به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از گاردین، شانکاری چاندارن برای رمان «وقت چای در باغ دارچین» برنده جایزه ادبی مایلز فرانکلین ۲۰۲۳ که از جوایز ادبی مهم استرالیاست شد. ارزش این‌جایزه ۶۰ هزار دلار است.

چاندران این جایزه را مایه افتخار خود خواند و گفت: هنوز در شوک هستم. اینکه در میان همتایان استرالیایی خود به این ترتیب شناخته شوم فوق‌العاده است. این رمان معنای «استرالیایی بودن» را بررسی می‌کند و توجه به آن برایم بسیار مهم است.

جایزه ادبی مایلز فرانکلین که به وصیت استلا مایلز فرانکلین، برای «پیشبرد و بهبود ادبیات استرالیا» تأسیس شد، هر سال رمانی تعلق می‌گیرد که با بالاترین شایستگی ادبی به بررسی زندگی استرالیایی بپردازد.

کترینوتا فی از مدیران این جایزه گفت: از سال ۱۹۵۷، جایزه ادبی مایلز فرانکلین، نه تنها بر استعداد ادبی فوق‌العاده‌ای که ما در استرالیا داریم تمرکز دارد، بلکه روشی را که یک فرد می‌تواند ارایه کند، مورد توجه قرار داده است. میراثی ماندگار در یک جامعه و یک صنعت.

داوران رمان برنده امسال را باشخصیت، دارای دیالوگ‌های عمیق و زنده توصیف کردند. آنها افزودند: چاندران با مهارتی فوق‌العاده، تاریخ بزرگی را بازگو می‌کند که بیشترش از طریق گروهی از بزرگ‌سالان دوست داشتنی بیان می‌شود و از ما دعوت می‌کند قلب و ذهن خود را باز کنیم و به یاد بیاوریم اگر ادبیات یک کشور را بخوانیم آن کشور را خواهیم شناخت و عاشق آن خواهیم شد.

هیات داوران ۲۰۲۳ متشکل از نویسنده و منتقد ادبی، دکتر برنادت برنان؛ محقق و مترجم ادبی، دکتر مریدولا نات چاکرابورتی؛ منتقد کتاب، دکتر جیمز لی؛ کتابدار ریچارد نویل و نویسنده و ویراستار، دکتر الفی شیوساکی بودند.

این رمان که رمان سوم چاندران است حول جنگی فرهنگی در خانه سالمندان می‌گذرد و حماسه‌ای بین نسلی است که با روابط ناخوشایند استرالیا با چندفرهنگی و آسیب‌های پسااستعماری مقابله می کند. چاندران که وکیلی اهل تامیل و ساکن سیدنی است درباره کتابش گفت: احساس می‌کردم کتابم هرگز در استرالیا منتشر نخواهد شد و همین این آزادی را به من داد تا به روشی که می‌خواهم بنویسم، با صداقت کامل و در نهایت به بررسی مسایل نژادی و هویتی در استرالیا برسم.

والدین چاندران که هر دو پزشک بودند، در آستانه جنگ داخلی از سریلانکا گریختند و ابتدا به بریتانیا رفتند که نویسنده در آن متولد شد و پس از ۳ سال راهی استرالیا شدند. چاندران که در حومه شهر کانبرا بزرگ شد، گفت: پیچیدگی و تنوع شخصیت من و سابقه خانوادگی، تاریخ فرهنگی، اعمال مذهبی و معنوی من، حتی رنگ پوستم، همیشه در اینجا پذیرفته نشده است.

وی افزود: هرگز احساس راحتی و شجاعت کافی برای کشف این موضوع از طریق ادبیات نداشتم. این موضوعی است که ممکن است در فضای بسیار امن با سایر تامیلی‌های سریلانکا در مورد آن صحبت کنم. نه فقط به این دلیل که با بیان آنها احساس امنیت نمی‌کنید، بلکه به این دلیل که احساس ناسپاسی می‌دهد و این احساس من را در کودکی و بزرگسالی به سکوت کشاند.

عنوان آرامش بخش کتاب و جلد سرسبز آن به عمد و فریبنده است و آنچه به عنوان روایتی درباره مردم مهربان یک خانه سالمندان آغاز می‌شود، با نفوذ دنیای گذشته و خارج به آسیب بین نسلی، غم و اندوه و خشم می‌انجامد.