عالمی که ظرفیت‌های تبلیغی، سیاسی و تربیتی مسجد را در دوره پهلوی بالفعل کرد

به گزارش خبرنگار گروه مسجد و کانون‌های مساجد خبرگزاری شبستان، میرزا علی آقا فلسفی فرزند شیخ محمدرضا تنکابی از علمای برجستهٔ مازندران و تهران بود. برادر بزرگ‌تر وی محمدتقی فلسفی واعظ مشهور بود. وی شش سال در محضر فقهی میرزا حبیب الله رشتی زانو زد، خارج فقه را نزد سید محمدکاظم طباطبایی یزدی آموخت، دو دوره کامل درس خارج اصول فقه آخوند خراسانی را درک کرد و از وی اجازهٔ اجتهاد گرفت.

میرزا علی فلسفی، کودکی و مراحل تحصیل ابتدایی را در تهران گذراند و نخستین آموزش‌های معمول حوزوی را در نزد پدر و برادر ارشدش میرزا ابوالقاسم آموخت. آن گاه ادبیات را در مدرسهٔ فیلسوف الدوله پی گرفت. شرح جامی و شمسیه را نزد استاد فاضلی به نام شیخ حسین نوایی آموخت. سپس کتاب‌های مغنی و شرح نظام را در مدرسه محمدیه (مقابل مسجد جامع تهران) در محضر شیخ محمدحسین بروجردی و سید محمد قصیر فراگرفت و پس از آن برای آموختن مقدمات اصول و فقه به مدرسهٔ مروی رفت.

وی برای خواندن کتاب‌های رسائل و مکاسب، از محضر پدر استفاده کرد. در سال ۱۳۲۲ خورشیدی با اتمام کتاب‌های سطح حوزه و برای ادامهٔ تحصیل خارج فقه و اصول در سن ۲۳ سالگی، به پیشنهاد پدر، راهی نجف شد و در حجرهٔ یک نفره در مدرسهٔ سید محمد کاظم یزدی سکنی گزید. در نجف، شیوه‌های تدریس اساتیدی چون سید عبدالهادی شیرازی و سیدمحمودحسینی شاهرودی و شیخ محمد کاظم شیرازی را آزمود، اما سرانجام محفل درس حاج شیخ محمد علی کاظمی (م ۱۳۶۴ قمری) از شاگردان محمدحسین نائینی را پسندید که روزها در مقبرهٔ میرزای شیرازی درس فقه می‌گفت و شب‌ها بر پشت بام مسجد هندی درس اصول می‌داد. چند سالی در این هر دودرس به دانش اندوزی پرداخت و تقریرات دروس او را نوشت. پس از درگذشت استاد، نخست به درس مرجع زمان، سید ابوالحسن اصفهانی رفت، که بر جنازه کاظمینی نماز خوانده بود، اما حضور در این درس دیری نپایید و از آن پس به مجلس درس سید ابوالقاسم خوئی رفت و تا پایان زمان اقامت در نجف، هیچ گاه حضور در آن را از دست نداد. دو دوره درس اصول فقه و کتاب‌هایی چند از ابواب فقه را نزد آن استاد آموخت که پس از رحلت کاظمینی محفل علمی او در اوج شکوفایی و رونق قرارداشت.

میرزا علی فلسفی، یکی از برجسته‌ترین درس آموزان مکتب سید ابوالقاسم خویی است که پیوسته تقریرات درس وی را می‌نوشت و استاد گاه خود با قلم خویش، مهر تائیدی بر پایان آن می‌نهاد یا کسانی را که مباحث مکتوب فقهی او را می‌خواستند به جزوه‌های ایشان ارجاع می‌داد. همین ویژگی‌های علمی بود که سبب شد هنگام بازگشت آیت‌الله فلسفی به تهران، اجازهٔ اجتهادی از سوی مرجع شیعه سید ابوالقاسم خویی به نام وی صادر شود. این گواهی که بدون اطلاع شخصی وی صدور یافته بود، نخستین اجازه نامه‌ است که از سوی سید ابوالقاسم خویی به نام یکی از شاگردانش نوشته شده‌است و با اینکه به دلیل پیشگیری از صدور اجازه‌هایی از این دست، سعی بر کتمان آن بود، دیری پنهان نماند.

چندی نیز در محضر استادی به نام شیخ صدرا، به خواندن اسفار پرداخت و رجال و درایه را نیز در جلسات درسی شیخ آقابزرگ تهرانی فرا گرفت؛ هر چند این دو درس، یکی به دلیل عدم توجه به مباحث فلسفی در حوزه علمیه نجف، و دیگری به دلیل کهولت سن استاد دیری نپائید. به پیروی از شیوه‌ای سازنده، هم زمان با تحصیل، در سایهٔ دیوار پشت بام مدرسهٔ سید محمد کاظم یزدی، به تدریس آموخته‌های خود نیز پرداخت. تدریس را از کتاب شرح لمعه آغاز کرد و تا کتاب‌های رسائل و مکاسب و کفایه الاصول نیز پیش رفت. بیان روان و شیوای وی، و تسلط علمی فوق العاده بر مبانی علمی، شاگردان بسیاری را به مجلس درس او کشانید و درس کفایه او از پر رونق‌ترین دروس آن روزگار نجف به‌شمار می‌آمد؛ چندان که مدرسان حوزهٔ نجف او را برخوردار از جادوی بیان دانستند و استادش سید ابوالقاسم خویی، با مشاهدهٔ فراوانی شاگردان وی، او را به ماندن در نجف و ادامهٔ تدریس تشویق فرمود.

مرحوم فلسفی بعد از گذراندن مراحل تحصیل در نجف به زادگاه خود، بازگشت، بازگشت وی مصادف بود با درگذشت علی اکبر برهان، امام جماعت مسجد لرزاده، که مردم و معتمدین محلی از وی خواستند که به جای امام جماعت مرحوم، در مسجد اقامه نماز کند، اما وی نپذیرفت و امامت را به جانشین امام همان مسجد وانهاد و به نجف بازگشت. شور و شوق و علاقه ی مردم به حضرت آیت الله فلسفی در مسجد لرزاده موجب شد که جانشین امام جماعت مسجد را راضی کنند و نامه های متعددی را خطاب به آیت الله خوئی و آیت الله حکیم بنویسند و از آنان بخواهند که ایشان را به تهران بفرستند. در نتیجه، آیت الله خوئی به رغم تمایل درونی خود به ماندن وی در نجف و ادامه ی تدریس اصول و فقه با این جمله که «خوب است دعوت آقایان را اجابت کنید»، با مراجعت ایشان به تهران موافقت کرد .

این گونه بود که آیت الله حاج میرزا علی فلسفی با کوله باری از علم و فقاهت و تجربه ای گرانبار از تحصیل و تحقیق و تدریس، پس از ١٦ سال اقامت در نجف اشرف، سرانجام در سال ١٣٤٠ شمسی؛ یعنی همان سالی که آیت الله بروجردی درگذشت، راهی تهران شد. وی در مسجدی که اقامه نماز داشت، به برپایی جماعت بسنده نکرد، بلکه هم به تدریس دروس تخصصی خارج فقه و اصول برای حوزویان پرداخت، هم برای جوانان علاقه مند صرف و نحو عربی را تدریس کرد و هم عموم مردم را از اندرزهای حکیمانه خویش که در قالب دروس اخلاق و تعلیم معارف اسلامی عرضه می داشت، بهره مند ساخت. خاطرات شیرین و بحث های اخلاقی و معنوی ایشان که ریشه در ژرفای آیات و روایات اسلامی داشت و برخاسته از باور عمیق قلبی بود، هنوز در ذهن و زبان کسانی که آن ۱۰ سال در پیشگاهش زانو زدند، به جای مانده است. در همین سال ها بود که به منظور تحقیق گشترده در احادیث معصومین علیهم السلام، مطالعاتی سودمند را در زمینه موضوع یابی و دسته بندی روایات انجام داد. همان گونه که در ابتدای این زندگینامه گفته شد، در سال ١٣٤٥ شمسی، پدر خود مرحوم حاج شیخ محمدرضا تنکابنی را از دست داد و در اجرای وصیت وی، جنازه اش را برای دفن در وادی السلام به نجف اشرف برد.

در سال ١٣٤٩ شمسی در اوج خفقان ستمشاهی که هر صدای مخالفی در نطفه خفه می شد، به دنبال شهادت روحانی مبارز سید محمدرضا سعیدی در زندان، از سوی آیت الله فلسفی مجلس یادبودی و قرائت فاتحه ای در مسجد لرزاده برپا شد که بسیاری از مردم در آن شرکت کردند ولی اندکی پس از شروع و پیش از آن که خطیب سخن بگوید، با دخالت نیروهای شهربانی به تعطیلی کشانده شد. تردیدی نیست که نیروهای دولتی از همراهی دیرین آیت الله فلسفی با نهضت انقلابی برخاسته از ایمان اسلامی مردم و اقدام پیشین وی در امضای اطلاعیه های انقلابی آگاهی داشتند.

در آن سال‌ها حوزهٔ علمیهٔ مشهد در کنار حوزه‌های نجف و قم از حضور مراجع بزرگ بهره مند بود و اساتید با تدریس دروس سطح و خارج، برنشاط و پویایی آن می‌افزودند. در یکی از سفرهای زیارتی به مشهد، سید محمدهادی میلانی فرزند خود و یکی دیگر از آقایان را نزد آیت‌الله فلسفی فرستاد و از وی خواست که به منظور رونق بخشیدن به حوزهٔ علمیه مشهد و رفع نیازهای علمی طلاب، به ویژه با توجه به تصمیم حسین وحید خراسانی برای عزیمت به قم، جماعت و تدریس در تهران را رها سازد و به مشهد کوچ کند.

شوق زیستن در کنار بارگاه رضوی و احساس مسئولیت در برابر مشتاقانی که در حوزهٔ مشهد گرد آمده و انتظار نشستن در محضر وی را می‌کشیدند، او را به این شهر کشاند. نخست، مسجدی در کوچهٔ چراغ برق را برای تدریس خارج انتخاب کرد. با حضور وی در مشهد، جان تازه‌ای به کالبد حوزهٔ مشهد دمیده شد و صدها تن از طلاب علاقه‌مند در محضر درس ایشان حاضر شدند؛ چندان که محفل دانش گستر او در مدرس اصلی مدرسهٔ میرزا جعفر، سپس مسجد ملاحیدر و سرانجام در مدرسهٔ سید ابوالقاسم خویی، به پر رونق‌ترین درس‌های حوزوی بدل گشت.

ایشان همچنین هنگام ورود امام(ره) در ۱۲ بهمن ۱۳۵۷خورشیدی با عده‌ای از علمای مشهد از جمله آیت‌الله حسنعلی مروارید و سید عزالدین زنجانی، برای شرکت در مراسم استقبال از امام خمینی(ره) به تهران رفت.

وی پس از ۸۵ سال زندگی، مقارن اذان ظهر روز تاسوعای سال ۱۴۲۷ قمری، برابر با ۱۹ بهمن ۱۳۸۴ خورشیدی، درگذشت و صبح روز جمعه یازدهم محرم، پیکر ایشان پس از اقامهٔ نماز توسط دوست دیرینش وحید خراسانی، در رواق دارالسرور و در کنار میرزا حسنعلی مروارید که حدود یک سال پیش درگذشته بود، به خاک سپرده شد. شاید همین ارادت بی پایانش به خاندان امامت بود که درگذشت جانکاهش نیز هنگامی رخ داد که هنوز غبار سوگواری در تاسوعای محرم از سر و روی عزاداران سترده نشده بود و هنوز سرشک اندوه مصائب حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام در دیده عاشقان مانده بود و خبر جانسوز ارتحالش زمانی در شهر پیچید.

بخشی از خدمات وی خیریه در حوزه مسجد به شرح زیر است:

امام جماعت مسجد لرزاده و فعالیت‌هایی علیه شاه در این مسجد (۱۳۴۰ش-۱۳۴۸ش)

تاسیس صندوق قرض‌الحسنه ذخیره جاوید در تهران (۱۳۴۶ش)

امامت جماعت مسجد بنّاها و مسجد موسی بن جعفر (علیهماالسلام) در شهر مشهد و فعالیت‌های سیاسی علیه شاه به گزارش ۴۹ سند از ساواک در این مسجد

برپایی درس اخلاق برای عموم مردم در مساجد

منابع:

بخشی از کتاب مسافر نجف، محمد عباس زاده پهلوان

کتاب فقیه پارسا، زندگی نامه مرحوم آیت‌الله العظمی حاج میرزا علی فلسفی

فصلنامه برکرسی تعلیم

پایان پیام/40