من شبانه روز می‌میرم!/ سانتیمانتالیسم به سبک سجاد افشاریان

به گزارش خبرنگار مهر، تعطیلات نوروز فرصت مناسبی برای علاقه‌مندان به تئاتر است که به دیدن تعدادی از آثار نمایشی که به صورت فیلم-تئاتر در پلتفورم های نمایش فیلم عرضه شده‌اند، بنشینند. شاید برای عده‌ای دیدن فیلم یک نمایش به اندازه تماشای زنده آن اثر روی صحنه تئاتر جذابیت نداشته باشد اما تبدیل نمایش‌های اجرا شده به نسخه ویدئویی که چندسالی است باب شده و مورد استقبال نیز قرار می‌گیرد علاوه بر ماندگار کردن آن اثر نمایشی و لحظات نابی که هر شب روی صحنه خلق شده‌اند، می‌تواند برای کسانی که علاقه مند به دیدن دوباره آن نمایش هستند، یا اصلاً موفق به دیدن آن کار در زمان اجرای عمومی نشده و یا در شهرستان‌ها زندگی می‌کنند و نمی‌توانند همه نمایش‌های اجرا شده در مرکز تئاتر کشور را دنبال کنند، انتخاب جذابی است.

در سال‌های اخیر کیفیت فیلم-تئاترها ضبط شده بسیار متفاوت از قبل شده است و کارها به صورت حرفه‌ای و با حضور چند دوربین و از زوایای مختلفی ضبط می‌شوند که همین مساله نشان دهنده اهمیت تولید فیلم-تئاتر برای گروه‌های تئاتری دارد. در سال‌های ابتدایی تولید فیلم-تئاتر به دلیل کمبود امکانات و البته جدی تلقی نشدن آن، تنها شاهد ضبط بی کیفیت یکی از اجراهای نمایش با یک دوربین از نمای روبرو و صدا و کیفیت تصویری نامناسبی بودیم اما به تدریج تولید فیلم-تئاتر به عنوان یکی از برنامه‌های گروه اجرایی مورد توجه قرار گرفت و این روزها اکثر نمایش‌های اجرا شده اقدام به تولید نسخه ویدئویی اثرشان نیز می‌کنند که جای خوشحالی دارد و باعث ماندگاری آن اثر نمایشی در طول زمان خواهد شد.

در همین راستا به روال سال‌های قبل در گزارش‌هایی جداگانه به معرفی فیلم تئاترهایی می‌پردازیم که در زمان اجرای عمومی مورد توجه قرار گرفتند و حتی فیلم تئاترهایشان نیز بعد از انتشار همچنان پرمخاطب هستند که در گام نخست دیدن فیلم تئاتر «هر کسی یا روز می‌میرد یا شب من شبانه‌روز» به کارگردانی سجاد افشاریان به علاقه مندان هنرهای نمایشی پیشنهاد می‌شود.

سجاد افشاریان در سال‌های اخیر به چهره‌ای محبوب و کاریزماتیک در بین علاقه مندان جوان تئاتر تبدیل شده است و هر نمایشی که به صحنه می‌برد ماه‌ها روی صحنه می‌ماند و با استقبال گسترده تماشاگران که بیشترشان علاقه مندان جوان این هنرمند هستند، روبرو می‌شود.

افشاریان هنرمندی است که علاوه بر مارکتینگ، کارش را هم روی صحنه بلد است و بعد از اجرای موفق نمایش «بک تو بلک» که تقریباً یک سال روی صحنه بود و قرار است در سال جدید نیز اجرای آن را در سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر ادامه دهد از ۴ اسفند ماه نمایش پرمخاطب «هر کسی یا روز می‌میرد یا شب من شبانه‌روز» را در قالب فیلم-تئاتر اکران آنلاین کرده است که البته اکران این فیلم-تئاتر تا پایان اسفند ادامه داشت و بعد از آن به صورت آف لاین در اختیار علاقه مندان به هنرهای نمایشی قرار گرفته است. این اثر نمایشی پیش از این سال ۹۸ در پردیس تئاتر شهرزاد به صحنه رفته است و با گذر از مرز یک میلیارد تومان عنوان پرمخاطب ترین نمایش سال را با خود یدک می‌کشد و اکران فیلم-تئاتر آن می‌تواند فرصت دیدن این اثر نمایشی را در اختیار مخاطبانی که به هر دلیل امکان تماشای آن را از دست داده‌اند، قرار دهد.

در این فیلم تئاتر سجاد افشاریان، مرتضی درویش‌زاده، سعید زارعی، نیکو بستانی، گیلدا ویشکی، نگار قربانی، منصوره بنی‌احمد، اشکان غلامی، دیانا حق‌شناس، هانی صادقی، نیما خطیب‌شاد، جواد اصغری و محمد رحمانیان به عنوان بازیگر حضور دارند.

افشاریان در نمایش «هرکسی یا روز می میرد یا شب من شبانه روز» به نوعی از هر دری سخن می‌گوید؛ از عشق‌های کوچه و خیابان گرفته تا دغدغه‌های نسل حاضر، از اعتراضات خیابانی تا مصاحبه و میزگردهای فرمایشی در سیما، از اعتراض به تنها گذاشتن سالمندان، تا جبهه و جنگ و زندان و کتک و … که همه اینها با موسیقی جذاب شامل سازهای نی انبان و گیتار و ساز دهنی و… مخلوط شده است. البته افشاریان سعی کرده در نمایشش یک خط اصلی را به عنوان نخ تسبیحی که موضوعات مختلف را به یکدیگر متصل می‌کند، در نظر بگیرد اما در واقع مخاطبان در این اثر همانند دیگر نمایش‌های کارگردان با سانتیمانتالیسمی روبرو هستند که سعی در احساساتی کردن مخاطبش با مونولوگ های جذاب از اتفاقات پیرامون گرفته تا نوستالژی بازی و روایت عشقی از دست رفته، دارد که البته دیدنش خالی از لطف نیست.

افشاریان که علاوه بر نویسنده و کارگردان، بازیگر این نمایش نیز است در یادداشتی کوتاه درباره آن نوشته است: «هرکسی یا روز می‌میرد یا شب من شبانه روز» قصه این روزهای تمام ماست، تمام آن‌ها که در این خانه مانده‌اند و تمام آن‌ها که از این خانه رفته‌اند و تمام آن‌ها که به این خانه باز می‌گردند و ما تمام تلاش‌مان را می‌کنیم تا آن‌ها که دوست‌شان می‌داریم یک ثانیه هم که شده بیشتر روی پاهایشان بایستند، شبیه آواز غمگینی که از تو دعوت می‌کند تا پای جان با زندگیت برقصی.»