آیا ژاپن سیاست دفاع از خود را پایان داده و در حال ادغام در ناتو می باشد؟

به گزارش اسپوتنیک، این پیشنهاد وزارت دفاع ژاپن تا حدی با دقت تهیه شده است که به راحتی نمی توان فهمید که منظور از آن چیست. در رسانه ها گفته شده است که وزارت دفاع این کشور نگران رشد هزینه ها برای نگهداری از تجهیزات نظامی میباشد و می خواهد همکاری با کشورهای دوست را برای کاهش این هزینه ها افزایش دهد. همچنین گفته می شود که مجموعه نظامی- صنعتی ژاپن شامل بیش از 9 هزار شرکت مرتبط با تولید تانک، هواپیما و کشتی های نظامی، امکاناتی را برای صادرات محصولات نظامی دریافت خواهد نمود. دولت ژاپن در نظر دارد محدودیت ها برای صادرات محصولات نظامی را کاهش دهد تا شرکت های صنعتی- نظامی بتوانند کسب درآمد داشته باشند.

به ظاهر همه چیز قابل فهم است، اما نکاتی در این بین وجود دارند.

یکپارچه سازی تجهیزات جنگی، تسلیحات و مهمات توسط کشورهای متحد برای حضور مشترک در عملیات نظامی صورت می پذیرد. یکپارچه سازی اجازه آسان سازی تامین نظامیان را می دهد که بویژه برای شرایط جنگی مهم می باشد.

برای آن چندی نمونه وجود دارد. استاندارد فعلی ناتو برای طیف وسیعی از سیستم های تسلیحاتی، مهمات و قطعات یدکی ایجاد شد تا همه اعضای ناتو بتوانند به راحتی در جنگ علیه کشورهای پیمان ورشو به رهبری اتحاد جماهیر شوروی شرکت کنند. به عنوان مثال، در سال 1954، ناتو یک فشنگ استاندارد 7.62*51 میلی متری را پذیرفت که جایگزین فشنگ های تولید خود در بریتانیا، ایتالیا، فرانسه و آلمان شد. برای این فشنگ 94 نوع تفنگ، تک تیر اندز و مسلسل تولید شد. در دهه 1970، متاثر از تجربه جنگ ویتنام، ناتو به یک فشنگ استاندارد جدید 5.56*45 میلی متری روی آورد. برای آن، 135 نوع اسلحه سبک ایجاد شد. یعنی مهم نیست که کشورهای ناتو با چه نوع سلاح های سبکی مسلح بودند، همان فشنگ ها برای نبرد آنها آورده شده بودند.

همین امر در کشورهای پیمان ورشو که هدف آن جنگ با ناتو بود نیز صادق بود. فشنگ 7.62*39 میلی متر - 47 نوع تفنگ، تک تیر انداز و مسلسل، فشنگ 5.45*39 میلی متر - 35 نوع سلاح. اتحاد جماهیر شوروی تسلیحات زیادی را به متحدان خود عرضه کرد و به ساخت کارخانه های اسلحه و فشنگ آنها کمک کرد. یکپارچه سازی به این معنی بود که شورشیانی که کلاشینکف چینی یا مصری داشتند، می توانستند آنها را با فشنگ های ساخت جمهوری چک یا بلغارستان بار گذاری کنند. یا برعکس.

اتفاقاً این در تاریخ نظامی ژاپن نیز وجود داشته است. کشورهای متحد امپراتوری ژاپن ارتش های خود را با سلاح های ژاپنی مسلح می کردند. ارتش امپراتوری منچوری، ارتش جمهوری چین وانگ جی ون و دیگران به تفنگ های ژاپنی نوع 38، مسلسل های نوع 3 و 11، خمپاره های تیپ 10، تفنگ های صحرایی نوع 38 و غیره مسلح بودند.

در مجموع یکپارچه سازی سازی استانداردها برای جنگ انجام می شود. این به ارتش های متحد اجازه می دهد تا در یک نیروی مسلح متحد با یک سازمان عقبه مشترک ادغام شوند. بنابراین، اگر وزارت دفاع ژاپن شروع به صحبت در مورد توسعه یکپارچه سازی تسلیحات و تجهیزات خود با استانداردهای غربی، یعنی استاندارد ناتو کرده است، این ممکن است به معنای تمایل به ادغام در این بلوک نظامی با مشارکت احتمالی در جنگ باشد.

پیشنهاد تجارت اسلحه بسیار جالب تر است. در اصل، ژاپن می تواند به یک صادرکننده نسبتاً بزرگ محصولات نظامی تبدیل شود. اما برای تجارت، اصلاً لازم نیست در ارتش خود به استانداردهای ناتو روی بیاورید.

داستان از این قرار است که بسیاری از شرکت های نظامی-صنعتی محصولات نظامی را به سفارش مشتری تولید می کنند. به عنوان مثال، از سال 2020، کنسرن کلاشینکف مسلسل AK-19 با فشنگ 5.56*45 میلی متر ناتو را برای صادرات تولید می کند، اگرچه چنین فشنگی در ارتش روسیه استفاده نمی شود. همکاران چینی کار جالب تری انجام داده اند. برای ارتش بنگلادش، آنها از تانک نوع 69(بر اساس تانک T-55شوروی) با توپ Rheinmetall Rh-120-L44 آلمانی که استاندارد کشورهای ناتو می باشد، جمع آوری کرد. در ضمن تانک ژاپنی نوع 90 مجهز به همین توپ است که تحت لیسانس در ژاپن تولید می شود.

همچنین لازم است به یاد داشته باشید که تامین تجهیزات نظامی معمولا شامل تامین مهمات، قطعات یدکی، خدمات مختلف و سرویس می شود. تانک ها با مجموعه مهمات خریداری می شوند. مثلا یک کشور می خواهد 200 تانک نوع 90 با ده ها مجموعه مهمات بخرد. مجموعه مهمات - تعداد گلوله هایی است که در تانک قرار داده می شوند. تانک نوع 90 دارای 42 گلوله است. بر این اساس 200 دستگاه تانک و 84 هزار گلوله تانک خریداری می شود. همین طور این شامل قطعات یدکی نیز می شود. تانک ها همانند هواپیماها با موتورهای یدکی، مجموعه ای از مواد مصرفی، ابزار و تجهیزات برای نگهداری خریداری می شوند. تامین کننده مکانیک ها را در تعمیر و نگهداری تجهیزات آموزش می دهد.

بنابراین برای مشتری استانداردها امری فرعی است. نکته اصلی این است که تجهیزات و سلاح های قابل اعتماد و اثربخشی جنگی بوده و با قیمت مناسب فروخته شوند.

اما تردیدهای جدی در مورد اثربخشی جنگی تسلیحات و تجهیزات ژاپنی وجود دارد. ژاپن از سال 1945 نجنگیده است، تجهیزات ژاپنی بیش از 70 سال است که وارد جنگ نشده اند. انتقال برای آزمایش در شرایط جنگی نیز ظاهراً انجام نشده است. جدی ترین مشکل اینجاست. هیچ کس نمی تواند بگوید که آیا تسلیحات و تجهیزات نظامی ژاپنی تاب شرایط جنگ مدرن را خواهد داشت یا خیر. به عنوان مثال تانک نوع 10 در شرایط مناطق سخت آموزشی خراب می شود.

دو صادرکننده عمده تسلیحات، آمریکا و روسیه هستند. تسلیحات و تجهیزات نظامی این دو کشور تقریباً در سراسر جهان جنگیده اند. شاید نتوانید در 70 سال گذشته حتی یک جنگ را پیدا کنید که در آن از سلاح های شوروی یا آمریکایی استفاده نشده باشد. بنابراین، مشتریان مطمئن هستند که سلاح هایی را می گیرند که در جنگ از کار نخواهند افتاد.

تجربه جنگی برای بهبود فناوری بشدت مهم است. هر جنگی اصلاحات و بهبودهایی به همراه دارد. گاهی کوچک، گاهی بزرگ. و اکنون، شاید، بزرگ‌ترین آزمایش تجهیزات و سلاح‌های هر دو سازنده بزرگ و همچنین متحدان آنها در عملیات‌های نظامی واقعی در اوکراین صورت می گیرد. در اینجا معلوم می شود که فناوری غربی ویژگی هایی را که تبلیغات برای آن ترسیم کرده است، ندارد. انهدام سریع تانک های لئوپارد 62A که پس از M1A1 آبرامز بهترین تانک به شمار می رفت این را به خوبی نشان می دهد.

تسلیحات و تجهیزات ژاپنی، نه تنها هرگز جنگیدند، بلکه بر اساس مدل های غربی نیز ساخته شده اند. این شرایط جایگاه محصولات ژاپنی را در بازار تسلیحات جهانی بسیار ضعیف می کند. شاید برای شرکت های ژاپنی بهتر باشد که تولید سلاح و تجهیزات مدل شوروی یا روسی را یاد بگیرند؟ این محصول حداقل با تقاضا روبرو خواهد شد.

قطعا نمی توان تصور کرد که ژاپن شروع به تولید مسلسل های کلاشینکف، تانک های T-72 یا مثلا MiG-29 نماید. در نتیجه از این منظر، پیشنهاد وزارت دفاع ژاپن برای ایجاد شرایط برای صادرات محصولات نظامی به این معناست که ژاپن در واقع به پایگاه نظامی-صنعتی کشورهای ناتو تبدیل می شود. آنوقت تمام سوالات از بین می روند. اولاً برای صادرات به کشورهای ناتو رعایت استانداردهای این سازمان ضروری است. ثانیاً، کشورهای ناتو اکنون نیاز شدیدی به عرضه محصولات نظامی مختلف دارند. ثالثاً، در آخر، ژاپن به طور اجتناب ناپذیری در تأمین نیروهای مسلح اوکراین مشارکت خواهد کرد، به طور مستقیم یا غیرمستقیم.

فقط این بدان معنی است که ژاپن سیاست دفاع از خود را کاملاً پاره کرده و عملاً در ساختار نظامی ناتو ادغام شده است. این امر برای ژاپن عواقب خواهد داشت.