بابکو تنها فضانورد ناسا بود که در اولین پرتاب دو مدارگرد شاتل فضایی حضور داشت.

مرگ بابکو در روز پنجشنبه(۱۷ اوت) توسط انجمن کاوشگران فضایی که یک سازمان حرفه‌ای برای فضانوردان جهان است، تایید شد. بابکو به عنوان یکی از اعضای برجسته این سازمان پیشتر به عنوان رئیس بخش ایالات متحده انجمن خدمت کرده بود.

به گزارش اسپیس، بابکو در سال ۱۹۶۹ با هفتمین گروه از فضانوردان این آژانس به ناسا پیوست. با این حال، برخلاف سفرهایی که قبل و بعد از انتخاب او برگزار شد، بابکو و شش عضو دیگر گروه هفت نفره از یک گروه فضانوردی دیگر تشکیل شده بودند و آن برنامه‌ی آزمایشگاه مداری سرنشین‌دار نیروی هوایی ایالات متحده (MOL) بود.

هنگامی که برنامه‌ی MOL در ماه ژوئن سال ۱۹۶۹ لغو شد، ناسا هفت عضو جوان آن را در هیئت فضانوردان خود پذیرفت اما نیاز فوری به آنها نداشت.

بابکو در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۰۲ گفت: شاید سال اول یا بیشتر، گاهی اوقات نسبتا خسته کننده بود. در سال اول دو بار به ما گفتند که اخراج شده‌ایم.

بابکو گفت: و سپس این موضوع لغو شد. آن‌ها گفتند، این برنامه اجرا نمی‌شود. ما به شما نیازی نداریم و بنابراین شما را رها می‌کنیم تا به نیروی هوایی باز گردید. اما این موضوع لغو شد و ما ماندیم و درگیر برنامه‌هایی شدیم که اینجا اجرا می‌شد.

با این وجود باز هم ۱۴ سال طول کشید تا بابکو برای اولین بار به فضا پرواز کند. در روز چهارم آوریل سال ۱۹۸۳، شاتل فضایی چلنجر در اولین ماموریت خود موسوم به STS-۶، با بابکو که خلبان آن بود، به پرواز درآمد.

بابکو با فهرست کردن آنچه STS-۶ را از سایر ماموریت‌ها متمایز می‌کند، گفت: اولین پرواز چلنجر. اولین مخزن سوخت خارجی سبک وزن. ما اولین ماهواره‌ی بزرگ به نام ماهواره ردیابی و رله داده-۱ (TDRS) را پرتاب کردیم.

این ماموریت همچنین شامل اولین پیاده‌روی فضایی از شاتل فضایی بود.

مسئولیت من این بود که آنها را آماده کنم، که مسئولیت کمی نیست. منظورم این است که باید فضانوردان دیگر این ماموریت را در لباس فضایی یا فضاپیمای کوچک خودشان قرار بدهید. می‌دانید، این تجهیزات، نیرو و حفاظت در برابر جو و شهاب سنگ‌ها را فراهم می‌کنند و امکان برقراری ارتباطات ایجاد می‌کنند. به نوعی شبیه به پرتاب یک ماهواره کوچک است، با این تفاوت که یک سرنشین در آن وجود دارد.

در طول ماموریت پنج روزه‌ی آنها همه چیز به خوبی پیش نرفت و رایانه راهنمای مدارگرد غیرفعال شد.

بابکو در دومین پرواز فضایی خود به عنوان فرمانده شاتل فضایی دیسکاوری در روز ۱۲ آوریل سال ۱۹۸۵ به فضا پرتاب شد. شش خدمه‌ی ماموریت STS-۵۱D او شامل اولین عضو کنگره یعنی سناتور جیک گارن(Jake Garn) از یوتا بود که به فضا پرواز کرد.

بابکو گفت: جیک شخص فوق العاده‌ای بود. او زمان بیشتری نسبت به من پرواز کرده بود. او می‌دانست که خدمه بودن چیست. بنابراین، به عنوان یک متخصص محموله، او عالی بود. تنها مشکل این بود که در مدار زمین بسیار بیمار شد.

این ماموریت تقریبا هفت روزه دو ماهواره ارتباطی را مستقر کرد که باعث انجام اولین پیاده‌روی فضایی برنامه‌ریزی نشده در تاریخ ایالات متحده شد.

یکی از آن ماهواره‌ها کار نکرد و بنابراین ما ۳۰ یا ۴۰ مایل(۴۸ یا ۶۴ کیلومتر) عقب نشینی کرده بودیم و سپس زمین تصمیم گرفت که به عقب برگردیم و برای نجات آن تلاش کنیم. بابکو گفت: وضعیت کمی متفاوت‌تر از آن چیزی بود که پیش‌بینی می‌کردیم.

ما مجبور شدیم دو نفر را به پیاده‌روی فضایی بفرستیم، که یک پیاده‌روی برنامه‌ریزی نشده برای آن پرواز بود، اما من کسی بودم که آن دو را پیش‌تر فرستاده بودم و بنابراین فرد دیگری نبود که این کار را یاد گرفته باشد زیرا این یک پیاده‌روی برنامه‌ریزی نشده بود. بنابراین من کسی بودم که اعضای خدمه را به پیاده‌روی فرستادم. آن‌ها چیزی را که شبیه به یک مگس‌کش به نظر می‌رسید به انتهای بازوی رباتیک بزرگی متصل کردند.

پیاده‌روی فضایی موفقیت‌آمیز بود، اما «مگس کش» موفق نبود. این ماهواره توسط ماموریت شاتل فضایی بعدی بازیابی، تعمیر و مستقر شد.

سومین و آخرین پرواز بابکو به فضا، STS-۵۱J نام داشت که در روز سوم اکتبر سال ۱۹۸۵ طی اولین پرواز شاتل فضایی آتلانتیس پرتاب شد. همچنین این دومین ماموریتی بود که صرفا به استقرار محموله‌ی وزارت دفاع ایالات متحده آمریکا اختصاص داشت.

بابکو و چهار همکارش که دوباره به عنوان فرمانده منصوب شده بود، چهار روز را در مدار زمین گذراندند و فعالیت‌هایی را انجام دادند که تا به امروز محرمانه باقی مانده است.

بابکو می‌گوید: درباره‌ی ماموریت سوم چه بگویم؟ ماموریت سوم خیلی معمولی بود. یعنی ما به موقع رفتیم و طبق برنامه فرود آمدیم. اینکه محرمانه بود آزاردهنده بود.

او گفت: می‌دانید، این یک ماموریت خوب بود. این اولین پرواز آتلانتیس بود که بسیار تمیز و تمیزتر از چلنجر بود.

در مجموع، بابکو در طول سه ماموریت خود ۱۶ روز و دو ساعت و سه دقیقه در فضا حضور داشت.

کارول جوزف بو بابکو در روز ۲۳ دسامبر سال ۱۹۳۷ در شهر نیویورک متولد شد. او مدرک لیسانس خود را در سال ۱۹۵۹ تحت عنوان عضوی از اولین گروه فارغ التحصیلان آکادمی نیروی هوایی ایالات متحده دریافت کرد و کارشناسی ارشد مهندسی هوافضا از دانشگاه کالیفرنیای جنوبی در سال ۱۹۷۰ گرفت.

از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۵، بابکو با هواپیماهای F-۱۰۰ و F-۱۰۵ پرواز کرد در حالی که به عنوان خلبان با اسکادران جنگنده تاکتیکی ۵۲۳d در پایگاه نیروی هوایی کانن در نیومکزیکو و اسکادران جنگنده تاکتیکی ۳۳۶ در پایگاه نیروی هوایی سیمور جانسون کارول در شمال، منصوب شده بود. او در مدرسه‌ی خلبانان تحقیقاتی هوافضا در پایگاه نیروی هوایی ادواردز در کالیفرنیا تحصیل کرد و در آنجا در سال ۱۹۶۶ به عنوان فضانورد در برنامه MOL منصوب شد.

بابکو پس از پیوستن به ناسا و پیش از اینکه اولین پرواز فضایی خود را انجام دهد، در تعدادی از مشاغل پشتیبانی ایفای نقش کرد.

پس از مدت کوتاهی کار بر روی مطالعات ایستگاه فضایی آینده که قرار بود توسط شاتل فضایی خدمات‌رسانی شود، بابکو به آزمایش ارتفاع آزمایشی پزشکی اسکای‌لب Skylab پیوست. او به مدت ۵۶ روز به همراه فضانوردان دیگر باب کریپن و بیل تورنتون در کارگاه مداری اسکای‌لب که یک «محفظه‌ی هیپوباریک» بود، زندگی کردند.

«اتاقک هیپوباریک» یا اتاق ارتفاع، محفظه‌ای است که در تحقیقات یا آموزش در هوافضا یا ارتفاعات زمینی برای شبیه‌سازی اثرات ارتفاع بالا بر بدن انسان، به‌ویژه هیپوکسی(اکسیژن کم) و هیپوباری(فشار کم هوای محیط) استفاده می‌شود.

بابکو گفت: زمان زیادی بود، اما آسان بود، و به نظر می‌رسید که به سرعت گذشت. من مطمئن نیستم که اگر در پایان ۵۶ روز کسی می‌پرسید آیا می‌خواهی ۵۶ روز دیگر را در آن جا سپری کنی، داوطلب می‌شدم یا خیر، اما به طور کلی، فکر می‌کنم احساسی که در بیشتر آن مدت داشتم این بود که در حال کار هستم، کاری که باید انجام دهم و حتی مواقعی وجود داشت که نگران بودم اگر ما همه‌ی کارمان را در زمانی که در اختیار داشتیم انجام ندهیم.

پس از این برنامه آزمایشی، بابکو به سمت پشتیبانی فضانوردان برای پروژه آزمایشی آپولو-سایوز(ASTP) که اولین ماموریت مشترک بین ایالات متحده و روسیه بود، منصوب شد.

آخرین ماموریت او قبل از انجام پرواز فضایی، خدمت به عنوان فضانورد اصلی در گروه آزمایش و بررسی در مرکز فضایی کندی در فلوریدا برای آماده سازی اولین پرتاب برنامه‌ی شاتل فضایی STS-۱ در سال ۱۹۸۱ بود.

دومین پرواز فضایی بابکو در ابتدا قرار بود STS-۴۱F باشد اما به دلیل تاخیر در پرتاب دیسکاوری در ماموریت STS-۴۱D، این پرواز لغو شد. بابکو دوباره برای ماموریت STS-۵۱E منصوب شد که قرار بود یک ماهواره‌ی ردیابی و رله داده مانند STS-۶ را مستقر کند، اما این ماموریت نیز به دلیل مشکلاتی در محموله لغو شد. این اتفاقات در نهایت باعث شد که بابکو و بسیاری از همکاران او در ماموریت STS-۵۱D حضور داشته باشند.

در سال ۱۹۸۸، بابکو از ناسا و نیروی هوایی با درجه سرهنگی بازنشسته شد تا به شرکت «Booz Allen Hamilton» در هیوستون، تگزاس بپیوندد و تلاش‌های این شرکت در زمینه‌ی پروازهای فضایی انسانی را مدیریت کند. در سال ۲۰۰۰، او معاون برنامه‌های استراتژیک در شرکت «Spacehab» شد، شرکتی که سکوهای ذخیره‌سازی و ماژول‌های تحقیقاتی تحت فشار را که در محفظه‌ی بار شاتل پرواز می‌کردند، تهیه می‌کرد.

در سال ۲۰۰۵، بابکو به شرکت علمی کاربردی بین‌المللی(SAIC) پیوست و در آنجا به عنوان مدیر برنامه برای آزمایشگاه‌های شبیه‌سازی شده‌ی مرکز تحقیقات ایمز ناسا خدمت کرد. او در سال ۲۰۱۴ بازنشسته شد، اگرچه به مشاوره ادامه داد.

بابکو به پاس خدماتش به برنامه فضایی ایالات متحده، مدال خدمات استثنایی ناسا و مدال پرواز فضایی ناسا و جوایز دیگری دریافت کرد. او در سال ۲۰۱۱ به تالار مشاهیر فضانوردان ایالات متحده راه یافت.