت وطن فروشی های این افراد است، میگوییم که «این افراد نمایندگان سیاسی غرب در ایران و پیغام آوران دروغ» بودند نه «نمایندگان مردم ایران».

جشنواره‌هایی مثل کن و اسکار سیاست زده‌اند/ برگزیدگان بنا به خواست دست اندرکاران جشنواره حرف می‌زنند

راهیابی نمایندگان سینمای ایران به جشنواره هایی چون «جشنواره فیلم کن» در سالهای گذشته از نگاه بسیاری از هموطنان نشانه‌‌‌ای از ارتقاء سینمای ما است؛ در حالیکه طبق نظر بسیاری از کارشناسان و منتقدان سینمای ایران، این جشنواره در سالیان اخیر به واسطه کیفیت و کمیت افت چشمگیری داشته است. اما این نظر را نمی توان به آثار انگشت شماری که از معیارهای کمی و کیفی در تولید و اکران برخوردار بوده اند، تعمیم داد.

حال اگر از این بحث بگذریم به نکته حائز اهمیتی می رسیم که در نظر قاطبه هموطنان مستتر بوده است و آن اینکه هنرمندان سینمای کشورمان که به عنوان مهمان در این جشنواره ها حضور پیدا می کنند( فارغ از تمام نقدهای وارده) چرا در زمان دریافت جایزه و زمانی که برای صحبت و اظهارنظر در نشست خبری به آنها تعلق می گیرد، بهره نمی گیرند که با طرح معظلاتی چون تحریم‌‌‌ دارو، شیرخشک و حتی واکسنی که در این مدت موجب مرگ روزانه چندصد نفر درکشور می شد، کلید جریانی را بزنند که در وهله اول شاید موجب گره گشایی از این مشکلات شود و در وهله بعد و طبق رسالتی که هنر بر دوش هنرمند گذاشته است چهره ظالم و مظلوم را در چنین بستری بهتر نشان دهند؟

حال برای رسیدن به این پاسخ با برخی از هنرمندان گپ و گفتی ترتیب داده ایم که در ادامه خواهد آمد.

«سعید پیردوست» بازیگر سینما و تلویزیون کشورمان که قریب ۵۰سال در عرصه هنر فعالیت کرده است؛ در گفت و گو با خبرنگار شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ در خصوص سیاست زدگی جشنواره های خارجی، گفت: نکته مهمی که باید در نظر گرفت این است که هنرمندانی که به چنین جشنواره هایی می روند، در وقت جایزه گرفتن و صحبت کردن متن و نوشته ای دست آنها می دهند که از روی آن نوشته باید حفظ کنند و حرف بزنند و برنامه های خود را مطرح و اجرا کنند.

وی در ادامه افزود: در متنی که در اختیار بازیگران و هنرمندان کشورهایی مثل کشور ما داده می شود از آنها می خواهند که باید روی صحنه این صحبت ها را بگویید و این مسائل را مطرح کنید یا این جواب ها را بگیرید و مطالبی از این دست از آنها می خواهند.

این بازیگر پیشکسوت با تصریح بر این نکته که هنرمندان ما هم مجبورند در این چارچوب صحبت کنند، گفت: با اینهمه ما باید روی این نکته توجه کنیم که ورود هنرمندان و فیلم هایی از کشور ما به این جشنواره ها به لحاظ هنری اش اهمیت دارد، اما هنرمندان نباید در این چنین جشنواره هایی وارد بازی های حاشیه ای شوند.

پیردوست در پاسخ سوال که از سخنان شما اینگونه برداشت می شود که هنرمندان ما در جشنواره هایی مانند «جشنواره کن» آزادی عمل و اظهارنظر شخصی ندارند، آیا این گفته را تایید می کنید؟ گفت: بله؛ واقعا اینگونه است. در حقیقت تمام جشنواره‌ها سیاسی است. نه تنها جشنواره «کن»، بلکه جشنواره «اسکار» هم سیاسی است. این جشنواره ها تحت اهداف سیاسی خاصی برنامه خود را جلو می برند و در این بین از پوشش هنر استفاده می کنند.

بازیگر سریال طنز پربیننده پاورچین و شب های ببره در بخش دیگری از اظهاراتش افزود: برای همین کاملا روشن است که وقتی هنرمندی در این برنامه ها حضور پیدا می کند باید طبق خواسته آنها صحبت کند و نمی تواند غیر از چهارچوبی که دست اندرکاران جشنواره ها برای آنها معین کرده اند حرفی بزنند و عمل کنند.

وی با اشاره به مشقات و گرفتاری هایی که در زندگی مردم وجود دارد گفت: بخاطر مشکلاتی که به مردم ما وارد شده و در حال حاضر در شرایط خاصی بخاطر تحریم های غرب به سر می بریم. یعنی از همان ابتدایی که جنگ هشت ساله شروع شد تا آخرین برنامه ای که غرب برای ما تدارک دیده مثل تحریم ها، تمام بار این برنامه ها روی دوش مردم بوده است. مردم این بار را بردوش کشیدند. این بازیگران و کارگردانان که جزء همین مردم هستند باید بدانند که نمیشود سیاست دنیا و این جشنواره ها را کتمان کرد.

هنرمند باید صدای مردم باشد/ شهرت باعث شده اینها مردم را فراموش کنند

یزدان فتوحی نویسنده برنامه خندوانه در گفت و گو با خبرنگار «دانا» درباره اتفاقات رخ داده در جشنواره کن اظهار داشت: مشکلات و حواشی که ما در جشنواره کن و یا دیگر جشنواره های خارجی می بینیم، جملگی برگرفته از بحث آموزش است. ما از دوران کودکی هیچ آموزشی در هیچ حوزه ای نمی بینیم و آموزش و پرورش ما یک نهاد منفعل است. در حالیکه در خارج از ایران بحث آموزش بسیار جدی است و از همان ابتدا به افراد آموزش های بنیادین و کاربردی در همه زمینه ها داده می شود.

وی افزود: به عنوان مثال آنها حتی در بحث مدل راه رفتن نیز آموزش می بینند و هر فردی از جمله هنرمندان با قوانین و ضوابط حوزه خود کاملا آشنا و آموزش دیده است و همین سبب می شود که بهترین رفتار و تصویر از آنها برخلاف ما در جشنواره های خارجی نمایش داده شود.

بازیگر و کارگردان سینما و تلویزیون درباره اینکه چرا هنرمندان دغدغه مردم را ندارند و از تریبون های خارجی برای بیان درد مردم استفاده نمی کنند، بیان کرد: هنر برگرفته از مردم و برای مردم است. یک هنرمند تمامی آنچه را دارد از مردم وام می گیرد اما متاسفانه بعد از یک مدت و رسیدن به شهرت و مکنت از مردم دور افتاده و جدا می شود. همه ما گذشته خود را خیلی زود فراموش می کنیم. اینکه همین مردم بودند که ما را به اوج رساندند و در نهایت باید صدای آنها باشیم اما آن را فراموش می کنیم و به جای گفتن دغدغه های جامعه و مملکت به فکر خودمان هستیم.

فتوحی ادامه داد: البته وقتی برخی از مسئولین به فکر مردم نباشند، هنرمندان و باقی مردم نیز همین راه را در پیش می گیرند و این متاسفانه به یک فرهنگ غلط تبدیل می شود.

فتوحی با اشاره به داستان سفارشی سازی، سیاسی کردن جشنواره های هنری و سفارشی کاری در هنر گفت: همه جای دنیا این روند وجود دارد و گاه می بینیم این سفارشی سازی در پوسته نقد در حوزه هنر در کشورهای مختلف اجرا می شود به گونه ای که مورد توجه افکار عمومی به عنوان یک اثر نقادانه قرار می گیرد و حتی ستایش و تمجید می شود در حالیکه مغز کار سفارشی و در راستای منافع حاکمیت هاست اما در ایران این مسیر را هم به بدترین شکل می رویم و پروژه های سفارشی به ناکارآمدترین افراد می دهیم تا اثری بسازند که تنها بلندگوی تبلیغاتی باشند و هیچ نشانی از هنر در آن نیست.

جبار آذین منتقد سینما و تلویزیون در یادداشتی اختصاصی درباره جشنواره کن و حاشیه‌های آن نوشت:

جشنواره‌های هنری و سینمایی شهیر جهان ازجمله اسکار و کن، جشنواره‌های ملی و مردمی و جهانی نیستند و اهداف سرمایه‌گذاران، سیاستگذاران و مجریان آن‌ها در جهت خدمت به هنر و انسانیت نیست.

این قبیل مراسم، گرچه در آغاز پیدایش توسط برخی هنرمندان و سینماگران، کم‌وبیش به عالم هنر و اندیشه نظر داشتند، ولی به‌مرور به ابزار قدرت‌ها برای سلطه و تأمین منافع و صدور فرهنگ خودی و تخریب فرهنگ ملت‌ها و نفوذ سیاسی و فرهنگی، تبدیل شدند.

درواقع جشنواره‌های یادشده سیاسی - سینمایی‌اند و اهداف اربابان سرمایه را درجهان هنر و سینما نمایندگی می‌کنند.

بدیهی است آثار هنری و فرهنگی، سینمایی و تلویزیونی کشورهایی مانند ایران، صرف‌نظر از کمیت، به دلیل همسو نبودن مضمون و محتوا با اهداف آنها جایی در این شبه جشن‌های سیاسی و دولتی ندارد.

با آنکه فرهنگ و هنر و سینمای امروز ایران به سبب حاکمیت سرمایه و پول سالاری، دورشدن از مردم و محتوا و حضور کار نابلدان و نا خردمندان در رأس اداره امور فرهنگی و سینمایی و تقسیم شدن جامعه در میان طبقات اشراف و فقرا و به‌تبع آن شقه شدن فرهنگ به دو فرهنگ رسمی و فرهنگ ملی و ده‌ها معضل دیگر داخلی و خارجی، اوضاعی بد و نابسامان دارد، اما این به معنای پشت کردن به ایران ایرانیان و فراموش‌کردن دردها و رنج‌ها و ظلم‌های مردم به قیمت خوشایند خارجی‌ها نیست.

معمولاً آثار هنری ایرانی در جشنواره‌های مذکور جای ندارند، مگر تولیداتی که با سرمایه‌ها و مشارکت خارجی‌ها ساخته شده و تصویرگر فلاکت و بدبختی ایرانیان باشند تا حاکمان آن جشنواره‌ها بتوانند از آن‌ها ضد ایران و ایرانی بهره‌های سیاسی برند.

در همین امتداد، از فیلم‌های به‌اصطلاح ایرانی و هنرمند نماهای ایرانی که هیچ‌کدام نماینده هنر و فرهنگ ایرانی نیستند و در پی موقعیت و شهرت و ثروت‌اند، نباید انتظار داشت که به‌صرف حضور جشنواره‌های خارجی، آن هم با اهداف تبلیغی متولیان سیاسی آن جشنواره، از موقعیت رسانه‌ای جشنواره‌ها با زیرکی و هوشیاری، برخلاف برنامه‌های متصدیان جشنواره، به سود ایران استفاده کرده و از ایران و ایرانی و آزارهای جهانی و داخلی ضد مردم ایران سخن بگویند.

این جماعت، اهل هنر و تعهد و تدین و انسانیت نیستند که بشود از آن‌ها چنین توقعات داشت، آن‌ها مانند اربابان زر و زور و تزویر صرفاً در پی سود و شهرت و ثروت و خودارضایی‌اند. از همین رو، از آنها و جشنواره‌های سیاسی و هنری سینمایی، نباید انتظار خیر داشت!

سید ضیا هاشمی درباره جشنواره کن و حاشیه‌های آن اظهار کرد: جشنواره کن موقعیت و ویترین مناسبی برای سینمای ایران است اما سینماگرانی که در این جشنواره حاضر می‌شوند در واقع نمایندگان ایران در آن فستیوال به شمار می‌آیند و رفتارهای خلاف عرف جامعه ایران همچنین تکرار مکرر این رفتارها ظاهر کاملا ناخوشایندی در اذهان عمومی دارد.

وی ادامه داد: این نوع رفتارها و اظهار نظرهای نامناسب پیامدهای خوشایندی برای سینماگران و جامعه ایران نخواهد داشت. اگر تا امروز کسی سخنی درباره این رفتارهای مکرر برخی افراد به میان نیاورده شاید به‌خاطر شرایط خاص کشور و فاجعه مترو پل آبادان بوده است.

رئیس صنفی جامعه تهیه کنندگان سینمای کشور در ادامه توضیح داد: این رفتارهای نامعقول در حافظه مردم داغدار و افرادی که قصد صدمه زدن به سینمای ایران را دارند خواهد ماند و از این رفتارها علیه سینمای ایران استفاده خواهند کرد.

هاشمی با اشاره به تکرار برخی از رفتارها، بر روی فرش قرمز جشنواره کن گفت: تکرار این حرکات به بهانه همسر دوستی و عشق قابل‌درک، برای مردمی که هنرمندشان را صدای رسای خود می‌دانند و از هنرمندان توقع دارند که تا صدای مطالبات آن‌ها در جوامع بین‌المللی باشند، رفتار درستی نخواهد بود و هم‌زمانی این رفتارها روی فرش قرمز با فروریختن ساختمان مترو پل در آبادان و عزاداری مردم در فقدان عزیزانشان برای جامعه ایران و ایرانی قابل‌توجیه نیست.

وی گفت: از سوی دیگر باتوجه ‌به حضور فیلم «برادران لیلا» در جشنواره کن و روایتی از دو خانم بازیگر بر علیه بازیگر این فیلم این ماجرا نگران‌کننده است و اینها در حالی بود که بازیگری خارج‌نشین و بازیگر دیگری که از سینمای ایران بهره کافی را برده است امروز با مطرح‌شدن فیلم در جشنواره جهانی مدعی تعرض می‌شوند! عملی که در هیچ دادگاهی مطرح نشده و قابل اثبات نیست و در فرهنگ و آموزه‌های ایرانی و اخلاق‌مدار هم آبروبری مذموم است.

وی در پایان گفت: ای‌کاش در اعمال سلایق و رفتارهای خود بیشتر دقت کنیم تا باعث ضرر رساندن به جامعه‌ای که در آن زیست می‌کنیم (سینما) نباشیم.

محمدرضا امیرخانی بازیگر و هنرمند یزدی در واکنش به انتخاب یک بازیگر ایرانی در یک فیلم ضدایرانی به عنوان بهترین بازیگر زن جشنواره کن گفت: چیزی که کاملا واضح و روشن است و می‌توان درباره آن به وضوح سخن گفت این است که، جشنواره کن کاملا رویکردی سیاسی و ضدایرانی دارد و انتخاب بازیگری از یک فیلم ضدایرانی به عنوان بازیگر برتر در این جشنواره، اقدامی هدفمند است.

وی افزود: البته اطلاعات ما از این فیلم کلی است و از آنجایی که هنوز فیلم را تماشا نکرده‌ایم نمی‌توانیم بگوییم که آیا هنر شخصی بازیگر در انتخاب او به عنوان بهترین بازیگر نقش داشته است یا خیر، اما سیاست ضدایرانی جشنواره کن اظهرمن‌الشمس است.

امیرخانی اظهار داشت: به عنوان مثال برخی از آثار اصغر فرهادی که در جشنواره کن مورد توجه قرار می‌گیرد، آثاری است که غیر از محتوا، از نظر فرم و ساختار نیز مورد انتقاد جدی کارشناسان و منتقدان برجسته و باسواد سینما قرار دارد اما چون رویکرد و محتوای این آثار در تقابل با ایران است مورد توجه جشنواره کن قرار می‌گیرد.

بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون تأکید کرد: لذا سیاسی بودن و ضدایرانی بودن جشنواره کن واقعیتی غیرقابل انکار است که نمی‌توان آن را نادیده گرفت.

حسین پایین محلی یکی از نویسندگان گلستانی در گفت‌وگو با خبرنگار گلستان ما پیرامون حواشی جشنواره کن اظهار کرد: ماهیت چنین جشنواره‌هایی غربی بوده و در حقیقت در راستای هژمونی کردن فرهنگ غرب است.

وی شاکله جشنواره‌هایی نظیر کن را سکس، خشونت، ارزش‌های غربی و فردگرایی بر شمرد و افزود: گردانندگان جشنواره کن می‌خواهند فرهنگ برهنگی را نهادینه و هنجارها و فرهنگ‌های دیگر را تضعیف کنند.

این نویسنده گلستانی توضیح داد: هدف جشنواره‌ کن خشکاندن ریشه خانواده، عفاف، حجاب و نجابت است، توضیح داد: با این جشنواره ها درصدد تبلیغ و ترویج برهنگی و عریانی در جامعه هستند، گرچه از چنین افرادی انتظاری غیر از این نباید داشته‌باشیم.

پایین محلی با تاکید بر اینکه ماهیت جشنواره های غربی کاملا سیاسی و ایدئولوژیک است، گفت: در این جشنواره‌ها به شخصیت‌های ایرانی که بر علیه ایران صحبت کنند، جایزه داده می‌شود، هنرمندان نمک نشناس باید پاسخگوی رفتارشان باشند.

عبدالله باکیده در گفتگو با خبرنگار مرصادنیوز در واکنش به سیاه نمایی های ترانه علیدوستی و زهرا امیرابراهیمی در جشنواره کن فرانسه علیه نظام مقدس جمهوری اسلامی، اظهار داشت: این دوستان باید قدری به خودشان، فرهنگ اجتماعی و فرهنگ جامعه و سرزمینشان فکر کنند.

وی افزود: نمی شود هرجایی برویم و بخواهیم حرفهایی بزنیم که مصادیق آن در ایران بسیار کم است هرچند که مشکلاتی هم وجود دارد اما این گونه سیاه نمایی و چرک نمایی ها برای ما سخت است.

این کارگردان سینما تصریح کرد: ما وظیفه داریم از دولت و مسئولان انتقاد کنیم اما سیاه نمایی صرف مطلوب نیست و در واقع نوعی وطن فروشی محسوب می شود.

باکیده خاطرنشان کرد: هنگامی که راجع به مساله ای، نقطه نظری را به گونه ای تاریک و یک جانبه مطرح کنیم، سیاه نمایی محسوب می شود و چندان صورت خوشی ندارد‌.

صحبت‌های علی‌دوستی و امیرابراهیمی به آن‌ها دیکته شده بود/ کمی شرف برای دیدن خوبی‌های کشورمان کافی است

ماشاالله شاهمرادی‌زاده، بازیگر سینما و تلویزیون در گفت وگو با صبح توس، اظهار کرد: ابلیس به معنای پدر یأس است لذا هرکس صحبت از یأس و ناامیدی کرد، آن فرد ابلیس است و فرقی نمی کند آن فرد چه لباس یا منصبی داشته باشد از طرف دیگر سخنی که از امید باشد از جنس نور و خداست زیرا خداوند هیچگاه بنده اش را گرسنه نگذاشته و نخواهد گذاشت.

وی افزود: دستیار من در انگلیس زندگی می کند و زمانی که می خواهد تلویزیونش را روشن کند مجبور است یکی از چراغ های خانه اش را خاموش کند زیرا زندگی در انگلیس آنقدر سخت است که افراد توانایی پرداخت همزمان هزینه برق یک تلویزیون و یک چراغ اضافی را ندارند حالا فقط کافی است با هواپیما از اهواز به مشهد بیایید، کل کشور زیر پاهایتان روشن است.

شاهمرادی‌زاده تصریح کرد: چه کسی گفته کشور دچار فقر مطلق است! انگار فراموش کرده ایم که در ابتدای انقلاب ۸۰ درصد جامعه حتی سواد خواندن و نوشتن را نداشتند و ۷۶ درصد جمعیت کشورمان در روستاهایی زندگی می کردند که نه آب لوله کشی، نه برق و نه گاز، نه راه و نه تلفن داشت حالا فقط کافی است به دستاوردهایمان طی این ۴۰ سال نگاهی بیندازیم و ببینیم کشورمان چه پیشرفت هایی داشته است.

عشرت کردستانی در گفتگو با راه آرمان؛ با اشاره به اظهارات ترانه علیدوستی در جشنواره فیلم کن گفت: فکر نمی کنم، خیانتی از این بزرگ تر و بالاتر باشد که در کشوری که تمام شرایط و زیر ساخت ها برای پیشرفت و رشد کاری هنرمندان فراهم کرده است و مردمی که عاشقانه هنرمندان خود را دوست دارند و به آنها احترام می گذارند، چنین سخنانی نسبت به کشور بیان شود.

پرچم دار کاروان ایران در پارالمپیک ریو ۲۰۱۶ ادامه داد: عزت و احترامی که به هنرمندان و ورزشکاران در جمهوری اسلامی ایران گذاشته می شود با کشورهای دیگر قابل مقایسه نیست؛ مردمانی که با وجود تمام فشارهای دشمن اما بر آرمان ها و اعتقادات خود ایستاده اند و برای کشور خود ارزش قائل هستند و ملت ایرات با وجود همه این سختی ها اما پای عزتی که به هنرمندان خود دارند، ایستاده اند.

این مدال آور بازی های پارا آسیایی اندونزی تصریح کرد: بیان کردن چنین سخنانی، اوج بی معرفتی، خیانت آن فرد است که از امکانات این کشور استفاده کرده و با ارادت و محبت مردم به جایی رسیده است؛ اما به خاطر منافع مادی خود چنین سخنانی را بیان می کند.

با نگاهی دقیق تر به جشنواره های معتبر سینمایی دنیا مانند اسکار، کن، ونیز، برلین و ... براحتی می توان آخرین مد لباس های بازیگران خانم را نظاره گر بود؛ جشنواره هایی که به مانند جامعه آمریکایی و اروپایی به جنس زن همانند یک ایزار و کالا برای دلبری و کام جویی مردان نگاه می کند و حالا در این جشنواره ها و فرش های قرمز آنها به اوج خود می رسد؛ نگاهی که معمولا برای مردان و پوشش آنها سختگیری های خود را دارد و سال هاست که بیشتر بازیگران هالیوودی با یک استایل خاص (کت و شلوار مشکی به همراه پاپیون) در این جشنواره ها حاضر می شوند.

اما متاسفانه برخی بازیگران و سینماگران ایرانی حاضر در این جشنواره ها نیز با یک جو زدگی حاکم بر جشنواره، سعی در همراهی با این فرهنگ خودنمایی دارند که معمولا با انتقادات منفی جامعه ایرانی همراه می شوند؛ انتقادات و تمسخری که امسال نیز دامن گیر بازیگران و همراهان فیلم «برادران لیلا» شده بود.

ترانه علیدوستی ازجمله چهره‌هایی است که همواره در اتفاقات پیش آمده سیاسی، اجتماعی، فرهنگی دخالت می‌کند و انگشت اتهام خود را به سمت دیگران گرفته تا بگوید شما مقصر وضع موجود هستید! اما جالب است که او درباره رفتار خود و عواقب کار خود کاملاً بی‌تفاوت از اصل ماجرا عبور می‌کند. یکی از نمونه‌های بارز این رفتار پاسخ عجیب او نسبت به فساد مالی محمد امامی است که تا امروز ۶ سال نسبت به آن سکوت کرده بود.

این بازیگر سینما در نشست رسانه‌ای فیلم «برادران لیلا» در جشنواره کن در پاسخ به سؤالی درباره حواشی دادگاه محمد امامی درباره سریال «شهرزاد» و محاکمه‌اش می‌گوید: «پای همه هزینه‌هاش هم ایستادیم همه حرف‌هایش را هم شنیدیم و برای همه ما خیلی بد شد اما در کنارش توجه داشته باشید یک سریالی پنج برابر سرمایه‌اش را به همان آدم برگردانده و شما چرا سوالتان را از من می‌پرسید. آن پول و سودش دست من نیست. من دستمزدی را گرفتم که نجومی نبود و در هر کار دیگری می‌گرفتم. سود اون پول دست آن آدم است و آن آدم الان زندانه»!

این رفتار ترانه علیدوستی و بی‌تفاوتی آن نسبت به‌کاری که در آن ایفای نقش کرده است نشان می‌دهد که او مثل اینکه بیشتر تمایل دارد تا درباره اتفاقات سیاسی که مدنظر اوست، واکنش نشان ‌دهد. برای نمونه علیدوستی در زمان اغتشاشات «آشوب‌های برخی شهرها را اعتراضی خواند و خواستار حفظ امنیت جانی معترضان شده بود!» و یا اینکه بدون هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای از یک جاسوس آمریکایی حمایت می‌کند.

نکته جالب‌توجه این ماجرا این است، زمانی که مسئله فساد محمد امامی در کشور تیتر اول رسانه ها شده بود، ترانه علیدوستی که اکنون مدعی است صرفاً جهت درآمد در آن سریال ایفای نقش کرده و اصلا تا پایان فصل اول این آقا را نمی شناخته! عنوان کرده بود «به شایعات توجه نکنید؛ خبرگزاری‌ها چاره‌ای جز خلاقیت ندارند؛ سوژه خبر در این مملکت خیلی کم است.»