امروز موسیقی ایرانی توجه بسیاری از علاقه‌مندان به این هنر را به ساخت ساز و نواختن آن از جمله تار و دوتار معطوف کرده است.

برادران حاجی تبار از دوران نوجوانی با ساخت ساز آشنا شدند. حرفه پدرشان نجاری بوده و این امر سبب شده بخاطر آشنایت با این حرفه دست به ساخت ساز کنند و در حال حاضر در کارگاه مشغول با ساخت دوتار و تار در شهرستان قائم‌شهر هستند.

به دلیل محدودیت در تهیه‌ی چوب توت سعی کردند چوب‌های دیگری را وارد چرخه‌ی سازگری کنند. چوب‌های زیادی را آزمایش کردند تا علاوه بر چوب توت از چوب‌هایی نظیر گردو، افرا، ملچ، ون، آزاد و راش برای ساخت کاسه‌ی ساز استفاده کنند. همچنین بخاطر استفاده از انواع چوب‌های مختلف توانستند به تنوع صدایی برسند که این موضوع باعث رضایت اساتید و نوازنده‌ها هم شده است.

«دوتار» که در برخی از رساله‌های قدیم موسیقی ایران با عنوان تنبور یا تمبور نیز شناخته شده، از ساز‌های متداول در ایران قدیم است که امروزه نیز در برخی نواحی ایران متداول است. این ساز قدمتی چند هزارساله دارد و از خانواده ساز‌های زهی مضرابی مقید است که با انگشتان دست نواخته می‌شود. امروزه این ساز در مناطقی از جمله شرق مازندران رواج دارد.

«تار» یک ساز زهی زخمه‌ای است که در آن ارتعاش سیم‌ها توسط زخمه زدن انجام می‌شود. این ساز قدمتی دیرینه دارد و یک ساز ایرانی است. از آن در تکنوازی و گروه نوازی‌های موسیقی دستگاهی ایرانی استفاده می‌شود.

عکاس: حوا احمدی