کلکسیون کلاه های شیک در کمد لباس حامد کمیلی!

سیّد حامد کمیلی (زادهٔ ۱۴ تیر ۱۳۶۱) بازیگر ایرانی است. کمیلی بازیگری در سینما را با فیلم تردید (۱۳۸۷) آغاز کرد. تردید ساخته کریم مسیحی موفق به کسب سیمرغ بلورین بهترین فیلم سال جشنواره فیلم فجر شد.

سیّد حامد کمیلی در ۱۴ تیر سال ۱۳۶۱ در اصفهان به دنیا آمد. وی دارای مدرک کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی، کاردانی کامپیوتر و دارای ۱۰ سال فعالیت تئاتر است. کارش را با تئاتر در اصفهان شروع کرد و آن را در تهران ادامه داد. در رشتهٔ تئاتر از شاگردان فریدون خسروی و گلاب آدینه بوده‌است. او برندهٔ جایزهٔ بهترین بازیگر از جشنوارهٔ تئاتر فجر است، که جایزه‌اش را از دست علی نصیریان دریافت نموده‌است. کمیلی پیانو و تار نیز می‌نوازد. وی می‌گوید: حامد بهداد در زندگی هنری او تأثیر فراوانی داشته و امیدوار است که بتواند با توجّه به تأثیراتی که از او می‌گیرد در بازیگری سینما به شیوه‌ای اختصاصی و تازه دست یابد. بازی او در فیلم پایان‌نامه که در آنچه که برخی آن را تحریف وقایع انتخابات ۱۳۸۸ می‌نامند، مورد انتقاد طیفی از جامعهٔ ایرانی قرار گرفت.

کُلاه به پوشاکی گفته می‌شود که بر سر می‌گذارند. کلاه می‌تواند به خاطر محافظت، دلیل دینی، ایمنی یا مد مورد استفاده قرار گیرد. در گذشته کلاه نشان‌دهنده پایگاه اجتماعی فرد بوده‌است. کلاه در استفاده نظامی می‌تواند نشان‌دهنده ملیت، شاخهٔ فعالیت، درجه یا هنگ باشد.

در کتب تاریخی و داستان‌ها و به ویژه شاهنامه فردوسی تصاویری رزمی دیده می‌شود که نمایانگر فرم پوشش سلحشوران داستان است و ایرانیان قدیم به پوشیدن آن آشنا بوده‌اند یا آنکه در دیواره‌های کاخ‌های تخت جمشید و اکباتان فرم لباس سربازان و جنگجویان و سلاطین آن زمان دیده می‌شود که نشانه تاریخ لباس در ایران است. پوشیدن لباس سلاطین افشار، قاجار و ساسانیان که نشانگر تحول لباس است از این نمونه می‌باشد. به عنوان مثال در دوره قاجاریه مردم متعمم و عبا به دوش بودند و کسبه عمامه سفیدی داشتند که بنا به دستور سراج الملک حاکم اصفهان دستور داده شد در آن شهر علما عمامه سفید داشته باشند و کسبه عمامه زرد رنگ و شیر و شکری داشته باشند که هنوز هم گاه گاه در شهرستان‌ها دیده می‌شود.

مردان ایرانی تا قبل از ظهور اسلام اغلب کلاه برسر می‌گذاشتند و بعد از اسلام عمامه را به کلاه ترجیح دادند. در زمان صفویه که شاهان صفوی اصرار داشتند خود را از طبقه سادات و معتقد به مذهب شیعه معرفی نمایند استفاده از عمامه سبز در میان عده زیادی از مردان رواج یافت. شاهان و درباریان آن دوره از عمامه سبز با تاج و جقه‌ای از جواهر که در قسمت جلو آن نصب می‌شده‌استفاده می‌کردند و علما و برخی از معمرین (پیران) عمامه‌های سبز بدون تزیین بر سر می‌گذاشتند.

در دوره افشاریه و زندیه بجای عمامه از عرقچین و شال ترمه‌ای که به دور آن پیچیده می‌شد استفاده می‌کردند؛ و این رویه در دوره قاجاریه ادامه داشت و شاهان قاجار مانند ناصرالدین شاه مخالفتی با آن نشان نمی‌دادند و شال و کلاه نیز جزو لباس مردان ایرانی درآمد و بعداً به تدریج شال را رها کردند و فقط کلاه به سر گذاشتند. کلاه در عشایر ایران انواع و اقسامی داشته، به خصوص که تابع سنت محل آن‌ها می‌باشد.

کلاه به عنوان لباسی برای سر در دو فصل زمستان و نابستان از قدیم العیام استفاده می‌شده‌است. در دوره قاجاریه و قبل از آن سر برهنگی مرد علاوه بر آنکه نشانه بی‌ادبی و بی وقاری بود به روایت معلوم و مجهول، عوام معتقد بودند سر برهنگی موجب فقر و بی آبرویی و دیوانگی و اختلال حواس می‌شود و به همین دلایل پوشیدن کلاه از حالت یک عادت خارج شده و به صورت ضرورتی اجتناب ناپذیر درآمده بود تا جاییکه مردان در شب به هنگام خواب عرقچین بر سر می‌گذاشتند و روزها نیز معمولاً در زیر کلاه عرقچین بر سر داشتند.