فیلم فسیل در راه رسیدن به هدفش برای فتح گیشه، از فرمول ساده و امتحان‌پس‌داده‌ای استفاده کرده است: اول بردن بخشی از قصه به پیش از انقلاب، با نمایش تصاویری پر از رنگ و نور و رقص و شادی: شلوار‌های دم‌پا گشاد، خط ریش‌های بلند، کراوات و پاپیون، مردان خوش‌پوش و زنان زیبا. چیز‌هایی که با موج «تونل زمان» این سال‌ها، هنوز تماشایش روی پرده برای بینندگان لذتبخش است.

سایت برترین‌ها اتفاقی را روایت کرد و نوشت، چند روز پیش، اکبر عبدی (بازیگر پیشکسوت سینما) در ویدئویی به شدت از این فیلم انتقاد کرد که در شبکه‌های مجازی مورد توجه قرار گرفت.

بعد از انتشار این ویدئو یک پیج خبری پاسخی توهین‌آمیز به اکبری عبدی داده و فیلم فسیل را عامل نجات سینمای ایران می‌داند:

فیلم "فسیل" تازه‌ترین محصول عامریان فیلم به فروش صد میلیاردی نزدیک شده تا ابراهیم عامریان به تنهایی ناجی سال‌های اخیر گیشه سینمای ایران لقب بگیرد.

پیش از این ستاره سینما در هفته نخست اکران "فسیل" فروش صد میلیاردی این فیلم را پیش‌بینی و از این بابت ابراز خرسندی کرده بود، چون "چراغ همسایه روشن باشد خانه تو هم نور می‌گیرد! "، اما در سینمای ایران از برخی مدعیان رسانه تا مدعی هنرمندی، نه تنها از موفقیت دیگران خوشحال نمی‌شوند بلکه بخل و حسد جماعت گنجشک روزی و تنگ نظر آن‌ها را به تخریب دیگران هم سوق می‌دهد که "فسیل" هم در این مدت از یاوه‌گویی این بی‌هنران در امان نماند!

از حمله به تبلیغات فرامرزی این فیلم تا زیرسوال بردن وجه نوستالژیک آن و چسباندن بی‌ربط یک کمدی موقعیت آبرومند به جریان خالتور و این آخری ادعای یک بازیگر تمام شده که خود از اخراجی‌ها به بعد مشغول لگدمالی سابقه خود شد و بر اثر سومصرف، تهیه‌کنندگان و کارگردانان را سر کار می‌گذاشت و سر آفیش حاضر نمیشد و حالا توهم پدر کمدی ایران را زده است و...

خلاصه آنکه، موفقیت سینمای ایران باعث خوشحالی است نه حرص!