سقف‌های شیروانی که با پوشال برنج پوشانده شده‌اند؛ رودخانه‌ای بدون زباله‌های پلاستیکی؛ پرچین‌هایی از جنس ساقه‌های نِی؛ دو زن در حال شستشوی لباس‌ها در رودخانه و قایقی در دوردست؛ همه چیز در این تصویر طبیعی و بکر و تماشایی است.

این عکس ما را به شمال ایران می‌برد، در زمانی که هنوز از ویلاهای سیمانی که در هر گوشه‌ای سر برآورده‌اند خبری نبود؛ زمانی که خیابان‌ها و کارخانه‌ها و مجتمع‌های تفریحی بزرگ، هنوز جای جنگل را نگرفته بودند. این تصویری از یک روستای شمالی است در طبیعی‌ترین حالتی که می‌توانیم تصور کنیم

روستایی در مازندران

(تصویر نمایه نیز عکسی است که هنری ویوله، عکاس فرانسوی، حدود صد سال قبل از یک امام‌زاده در حومۀ ساری گرفته است. هر دو عکس در اصل سیاه و سفید بوده‌اند و در اینجا با استفاده از نرم‌افزار به صورت رنگی درآمده‌اند).