بدیهی است که این سیاست ارمنستان که عضو پیمان امنیت دست جمعی نیز می باشد نشان دهنده تناقض در سیاست های خارجی این کشور می باشد و موجب کدورت خاطر کشورهایی که ارمنستان اصولا برای بقای خود در منطقه به آنها اتکا دارد، یعنی ایران و روسیه، خواهد شد.

امری که در نهایت بسیار به ضرر ارمنستان خواهد بود و سودی برای این کشور نخواهد داشت.

نمی توان انکار کرد که نفوذ و قدرت لابی های ارمنی در بسیاری از کشورهای غربی بسیار خوب است و اینها خیلی تلاش دارند تا ارمنستان را به سمت اتحاد با غرب بکشانند اما واقعیت امر این است که موقعیت جغرافیایی ارمنستان به گونه ای است که مجبور است با متحد دیرینه خود یعنی روسیه و تنها همسایه و مرز باز امن خود یعنی ایران همسو باشد.

در انتخابات سال 2018 میلادی وپس از انتخابات در ارمنستان و به قدرت رسیدن غرب گراها به قدرت در این کشور بسیاری از ارمنی ها امیدوار بودند با نزدیکی به غرب اوضاع کشورشان بهتر شود.

دولت ارمنستان رویکرد نزدیکی به غرب را پیش گرفت و شروع کرد روابط خود با ایران و روسیه را به حاشیه بردن.

اولین اتفاقی که رخ داد این بود که آذربایجان وقتی متوجه چنین شرایطی شد اقدام به حمله به قره باغ در سال 2020 و تصرف آن نمود و ارمنستان که چندین دهه بر این مناطق تسلط داشت به دلیل رویکردی که در سیاست خارجی اش به وجود آمده بود و آشفتگی سیاسی خارجی یک ضربه بسیار سنگین نظامی و سیاسی درونی خورد.

در این ماجرا آذربایجان با کمک ترکیه و اسرائیل که هر دو متحدان آمریکا و غرب هستند قره باغ را از ارمنی ها پس گرفت و نه لابی ارمنی در غرب توانست کاری برای ارمنستان انجام دهد و نه سیاست مداران غرب گرا.

آخر کار هم اگر ایران و روسیه به ماجرا ورود نکرده بودند قطعا آذربایجان به پیشروی های خود ادامه می داد تا نخجوان را به باکو متصل کند.

آنچه سیاستمداران غربگرا متوجه آن نبودند این بود و هست که آمریکایی ها و عموما غربی ها به هیچ وجه برای رضای خدا کاری انجام نمی دهند و همه اقدامات آنها بر اساس منافع و مصلحت هایشان است و اینها هیچوقت نمی آیند ترکیه و اسرائیل و بالطبع آذربایجان که ذیل ترکیه و اسرائیل قرار گرفته را کنار بگذارند و از ارمنستان حمایت کنند حتی اگر ارمنی ها تنها کشور مسیحی باقیمانده در این منطقه باشند.

تصور اینکه مثلا فرانسه یا آمریکا برای حمایت از موجودیت مسیحی ها در این منطقه حاضر می باشند بر علیه ترکیه و اسرائیل و آذربایجان اقدامی انجام دهند تصوری ساده لوحانه بیش نیست، تصوری که برخی لابی گر های ارمنی در غرب به آن باور دارند.

اگر ارمنی ها به تجربه های دیگر در منطقه و جهان نگاهی گذرا داشته باشند متوجه می شوند حتی یک مورد هم وجود ندارد که آمریکایی ها و یا کلا غربی ها به متحدی وفا کرده باشند و در مقابل همه آنهایی که متحد ایران و روسیه بودند همیشه پشتشان قرص و محکم بوده که این دیوار بسیار مستحکم است.

نگاهی به افغانستان کنید ببینید چگونه آمریکایی ها پس از بیست سال همه متحدین خود در افغانستان را مثل دستمال چرک دور انداختند و افغانستان را دو دستی تحویل طالبان دادند و رفتند.

در حالی که هیچ کس تصور نمی کرد آمریکایی ها از پشت سر متحدین خود با طالبان بسته اند آمریکایی ها با طالبان توافق کرده بودند تا پشت متحدین خود را خالی کنند و افغانستان را به آنها تحویل دهند.

البته قطعا آنها خواسته هایی از طالبان داشته اند که زمان نشان خواهند داد چه معامله ای در کار بوده.

یا به دیگر متحدین آمریکا در جهان نگاه کنید.

معروف است کشورهای عرب حوزه خلیج فارس در سال 1974 میلادی با آمریکا توافق کردند تا نفت خود را فقط به دلار آمریکا بفروشند تا دلار به انرژی جهان به جای طلا پیوند بخورد و در مقابل آمریکا چتر حمایتی برای آنها ایجاد کند.

اما در جنگ با یمن به یکباره اینها متوجه شدند که آمریکایی ها تسلیحات بنجل خود را به چند برابر قیمت به این کشورها فروخته اند و سر به زنگاه از حمایت از اینها خودداری کردند.

اگر برخی به ماجرای عراق و کویت استناد می کنند و اینکه آمریکا برای آزاد سازی کویت از دست عراق لشکر کشی کرد سخت در اشتباه می باشند.

صدام حسین عامل آمریکایی ها بود و با چراغ سبز آمریکا به کویت حمله کرد و کویت را اشغال کرد و چه بسا حتی با دستور آنها و بعد آمریکایی ها برای تسلط و سرقت منابع نفت و انرژی عراق و کویت وتثبیت وجود خود در جزیره عربی به آنجا لشکر کشی کردند و نه برای سیاهی چشم عرب ها.

همه اش نقشه بود و تا به امروز هم همه منافع فروش نفت وانرژی عراق دست آمریکا است و پولها به حسابی در آمریکا واریز می شود و اختیار خرج کردن از این حساب دست رئیس جمهوری آمریکا است و دولت عراق فقط باید التماس کند تا آمریکایی ها خرج اش را از پول خودش بدهند.

یا به متحدین غرب گرای آمریکا در کشورهای عرب شمال آفریقا نگاهی گذرا داشته باشید تا ببینید چگونه آمریکایی ها سر به زنگاه پشت اینها را خالی کردند.

اصلا چرا جای دور برویم به شاه ایران نگاه کنید، چه قدر با آمریکایی ها وغربی ها رابطه خوب و صمیمی داشت؟ همین که در ایران انقلاب شد هیچ کدام حاضر نشدند حتی ویزای درمانی برای او صادر کنند و همه شان بدون استثنا پشت او را خالی کردند.

طبق گزارش های خود رسانه های غربی قذافی در اواخر دوران حکومت خود تلاش کرد به سمت غرب روی برگرداند و حتی در انتخابات کشورهای انگلیس و فرانسه و ایتالیا به احزاب حاکم کمک های مالی کرد تا رهبران آنها به قدرت برسند، حال درباره آمریکا فعلا اطلاعات مربوطه منتشر نشده.

چه شد.

همین که آنها مطمئن شدند دیگر حمایت روسیه پشت قذافی نیست خودشان به جان لیبی افتادند و علاوه بر برکناری قذافی لیبی را تکه تکه کردند و کاری کردند که تا به حال امکان جمع و جور کردن کشور وجود ندارد.

تا زمانی که قذافی متحد روسیه بود علیرغم همه تبلیغات منفی غربی بر علیه قذافی ولی لیبی از ثبات و امنیت ویکپارچگی برخوردار بود.

به سوریه نگاه کنید.

آمریکایی ها ومتحدین شان مزدورانی از 85 کشور جهان را برای سرنگونی حکومت مشروع و قانونی سوریه به این کشور فرستادند اما چون حمایت ایران و روسیه پشت حکومت مشروع و قانونی سوریه بود آنها نتوانستند این حکومت را سرنگون کنند.

به اوکراین نگاه کنید که غرب گراها با تصور اینکه اگر به سمت غرب تمایل پیدا کنند اوضاع کشورشان بهتر می شود چه بلایی سرشان آمده.

یا به کشورهای دیگر اروپای شرقی که تصور می کردند با خروج از مجموعه کشورهای شرقی و پیوستن به غرب کشورشان بهشت خواهد شد.

ببینید امروزه اوضاع آنها چگونه است و مردم آنها در چه وضعیتی هستند.

جای تاسف دارد که بسیاری تحت تاثیر تبلیغات غربی تصور می کنند که آرمان شهر همان شهری است که غربی ها می سازند یا اینکه غربی ها حاضر می باشند بیایند برایشان آرمان شهر بسازند.

به هر صورت به نظر می رسد این سیاست ارمنستان، یعنی تلاش برای نزدیکی به غرب، در نهایت می تواند ضربه های مهلک و غیر قابل برگشتی به این کشور بزند و ارمنستان فقط می تواند یک یادگاری روی دیوار آمریکا بنویسد و به یاد بیاورد که روزی یک رزمایش با آمریکا داشته است.